Από μικρό παιδί, κάθε φορά που έτρεχες και έπεφτες, τα μάτια σου κοκκίνιζαν στην εικόνα του αιματοβαμμένου ποδιού σου και προσπαθούσες να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν πονάς, για να συγκρατήσεις τα δάκρυα σου που τόσο ποθούσαν να κυλήσουν στο πρόσωπο σου.
Καθώς μεγάλωνες όμως συνειδητοποίησες ότι το δύσκολο δεν είναι να αντέξεις τον πόνο από το το σκισμένο γόνατο, το μελανιασμένο μάτι ή τον πρησμένο αστράγαλο όσο την αίσθηση που διαπερνά το σώμα σου στο άκουσμα ενός “κακού νέου”. Όσο την καρδιά σου να γίνεται βαριά και να μην μπορείς να σηκώσεις τα πόδια σου γιατί έπεσε άτσαλα πάνω τους. Όσο τις συνεχόμενες εκρήξεις στο κεφάλι σου από τα πολλαπλά χτυπήματα που δέχεσαι.
Ωστόσο όπλα δεν υπάρχουν, ούτε χέρια να κρατάνε όπλα, μόνο μάτια που σε κοιτάνε και ένα στόμα που ανοιγοκλείνει ασταμάτητα. Κίνηση δεν υπάρχει, η εικόνα είναι στατική. Κι όμως, εσύ αισθάνεσαι τις πέτρες που πέφτουν πάνω σου, τις μελανιές που σχηματίζονται στο σώμα σου, τις πληγές που αρχίζουν να αιμορραγούν.
Κάνεις δεν σου πετάει πέτρες, κανείς δεν σε χτυπάει, κανείς δεν κάνει τίποτα. Μόνο αυτό το άτιμο στόμα ανοιγοκλείνει συνεχώς. Ανίκανος να το σταματήσεις αγκαλιάζεις το κορμί σου για να το προστατεύσεις από τα καρφιά. Μάταια. Τα μάτια σου, καρφωμένα σε αυτό το στόμα, προσεύχονται να σταματήσει να κινείται γιατί έχεις καταλάβει πως όσο κι αν κλείνεις τα αυτιά σου, οι λέξεις πάντα θα τρυπώνουν ανάμεσα στα δάκτυλα και θα κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Κι όμως, η εικόνα είναι στατική, δεν υπάρχουν καρφιά. Κι αν κανείς δεν σε χτυπά, εσύ γιατί πονάς;
“Όποιος προξενεί σε άλλον σωματική κάκωση ή βλάβη της υγείας του τιμωρείται με φυλάκιση έως δυο έτη…” αναγράφεται στον ποινικό κώδικα. Δεν αναφέρεται ωστόσο ο νόμος στις σφαίρες που πυροβολεί η γλώσσα. Δεν με προστατεύει από τα σπασμένα γυαλιά που καρφώνουν στο σώμα μου οι λέξεις που πονάνε.
Με αλκή προσγειώνονται οι πέτρες καθώς με λιθοβολούν με φράσεις και κρυφά νοήματα και ’γώ αναζητώ μια ασπίδα να με προφυλάξει. Ποιο μέσο όμως να βρω να με προστατέψει από αόρατα καρφιά; Παρότι η εξύβριση αποτελεί μέρος της αντικειμενικής υπόστασης ορισμένων εγκλημάτων, η κοινωνική αντίληψη εξακολουθεί να υποβαθμίζει σημαντικά την ψυχολογική βία έναντι της σωματικής.
Γιατί όμως θεωρούμε τα εξωτερικώς ευδιάκριτα τραύματα βαρύτερα από τα αφανή, ενώ στην πραγματικότητα ίσως ισχύει το αντίθετο; Εφόσον πρόκειται για ένα μη υποστατό μέσο με ένα μη υποστατό τρόπο, η αλκή αυτού πρέπει να είναι σαφώς αξιοσημείωτη για να δημιουργήσει μία πληγή που αν και εκ πρώτης όψεως αόρατη, αφήνει τα σημάδια της σε ένα σώμα που ποτέ δεν χτυπήθηκε.
Αφήνει τα μάτια κόκκινα ενώ κανείς δεν τα ακούμπησε. Αφήνει το σώμα κουλουριασμένο ενώ κανείς δεν το χτύπησε. Αφήνει τα χείλη να τρεμοπαίζουν ενώ κανείς δεν τα πείραξε, και μια καρδιά μαραμένη που θα ευχόταν να της είχαν σπάσει το πόδι παρά την ψυχή της.
Ευρέως διαδεδομένη λοιπόν είναι η άποψη ότι οι λέξεις σκοτώνουν το σώμα που στερούνται. Οι λέξεις είναι ένα όπλο πάντα γεμάτο σφαίρες, εύκολο στη χρήση, προσβάσιμο σε όλους. Ως εκ τούτου, πολλοί πεθαίνουν… από λέξεις! Και αυτό διότι αποτελούν δημιούργημα του ανθρώπου που τις χάρισε αξία χωρίς να ξέρει τι εγκλήματα μπορούν να διαπράξουν. Ίσως το βάθος της πληγής που προκαλούν να οφείλεται ακριβώς σε αυτόν τον ανθρώπινο χαρακτήρα τους. Ίσως πάλι να ευθύνεται η ανυπαρξία των μέσων προφύλαξης από εκείνες.
Βέβαιο είναι πάντως ότι το σύγχρονο τώρα έχει καταστήσει τις λέξεις κλειδί και μαχαίρι σε μία εποχή των άκρων. Η “ειλικρίνεια” συγκρούεται με το “πολιτικά ορθό” –political correct– και η φωνή της λογικής χάνεται καθώς εξαπλώνεται ο καπνός από τις βόμβες που μόλις εξεράγησαν. Η ευγένεια σκοτώθηκε από την “ειλικρίνεια” και μαζί της, χάθηκαν όσα πραγματικά χρειαζόταν να ακούγονται, πέθαναν από το ίδιο όπλο. Διότι οι “σωστές” λέξεις, ανοίγουν πόρτες καθώς ραγίζουν καρδιές και σκοτώνουν συνειδήσεις στο πέρασμα τους για την “επιτυχία”.
Μη με πυροβολείς λοιπόν με λέξεις. Μη στρέφεις το όπλο κατα πάνω μου. Δεν βλέπεις τα μάτια μου που ουρλιάζουν να σταματήσεις; Δεν βλέπεις τα χέρια μου που κλείνουν τα αυτιά μου; Δεν θέλω να ακούω, δεν θέλω να πονάω. Γιατί αν ακούσω, θα βρεθώ γυμνός και απροστάτευτος, θα γεμίσει το σώμα μου πληγές, θα γεμίσω το σώμα μου πληγές σε μία προσπάθεια να μη σε ακούσω. Μη με πυροβολείς…διαπράττεις έγκλημα!
*Μία υπενθύμιση να φροντίζεις την ψυχική σου υγεία. Διότι ένα λουλούδι δεν χρειάζεται μόνο νερό και χώμα για να ανθίσει. Είναι εξίσου σημαντικό να το φωτίζει ο ήλιος και όχι να κρύβεται στο σκοτάδι.
