Πόσες φορές έχουμε τη φράση «Μία εικόνα, χίλιες λέξεις»; Πόσο τετριμμένη ακούγεται; Πόσο εύστοχη είναι όμως; Έχει περάσει λίγος καιρός από τη μέρα που ο τεράστιος, ο μυθικός, ο εκπληκτικός Ρότζερ Φέντερερ αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Ο θρύλος του τένις, έχοντας πλέον φτάσει στα 41, αντιλήφθηκε και αποδέχθηκε τα μηνύματα, τα οποία έστελνε το σώμα του εδώ και αρκετό καιρό και αποφάσισε να αφήσει για τους νεότερους το άθλημα που υπηρέτησε για πάνω από 20 χρόνια. Αυτό όμως δεν είναι ένα κείμενο για το ταλέντο, την προσωπικότητα, τους τίτλους, τις διακρίσεις του κορυφαίου τενίστα. Έχουν γραφτεί και συνταχθεί άπειρα από τη μέρα που ανακοίνωσε την απόφασή του. Ένα ακόμη δεν πρόκειται να κάνει τη διαφορά.
Στον τελευταίο του αγώνα για το Laver Cup στο Λονδίνο, ο Ελβετός «συμμάχησε» με τον Ράφαελ Ναδάλ, για να αντιμετωπίσουν τους Σοκ και Τιαφό. Το αποτέλεσμα τους βρήκε ηττημένους, χωρίς να έχει καμία ιδιαίτερη σημασία. Το τέλος βρήκε τους πάντες να αποθεώνουν τον Φέντερερ και τον Ελβετό να μην μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Μία όμως στιγμή θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό όλων. Αυτήν στην οποία η κάμερα αποθανατίζει τους Φέντερερ και Ναδάλ να κάθονται δίπλα δίπλα και να κλαίνε σαν μικρά παιδιά.
Η στιγμή στην οποία δύο μύθοι υποκλίνονται ο ένας στον άλλο και συνειδητοποιούν τα όσα έχουν προσφέρει στον αθλητισμό. Ο Φέντερερ κλαίει, επειδή αποσύρεται, επειδή τα χρόνια πέρασαν, επειδή ο χρόνος έρχεται για όλους. Ο Ναδάλ από την άλλη κλαίει, διότι αντιλαμβάνεται ότι έρχεται η δική του ώρα. Κλαίει, επειδή ξέρει, ότι ο Φέντερερ τον έκανε καλύτερο και ο ίδιος έκανε καλύτερο τον Ελβετό. Κλαίει, επειδή νιώθει απεριόριστο σεβασμό και δέος για τον άνθρωπο Ρότζερ Φέντερερ. Κλαίνε, επειδή δεν θα ξεχάσουν ποτέ τις ανεπανάληπτες «μάχες» τους, τους τίτλους που κρίθηκαν στη λεπτομέρεια, τις στιγμές μαγείας που χάρισαν, τις ωραίες αναμνήσεις που δημιούργησαν. Είναι τα δάκρυα, που σηματοδοτούν την αρχή του τέλους μίας εποχής, ενός κύκλου, είναι μία εξομολόγηση, όσο παράταιρος και αν φαίνεται ο όρος.
Και στην τελική, τι είναι αυτό που αναγάγει σε θρύλο κάποιον; Καλοί οι τίτλοι, καλές οι νίκες, οι διακρίσεις, τα επιτεύγματα, αλλά το πιο πολύτιμο αγαθό είναι η παρακαταθήκη, η υστεροφημία που ακολουθεί κάποιον. Διότι ο Ρότζερ Φέντερερ δεν ήταν απλά ο καλύτερος τενίστας όλων των εποχών. Δεν ήταν οι τίτλοι του και κέρδισε πολλούς τέτοιους. Ήταν και παραμένει ένας κύριος, ένας επαγγελματίας, ένας αθλητής, με αξίες, ιδανικά, πρότυπο για κάθε νέο, που ονειρεύεται να κάνει καριέρα. Όχι μόνο στο τένις, αλλά σε οποιοδήποτε άθλημα. Η αποθέωση του κόσμου, των αντιπάλων, το κλάμα του Ναδάλ έχουν ένα κοινό. την αναγνώριση ενός ανθρώπου, που τίμησε όχι μόνο το άθλημα, αλλά τον αθλητισμό. Διότι αυτό που μετράει στο τέλος είναι ο σεβασμός. Και τον σεβασμό δεν τον απαιτείς, τον κερδίζεις.
