Μια απέραντη πολυπλοκότητα. Ένα διαρκές πεδίο μάχης, όπου στέρεες πεποιθήσεις καταρρέουν εξαπίνης, συγκρουόμενες διαρκώς με την αμφιβολία, ένα πρόσφορο έδαφος ικανό να δώσει ζωή σε τόσο γλυκύτατα συναισθήματα και ρηξικέλευθές γενναίες ιδέες, όσο και στις πιο αναίσχυντες εκφράσεις βαρβαρότητας. Κόλαση και παράδεισος μαζί: αύτη είναι η φύση της κάθε ενθάδε ύπαρξης.
Εύλογα λοιπόν διστάζει κάνεις, όταν του ζητείται να στρέψει το βλέμμα του προς τα έσω. Όσο επιθυμητή και να είναι κάθε είδους αυτοκριτική, όταν στέκεσαι στο χείλος της αβύσσου, πάντα εγκυμονεί ο κίνδυνος να χάσεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Ακόμα και για όσους αγαπάνε τις απόκρημνες κορυφές και τα μεγάλα ύψη, ένα τέτοιο εγχείρημα δεν μπορεί να εφαρμοστεί την ίδια στιγμή που οι υποχρεώσεις και οι ανάγκες της καθημερινότητας, απαιτούν την αδιάλειπτη προσοχή μας.
Τα γενναία πνεύματα ωστόσο δεν σκοτίζονται, και με σφικτές τις γροθιές και τα μάτια ορθάνοικτα – και δίχως να κοιτούν πίσω- παραδίδονται στις σκιές τις αβύσσου, από την οποία αργότερα θα σκαρφαλώσουν με νύχια και με δόντια. Κορεσμένα πλέον, διαθέτοντας αυτογνωσία και ευθυκρισία, είναι ευγνώμονα με όσα συνάντησαν στο πολυτάραχο ταξίδι τους. Γιατί τώρα βλέπουν όλα όσα συγκρατούν τα θεμέλια της σύγχρονης κοινωνίας σαν ρευστά, εύπλαστα στα χέρια τους, στοιχεία, και αισθάνονται έτοιμα να γίνουν οι ποιητές της ίδιας τους της ζωής. Όλοι κάποια στιγμή πρέπει να επιδείξουμε τη γενναιότητα αυτών των πνευμάτων.
Ωστόσο για όσους δεν αισθανόμαστε έτοιμοι να δρασκελίσουμε γκρεμούς, η ίδια η ενθάδε ύπαρξη προσφέρει τρόπους για να γίνει κατανοητή. Ένας από αυτούς τους τρόπους είναι οι αναμνήσεις, και πιο συγκεκριμένα εκείνες οι αναμνήσεις που ασκούν πάνω μας μια εξωκοσμική και θελκτική δύναμη. Λίγες σε αριθμό, λειτουργούν σαν φάρος μέσα στην ομίχλη, απλώνοντας τις χρυσαφένιες κηλίδες φωτός τους στα πιο απύθμενα βάθη της ψυχής.
Πράγματι, όλοι έχουμε αυτές τις αναμνήσεις στις οποίες καταφεύγουμε όταν σκοτεινά σύννεφα, μας περιτυλίγουν, πολλές φορές μάλιστα και με απληστία φιλάργυρου, φοβούμενοι πως η συνεχής ανάκληση θα στερήσει με κάποιο τρόπο την ισχύ τους. Πρόκειται για εκείνες τις στιγμές στον χρόνο που μας έκαναν, χωρίς καμία δεύτερη σκέψη, να αναφωνήσουμε: «όλα είναι τέλεια», και πράγματι δεν θα αλλάζαμε τίποτα εκείνη την ώρα, και ακόμη και τον ίδιο τον θάνατο θα αποδεχόμασταν με πλατύ χαμόγελο.
Ένα καλοκαιρινό σούρουπο που σε βρίσκει στην αμμουδιά με φίλους που αγαπάς, ένα έναστρο βράδυ που σε βρίσκει χαμένο στα στενά της πόλης σου, με μια κρύα μπύρα στο ένα χέρι και το ζεστό χέρι του έρωτα σου στο άλλο, τα φώτα της κινηματογραφικής οθόνης του σινεμά της γειτονιάς, που αντιφεγγίζουν στα μάτια σου, ο ήχος του ονόματος σου να σχηματίζεται από ένα ζευγάρι νοτισμένα χείλη στα οποία αμέσως βυθίζεσαι.
Τόσες διαφορετικές αναμνήσεις, χωρίς κάποιον ευδιάκριτο κοινό παράγοντα, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι μας και η λειτουργία τους έγκειται αφενός στο να τοποθετεί τη ζωή μας σε σύγκριση με αυτή στο παρελθόν, και αφετέρου ως φωτεινή ένδειξη ότι ο καθένας μας, ανά στιγμές, είναι ικανός να αδράξει τους πλούσιους καρπούς που τόσο απλόχερα μας προσφέρει η ζωή, μια ικανότητα που κινδυνεύουμε να χάσουμε. Μέσα από το παρελθόν μπορούμε κάλλιστα να ανακατευθύνουμε το μέλλον μας.
Ο άλλος τρόπος με τον οποίο το ασυνείδητο κομμάτι του εαυτού μας, επιχειρεί να διαβιβάσει και να γνωστοποιήσει τα, πλούσια σε νόημα, μυστικά του, είναι μέσω των ονείρων. Η ποικιλόμορφη γλώσσα των ονείρων, που δύσκολα μεταφράζεται από το άκαμπτο μυαλό μας, είναι η γλώσσα της ψυχής και μέσα από τα όνειρα μπορεί να ανακαλύψει κάνεις πτυχές της προσωπικότητας του έως τότε ανεξερεύνητες. Ένα κριτικό βλέμμα στον εαυτό μας, από άλλη γωνία, είναι τα όνειρα.
Ταυτόχρονα τα όνειρα διαθέτουν και αντισταθμιστικό ρόλο, και μέσα στα πλαίσια μιας απρόσφορης ζωής, όπου οι συναισθηματισμοί και οι ονειροπολήσεις χαρακτηρίζονται περιττοί, μιας ζωής που οδηγεί στην αργή και οδυνηρή αποσύνθεση του πνεύματος μας, τα όνειρα, λειτουργούν σαν προσωρινό γιατρικό. Μέσα από τις ονειρικές εικόνες, ανασταίνεται η φλόγα της φαντασίας μας που, επικίνδυνα, απειλείται από τον ψυχρό άνεμο της εποχής και συνειδητοποιούμε ότι η ζωή μας μπορεί να γίνει συναρπαστική αν το θελήσουμε πραγματικά.
Τα ίδια τα όνειρα είναι πιο πιστά στον χαρακτήρα της ζωής. Η ζωή δεν είναι μια γραμμική πορεία από το ένα στάδιο της ζωής στο άλλο, αλλά ένα ετερόκλητο μείγμα στοιχείων που μας χρειάζονται για να αποκτήσουν σχήμα και που συναντάμε μέσα σε δαιδαλώδεις δρόμους. Έτσι τα όνειρα είναι μια υπενθύμιση πως οι σκηνοθέτες της ζωής είμαστε εμείς οι ίδιοι, αλλά και μια προειδοποίηση πως η στάση μας απέναντι στη ζωή πολλές φορές δεν είναι αυτή που θα έπρεπε.
Ας ανοίξουμε πανιά λοιπόν, ας αφήσουμε τη γνωστή και ασφαλή στεριά που ήταν η ζωή μας έως τώρα και ας σαλπάρουμε στον ατέλειωτο ωκεανό που είναι επίσης η ζωή μας, με ανοιχτή καρδιά για νέες αναμνήσεις και καινούρια όνειρα. Ας κυνηγήσουμε τις τελείες συγκυρίες μέσα στις οποίες θα βρούμε αυτό που θέλουμε να είμαστε, αυτό που έχει πραγματική σημασία για εμάς, και αν δεν τις βρούμε, ας τις δημιουργήσουμε εμείς οι ίδιοι.
Ας οξύνουμε την πνευματική αγωγιμότητά μας, ανοίγοντας τα μάτια στα όνειρα που μας επισκέπτονται εκείνες τις σκοτεινές ανήσυχες νύχτες, ας ακούσουμε όσα έχουν να μας πουν και τότε θα αρχίσουμε να ζούμε τη ζωή ως ένα όνειρο. Μια ζωή που φωτίζεται από τη φλόγα των πιο δυνατών και γλυκών αναμνήσεων, μια ζωή που είναι τόσο αναπάντεχη όσα τα πιο φρενήρη όνειρα, μια ζωή που αξίζει να ζεις.
«Αυτοί που έχουν ένα ”γιατί” για να ζουν, μπορούν να αντέξουν σχεδόν οποιοδήποτε ”πώς”»
