Είναι μία πραγματικότητα, ότι κάθε χρόνο, σε κάποιο σημείο της σεζόν, ο Άρης θα προχωρήσει σε αλλαγή προπονητή, με σκοπό να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Κάθε χρονιά ξεκινάει με όνειρα, όπως η συμμετοχή σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης και η κατάκτηση του Κυπέλλου, όμως κανένας εκ των δύο στόχων δεν εκπληρώνεται.
Κάποιους μήνες πριν, ο Θόδωρος Καρυπίδης προχώρησε στην πρόσληψη του Ρόμπερτ Παλίκουτσα για τη θέση του τεχνικού διευθυντή, αν και νωρίτερα είχε δηλώσει, ότι δεν θεωρούσε χρήσιμη μία τέτοια κίνηση.
Η έλευση του Κροάτη συνέβαλε στην αποφυγή λαθών των περασμένων ετών και στην εκπόνηση ενός πολύ καλού προγραμματισμού, με τους περισσότερους παίκτες να έρχονται εγκαίρως. Το μόνο αρνητικό ήταν η καθυστέρηση απόκτησης ενός κεντρικού αμυντικού, ένα κενό, το οποίο έγινε τεράστιο, μετά τον τραυματισμό του Γιάκουμπ Μπράμπετς.
Αν και αρχικά υπήρχε η πρόθεση απόκτησης ενός ξένου προπονητή, το χρίσμα της τεχνικής ηγεσίας δόθηκε τελικά στον Απόστολο Τερζή, πιστό στρατιώτη του συλλόγου, αλλά και χωρίς κάποια εμπειρία σε πάγκο ομάδας, με εξαίρεση τις φορές που είχε αναλάβει ως υπηρεσιακός. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, φίλοι του Άρη αντιμετώπισαν τη συγκεκριμένη απόφαση με δυσπιστία, απαισιοδοξία και με ημερομηνία λήξης. Εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκαν, καθώς μετά την ήττα από τη Λαμία, ο Απόστολος Τερζής υπέβαλε την παραίτησή του, η οποία έγινε δεκτή.
Είχε προηγηθεί η ήττα στην πρεμιέρα απέναντι στον ΟΦΗ και ο αποκλεισμός από τη Ντιναμό Κιέβου στον τρίτο γύρο του Κόνφερενς Λιγκ. Ο αποκλεισμός επέφερε μεγάλη απογοήτευση, καθώς η εικόνα του Άρη ήταν ανώτερη του αντιπάλου του και στις δύο αναμετρήσεις. Ο Τόλης Τερζής είχε κάνει μία πολύ καλή ανάγνωση της Ντιναμό, όμως, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, έτσι και φέτος η αστοχία, το άγχος, ο πανικός στέρησαν από τον Άρη μία σημαντική πρόκριση και την ευκαιρία διεκδίκησης της συμμετοχής στους ομίλους του Κόνφερενς Λιγκ απέναντι στη Μπεσίκτας.
Οι ήττες στα δύο πρώτα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος, σε συνδυασμό με την οδυνηρή εξέλιξη των αγώνων με την ουκρανική ομάδα προκάλεσαν την έκρηξη των φίλων του Άρη, με τον Θόδωρο Καρυπίδη να γίνεται αποδέκτης έντονης κριτικής για την αδυναμία του συλλόγου να βρει μία σταθερότητα και μία συνέχεια στην απόδοσή του, για να κάνει το βήμα παραπάνω.
Οι πρόσφατες δηλώσεις του έφεραν ακόμη μεγαλύτερη δυσφορία στις τάξεις των υποστηρικτών του «Θεού του Πολέμου», με την πλήρη απαξίωση των ακαδημιών (και γενικότερα του ελληνικού στοιχείου) και την περιφρόνηση των οπαδών του Άρη για την έλλειψη υποστήριξης της ομάδας σε δύσκολες στιγμές να είναι στο επίκεντρο.
Είναι μία αλήθεια ότι, όπως όλοι, έτσι και ο ισχυρός άνδρας της ΠΑΕ Άρης έχει υποπέσει σε αρκετά σφάλματα όλα αυτά τα χρόνια που εμπλέκεται με την ομάδα της Θεσσαλονίκης. Από την άλλη, έχει κάνει και επιλογές, οι οποίες τον έχουν δικαιώσει πλήρως, όπως η απόκτηση ενός άσημου παίκτη από την Ονδούρα, του Λουίς Πάλμα, που πουλήθηκε με ποσό κοντά στα πέντε εκατομμύρια ευρώ.
Παίκτες, όπως ο Βλάντιμιρ Νταρίντα, ο Γιάκουμπ Μπράμπετς, ο Φαμπιάνο Λέισμαν, ο Χουλιάν Κουέστα έγιναν αναπόσπαστα κομμάτια του ρόστερ, ενώ άλλοι, όπως ο Ντάνιελ Μαντσίνι και ο Αμπουμπακάρ Καμαρά, έφεραν χρήματα στα ταμεία του συλλόγου. Παράλληλα, στη δική του εποχή, ο Άρης τερμάτισε δύο συνεχόμενες χρονιές στην τρίτη θέση του πρωταθλήματος, αφήνοντας εκτός Ευρώπης την πρώτη χρονιά τον Παναθηναϊκό και τη δεύτερη την ΑΕΚ.
Παρόλα αυτά, ο αυθορμητισμός, ο συναισθηματισμός, ο αυταρχισμός, ο συγκεντρωτισμός, στοιχεία με τα οποία ενεργεί σε αρκετές περιπτώσεις αδικούν τις προσπάθειές του και εξηγούν την υποστελέχωση της ομάδας σε καίριες θέσεις, καθώς και τις πολλές αλλαγές προπονητών και παικτών.
Φέτος, ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει κατακόρυφα, με την ύπαρξη τεσσάρων, αντί πέντε, ευρωπαϊκών εισιτηρίων, καθώς ΑΕΚ και Παναθηναϊκός δεν έχουν καμία σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, έχοντας διαγράψει ανοδική πορεία, ενώ ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός εξακολουθούν να είναι σε ανώτερο επίπεδο.
Ο Άκης Μάντζιος, ο οποίος αντικατέστησε τον Τόλη Τερζή, είναι ένας έμπειρος τεχνικός, γνωρίζει την ομάδα και την ελληνική πραγματικότητα, όμως δεν φημίζεται για τις καινοτόμες τακτικές του και φαντάζει μία λύση ανάγκης, παρά προοπτικής.
Στο τέλος της ημέρας, ο Άρης φαίνεται να είναι δέσμιος της δίψας του να «μεγαλώσει» γρήγορα, χωρίς μακροπρόθεσμο πλάνο και υπομονή. Οι ενέργειες γίνονται με τρόπο σπασμωδικό, συχνά δεν υπάρχει καμία συνέπεια και συνέχεια, παρά μόνο μερικές εκλάμψεις σε έναν κυκεώνα απερισκεψίας και επιπολαιότητας.
Η επιθυμία για πρόοδο δεν θα είναι ποτέ αρκετή, αν δεν συνδυαστεί με την εκπόνηση ενός αξιόλογου σχεδίου, με συγκεκριμένη στόχευση και πίστη, ενώ απαραίτητη είναι και η διεύρυνση του ανθρώπινου δυναμικού, καθώς και ο εκσυγχρονισμός στη γενικότερη φιλοσοφία του συλλόγου. Μέχρι τότε οι αλλαγές προπονητών θα διαδέχονται η μία την άλλη και ο φαύλος κύκλος της αβεβαιότητας θα διαιωνίζεται.
