Αν διατρέξω τις αναμνήσεις μου για αυτή τη χρονιά, αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερή που μπορώ να πω ότι ήταν ένα γεμάτο και όντως ευτυχισμένο έτος για εμένα. Έπειτα από δύο χρόνια με μέτρα, κορονοϊό και καραντίνες, το 2022 άνοιξε την πόρτα σε κάθε “γυρίστρω” για να ξεκινήσει την περιπλάνησή της σε άλλους τόπους. Λίγο πολύ, λοιπόν, δεν έχασα χρόνο και αποφάσισα να εκμεταλλευτώ και εγώ την ευκαιρία, ή μάλλον τις ευκαιρίες, όπως θα διαπιστώσετε. Αυτό το άρθρο είναι μία προσωπική σύνθεση από ημερολόγια και μηνύματα σε φίλους και φίλες για τις εξορμήσεις μου – και κυρίως ίσως η ώθηση που χρειάζεται όποιος και όποια θέλει να ταξιδέψει και όλο δεν το κάνει. Αν το έκανα εγώ – και μάλιστα με το budget μίας κατά βάση μη εργαζόμενης φοιτήτριας, μπορείτε και εσείς.
Φτηνά εισιτήρια και ξερό ψωμί: και φύγαμε για Ρουμανία
Η Ρουμανία ήρθε ως μία επιλογή όχι τόσο βάσει προτίμησης, αλλά κυρίως βάσει ευκολίας και οικονομίας. Το αγόρι μου πρότεινε να πηγαίναμε ένα ταξίδι την Πρωτομαγιά και υπήρχαν εισιτήρια για εκεί, οπότε κάπως έτσι ξεκινήσαμε για μία χώρα που μέχρι τότε δεν είχε βρεθεί στο προσωπικό μου ραντάρ.
Το Βουκουρέστι μού θύμισε σε έναν βαθμό την Αθήνα, καθώς μεν του έλειπε η μεγαλοπρέπεια των άλλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών αλλά διατηρούσε πολλά στοιχεία από την σύγχρονη ιστορία του. Τα περισσότερα κτίρια ήταν παλιές, παρατημένες γκρι πολυκατοικίες με μικροσκοπικά παράθυρα, ανάμεσα από τις οποίες εντόπιζε κανείς γιγαντιαία κυβερνητικά κτίρια, με καταπράσινα πάρκα σε πολύ πιο διατηρημένη μορφή. Τα αρχιτεκτονικά στοιχεία από τα χρόνια του κομμουνισμού, όπως μεγάλες πλατείες δίχως διακοσμητικές παρεμβάσεις και περιέργως ψηλά αγάλματα ήταν εμφανή στην πόλη, και η αντίθεσή τους προς άλλα εντυπωσιακά οικοδομήματα που θύμιζαν πολύ την προσεγμένη και φινετσάτη αρχιτεκτονική των μεγάλων ευρωπαϊκών κέντρων ήταν έντονη.
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο, όμως, ήταν τα πάρκα και οι άνθρωποι. Παρά τη μουντίλα λόγω του μπετόν που κατέκλυζε την πόλη, υπήρχαν πολλά τεράστια καταπράσινα πάρκα διάσπαρτα σε αυτή, με λίμνες, αγάλματα και λουλούδια – κάτι που δεν θύμιζε την Αθήνα προφανώς. Όταν τελικά βγήκαμε βόλτα την ημέρα της Πρωτομαγιάς, μία πολύ γνώριμη αίσθηση μας περιτριγύριζε. Οι άνθρωποι εκεί ήταν όσο προσιτοί και ζεστοί είχαμε συνηθίσει στην Ελλάδα, ήταν έξω με τις οικογένειες ή τους φίλους τους, διασκέδαζαν με φασαρία – είχαν ακόμη και ίδιο στυλ στο ντύσιμο. Αξίζει να σημειώσω κιόλας ότι το βράδυ η πόλη ήταν πιο ζωντανή από ποτέ, με άπειρα μπαρ για ξενύχτι, και ότι το μαγαζί απέναντι από το δωμάτιο έπαιζε Βέρτη (όντως).
Interrail: ξεκινάμε με “tinto de verano” και “tapas” στην Βαρκελώνη
Με την κολλητή μου είχαμε κερδίσει σε έναν διαγωνισμό της Ε.Ε. για 18χρονους προπληρωμένα εισιτήρια για μετακινήσεις με τρένο στην Ευρώπη – και φέτος ήταν το καλοκαίρι που μπορούσαμε επιτέλους να τα αξιοποιήσουμε. Οπότε από το Πάσχα καθίσαμε κάτω και σχεδιάσαμε μαζί ένα 14ήμερο ταξίδι στον ευρωπαϊκό νότο, με πρώτη στάση την Ισπανία.
Το πρώτο πράγμα που θα ήθελα να γράψω είναι να μην πάτε εκεί το καλοκαίρι, διότι η ζέστη πραγματικά είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σας. Δυστυχώς λόγω καθυστέρησης πτήσεων καταφέραμε να περάσουμε μόνο μία μέρα στην Βαρκελώνη, παρόλα αυτά μου έχει μείνει αξέχαστη. Η πόλη έχει πολλά τουριστικά αξιοθέατα, όπως το Πάρκο Γκουέλ και τα σπίτια του στο κέντρο, την παλιά γοτθική συνοικία, και φυσικά τη Σαγράδα Φαμίλια. Σε αυτή την περίπτωση σας συνιστώ να τα επισκεφτείτε όλα γιατί είναι μοναδικά και πράγματι αξίζουν τον χρόνο σας. Και όσον αφορά το βράδυ, δεν νομίζω ότι πηγαίνει κανείς στην Ισπανία χωρίς να καταλήξει σε latin bar. Η ακαταμάχητη μίξη του χορού, της μουσικής, της γλώσσας και των ανθρώπων αρκεί για να σε κάνει να μη θέλεις να φύγεις από εκεί.
Bonus tip: οι άνθρωποι στην Ισπανία δεν μιλούν αγγλικά. Παρόλα αυτά η Βαρκελώνη βουλιάζει από Ισπανούς και διεθνείς φοιτητές!
Δύο ελληνίδες στην Γαλλία: Μονπελιέ, Μασσαλία ή Νίκαια;
Μετά από μερική εμπειρία, μπορώ με αυτοπεποίθηση να πω ότι η Γαλλία – και οι Γάλλοι – είναι από τα πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο. Συνεχίζοντας το ταξίδι από την Ισπανία, το Μονπελιέ ήταν η πρώτη μας στάση στη Γαλλία – και η προσωπική αγαπημένη μου σε όλο το ταξίδι. Αυτό το μέρος, κάτι ανάμεσα σε χωριό και μικρή πόλη, μοιάζει σαν από παραμύθι. Είναι εξαιρετικά ήρεμο και γαλήνιο, χωρίς όμως να γίνεται ανιαρό. Πέρα από τα εντυπωσιακά μουσεία του και το γραφικό του κέντρο, τα φεστιβάλ χορού, swing συγκεκριμένα, που φιλοξενεί δίνουν μία πολύ ιδιαίτερη νότα στην πόλη.
Αφήνοντας το μαγευτικό Μονπελιέ, φτάσαμε στη Μασσαλία, μία από τις μεγαλύτερες πόλεις και λιμάνια της Γαλλίας. Ήδη από την πρώτη στιγμή έγινε αντιληπτή η διαφορά με τον προηγούμενο προορισμό μας. Το λιμάνι της Μασσαλίας είναι κάτι που αναγκαστικά θα επισκεφτεί κανείς περνώντας από την πόλη, παρόλα αυτά σου δίνει έντονα την αίσθηση ότι δεν είναι ασφαλές, που πιθανότατα ισχύει. Η πόλη βουλιάζει από κόσμο, είτε τουρίστες είτε λιμενεργάτες και αρκετούς Αφρικανούς μετανάστες και μετανάστριες – για εμένα ήταν από τα πιο κοσμοπολίτικα μέρη.
Αν και δεν με εντυπωσίασε όσο περίμενα, η Μασσαλία είχε από τις καλύτερες νυχτερινές διασκεδάσεις στο ταξίδι αυτό. Υπάρχει μία συνοικία πιο καλλιτεχνική και χίπστερ, όπου στεγάζονται τα κύρια νυχτερινά μαγαζιά. Βρίσκονται όλα στη σειρά, αμέτρητες καρέκλες και τραπέζια απ’ έξω τους, με διαφορετικές μουσικές να ξεχειλίζουν από το καθένα – ροκ, ντίσκο, τέκνο. Αν έχετε μία εικόνα της πιο alternative ευρωπαϊκής νυχτερινής διασκέδασης, η Μασσαλία την αιχμαλωτίζει πλήρως.
Τελευταία στάση ήταν για εμάς η Νίκαια. Επίσης πηγμένη από τουρίστες, οι παραλίες προσέδιδαν στην πόλη το μεσογειακό της στοιχείο. Τα σπίτια και οι γειτονιές θύμιζαν την αρχιτεκτονική της πόλης της Κέρκυρας και σε κάθε δεύτερο στενό υπήρχε ένα μικρό μουσείο κάτω από την στέγη ενός παλιού αρχοντικού, παλατιού ή έπαυλης. Ο παραλιακός της Νίκαιας και ο δρόμος προς το παλιό λιμάνι με τους φοίνικες είναι το κατατεθέν χαρακτηριστικό της, ένα μέρος όπου ντόπιοι και ξένοι μαζεύονταν κάθε βράδυ για να χαζέψουν τον ατέρμονο ορίζοντα πάνω στα βότσαλα και να απολαύσουν καλλιτέχνες του δρόμου.
Ταπεινή άποψη: οι παραλίες και η θάλασσα δεν έπιαναν μία μπροστά στις ελληνικές, αλλά ο ορίζοντας από την παραλία της πόλης πραγματικά χανόταν ανάμεσα στον ουρανό και τη θάλασσα.
Una faccia, una razza: Ιταλία – Μπολόνια, Φλωρεντία, Ρώμη
Η άφιξή μας στην Ιταλία είχε μία πολύ οικεία νότα, νιώσαμε αμέσως σαν να είμαστε Ελλάδα. Κυρίως διότι τα τρένα είχαν καθυστερήσεις και βλάβες, οι επιβάτες σίγουρα δεν ήταν ήρεμοι ομιλητές και τα βαγόνια έμοιαζαν να είναι από το 1980. Αν και απρόσμενη, η φράση που περιγράφει τέλεια την Μπολόνια και την αύρα της είναι ότι θα μπορούσε εκεί κάλλιστα να γυριστεί ταινία με θέμα τα βαμπίρ. Έχει μεσαιωνικό χαρακτήρα, αδύναμη φωταγώγηση και το καλοκαίρι είναι ερημική. Η πληθώρα των κατοίκων της είναι λάτρεις του πιο καλλιτεχνικού-εναλλακτικού στυλ, όχι όμως των τουριστών και σε γενικές γραμμές δεν μιλούν αγγλικά.
Η Φλωρεντία ήταν στις τοπ επιλογές μου προτού την συναντήσω. Μην με παρεξηγήσετε, σίγουρα παραμένει μέσα στην καρδιά μου, αλλά δεν συνάντησε τις δικές μου προσδοκίες. Σε κάθε περίπτωση, το πιο αλησμόνητο σε αυτή είναι η ατμόσφαιρά της. Πάνω στις γέφυρες του ποταμού Άρνου συναντιούνταν οι πιο μελωδικές αρμονίες – κιθάρα, βιολί, φλάουτο, ακορντεόν. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι, αλλά ένα ποτάμι στην Ιταλία πάντα προσφέρει κάτι ξεχωριστό στο σκηνικό. Αν έχετε μόνο λίγο χρόνο στη Φλωρεντία, η συμβουλή μου είναι να τον περάσετε στη νότια πλευρά του ποταμού, στο Bellosguardo και τους κήπους Μπόμπολι. Άμα θέλετε να κλειστείτε κάπου μέσα για ώρες από την άλλη, η Γκαλερί Ουφίτσι και το μουσείο του Ντα Βίντσι είναι τα μέρη για εσάς!
Μετά από 12 μέρες, η Ρώμη ήρθε να κλείσει τον κύκλο αυτού του ταξιδιού. Αν και είχα ξαναβρεθεί εκεί, δεν μου έλειπε τίποτα από τον ενθουσιασμό της πρώτης φοράς! Όπου και αν περπατούσες, περιτριγυριζόσουν από αρχιτεκτονικά θαύματα, κάποια πιο σύγχρονα και κάποια αρκετά αρχαία! Μία βόλτα στις όχθες του Τίβερη στο ηλιοβασίλεμα είναι το μόνο που χρειάζεται για να ερωτευτεί κανείς την πόλη. Πλούσια σε μουσικές, μπαρ, τέχνη, ιστορία και γαστρονομία, δεν έχω λόγια να την περιγράψω. Για αυτό θα συνεχίσω καλύτερα με τον επόμενο προορισμό, που ήρθε περίπου δύο μήνες μετά.
Με το Erasmus στην Αυστρία: γνωρίζετε το Γκρατς;
Στη δήλωση για το Erasmus, το Γκρατς ήταν η πρώτη μου επιλογή, αν και προτού ξεκινήσω τη σχετική διαδικασία ούτε αυτό, ούτε η Αυστρία ήταν στα πλάνα μου. Μετά από κάποια έρευνα πάντως, και πλέον 3 μήνες εδώ, σας λέω ότι ήταν η καλύτερη επιλογή, τόσο από άποψη πανεπιστημίου, όσο και φοιτητικής ζωής.
Το Γκρατς κυμαίνεται στα όρια χωριού και πόλης, βρίσκεται στα νότια της χώρας και έχει επίσης ένα κάποιο παραμυθένιο στοιχείο. Το κέντρο του είναι μικρό και χαριτωμένο, με σπιτάκια σε παλ αποχρώσεις που είναι χάρμα οφθαλμών. Θα έχετε την ευκαιρία να επισκεφτείτε διάφορα φεστιβάλ, όπως το Aufsteirern, τα Christmas markets ή το City Beach το καλοκαίρι. Οι Γκρατσιότες, όπως τους έχουμε ονομάσει, είναι ο πιο ζεστός γερμανόφωνος πληθυσμός που μπορείτε να συναντήσετε. Και αν θέλετε να βγείτε λίγο πιο έξω, τα βουνά γύρω του προσφέρονται για πεζοπορία – την οποία δεν πίστευα ότι θα δοκίμαζα ποτέ – και φυσικά, σκι.
Και άλλα φθηνά εισιτήρια: αυτή τη φορά πάμε Ουγγαρία
Η Βουδαπέστη ήταν η πρώτη πόλη του εξωτερικού που επισκέφτηκα ως ενήλικη, και με είχε κερδίσει από την πρώτη στιγμή. Μία επίσης φοιτητική και ιδιαίτερα ζωντανή πρωτεύουσα, συνδυάζει όμορφη αρχιτεκτονική, τον Δούναβη και το δικό της drinking culture. Η βόλτα σας πρέπει να περιλαμβάνει και τη Βούδα και την Πέστη, τις δύο πλευρές της πόλης, καθώς η καθεμία δίνει κάτι διαφορετικό. Για εμένα, μία βόλτα απέναντι από το φωτισμένο κοινοβούλιο και έπειτα στα ruin bars ήταν το ιδανικό κλείσιμο των ημερών μας εκεί.
Τρεις ελληνίδες στην Τσεχία: Μπρνο και Πράγα
Το Μπρνο είναι για την Τσεχία κάτι σαν το Γκρατς για την Αυστρία. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη, φοιτητική κατά βάση, το κέντρο του νότου. Παρά τις όμορφες φωτογραφίες, το Μπρνο δεν κατάφερε να με κερδίσει. Οπωσδήποτε όμως αποτελεί μία πρώτη επαφή με την τσέχικη κουλτούρα και αρχιτεκτονική – τις γοτθικές εκκλησίες και τις μεσαιωνικού στυλ ταβέρνες. Στη μία από τις τρεις μας, πάντως, το Μπρνο άρεσε πολύ, οπότε αν το είχατε στη λίστα σας, μην το σβήσετε!
Έχοντας το Μπρνο στο μυαλό μου, δεν ήξερα τι να περιμένω από την Πράγα. Αλλά είμαι βέβαιη ότι, και χωρίς την μερική απογοήτευση του Μπρνο, θα με αιχμαλώτιζε πάλι ακριβώς όπως έκανε! Η Πράγα με σιγουριά κερδίζει το τίτλο της πιο όμορφης πρωτεύουσας για εμένα. Δεν έχω αλήθεια πολλά λόγια να πω, μόνο να επαναλαμβάνω ότι είναι πραγματικά πανέμορφη. Τα κτίρια; Τα σοκάκια; Το παλάτι; Η παλιά πόλη; Ο ποταμός Μολδάβας; Τα πιο πρωτότυπα μπαρ που έχετε συναντήσει; Μεσαιωνική ταβέρνα που λειτουργεί ακριβώς όπως τότε, δίχως ρεύμα και μαχαιροπίρουνα (ισχύει αυτό); Με λίγα λόγια, η Πράγα έχει κάτι που δεν βρίσκετε αλλού και πρέπει οπωσδήποτε να την επισκεφτεί κανείς.
Bonus tip: το μόνο θέμα που συναντήσαμε ήταν οι αρκετοί αμφίβολοι Τσέχοι, και στις δύο πόλεις…
Πίσω στην Ελλάδα – για πολύ;
Δεν θα πω ψέματα, οι εξορμήσεις μπορεί να κουράσουν μετά από κάποιο σημείο. Κάνοντας αυτή την αναδρομή στο 2022 έκανα ένα ταξίδι πίσω στις αναμνήσεις μου και όλα τα απίθανα μέρη που επισκέφτηκα. Προς το παρόν, η επιστροφή στην Ελλάδα με ενθουσιάζει περισσότερο από κάποιον άλλον προορισμό. Είμαι σίγουρη όμως, ότι για το 2023 θα έχω ένα νέο ημερολόγιο της μικρής “γυρίστρω” να μοιραστώ. Εύχομαι να έχετε και εσείς!
