Θέλω να μιλήσω για το σώμα μου.
Το σώμα με το οποίο γεννήθηκα και σιγά σιγά άρχισα να το αντιλαμβάνομαι ως δικό μου…
να αντιλαμβάνομαι την αίσθησή του.
Και ήταν για πολλά χρόνια, απλώς το σώμα μου, τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο.
Δεν με ένοιαζε, συνήθως, αν θα ήταν ντυμένο ή γυμνό.
Ούτε ήθελα παρ’ όλα αυτά να κρυώνει ή να ζεσταίνεται.
Σπανίως καταλάβαινα τη σημασία των υφασμάτων πάνω του
(ίσως χαιρόμουν με τα φορεματάκια με λουλούδια και χρώματα)
και ποτέ δεν ασχολήθηκα με την όψη, το σχήμα και την μορφή του.
Ήταν εκεί απλώς για να συντελεί στην ολοκλήρωση του εγώ μου.
Να με βοηθάει να τρώω, να περπατάω, να παίζω, να αγκαλιάζω, να πιάνω, να κοιμάμαι, να
κολυμπάω, να χορεύω, να εκφράζομαι…να υπάρχω.
Μέχρι που άρχισα να αποκτώ αντίληψη.
Να καταλαβαίνω τη σημασία των όσων λένε οι γύρω μου
και τότε το σώμα μου σταδιακά σταμάτησε να είναι απλώς και μόνο το σώμα μου.
Άρχισε να είναι και το σώμα μιας γυναίκας (αρχικά μελλοντικής κι έπειτα ολοκληρωμένης),
που έπρεπε να ικανοποιεί και τις ανάγκες των άλλων.
Πλέον τα υφάσματα πάνω μου έπαψαν να με προστατεύουν, απλώς, από το κρύο.
Άρχισαν να αποτελούν το κριτήριο για να καταταγώ στη μία ή στην άλλη κατηγορία
και η έλλειψή τους έπαψε να βοηθάει απλώς στην αποδέσμευση από την ανυπόφορη ζέστη
κι άρχισε να αποτελεί τον τρόπο ικανοποίησης των εθισμένων σε οφθαλμόλουτρα,
ή ένα μοχθηρό σχέδιό μου για να προκαλέσω.
Σταμάτησα να χαίρομαι με τα φορεματάκια.
Οι τρίχες μου έπαψαν να είναι απλώς το αποτέλεσμα φυσιολογικών ορμονικών διεργασιών
και άρχισαν να είναι πηγή αηδίας, αποστροφής και περιφρόνησης.
Κατάλαβα με τον πιο σκληρό τρόπο ότι, πράγματι, το σώμα μου έχει το δικό του μοναδικό σχήμα
και κάποιες καμπύλες του με καθιστούν «μουνάρα», κάποιες «άβυζη»,
κάποιες «χοντρή» και η απουσία κάποιων «κοκαλιάρα» ή «καχεκτική».
Έτσι, άρχισα να θέλω να βάλω κιλά για να φτιάξω το ένα
και μετά να θέλω να χάσω για να φτιάξω το άλλο.
Και το σώμα μου, έπαψε να είναι πια το σώμα μου.
Ξέχασα τον λόγο ύπαρξής του.
Δεν ήξερα αν το ήθελα πια ή πώς ακριβώς το ήθελα.
Δεν ήξερα αν πρέπει να το κρύβω επειδή φοβάμαι
ή αν πρέπει να το δείχνω για να μην αποκλειστώ.
Άρχισα να νιώθω άβολα και αμήχανα μαζί του.
Δεν ήθελα κανείς να το κοιτάζει και δεν πίστευα ότι μπορεί κάποιος να το αγαπήσει.
Έγινε ένα σεξουαλικό αντικείμενο.
Και χωρίς να το καταλάβω, με έκανε να αισθάνομαι ντροπή.
Έχασα την αίσθησή του.
Το σώμα μου σταμάτησε να μου ανήκει,
σταμάτησε να είναι ένα απλό σώμα κι έγινε τόσα παραπάνω και τόσα λιγότερα.
Δεν είχα πια την πολυτέλεια να νιώθω όμορφα μαζί του.
Και μου έχει λείψει να το αγαπάω και να το βλέπω ως ένα απλό σώμα,
ως τίποτα παραπάνω και ως τίποτα λιγότερο.
