Το τέλος ενός κύκλου

Ήρθε, λοιπόν, η ώρα της ανασκόπησης των εμπειριών που αποκόμισα αυτά τα τέσσερα έτη της φοίτησής μου στη σχολή δημοσιογραφίας του ΑΠΘ. Λίγες μέρες έμειναν για την ορκωμοσία, η οποία θα «κλείσει» οριστικά τον κύκλο μου στο πανεπιστήμιο. Σαν χθες θυμάμαι την πρώτη μέρα που έπρεπε να περάσω τις τρομακτικές πύλες του άγνωστου και να κατατοπιστώ, χωρίς καμία βοήθεια. Το πρώτο μάθημα ήταν τόσο παράξενο, τόσο ασύμβατο, με όσα είχα ζήσει τα προηγούμενα χρόνια, αυτά του σχολείου. Μεγάλη αίθουσα, πολύς κόσμος (τουλάχιστον τον πρώτο μήνα), ένας τεράστιος χώρος άπειρων δυνατοτήτων, γνωριμία και στενή σχέση-αρκετά δυσάρεστη- με τη συγκοινωνία της πόλης.

Μέχρι να καταλάβω τι είχε συμβεί, έφτασε Ιανουάριος. Ώρα εξεταστικής. Η πρώτη από πολλές που ακολούθησαν, η πρώτη και πιο περίεργη από όλες. Το δεύτερο εξάμηνο ήταν πιο χαλαρό. Η προσαρμογή στις απαιτήσεις και προσδοκίες είχε πλέον πάρει τον δρόμο της. Το τέλος του πρώτου έτους ήταν άκρως διασκεδαστικό.

Η ιδιότητα του φοιτητή προσφέρει πολλά οφέλη, αν ξέρεις πώς να την αξιοποιήσεις. Πολλοί λένε, ότι πρόκειται για την καλύτερη περίοδο στη ζωή κάποιου. Πιθανώς και να είναι έτσι. Αν όμως, την ζήσει κάποιος όλη, από το έτος εισαγωγής, μέχρι τη μέρα που θα αποφοιτήσει. Ο κορονοϊός ήρθε στις αρχές του τέταρτου εξαμήνου και έφερε τα πάνω-κάτω.

Πηγή: neolaia.gr

Η καραντίνα αποδείχθηκε μονόδρομος, όμως η διάρκειά της ήταν πολύ μεγάλη. Η ψυχολογική κόπωση ήταν πολύ μεγάλη, για να αγνοηθεί. Τα μαθήματα διεξάγονταν μέσω υπολογιστή για πολύ καιρό, στην πιο παράδοξη εμπειρία των τελευταίων πολλών χρόνων, η ιδιότητα του φοιτητή όμως, έλαβε έναν εντελώς ανούσιο χαρακτήρα, καθώς τίποτα δεν συνέβαινε εκτός σπιτιού. Όταν πλέον η πανδημία άρχισε να φθίνει, έφτασε και η ώρα της επαναλειτουργίας των πανεπιστημίων και της διά ζώσης μάθησης. Από το δεύτερο έτος στην αρχή της, στο τέταρτο χωρίς να το καταλάβουμε. Σιγά-σιγά κοντοζύγωνε η ώρα του τέλους.

Η επάνοδος σε μία κάποια κανονικότητα ήταν αναζωογονητική και ήρθε την πιο κατάλληλη στιγμή. Κάπου εκεί ήρθε και η ανάγκη εκπόνησης της πτυχιακής, ένα πολύ ισχυρό καμπανάκι για την έναρξη της τελευταίας πράξης. Άγχος, πολύ άγχος, Η συλλογή υλικού, η συγγραφή, η παρουσίαση, όλη η διαδικασία ήταν άκρως αγχωτική, όμως έπρεπε να γίνει. Για καλό, θα πω εγώ. Η πτυχιακή είναι η πρώτη απόδειξη, ότι μεγαλώνεις, ωριμάζεις, ανακαλύπτεις, εμπλουτίζεις τις γνώσεις σου. Συνιστά συγγραφικό έργο, όσο βαρύς και αν ακούγεται ο όρος.

Και αυτή η αποστολή ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Αυτή ήταν περίπου η ανασκόπηση των όσων έζησα. Υπάρχουν πολλές παραπάνω λεπτομέρειες, όμως δεν είναι της παρούσης. Αυτά τα τέσσερα χρόνια ήταν σίγουρα ταραχώδη, περίεργα, αλλά και όμορφα, ιδιαίτερα, ευχάριστα, διασκεδαστικά. Από εδώ και πέρα η ιδιότητα του ενήλικα αρχίζει να εμφανίζεται όλο και περισσότερο στον ορίζοντα, έστω και αν υπάρχουν κάποιες ενδιάμεσες στάσεις. Η πρώτη εξ αυτών είναι η στρατιωτική θητεία. Τα υπόλοιπα εν καιρώ!

 

Μοιράσου το:

Γιώργος Ψάλλας

Γιώργος Ψάλλας

Αντισυμβατικός και υπερβολικά διαφορετικός για την ηλικία μου, θα με βρεις να προτιμάω την ηρεμία από την ένταση και την παράνοια, να βλέπω ταινίες, να ακούω μουσική (την κανονική, όχι αυτή που βρίσκεται στη μόδα), να παρακολουθώ τα αθλητικά τεκταινόμενα και ενίοτε να διαβάζω βιβλία.

 

Πρόσφατα

Διαβάστε Περισσότερα

Σχετικά Άρθρα