Στη ζωή μου, πρωταρχικός στόχος ήταν πάντα τα ταξίδια. Από μικρή αισθανόμουν ότι ένα ταξίδι είναι ο αέρας που χρειάζομαι για μία καλή αναπνοή, είναι ένας από τους παράγοντες που εδραιώνουν το χαμόγελο στα χείλη μου και το θαυμασμό στα μάτια μου.
Στη συνέχεια όμως διαπίστωσα πως είναι πολλά παραπάνω, πως το ταξίδι αλλάζει τον χαρακτήρα μου, ή καλύτερα, μου μοιράζει την καρδιά κατακερματίζοντας την σε χίλια κομμάτια. Διότι συνειδητοποίησα ότι η προσωπικότητα μου είναι οι εμπειρίες μου, και οι εμπειρίες μου, σε ένα μεγάλο ποσοστό, τροφοδοτούνται από ταξίδια.
Εάν κάποιος αναλογιστεί τις στιγμές που θυμάται από τη ζωή του, θα συνειδητοποιήσει πως όλες είναι έντονα συναισθηματικά φορτισμένες, κι αυτό γιατί σε κάθε μια από αυτές έχει αφήσει άλλοτε μία σπιθαμή κι άλλοτε ένα σημαντικό μέρος της καρδιάς του σε αυτές.
Ένα κομμάτι της ψυχής μου λοιπόν, κρύβεται σε μία μικρή γωνία του σιδηροδρομικού σταθμού μιας μικρής γερμανικής πόλης και κρυώνει από τον αέρα που κάποτε με ανάγκασε να γελάω από το ψύχος, ένα άλλο βρίσκεται στους βροχερούς δρόμους του Άμστερνταμ που με ώθησαν να τρέχω μήπως και σωθώ από την νεροποντή, στην πραγματικότητα όμως με ώθησαν να τρέχω μήπως και δημιουργήσω μία τόσο έντονη ανάμνηση και αφήσω ένα κομμάτι της ψυχής μου σε κάποιο κανάλι.
Ένα ακόμη κομμάτι, θα αντικρίζει με θαυμασμό τον πύργο του Άιφελ και το απέραντο γαλανό του Αιγαίου όπως τη πρώτη φορά που τα μάτια μου είχαν την ευτυχία να το δουν από κοντά, κι ένα άλλο θα εξακολουθεί να χορεύει στα στενά της Κοΐμπρα.
Ένα κομμάτι της καρδιάς μου θα ανήκει πάντα στο πουθενά και στο τίποτα, στο μηδέν του χώρου και του χρόνου, στον ουρανό, στην πρώτη φορά που άπλωσα το χέρι μου προς το παράθυρο και νόμιζα πως μπορώ να αγγίξω τα σύννεφα.
Διότι, κάθε εμπειρία που έγινε ανάμνηση, κρύβει μέσα της ένα κομμάτι της καρδιάς μου. Κάθε χαμόγελο, κάθε άνθρωπος που γνώρισα στη διαδρομή, στον προορισμό, όταν χάθηκα και όταν βρήκα τον “δρόμο” μου, μου δημιούργησε αφενός μια όμορφη ανάμνηση, κυρίως όμως μου χάρισε ένα ακόμα “σπάσιμο” στην ψυχή μου γιατί τους χάρισα εγώ ένα κομμάτι της, όσο αυτή χτυπά.
Και έτσι, με όλο αυτό το “μοίρασμα”, ο εαυτός μου που ήξερα χάθηκε και δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει. Γεννήθηκε ένας άλλος, μία προσωπικότητα με μια καρδιά χαρακωμένη σε χίλια κομμάτια κι όμως ολόκληρη, μία ψυχή όχι σπασμένη, μα μοιρασμένη στα μέρη και στους ανθρώπους που πλέον χαμογελώ ή γελώ ή στεναχωριέμαι όταν τα αναπολώ.
Μία καρδιά που ίσως αυτή τη στιγμή να ξέρει τον εαυτό της αλλά αναμένει να μην τον αναγνωρίζει στο μέλλον γιατί διψά για νέα σπασίματα, περιμένει ανυπόμονα να ανακαλύψει με ποιον τρόπο και που θα μοιραστεί και με χαμόγελο στα μάτια ελπίζει.
Γιατί αυτή η καρδιά έσπασε, αυτή η ψυχή άνοιξε τα φτερά της και σε κάθε φτερούγισμα άφησε το στίγμα της με ένα μικρό κομματάκι που έπεσε στο έδαφος και κάπου κάπως εναρμονίστηκε με το περιβάλλον, έβγαλε ρίζες και δεν ξανά γύρισε πίσω.
Έτσι ελπίζει, ελπίζει πως θα συνεχίσει να μοιράζεται σε κομμάτια, πως το καθένα θα μετουσιωθεί σε ένα χαμόγελο, σε δύο όμορφα μάτια, σε μία γλυκιά μυρωδιά, και εν τέλει σε μία καινούργια ανάμνηση.
Άμα αναλογιστεί κανείς τα προαναφερθέντα, συνειδητοποιεί πόσο υπέροχο και συνάμα πόσο τρομακτικό είναι να νιώθεις ότι το σπίτι σου μοιράζεται. Προφανώς και κάποιο μέρος, άνθρωπος, ηλιοβασίλεμα ή οτιδήποτε άλλο θα κατέχει την εξέχουσα θέση στη ζωή σου.
Ωστόσο, όσο ταξιδεύεις, όσο τα χιλιόμετρα κυλούν, μικρά σπιτάκια θα χτίζονται με αγάπη, γνωρίζοντας ότι μια μέρα θα επιστρέψεις σε αυτά. Αλλά ακόμη κι αν δεν γυρίσεις ποτέ πίσω, η καρδιά σου ήδη μοιράστηκε, το σπίτι ήδη χτίστηκε και εσύ το ξέρεις.
Εσύ γνωρίζεις ότι η καρδιά σου δεν είναι στιβαρή και ολόκληρη, δεν είναι μία ακούνητη μάζα, αλλά χιλιάδες κομμάτια σου που βρήκαν το καθένα τον δρόμο τους, ακόμη κι αν αυτός ο δρόμος σε πλήγωσε, ήρθε αναπάντεχα και προς στιγμή σε τσάκισε.
Ακόμη και σ’ εκείνες τις δύσκολες στιγμές, όταν κανείς αισθάνεται την ψυχή του να λυγίζει, να θρυμματίζεται από τα έντονα συναισθήματα, από τον πόνο, την απογοήτευση, την αγανάκτηση, στην πραγματικότητα δεν διαλύεται, αλλά ένα κομμάτι της αποσπάται από το υπόλοιπο και ριζώνει στον τόπο, το πρόσωπο, τη στιγμή που είναι ο πυρήνας της κατάστασης.
Διότι ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, η ψυχή σου μοιράζεται στα βιώματα σου, δεν ραγίζει παρά μόνο κόβεται σε κομμάτια που αν και πλέον σκόρπια σε διάφορες γωνιές του χώρου και του χρόνου, συναπαρτίζουν όχι την καρδιά σου, αλλά κάθε φορά τον νέο σου εαυτό, είναι το συνονθύλευμα παλιών και νέων εμπειριών και αναμνήσεων που δημιουργούν το βλέμμα στα μάτια σου, την έκφραση των χειλιών σου και την ενέργεια της προσωπικότητας σου.
Γιατί αυτά τα κομμάτια που σπάνε, είσαι εσύ! Και ευτυχώς δεν μπορείς να τα ανακτήσεις ούτε να τα περιμαζέψεις, διότι “ότι γράφει δεν ξεγράφει”.
Λένε ότι την ιστορία την γράφει ο νικητής. Τη δική σου ιστορία όμως την γράφουν αυτά τα κομμάτια. Πρόσεχε λοιπόν που αφήνεις τις σπίθες της προσωπικότητας σου, αλλά το κυριότερο, φρόντισε να τις αφήσεις… παντού! Γιατί στην τελική, είμαστε τα ταξίδια που επιχειρήσαμε, και θέλουμε να γίνουμε τα ταξίδια που ονειρευόμαστε να κάνουμε.
