Πριν από μερικές ώρες δεν σε ήξερα. Θα μπορούσες να ήσουν ένα από αυτά τα πρόσωπα που συναντάει κανείς μέσα στο πλήθος και με παράδοξο αλλά περίτεχνο τρόπο καταφέρνουν και τραβούν την προσοχή των ματιών, κάνοντας ακόμα και την πιο ερειστική οχλοβοή, να χαθεί. Ένα πρόσωπο που καθηλώνει το κάθε βλέμμα πάνω του, μέχρι αυτό να κορεστεί από την ομορφιά, τα χρώματα και την εναρμονισμένη αναρχία της ύλης.
Ένα πρόσωπό που σταδιακά γίνεται ολοένα και πιο ομοιόμορφο με το υπόλοιπο πλήθος, και πριν προλάβεις να επιταχύνεις το βήμα σου, αυτό βρίσκεται πλέον εκτός οπτικού πεδίου. Ένα πρόσωπο που ανήμπορα, αφήνεις να χαθεί. Σύντομα έρχεται η συνειδητοποίηση ότι πίσω από το πέπλο των σύννεφων που καλύπτει το πλήθος μπροστά σου, βρίσκεται ο πιο λαμπερός ήλιος. Ένα πρόσωπο που κάνει τη ζωή πιο όμορφη.
Πριν από μερικές ώρες δεν σε ήξερα. Θα μπορούσες να ήσουν ένα από αυτά τα σώματα που φωτίζουν την σκοτεινή και αποπνικτική ατμόσφαιρα του κλαμπ. Ένα σώμα, που εντελώς απελευθερωμένο, καθοδηγείται από τις νότες της μουσικής και με ανάλαφρες κινήσεις επιδιώκει να μιλήσει για τα συναισθήματα που διεγείρονται μέσα του. Ένα σώμα που σε καλεί να γελάσεις, να κλάψεις, να αγαπήσεις και να μισήσεις μαζί του. Πλήρως εναρμονισμένο με τη μουσική, και σίγουρο για τον χορό του, ένα σώμα που δεν λογαριάζει το μέλλον και δεν επιδιώκει καμιά επιδοκιμασία.
Η ελευθερία του είναι μεταδοτική, σε κυριεύει κάνοντας σε να θέλεις να ζήσεις αυτήν τη στιγμή, και με όλη την καρδιά σου, και με τον δικό σου βηματισμό, να μπεις και εσύ στον χορό. Ένα σώμα που τη στιγμή που ακούγονται στον αέρα οι τελευταίες εξασθενημένες νότες, αυτό έχει εξαφανιστεί όσο εσύ ακόμα σκαρφίζεσαι κάποιον χορευτικό βηματισμό. Ξάφνου συνειδητοποιείς: ο μόνος τρόπος να προσεγγίσεις τη ζωή είναι χορεύοντας, με απόλυτη ελευθερία. Ένα σώμα που κάνει τη ζωή πιο ζωντανή.
Πριν από μερικές ώρες δεν σε ήξερα. Θα μπορούσες να ήσουν ένα από εκείνα τα ευγενικά μάτια, που συναντάει κανείς στο τρένο, και με μια δόση αιδημοσύνης και μελαγχολίας απλώνουν το απλανές βλέμμα τους έξω από το παράθυρο. Ένα ζευγάρι ευγενικά μάτια, πίσω από τα οποία κρύβονται όνειρα και προσφιλείς σκέψεις για ένα αβέβαιο μέλλον, και αγανάκτηση για ένα αμετάκλητο παρελθόν. Ένα ζευγάρι μάτια που αν τυχόν διασταυρωθούν με τα δικά σου, θα σου χαμογελάσουν και θα επιχειρήσουν να υπεισέλθουν μέσα σου αναζητώντας κάποιο μύχιο σημάδι που θα λέει: “ξέρω ακριβώς πως νιώθεις”. Θα μπορούσες να ήσουν ένα από εκείνα τα πλατιά χαμόγελα, που με την λαμπρότητα και τη μεταδοτικότητα τους γεμίζουν τον χώρο. Ένα χαμόγελο που απλώνεται μπροστά στη ζωή και αναφωνεί: “μου αρέσει!”. Ένα χαμόγελο και ένα ζευγάρι μάτια που αφήνεις να φύγουν, πριν προλάβεις να βυθιστείς μέσα τους.
Τώρα όμως σε ξέρω, χάνομαι στον γεωγραφικό χάρτη του προσώπου σου και βρίσκω ζωή μέσα στον παράδεισο που βρίσκεται στα μάτια σου. Μια τυχαία συγκυρία γεγονότων, μια παράδοση του εαυτού στο παιχνίδι της μοίρας, μια απόφαση να μην αφήσουμε ο ένας τον άλλον να φύγει, και τώρα στεκόμαστε έτοιμοι να διασχίσουμε το γεφύρι που ενώνει τις ψυχές μας. Πριν από μερικές ώρες δεν σε ήξερα, και τώρα, καθώς συναντιόνται τα βλέμματα και το χαμόγελο μας, και τα σώματα μας χορεύουν κάτω από τις ίδιες νότες, νιώθω πως σε ξέρω ολόκληρη τη ζωή μου.
Η έννοια του χρόνου χάνεται και το έδαφος καταρρέει κάτω από τα πόδια μου. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά μόνο εγώ και εσύ: σάρκα, που τώρα νιώθω στις άκρες των δαχτύλων μου, και ψυχή, που τώρα θερμαίνει τα σωθικά μου, όλα τόσο αληθινά. Θέλω να μάθω, να μάθω κάθε όνειρο που αχνοφαίνεται μέσα από τις κόρες των ματιών σου- και για μια στιγμή να τα κάνω και δικά μου όνειρα- κάθε σκέψη πίσω από το χαμόγελο σου. Παραδομένοι μέσα σε μια υψηλή ψυχική διάθεση, δεν είμαστε παρά δυο άνθρωποι, που μέσα από μια σειρά τυχαίων δρόμων και αποφάσεων βρέθηκαν ξαφνικά ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, σαν δυο καράβια που αγκυροβόλησαν στον ίδιο λιμάνι: ρίξε λοιπόν την άγκυρα σου στα βάθη της ψυχής μου και αναζήτησε θαλπωρή μέσα σε αυτήν.
Ωστόσο, όπως και οι περισσότερες υψηλές ψυχικές διαθέσεις, η διάρκεια τους είναι παρωδική, το αύριο μπορεί να μας παρουσιαστεί με νέους σκοπούς που θα μας κάνουν να βάλουμε πλώρη για διαφορετικές θάλασσες, η αρχική δυσανασχέτηση πάνω στη συνειδητοποίηση αυτή δεν διαρκεί, και σύντομα μετατρέπεται σε ευγνωμοσύνη, ευγνωμοσύνη προς κάθε τι που μου έχει συμβεί, όσο μικρό ή μεγάλο και να ήταν, το οποίο με οδήγησε αυτή τη στιγμή σε εσένα. Πράγματι, το αύριο δεν θα μας βρει μαζί -δεν θέλουμε να το αποσιωπήσουμε αυτό σαν κάτι επονείδιστο.
Ίσως αυτή η σύντομη συνάντηση ψυχής και σώματος να ήταν ένα απαραίτητο γεγονός, προκαθορισμένο από αόρατες δυνάμεις πέρα από το πεδίο της κατανόησης μας, που έπρεπε να συμβεί, μια ανατριχίλα και ταυτόχρονη αίσθηση ανάπαυσης πάνω στα σύννεφα, που λειτουργεί ως υπενθύμιση της απλής ομορφιάς και του πάθους που βρίσκεται μέσα στην ενθάδε ύπαρξη και συχνά αγνοούμε, ή ίσως αυτή η συνάντηση δεν ήταν πάρα ένα τυχαίο γεγονός, και για μια στιγμή εγώ και εσύ γίναμε αντικαταστάσιμοι ηθοποιοί, ο ένας στο δράμα του άλλου.
Όπως και να έχει, το αύριο αργεί, ας μην το σκεφτόμαστε και ας ζήσουμε το τώρα, τη στιγμή όπου δύο διαφορετικά άτομα ενώνονται και γίνονται ένα. Ας γευτούμε την κάθε στιγμή όπως θα γευόμασταν ένα ζευγάρι από ροζ χείλη που έχουμε απέναντι μας.
