Πώς θα ήταν άραγε η ζωή μας χωρίς την ποίηση; H ποίηση έχει κάτι το μοναδικό, μπορεί να χωρέσει σε όλες τις περιστάσεις της ζωής μας και έχει απάντηση σε κάθε μας στιγμή.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης στις 21 Μαρτίου, ζητήσαμε από μέλη του DREAM ON-line, «Πρόσωπα της Εβδομάδας», αλλά και άλλες εξέχουσες προσωπικότητες να μοιραστούν μαζί μας τους αγαπήμενους τους στίχους από ένα ποίημα ή τραγούδι.
Μιμή Ντενίση, Ηθοποιός
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.Να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαράθα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοϊδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.Πάντα στον νου σου να ‘χεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θα ‘βγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
Αβέρωφ Νεοφύτου, πρώην προέδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού
– Ένας από τους αγαπημένους μου στίχους είναι από το τραγούδι της Έλλης Πασπαλά με τίτλο η Ρίζα του Ιεσσαί, μου το έχει αφιερώσει η Μαρία και λέει τα εξής:
«Να μην τρομάζεις, μη σταματάς μπρος να κοιτάζεις και να μ’ αγαπάς . Μην απελπίζεσαι είναι βαθιά η ρίζα του Ιεσσαί».
Γιάννα Γούναρη, συγγραφέας
– Θα σας πω το τελευταίο δίστιχο από τον Ερωτικό Λόγο του Σεφέρη, που συνοψίζει για μένα την ουσία όλων των ερώτων αλλά ίσως και όλων των εντάσεων της ζωής:
«ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρικύμισμα της θάλασσας… Ο κόσμος είναι απλός.»
Λεωνίδας Γαλάνης, συγγραφέας
Ένα σημάδι από κραγιόν
Ένα σημάδι από κραγιόν πάνω στο χείλος του ελληνικού μου,
που του ‘πιες μια γουλιά το πρωί, βιαστικά.
“Αυτή να ‘ναι η μοίρα μου!” είπα στην καφετζού, που επέμενε να μου διαβάσει το φλιτζάνι…
Παναγιώτης Αριστοτελίδης, “Στο λίκνο με νανούριζε ο εγκέλαδος”
Ιωάννα Παλιοσπύρου, Podcaster – pod.gr
Κάτι που χρησιμοποιώ συχνά σαν σκέψη είναι το:
«άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει, λαλεί πουλί παίρνει σπυρί και η μάνα το ζηλεύει..»
Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Διονύσιος Σολωμός.
Σύνθια Σάπικα, δημοσιογράφος
Το ποίημα που διαλέγω για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης είναι το “Υπόγειο Τρένο” του Τίτου Πατρίκιου. Με συγκίνησε διότι διαβάζοντας το κατευθείαν η ψυχή και το μυαλό μου πήγαν στην τραγωδία των Τεμπών. Και όλες τις ανθρώπινες ιστορίες που εκτυλίχθηκαν στο μοιραίο εκείνο τρένο που χάραξε για πάντα πληγές στην συλλογική μας συνείδηση.
Όσα έγιναν δεν μπορούν και δεν πρέπει να ξεχαστούν. Όσοι όγκοι βουνών και πέτρας και αν παρεμβληθούν, όσες καθημερινότητες και αν περάσουν. Η εθνική μας μνήμη πρέπει να κρατήσει αυτές τις ιστορίες ζωντανές και να προχωρήσει στις απαραίτητες διορθώσεις ώστε να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο.
ΥΠΟΓΕΙΟ ΤΡΕΝΟ
Κι έπειτα τα χρόνια θα περάσουν
όγκοι βουνών και πέτρας θα παρεμβληθούν
θα ξεχαστούνε όλα
όπως ξεχνιέται το καθημερινό φαΐ
που μας κρατάει ορθούς.
Όλα, έξω από κείνη τη στιγμή
που μέσα στο συνωστισμό του υπόγειου τρένου
κρατήθηκες στο μπράτσο μου.
ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ: ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1959-1973
Θεοδωρής Μητράκας, Πρόεδρος Περιφερειακού Συμβουλίου Κεντρικής Μακεδονίας, Πρόεδρος ΔΕΕΠ Α’ Θεσσαλονίκης – Νέα Δημοκρατία
Διάλεξα έναν πιο σύγχρονο ποιητή, τον Διονύση Καψάλη:
ο ουρανός δεν έχει άλλες ιστορίες,
άλλο σκοτάδι, φως κρυφό που δεν ειπώθη,
άλλη ψυχή να του χαλάμε για να κλώθει
πολέμους, έρωτες, λαμπρές εκεχειρίες.Όμως απόψε που είχε θέατρο να φύγει,
πορφύρας άπλωμα για την υπόκλισή του,
με πυρπολεί το φως με δάφνες του απροσίτου,
όλα ισχύουν και μια δόξα τα τυλίγει.Όλα πυργώνουν, πάλι πέφτουν, και βραδιάζει
στα χρονικά του έρωτα και του θανάτου,
σκόνη και σκύβαλα, συντρίμματα και χνώτα·ένα μικρό παιδί μες στα σκεπάσματά του
ανοίγει πάλι λίγο κόσμο και διαβάζει
πριν κοιμηθεί σ’ ένα παράπονο από φώτα.
Φαίδρα Καρούτσου, Νομικός, υποψήφια βουλευτής Ηρακλείου – ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ
Με αφορμή τη παγκόσμια μέρα ποίησης ,τη γιορτή της ποιητικής τέχνης που ξεκίνησε από την Ελλάδα παραθέτω το ποίημα «Απόφαση» του κορυφαίου αγωνιστή ποιητή Μανώλη Αναγνωστάκη.
ΑΠΟΦΑΣΗ
Είστε υπέρ ή κατά;
Έστω απαντήστε μ’ ένα ναι ή μ’ ένα όχι.
Το έχετε το πρόβλημα σκεφτεί
Πιστεύω ασφαλώς πως σας βασάνισε
Τα πάντα βασανίζουν στη ζωή
Παιδιά γυναίκες έντομα
Βλαβερά φυτά χαμένες ώρες
Δύσκολα πάθη χαλασμένα δόντια
Μέτρια φιλμ. Κι αυτό θα σας βασάνισε ασφαλώς.
Μιλάτε υπεύθυνα λοιπόν. Έστω με ναι ή όχι.
Σ’ εσάς ανήκει η απόφαση.
Δε σας ζητούμε φυσικά να πάψετε
Τις ασχολίες σας να διακόψτε τη ζωή σας
Τις προσφιλείς εφημερίδες σας τις συζητήσεις
Στο κουρείο τις Κυριακές σας στα γήπεδα.
Μια λέξη μόνο. Εμπρός λοιπόν:
Είστε υπέρ ή κατά ;
Σκεφτείτε το καλά. Θα περιμένω.
Άρης Στυλιανού, Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ, Υποψήφιος Βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης – ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ
Προτείνω τον εξής στίχο:
Όσα είπαμε παλιά, ισχύουν.
– Μάρκος Μέσκος
Αντώνης Σαουλίδης, Δικηγόρος, υποψήφιος βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης – ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ
Τάσος Λειβαδίτης, «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος»
Αγαπημένο κομμάτι το κλείσιμο:
“Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.”
Ανδρέας Μπουρούτης, Ιστορικός και Οικονομολόγος
Η μούσα
Τον ερχομό σου μες στη νύχτα καρτερώ
σε μια κλωστή θαρρώ κρέμεται η ζωή μου
νιότη, ελευθερία, δόξα, ας πάνε στο καλό.
Αγαπημένη εσύ, πλησίασε, έλα με τη φλογέρα
να την, που πέταξε το πέπλο της.
Στα μάτια με κοιτά προσεχτικά: Ρωτώ:
«Του Δάντη τις σελίδες υπαγόρεψες εσύ;
Τους στίχους για την κόλαση;» Και απαντά. «Εγώ.»
Άννα Αχμάτοβα σε μετάφραση του μεγάλου Άρη Αλεξάνδρου
Κώστας Μπλιάτκας, Δημοσιογράφος
Μια φορά σ αυτή τη ζήση
Διονύσης Σαββόπουλος
Και ξαφνικά ξυπνάς
κι ανάβει ο καραγκιόζ μπερντές.
Και ξαφνικά ξυπνάς
κι ακούγονται ακατάληπτες κουβέντες.
Και ξαφνικά ξυπνάς
ενώ σε φέρνουν με μια Μερσέντες.
Και ξαφνικά ξυπνάς
στην πισίνα και σου βγαίνει
μία σύζυγος ξένη.
Και εξίστασαι ειπείν σ’ εαυτώ:
«Μα πως βρέθηκα εδώ;»
Τρέχει ο καιρός, περνάει
κι όμως κάτω απ’ το γκαζόν
τρέχει ο καιρός, περνάει
παφλασμός πολλών νερών.
Μέσα στο πένθιμο μωβ
το χρυσάφι έχει καεί
κι ανάβει για μια στιγμή
η σπηλιά με την πηγή.(Τραγούδι Από τον δίσκο «Ξενοδοχείο»
Διασκευή του τραγουδιού Once in a lifetime του David Byrne)
Λέων Α. Νάρ. Συγγραφέας, Φιλόλογος
Ο καβαλάρης τ’ άλογο το ‘χε μες στην καρδιά του
Πού να ‘βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του
Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι
στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι
Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο
κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ’ τον ίσκιο
Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω
αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά τουΔεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες
ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες
«Σύντροφε που ξανοίγεσαι, πού χάνεσαι και φεύγεις
Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ’ εύρω ή θα μ’ εύρεις »Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, την πόρτα ανοίγει
καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει
Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν
το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ’ αφήσανΠερνούσε κι ένας μάστορας που ‘μαθε στην Κρεμόνα
να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια
Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια
την πήρε κι έφτιαξε μ’ αυτή δοξάρια ένα κι έναΔυο μήνες έκανε ο νιος ν’ ανοίξει παραθύρι
Την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο παραθύρι
Εκεί ‘ταν λαουτιέρηδες που θέλαν παρακάλια
ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια
«Γεια και χαρά στον βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω
Θέλω ν’ ακούσω απ’ τα καλά μήπως και ξαλαφρώσω»
Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι
ταιριάζει στο σαγόνι του, τ’ όργανο με καμάριΚαι σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω
τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο
Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει
ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγειΗ ουρά του αλόγου, Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Χρήστος Μανάβης, Καθηγητής Διεθνούς Πανεπιστημίου Ελλάδος
– Θέλοντας να τιμήσω την παράδοση του τόπου μας, επέλεξα το παρακάτω παραδοσιακό τραγούδι:
Βασι μωρέ βασιλικέ μου τρίκλωνε
βασιλικέ μου τρίκλωνε με τα σαράντα φύλλα
με τα σαράντα φύλλαΣαρά μωρέ σαράντα σ’ αγαπήσανε σαράντα σ’ αγαπήσανε μα πάλι εγώ σε πήρα μα πάλι εγώ σε πήρα
Να σε μωρέ να σε φυτέψω σε στρατί να σε φυτέψω σε στρατί φοβάμαι τους διαβάτες φοβάμαι τους διαβάτες
Να σε φυτέψω στο μπαξέ φοβάμαι τα λουλούδια φοβάμαι τ’ άγρια πουλιά με τα γλυκά τραγούδια.
Αναστάσιος Παυλόπουλος, Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου
Να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό.
– Γεώργιος Σεφέρης
Κλεόβουλος Θεοτόκης, Γενικός Γραμματέας Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης
– Επέλεξα απόσπασμα από το «Άξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη, που του χάρισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979.
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη
λησμονάτε τη χώρα μου!
Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά
στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά
στου γλαυκού το γειτόνεμα!
Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό
τα γυρίζω πίσω απ’ τον καιρό
τους παλιούς μου φίλους καλώ
με φοβέρες και μ’ αίματα!
LoLes Teachers, Δασκάλες-Ποιήτριες, φιλανθρωπική οργάνωση με συχνά ταξίδια στις αφρικανικές χώρες
– Αγάπη
Να ρέει η αγάπη
Και εγώ να πλένομαι
Στις όχθες της …
Γιατί φοβάμαι να βουτήξω ολόκληρη
Μα θέλω την ψυχή μου να αφήσω ολόκληρη
Εκεί …
Να μουλιάσει, να ρουφήξει, να γιατρευτεί.Να φυσάει αγάπη
Και εγώ
Το παλτό μου να βγάζω
Να θέλω να αρρωστήσω
Μα να μην ξέρω πως.Παύω να φοβάμαι
Βρέχομαι
Γεμίζω την καρδιά μου
Αρρωσταίνω από αγάπη
κι είμαι ακόμα υγιής
Έρχομαι μισή, μα θα γυρνάω ολόκληρη.Από την ποιητική τους συλλογή «Asante»
Γιάννης Κωστάκογλου, αρθρογράφος dreamonline.gr
Ένα μαχαίρι
Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο
ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι
-όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι αραπάδες-
που από έναν γέρο έμπορο αγόρασα στ’ Αλγέρι.
Θυμάμαι, ως τώρα να ‘τανε, το γέρο παλαιοπώλη,
όπου έμοιαζε με μια παλιά ελαιγραφία του Γκόγια,
ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες,
να λέει με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια:
«Ετούτο το μαχαίρι, εδώ, που θέλεις ν’ αγοράσεις
με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το ‘χει ζώσει,
κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που κάποια φορά το ‘χαν,
καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει σκοτώσει.Ο Δον Μπαζίλιο σκότωσε μ’ αυτό τη Δόνα Τζούλια,
την όμορφη γυναίκα του γιατί τον απατούσε
ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, τον δύστυχο αδελφό του
με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.
Ένας αράπης τη μικρή ερωμένη του από ζήλεια
και κάποιος ναύτης Ιταλός ένα Γραικό λοστρόμο.Χέρι με χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο.Σκύψε και δες το, μια άγκυρα κι ένα οικόσημο έχει,
είναι αλαφρύ για πιάσε το δεν πάει ούτε ένα κουάρτο,
μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν’ αγοράσεις.»-Πόσο έχει; – Μόνο φράγκα εφτά. Αφού το θέλεις πάρ΄το.
Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο,
που η ιδιοτροπία μ’ έκαμε και το ‘καμα δικό μου,
κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω,
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου
Ένα μαχαίρι – Νίκος Καββαδίας
Νίκος Ζαφειρόπουλος, αρθρογράφος dreamonline.gr
Οι αγαπημένοι μου στίχοι είναι από το ποίημα “Ιθάκη” του Κωνσταντίνου Καβάφη
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Γιατί αυτό που καθιστά την “Ιθάκη” τόσο ξεχωριστή είναι οι περιπέτιες και οι εμπειρίες που μας κάνουν σοφότερους.
Σοφία Καφτατζή, αρθογράφος dreamonline.gr
Γιάννης Ρίτσος – Γυναίκες
Είναι πολύ μακρινές οι γυναίκες. Τα σεντόνια τους μυρίζουν καληνύχτα.
Ακουμπάνε το ψωμί στο τραπέζι για να μη νιώσουμε πως λείπουν.
Τότε καταλαβαίνουμε πως φταίξαμε. Σηκωνόμαστε απ’ την καρέκλα και λέμε:
«Κουράστηκες πολύ σήμερα», ή «άσε, θ’ ανάψω εγώ τη λάμπα».Όταν ανάβουμε το σπίρτο, εκείνη στρέφει αργά πηγαίνοντας
με μιαν ανεξήγητη προσήλωση προς την κουζίνα. Η πλάτη της
είναι ένα πικραμένο βουναλάκι φορτωμένο με πολλούς νεκρούς –
τους νεκρούς της φαμίλιας, τους δικούς της νεκρούς και τον δικό σου.Ακούς το βήμα της να τρίζει στα παλιά σανίδια
ακούς τα πιάτα να κλαίνε στην πιατοθήκη κι ύστερα ακούγεται
το τραίνο που παίρνει τους φαντάρους για το μέτωπο.
Μενέλαος Τσικάρας, αρθρογράφος dreamonline.gr
Τα παιδιά μας δεν είναι δικά μας παιδιά. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τον εαυτό της. Έρχονται μέσα από σας, αλλά όχι από σας. Και παρόλο που είναι μαζί σας, δεν σας ανήκουν. Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας. Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις. Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους αλλά όχι την ψυχή τους. Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που σεις δεν μπορείτε να επισκεφθείτε, ούτε στα όνειρά σας. Μπορείτε να προσπαθείτε να είστε σαν κι αυτά, αλλά μην επιδιώκετε να τα φτιάξετε σαν και σας.
Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω, ούτε παραμένει στο χθες. Είστε το τόξο απ’ όπου τα παιδιά σας, σαν ζωντανά βέλη, εκτοξεύονται προς τα μπρος. Ο τοξότης βλέπει τον στόχο πάνω στο μονοπάτι του απείρου και σας λυγίζει με τη δύναμή του ώστε τα βέλη του να πάνε ταχύτατα και μακριά. Ας είναι το λύγισμά σας στο χέρι του τοξότη για χαρά. Γιατί όπως αυτός αγαπά το βέλος που πετά, έτσι αγαπά και το τόξο που είναι σταθερό”
«Τα παιδιά μας δεν είναι δικά μας παιδιά»
Kahlil Gibran
Αφροδίτη Κεραμέως, αρθογράφος dreamonline.gr
Ποιος ξέρει τι θα συμβεί αύριο, ή ποιος έμαθε ποτέ τι συνέβη χτες,
τα χρόνια μου χάθηκαν εδώ κι εκεί, σε δωμάτια, σε τραίνα, σε
όνειρα
αλλά καμιά φορά η φωνή μιας γυναίκας καθώς βραδιάζει μοιάζει
με το αντίο μιας ηλικίας που τέλειωσε
κι οι μέρες που σου λείπουν, ω Φεβρουάριε, ίσως μας αποδοθούν
στον παράδεισο-
συλλογιέμαι τα μικρά ξενοδοχεία όπου σκόρπισα τους στεναγμούς
της νιότης μου
ώσπου στο τέλος δεν ξεφεύγει κανείς, αλλά και να πάει που;
κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο
ένας τον άλλον-
Κύριε, αδίκησες τους ποιητές δίνοντάς τους μόνο έναν κόσμο,
κι όταν πεθάνω θα ’θελα να με θάψουν σ’ ένα σωρό από φύλλα
ημερολογίου
για να πάρω και το χρόνο μαζί μου.Κι ίσως ό,τι μένει να ’ναι στην άκρη του δρόμου μας
ένα μικρό μη με λησμονεί.Φύλλα ημερολογίου- Τάσος Λειβαδίτης
Γιώργος Γεράσης, αρθρογράφος dreamonline.gr
Τι είναι η γαλήνη; Τι είναι η γαλήνη;
Αν συγχωρέσεις τον εαυτό σου, λένε πως βλέπεις την απάντηση γραμμένη στη Σελήνη…
Τα Ξύλινα Σπαθιά, “Το Καράβι”
Μαρία Γεωργίου, αρθρογράφος dreamonline.gr
Άνυδρο τοπίο
κάτι μέρες όπως αυτή
που η σήψη απλώνεται στην πόλη
ο αέρας μυρίζει φορμόλη
οι γάτες μαδάνε
στα πλακάκια της κουζίνας
εσύ χαμογελάς από τη λήθη
κι ο θάνατος με βγάζει στο σφυρί
για μιαν αυταπάτη βεβιασμένης ζήσης
το μυαλό μου εκρήγνυται σε κόκκους χρώματος
από την παλέτα σου στο υπόγειο
την ξεχασμένη
κάτι μέρες τέτοιες
θέλω να κλείσω τον κόσμο όλο σε μια λέξη
να μουτζουρώσω βάναυσα το αδηφάγο λευκό
μα δεν έχω στάλα μελάνι
στον ουρανίσκο
Ποιήτρια: Γεωργία Κολοβελώνη
Ποιητική συλλογή: Μελάνι στον ουρανίσκο
+ ένα ποίημα δώρο
Το χωνί του χρόνου ρουφάει έτσι ή/και αλλιώς
όλα τα λόγια.
Γυναίκα, μίλα τα.
Μην τα φυλάς.
Ποιήτρια: Μαίρη Κλιγκάτση
Ποιητική συλλογή: Πλευρικά
Χρυσόστομος Μελινός, αρθρογράφος dreamonline.gr
Ραμάν αλλήθωρε τρελέ που λύνεισ μάγια
Κατάφερε το σταυρωτό του νότου αστέρι
Σωρόσ να πέσει να σκορπίσει στα σπιράγια
Και πεσ του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει
Ο τοτ του λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει
Τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει
Εσθήρ ποια βιβλική σκορπάσ περνώντασ μέθη
Κωνσταντίνα δε μιλάσ γιατί τρεκλίζουμε οι διακόσιοι
Κουφόσ ο σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει
Μ’ ένα ξυστρι καθάρισέ με απ’ τη μοράβια
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει
Γιέ μου πού πασ μάνα θα πάω στα καράβια
Κι έτσι μαζί με τουσ εφτά κατηφοράμε
Με τη βροχή με τον καιρό που μασ ορίζει
Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα θυμάμαι
Ο πιο στερνόσ μ’έναν αυλό με νανουρίζει
Ο λαός της Ελλάδος ήταν, είναι και θα είναι λαός ναυτικός, άρρηκτα συνδεδεμένος με τη θάλασσα, το ταξίδι, την περιπέτεια. Η τόσο παθιασμένη σχέση του Έλληνα με τη θάλασσα αποδίδεται θαυμάσια μέσα από την ποίηση του Νίκου Καββαδία, του ποιητή της θάλασσας και του ναυτικού. Καθένα από τα έργα του, μελοποιημένα από τον μοναδικό Θάνο Μικρούτσικο είναι ένας μικρός θησαυρός γαλάζιου κι αρμύρας… «Οι 7 νάνοι στο s/s Cyrenia» είναι η επιλογή μου για το αφιέρωμα του DREAM ON-line με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης, αφιερωμένο σε κάθε ναυτική οικογένεια της Ελλάδος, από ένα νησιώτη.
Εβελίνα Στεφανάκη, αρθρογράφος dreamonline.gr
Η κάμαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη, κρυμμένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα. Απ’ το παράθυρο φαίνονταν το σοκάκι, το ακάθαρτο και το στενό. Αποκάτω ήρχονταν οι φωνές κάτι εργατών που έπαιζαν χαρτιά και που γλεντούσαν. Κι εκεί στο λαϊκό, το ταπεινό κρεβάτι είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης — τα ρόδινα μιας τέτοιας μέθης, που και τώρα που γράφω, έπειτ’ από τόσα χρόνια!, μες στο μονήρες σπίτι μου, μεθώ ξανά.
– Κωνσταντίνος Καβάφης
Βασίλης Ιατρούδης, αρθρογράφος dreamonline.gr
Όμως υπάρχουν ακόμα λίγοι άνθρωποι που δεν είναι κόλαση η ζωή τους.
– Μίλτος Σαχτούρης, Οι Απομείναντες
Βαγγέλης Λαζαρίδης, αρθρογράφος dreamonline.gr
Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης, επέλεξα έναν ποιητή των καιρών μας, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Σιμούν λοιπόν, η αμμοθύελλα!
Η αμμοθύελλα είναι συχνό φαινόμενο στην Αραβία, την Αίγυπτο και άλλες αφρικανικές χώρες όπου μεγάλες εκτάσεις τους καλύπτονται με παχύ στρώμα άμμου.
Στην Αίγυπτο, οι αμμοθύελλες λέγονται «Χαμσίν», ενώ στην Παλαιστίνη, τη Συρία και τη Σαχάρα, λέγονται «Σιμούν».
Ψέλνει στη Σιμωνόπετρα κι ακούγεται στον Άδη
μα οι τρομαγμένοι κάνουνε πως τάχα δεν ακούν.
Κλέβει το χνούδι απ’ τα παιδιά, τα μονοπάτια σβήνει,
βαφτίζεται στην έρημο και γίνεται Σιμούν.
Στέλνει καράβια στο γκρεμό,
τον ίσκιο ξεθωριάζει,
κάνει κι εμένα φρύγανο,
μα εμένα δε με νοιάζει.
Με το ‘να χέρι στη χαρά και τ’ άλλο στην ομίχλη,
δεμένο με γλεντήσανε τα λαίμαργα πουλιά.
Γυρεύω την πανσέληνο να πέσει στο πηγάδι,
να κοιταχτώ, να θυμηθώ πως ήμουνα παλιά.
Να θυμηθώ, να ξεχαστώ
να γίνω ερυθρελάτη
οι ρίζες μου στον ουρανό,
τα φύλλα στο κρεβάτι.
Να βρω κι εσάς αδέρφια μου, που ‘χετε ξεθυμάνει,
το φόβο και την ομορφιά να βάλουμε μαζί.
Να πλύνουμε με το κρασί τα νυσταγμένα μάτια
κι ύστερα να σαλπάρουμε στη θάλασσα πεζοί.
Και τα παρτάλια οι σκέψεις μας,
πειρατική σημαία.
Όλα στραβά γινήκανε
και όλα είν’ ωραία.
