Τα πράγματα φαίνονται ξεκάθαρα, μέσα στην απέραντη πολυπλοκότητα τους. Ο σημερινός ήλιος ρίχνει φως σε όλα όσα με περιβάλλουν, σε όλα όσα έχω συνηθίσει να υπάρχουν, μέχρι τις πιο απόμακρες γωνίες, ένα μετρημένο φως που δεν τυφλώνει, αλλά φανερώνει. Οι ίδιες χρυσαφένιες κηλίδες φωτός ζωγραφίζονται τώρα στα μάτια μου, αλλά αντί να με θαμπώνουν, εγώ αισθάνομαι την όραση μου να οξύνεται. Πλέον μπορώ να δω καλύτερα τον κόσμο που διστακτικά προσπαθεί να μου φανερωθεί. Άμεσα συνειδητοποιώ πως βρίσκομαι στα μέσα ενός βαρυσήμαντου ψυχικού γεγονότος που με βίαια ταρακουνήματα, με σήκωσε από τον βαρύ ύπνο μου.
Αυτή η γύμνια των πραγμάτων, απαλλαγμένων από το πέπλο της ομίχλης και της νύχτας, αλλά και αυτή η απεραντοσύνη, με ταράζουν ως το μεδούλι. Ξάφνου, βλέπω τις θεμελιωμένες (μέχρι τώρα) πραγματικότητες μου να γλιστρούν μέσα από τα χέρια μου σαν κόκκοι άμμου, και ρίγος με κυριεύει, σαν να κινδυνεύω και εγώ να μετατραπώ σε κόκκο. Όλα όσα έβλεπα θα μπορούσαν να αλλάξουν από λεπτό σε λεπτό και από τη μια στιγμή στην άλλη. Η αλλαγή αυτή όμως, με αιδημοσύνη ζητάει την προσοχή μου: με χρειάζεται για να γίνει.
Ξάφνου, καλούμαι να είμαι αυστηρός και δύσπιστος απέναντι στα πράγμα που αγάπησα, να τα αναποδογυρίσω και να τα εξετάσω από όλες τις πλευρές, καλούμαι να ρευστοποιήσω και να αναπλάσω όλα όσα μέχρι τώρα θεωρούσα δεδομένα. Καλούμαι να χρωματίσω τον δικό μου ουρανό και τον δικό μου ήλιο. Όμως, ακόμη και αν έβρισκα το θάρρος και αναλάμβανα το συγκεκριμένο διάβημα, αυτό δεν θα σήμαινε, πως κάθε φορά που συντελούνταν η οποιαδήποτε μεταβολή στον εσωτερικό μου κόσμο, εγώ θα όφειλα να επαναπροσαρμόσω τα πράγματα πάνω στην τελευταία αλλαγή; Έτσι η αλήθεια του σήμερα δεν θα μετατρεπόταν στο ψέμα του αύριο; Αυτό που βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο αυτή τη στιγμή, δεν θα τσαλαβουτούσε στις λάσπες την επόμενη; Μονίμως, με την οξύτητα του ματιού θα έπρεπε να ζυγίζω κάθε αξία, κάθε συνήθεια, καθετί θεμελιωμένο. Ένας κόσμος που δεν αρέσκεται στη στασιμότητα: αυτή η σκέψη ίσως και να με φοβίζει.
Υπάρχει ομορφιά στην απεραντοσύνη, στο χάος των απεριόριστων δυνατοτήτων του δημιουργού, αλλά ταυτόχρονα, και μεγάλη ευθύνη: απέναντι στον εαυτό του αλλά και στην ίδια τη ζωή. Δεν είναι πιο εύκολο να συνεχίσω να ανάγω τα πράγματα σε μερικές συγκεκριμένες γενικές έννοιες; Δεν είναι πιο εύκολο, αντί να σκέφτομαι εγώ για τη ζωή, να αφήσω τη ζωή να σκέφτεται για μένα; Και πιο συγκεκριμένα την δοκιμασμένη αστική ζωή; Ενοχλημένος, βγάζω έναν μακρόσυρτο βογγητό. Μόνο ό,τι είναι δικό μου και όχι ξένο, μπορεί να εμφανιστεί μπροστά στα μάτια μου, αν δεν το αναγνωρίσω αυτό θα συνεχίσω να ζω εκ του ασφαλούς. Είναι πιο εύκολο να υπακούς γονυπετώς σε αυτό που είναι σίγουρο και έχει δοκιμαστεί, παρά να ορίζεις τον εαυτό σου.
Πλημμυρισμένος από αυτήν τη συνειδητοποίηση, αναζητώ παρηγοριά στο μοναδικό μέρος όπου ξέρω ότι θα τη βρω: στα δυο μελανά σου μάτια, που ελαφρώς υψωμένα, με κοιτάνε από την άλλη πλευρά του κρεβατιού. Ένα καθησυχαστικό χαμόγελο ζωγραφίζεται τώρα, στις άκρες των χειλιών μου, καθώς ξαπλώνω δίπλα σου. Με τα μάτια μου καρφωμένα στα δικά σου και τα δάκτυλα να κυλάνε στον γεωγραφικό χάρτη του κορμιού σου αισθάνομαι ένα σκίρτημα. Πάθος και έρωτας με κατακλύζουν και αναρωτιέμαι: Πως γίνεται να βλέπω σε αυτά τα τρυφερά μάτια έναν κόσμο τόσο οικείο και τόσο πλούσιο σε νόημα, τη στιγμή που ο κόσμος έξω από το παράθυρο μου φαίνεται τόσο ξένος;
Πως γίνεται τα συναισθήματα που νιώθω για σένα -για τα οποία οι λέξεις δεν αρκούν για να περιγράψω- να μου φαίνονται τόσο βέβαια και τόσα σωστά, την ίδια στιγμή που ο κόσμος, έξω από την ζώνη που σχηματίζουν τα κορμιά μας, να φαίνεται ζοφερός. Ίσως έρωτας και πάθος να χρησιμεύουν σαν μια ωφέλιμη τυφλότητα, μια έκλειψη προσοχής απέναντι στις υποχρεώσεις που μας αναθέτει η ζωή με σκοπό τη βαθύτερη κατανόησή της.
Πράγματι ο έρωτας λειτουργεί και σαν τέχνασμα μέσω του οποίου τα πράγματα αποκτούν μια πιο ελκυστική απόχρωση. Το να ξεμακραίνω από τα πράγματα, η δυνατότητα του να βλέπω τη ζωή μέσα από το χρωματιστό γυαλί του έρωτα, η προσωρινή διαμονή στον κόσμο των συναισθημάτων είναι απαραίτητες οάσεις και σκιά για όλους τους ταξιδιώτες που ψάχνουν την αλήθεια κάτω από τον ήλιο.
Με τη σειρά του όμως ο έρωτας πρέπει και αυτός να παραχωρήσει τη θέση του στην αγάπη και πιο συγκεκριμένα στην αγάπη για τη ζωή. Αυτό το είδος αγάπης μας καλεί, πέρα από εραστές, να γίνουμε πάνω απ’ όλα συνοδοιπόροι στον δρόμο για ένα ιδανικό που βρίσκεται πάνω από εμάς, πλανάται έξω στους δρόμους και φτάνει και ως τις πιο απόκρημνες κορυφές. Μια αγάπη και ένας έρωτας που θέλουν να κατακτήσουν την απεραντοσύνη. Για άλλους ας συνεχίσει να είναι ο έρωτας εκούσια τυφλότητα, ας παραμείνει μέσο ικανοποίησης κενόδοξων επιθυμιών και ατομικής διόγκωσης. Για εμάς ας γίνει ο έρωτας, αγάπη για νέες αλήθειες.
