Περί Αζόφ και λοιπών δεισιδαιμονιών

11 Απριλίου 2022

Την ιστορική ομιλία του Βολοντίμιρ Ζελένσκι στη Βουλή των Ελλήνων επισκίασε η εμφάνιση του ελληνικής καταγωγής στρατιώτη που βρίσκεται στα αναχώματα της Μαριούπολης, πολεμώντας τον ρώσο εισβολέα. So what, θα έλεγε κανείς αν δεν είχε προηγηθεί ο αυτοπροσδιορισμός του στρατιώτη ως μαχητή του τάγματος Αζόφ. Και ξάφνου λοιπόν δόθηκε η ευκαιρία σε απόντες και παρόντες «να σκίσουν τα ιμάτιά τους» για την παρουσία ενός κατά τη γνώμη τους «νεοναζί» στον ναό της Δημοκρατίας. Αντί να σταθούμε στον ιστορικό λόγο που απηύθυνε ο Ζελένσκι ενώπιον της πλειοψηφίας των ελλήνων βουλευτών, σταθήκαμε στο γεγονός ότι ο ουκρανός Πρόεδρος δήθεν δεν σεβάστηκε το ελληνικό κοινοβούλιο, δίνοντας χώρο και χρόνο σε «υπερεθνικιστικές» φωνές. Είναι αλήθεια ότι και εγώ ο ίδιος, ανοίγοντας την τηλεόραση για να ακούσω την ομιλία Ζελένσκι, θα προτιμούσα να αντικρύσω μόνο τον ουκρανό Πρόεδρο και με εξέπληξε το γεγονός ότι δύο στρατιώτες που μάχονται επί του πεδίου είχαν το ελεύθερο να μιλήσουν ενώπιον των αντιπροσώπων της δεύτερης πατρίδας τους, την οποία ίσως να μην έχουν επισκεφθεί ποτέ. Ομολογώ ότι σε ζωντανή μετάδοση, μού διέφυγε η αναφορά στο τάγμα Αζόφ, ωστόσο σε γενικές γραμμές άκουσα με προσοχή τα λόγια του ελληνικής καταγωγής Μιχαήλ. Τι συγκράτησα λοιπόν; Ότι γεννήθηκε στη Μαριούπολη και συμμετέχει στην άμυνα της πόλης εναντίον των ρώσων ναζιστών, αυτών που διαπράττουν θηριωδίες σε ουκρανικό έδαφος και αυτών που προσπαθούν μετά βίας να ξεπλύνουν οι εγχώριοι αναμασητές της ρωσικής προπαγάνδας.

Το καλό της όλης υπόθεσης ήταν ότι επιτέλους ορισμένοι από τους κοινοβουλευτικούς υποστηρικτές της «ειρήνης» πέταξαν αυτό το καλά σμιλευμένο προσωπείο και αναπαρήγαγαν το αφήγημα Πούτιν περί «ναζιστοκρατούμενης» Ουκρανίας, δικαιολογώντας έμμεσα τις ρωσικές επιθέσεις κατά παράβαση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου. Όπως σημείωσε σε ανάρτησή του στα social media, ο καθηγητής νεότερης ελληνικής και ευρωπαϊκής ιστορίας του ΑΠΘ, Δημήτρης Λυβάνιος, παρά την ύπαρξη ισχυρών ναζιστικών θηλάκων στο τάγμα, αυτό είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτο από πολιτικής άποψης , ενώ από στρατιωτικής συγκεντρώνει πολύ μεγαλύτερη συσπείρωση, όχι λόγω ιδεολογικής ταύτισης, αλλά πολύ απλά επειδή μάχεται τους ρώσους εισβολείς σε μία περιοχή της νοτιοανατολικής Ουκρανίας, όπου τα λοιπά τμήματα του ουκρανικού στρατού είναι πολύ αδύναμα. Ας θυμηθούμε όμως τι πήρε το νεοναζιστικό κόμμα της Ουκρανίας «Svoboda» που τύγχανε της πολιτικής στήριξης του τάγματος Αζόφ στις τελευταίες εκλογές της Ουκρανίας, το 2019. Το «συντριπτικό» ποσοστό του 2,15% που το άφησε μάλιστα εκτός Βουλής. Οι ντόπιοι νεοναζί στις τελευταίες εθνικές εκλογές συγκέντρωσαν κατάτι περισσότερο από τους ουκρανούς (2,93%) για να μην θυμηθούμε αλήστου μνήμης εποχές, όπου η εγκληματική οργάνωση ήταν το τρίτο σε δύναμη πολιτικό κόμμα με ποσοστό που άγγιξε το 10% στις ευρωεκλογές του 2014. Όσοι απείχαν από την ειδική συνεδρίαση της Βουλής για την ομιλία Ζελένσκι βρήκαν με την τοποθέτηση του μαχητή του Αζόφ την ιδανική βαλβίδα αποσυμπίεσης, ώστε να αποποιηθούν των ευθυνών τους και να πετάξουν τη μπάλα στην κερκίδα για το γεγονός ότι απουσίασαν από την ομιλία ενός ηγέτη που υπερασπίζεται σθεναρά την πατρίδα του απέναντι σε μία άνανδρη εισβολή από έναν υπέρτερο εχθρό. Ευελπιστώ ότι η ιστορία δεν θα είναι ιδιαίτερα επιεικής μαζί τους. Σε έναν πόλεμο τέτοιας εμβέλειας, δεν χωρούν μεσοβέζικες λύσεις, ούτε επιτήδειες ουδετερότητες. Είτε είσαι με τον αμυνόμενο, είτε με τον επιτιθέμενο, τελεία. Είτε είσαι με τη δυτική δημοκρατία, είτε με την ανελεύθερη ολιγαρχία. Λυπάμαι ειλικρινά που οι φερόμενοι ανθρωπιστές συντάσσονται με την ακροδεξιά, μην έχοντας βγάλει άχνα για τις φρικαλεότητες που συντελούνται κατά αμάχων στο μαιευτήριο και το θέατρο της Μαριούπολης, στους δρόμους της Μπούτσα, στον σιδηροδρομικό σταθμό του Κραματόρσκ και σε πολλές άλλες περιοχές της Ουκρανίας. Που έχουν μείνει σιωπηλοί για τους εκατομμύρια πρόσφυγες που εγκαταλείπουν καθημερινά τη χώρα τους.

Περιμένω με αγωνία και με τρόμο τις εικόνες που θα έρθουν από τη Μαριούπολη, όταν πια απελευθερωθεί και αποκαλυφθούν οι θηριωδίες του ρωσικού στρατού στην πόλη με τους 100.000 έλληνες ομογενείς. Ενδεικτικό της τραγικότητας της κατάστασης στο άλλοτε λίκνο του ελληνισμού στην Ουκρανία είναι το γεγονός ότι όπως ομολόγησε, ο έλληνας Υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών δεν του επετράπη από τις ρωσικές αρχές να ηγηθεί ανθρωπιστικής αποστολής στη Μαριούπολη, πολύ πιθανόν για να μην αντικρύσει την καθημαγμένη από τις καταστροφές πόλη της αζοφικής θάλασσας. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που καταφτάνουν με το σταγονόμετρο από τη Μαριούπολη, ελλείψει δημοσιογραφικών πηγών, αλλά και τις εκτιμήσεις του ηρωικού προξένου, Μανώλη Ανδρουλάκη που ήταν ο τελευταίος δυτικός διπλωμάτης που έφυγε από την πόλη, «η Μαριούπολη δεν υπάρχει πια». Θλίβομαι απεριόριστα που όλη η δημόσια συζήτηση μετά την ιστορική ομιλία του ουκρανού Προέδρου, αντί να επικεντρωθεί σε όσα συγκινητικά είπε ο Ζελένσκι για την ανάγκη περαιτέρω στήριξης του ουκρανικού λαού, επικεντρώθηκε στην παρουσία ενός «κακομούτσουνου στρατιώτη με μονόφρυδο», ο οποίος σήμερα μπορεί να κείτεται νεκρός και που δεν τον άκουσα να λέει τίποτα περισσότερο από το πλέον σεβαστό: ότι πολεμάει για την ελευθερία της ίδιας του της πατρίδας. Και για να μην πλατειάζουμε άλλο στον νυν υπερπάντων αγώνα που είναι η ελευθερία, μπορούν να χωρέσουν όλοι: ενδεικτικά, παραθέτω το απόσπασμα από τη συνέντευξη της Ντόρας Μπακογιάννη στο MEGA στο οποίο η βουλευτής της ΝΔ  θυμίζει ότι στη διάρκεια του Έπους του ’40, ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης είχε παροτρύνει τα μέλη του ΚΚΕ να πολεμήσουν στο πλάι της νεολαίας Μεταξά. Υ.Γ. Το επιχείρημα ότι ο Ζελένσκι δεν αναφέρθηκε στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο μπορώ να το ακούσω και μάλιστα το συμμερίζομαι, όμως θα πρέπει να υπολογίσουμε το γεγονός ότι η Τουρκία είναι ανάμεσα στις εγγυήτριες δυνάμεις ασφαλείας σε περίπτωση που τερματιστεί ο πόλεμος. Μία πιθανή αναφορά του ουκρανού Προέδρου στην κατοχή της Κύπρου δεν θα ηχούσε καλά στα αυτιά του Ερντογάν, τη συνεργασία με τον οποίο δεν θα ρίσκαρε επ’ ουδενί να χαλάσει, στρέφοντάς τον στο αντίπαλο στρατόπεδο, όσο ο πόλεμος μαίνεται και διακυβεύονται χιλιάδες ζωές ουκρανών πολιτών.