Από μικρή αισθανόμουν πάντα μια ανίκητη περιέργεια, μία εσωτερική θέληση να μάθω, να δω, να εξερευνήσω, μια ανάγκη που δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί ποτέ και εξακολουθεί να «διψά» να σπάσει τα δεσμά του «φυσιολογικού» και να βιώσει όχι το «γιατί;» αλλά το «γιατί όχι». Οι αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία, φέρνουν στην επιφάνεια εικόνες μιας μικροκαμωμένης κοπέλας να ρωτά συνεχώς τους γονείς της για να μπορέσει να καταλάβει τον κόσμο γύρω της, ό,τι βλέπει και ό,τι απλώς αισθάνεται, και από την άλλη να μην ρωτά κανέναν και να επιλέγει τον χωματόδρομο από το πεπατημένη μονοπάτι, κι ας μην έβγαζε πουθενά πολλές φορές.
Είχε αυτή την ακαταμάχητη επιθυμία να μάθει και την υπέρτατη ανάγκη να φύγει. Να φύγει από την προδιαγεγραμμένη διαδρομή, να ξεφύγει από αυτό που ήδη ήξερε και να ανακαλύψει κάτι καινούργιο ή έστω να διασχίσει ένα νέο μονοπάτι, ακόμη κι αν αυτό προϋπέθετε να «χάσει» το παπούτσι της στις λάσπες, να σκίσει το γόνατο της στις πέτρες, να κουράσει τα πόδια της από το περπάτημα, να «λερώσει» τα μαλλιά της από τη βροχή και τα φύλλα. Διότι όλα αυτά δεν είναι παρά παράπλευρες απώλειες, αν επρόκειτο με την ανακάλυψη ή απλώς με τη διαδρομή να αποδράσει από την ψυχή σου το πιο όμορφο χαμόγελο και να ζωγραφιστεί στο πρόσωπο σου η ωραιότερη έκφραση της ευτυχίας.
Αυτή η περιέργεια ήταν και είναι ο φάρος της ζωής μου, μια κινητήρια δύναμη που όχι μόνο με συμβουλεύει ποιον δρόμο πρέπει να επιλέξω, αλλά κυρίως με ωθεί να διαλέξω έναν δρόμο για να φύγω, κοντά, μακριά, πάντως να μην μείνω εκεί που είμαι, στάσιμη. Αυτή η περιέργεια δημιουργεί στη ψυχή μου τις τάσεις φυγής που ξεπροβάλλουν ανελλιπώς και προσπαθούν να πείσουν τον εγκέφαλο μου να τις υλοποιήσει.
Τασεις φυγής από το μέρος που βρίσκομαι
Η καρδιά μου δεν μπορεί να ηρεμίσει αν δεν γνωρίζει πως θα αντικρίσει με τα μάτια της κάτι καινούργιο. Προφανώς και κάθε άνθρωπος διαθέτει μια πατρίδα, ένα μέρος που αποκαλεί σπίτι και το αγαπά με όση αγάπη μπορεί να «φυλακίσει» στο θνητό του σώμα. Πάραυτα, κανένας περίεργος άνθρωπος σαν εμένα δεν μπορεί να μείνει αποκλειστικά σε ένα μέρος, διότι αυτή η αδράνεια προκαλεί την εντύπωση πως μένει στάσιμος, ακόμη κι αν δεν ισχύει.
Διότι αυτή η καθήλωση αφήνει τον άνθρωπο με τα χαρακτηριστικά του εαυτού του που ήδη γνωρίζει ότι κατέχει και τον εγκλωβίζει στις εικόνες που έχει ήδη σκιαγραφήσει στο μυαλό του, ενώ τα μάτια του «διψούν» να αιχμαλωτίσουν νέα τοπία, νέα πρόσωπα, νέες εμπειρίες. Σε κάθε νέο μέρος που επισκέπτομαι, ανακαλύπτω μια νέα πτυχή της προσωπικότητας μου, προσθέτω ένα νέο κομμάτι στην καρδιά μου και μεγαλώνω τη ψυχή μου καθώς δημιουργούνται χρυσές σπίθες που διασκορπωνται μέσα στο σώμα μου και νιώθω την έκρηξη στο στομάχι μου. Διότι όσο εναλλάσσονται τα μέρη, αισθάνομαι ότι η αναπνοή μου έχει νόημα, ότι ξεκινά από τους πνεύμονες και δημιουργεί τόσο δυνατό αέρα που μου προκαλεί ρίγος. Δεν είναι τυχαίο που ο νέος άνθρωπος έχει ανάγκη τα ταξίδια.
Τασεις φυγής από τις σκέψεις που σκέφτομαι
Η εσωτερική ηρεμία που αποκτά κανείς είναι πράγματι πυλώνας για μια ευτυχισμένη ζωή. Η εσωτερική στασιμότητα όμως, σκοτώνει όση πραγματική ευτυχία έχει απομείνει από τον καιρό που άλλαζες την σκέψη σου. Η ανάγκη να φύγεις από αυτό που σκέφτεσαι, να ξεφύγεις από την κοινή λογική ή από την προσωπική σου λογική, όσο δύσκολο κι αν είναι, όση ταλαιπωρία και προσπάθεια κι αν προϋποθέτει, στην πραγματικότητα είναι απαραίτητη για την πνευματική επιβίωση του ανθρώπου, εφόσον αυτός επιθυμεί έναν ζωντανό πνευματικό κόσμο.
«Να προκαλείς τον εαυτό σου όχι τους άλλους» , μου είπε κάποιος κάποτε, «να τον προκαλείς να σκεφτεί διαφορετικά, να πιεστεί να ανακαλύψει διαφορετική διέξοδο, νέα οπτική γωνία, να τον πείσεις να πει ναι σε κάτι αντίθετο από εκείνο που ξέρει, που έχει κάνει, που του ταιριάζει.» Οι τάσεις φυγής στη σκέψη μου είναι η τροφή του εγκεφάλου μου. Η ικανότητα να μπορείς να σκέφτεσαι πέρα από τη σκέψη που μόλις έκανες σε κρατά σε εγρήγορση.
Η ικανότητα να μεταπηδας σε διαφορετικές σκέψεις, να ασχολείσαι με διαφορετικές φιλοσοφίες ανά τη στιγμή, αυτή για μένα είναι μορφή πνευματικής κινητικότητας. Διότι αν πνευματικά καθηλωθούμε σε ένα πεπατημένο σκεπτικό, ακόμη κι αν είναι δικό μας, τότε θα καθηλώσουμε το σώμα μας σε μια καρέκλα και δεν θα ξανά σηκωθούμε και την καρδιά μας επίσης σε ένα γυάλινο κλουβί, να χτυπά μόνο για επίδειξη. Δεν είναι τυχαίο που τα παιδιά αλλάζουν συνεχώς άποψη.
Τασεις φυγής από τα συναισθήματα που νιώθω
Ο ψυχολογικός κόσμος συχνά επηρεάζει όλη την ουσία του και ευρύτερα τη συμπεριφορά του, τη σκέψη του, την οπτική του γωνία και το κέντρο βάρους του. Πολλές φορές λοιπόν, προσπαθούμε να ξεφύγουμε από αρνητικά συναισθήματα, να αποδράσουμε από το στενό κλουβί της θλίψης, της απογοήτευσης, του φόβου, καθώς ο εγκλεισμός μας κόβει την ανάσα, με την ελπίδα πως όταν τα καταφέρουμε θα μπορέσουμε επιτέλους να αναπνεύσουμε.
Πολλές φορές όμως, ο άνθρωπος επιθυμεί να «ξεφύγει» από θετικά συναισθήματα, είτε γιατί αν παραδεχτεί την ύπαρξη τους, ο οργανωμένος κόσμος του, διαλύεται και καταστρέφεται όλο το οικοδόμημα που με τόσο κόπο έχτισε, είτε κυριεύεται από τύψεις λόγω των συναισθημάτων του, είτε φοβάται πως πάντοτε υπάρχει ένα «αλλά», παντα υφίσταται ένας κρυμμένος κίνδυνος σε κάθε τι που μοιάζει «τέλειο», σε κάθε τι που αισθάνεται «τέλειο».
Έτσι, προκειμένου να μην εκτεθεί σε τέτοια απειλή, προτιμά να αφήσει τα συναισθήματα του να χαθούν με τον άνεμο, να απαρνηθεί την ευτυχία του και να φύγει μακριά με ένα δάκρυ στο μάγουλο. Δεν είναι τυχαίο πώς όσοι αισθάνονται έντονα, φοβούνται.
Ως εκ τούτου, κάθε τάση φυγής αποτελεί και μια πρόκληση, όπως κάθε ανεξερεύνητο έδαφος μπορεί να αποτελεί χρυσός ή να κρύβει νάρκες. «Η μητέρα του δειλού ποτέ δεν έκλαψε» μου έλεγε η γιαγιά μου μήπως και αποφασίσω να προστατεύσω περισσότερο τον εαυτό μου, παρά να τον εκθέτω συνεχώς σε νέους κινδύνους και προκλήσεις. Μολαταύτα, αυτές οι προκλήσεις μπορούν να αποδειχτούν οι μεγαλύτερες στιγμές της ζωής σου, οι εμπειριες που θα αποτελέσουν τα βασικά κεφαλαία της βιογραφίας σου. Και τι είναι μια βιογραφία αν δεν έχει τον βασικό πυρήνα της; Απλώς εφημερίδες με ξεπερασμένα νέα.
Εμένα το βιβλίο μου θέλω να θεωρηθεί περιπέτεια, μια ρομαντική, περίπλοκη ταινία δράσης με μια κεντρική ιδέα και αμέτρητες άλλες παρεμπιπτούσες. Διότι κάθε φορά που υλοποιώ και μία, κάθε φορά που εκτείθεμαι σε προκλήσεις, κάθε φορά που αποφασίζω να ακολουθήσω το ένστικτο μου, νιώθω πως είμαι ξανά εκείνο το μικροκαμωμένο κορίτσι που ρωτά «γιατί όχι;», νιώθω πως ανακαλύπτω ένα νέο κομμάτι του εαυτού μου που δεν ήξερα πως υπάρχει ή απλώς ακούω τη ψυχή μου να γελάει από ευτυχία κι ας είχε η διαδρομή λακούβες και περπατάω ξυπόλυτη. Και αυτή την αίσθηση της αχαλίνωτης ελευθερίας δεν την ανταλλάσσω για καμία άνεση και ασφάλεια, αφού αυτή η ορμή που με «αναγκάζει» να φύγω, είναι η ίδια ορμή που με «προστάζει» να ζήσω. Και θέλω να ζήσω, όχι απλώς να αναπνεύω!
