Οι πρώτες μου ποδοσφαιρικές αναμνήσεις είναι στενά συνδεδεμένες με το νούμερο “10” των Μπλαουγκράνα, τον βιρτουόζο άσο της Μπαρτσελόνα και αστέρι της εθνικής Βραζιλίας, τον Ρονάλντο Ντε Άσις Μορέιρα, τον γνωστό σε όλους μας Ροναλντίνιο.
Το αστείρευτο χαμόγελο, η ποδοσφαιρική δεξιοτεχνία και η “μπραζίλιαν τρέλα” του “Ρόνι” ανάγκασαν το παγκόσμιο φιλοθέαμον κοινό να υποκλιθεί μπροστά σ’ ένα φαινόμενο, που όμοιό του δεν συνάντησε ποτέ μέχρι τότε ο ποδοσφαιρικός πλανήτης.
Η χαρά του παιχνιδιού μαζί με την φαντεζί στόφα και την άρτια τεχνική κατάρτιση συνδυάζονταν άψογα στο πρόσωπο του Ροναλντίνιο, του παίκτη που ξεσήκωνε τα πλήθη σε κάθε του επαφή με την στρογγυλή θεά, του παίκτη που άφηνε με το στόμα ορθάνοιχτο τους πάντες και που έτρεμαν, αλλά και συνάμα θαύμαζαν όλοι οι κακόμοιροι αμυντικοί που κλήθηκαν να τον μαρκάρουν.
Ένα μόνιμο επιφώνημα ενθουσιασμού συνόδευε κάθε ενέργεια του βραζιλιάνου άσου καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, σε οποιαδήποτε ομάδα κι αν αγωνίστηκε. Ίσως το όνομα του να αναφερόταν πιο συχνά στη σύγκριση για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, άμα δεν ήταν… βραζιλιάνος, αλλά σίγουρα δεν θα ήταν ο παίκτης που όλοι θαυμάσαμε αν είχε διαφορετική καταγωγή.
Από τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα στις αλάνες του Πόρτο Αλέγκρε ως την πρώτη μεγάλη μεταγραφή στη Γκρέμιο και το μεταπήδημα στην Ευρώπη για χάρη της Παρί, ο Ροναλντίνιο παρέμεινε ο ίδιος ακριβώς ποδοσφαιριστής, με την ίδια φινέτσα και άνεση στις κινήσεις του, σαν να μην έφυγε ποτέ από τη γειτονιά του.
Έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια, μετά τον αδόκητο χαμό του πατέρα του και με μοναδική συντροφιά μια μπάλα κατάφερε να ξεπεράσει την οικονομική δυσχέρεια της οικογένειάς του. Αξίζει να διαβάσετε το γράμμα (κάνοντας κλικ εδώ) που έγραψε προ ολίγων ετών στον νεότερο εαυτό του και που “λύγισε ακόμα και τους πιο σκληρούς”.
Η μεταγραφή του από την Παρί σεν Ζερμέν στην Μπαρτσελόνα, που “άγγιζε” το ποσό των 27 εκατομμυρίων ευρώ φαντάζει παράλογα χαμηλό για τα δεδομένα της τωρινής εποχής του Financial Fair Play. Το καλοκαίρι του 2003, έμελλε να αποτελέσει “σταθμό” για τη μετέπειτα πορεία των Μπλαουγκράνα στο ισπανικό, αλλά και στο διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα.
Σε μία εποχή που η Ρεάλ Μαδρίτης των Galacticos φάνταζε αδιαφιλονίκητο φαβορί για να τα σαρώσει όλα στο διάβα της, η Μπαρτσελόνα του Ροναλντίνιο και των ανερχόμενων σωματοφυλάκων, Τσάβι, Ινιέστα και Πουγιόλ διεκδίκησε επί ίσοις όροις τα σκήπτρα της La Liga και την ευρωπαϊκή καταξίωση.
Το 2005, ο Ρόνι ανακηρύχθηκε κορυφαίος ποδοσφαιριστής στην υφήλιο και την ίδια χρονιά οδήγησε την Μπαρτσελόνα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, μετά από 6 χρόνια ανομβρίας.
Έναν χρόνο αργότερα, υπό την καθοδήγησή του, η Μπαρτσελόνα στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, τη χρονιά που ουσιαστικά συστήθηκε στο ευρύ κοινό, ο διάδοχός του, ο μικροκαμωμένος Λιονέλ Μέσι.
Η άφιξη του Ροναλντίνιο στην Καταλονία συνέβαλε τα μέγιστα για την επιστροφή στις επιτυχίες και προετοίμασε το έδαφος για την ομάδα του Γκουαρντιόλα, που έμελλε να φέρει την επανάσταση στον τρόπο που παιζόταν το ποδόσφαιρο μέχρι τότε.
Δυστυχώς, οι τραυματισμοί και η κακή εξωγηπεδική ζωή του Ροναλντίνιο δεν συμβάδιζαν με την νοοτροπία του καταλανού τεχνικού, που ήθελε να χτίσει μια πειθαρχημένη ομάδα με καλή φυσική κατάσταση γύρω από τον Μέσι, γεγονός που οδήγησε τον βραζιλιάνο στην πόρτα της εξόδου.
Τον Ιούλιο του 2008, ο Ρόνι υπογράφει στη Μίλαν, όπου κι εκεί θα προσφέρει κάμποσες στιγμές μαγείας, έχοντας συμπαίκτες μεταξύ άλλων τους Πίρλο, Μαλντίνι, Ζεέντορφ, Μπέκαμ, Ινζάγκι και Κακά.
Στο Μιλάνο κάθισε τρία χρόνια, μετρώντας στο ενεργητικό του 95 συμμετοχές και 26 γκολ, ενώ έχει να επιδείξει και το Σκουντέτο του 2011. Στην πραγματικότητα, όμως η αποκαθήλωση του Ροναλντίνιο είχε αρχίσει αρκετό καιρό πριν.
Γυναίκες, ξενύχτια και ποτά, όπως συνηθίζεται να λέγεται σε ανάλογες περιπτώσεις κέρδισαν τον βραζιλιάνο μάγο, που όπως πολλοί συμπατριώτες του παρουσίασε κι αυτός με τη σειρά του τάσεις αυτοκαταστροφής.
Τα παραπανίσια κιλά και γενικότερα η εικόνα του Ρόνι δεν θύμιζαν σε τίποτα τον ποδοσφαιριστή που μόλις πριν λίγα χρόνια απολάμβανε ολόκληρη η υφήλιος. Η φυγή του από τη Μίλαν και η επιστροφή στην πατρίδα του σφράγισαν ουσιαστικά το πρόωρο τέλος στην καριέρα του, σε ηλικία μόλις 31 ετών.
Ο άλλοτε παγκόσμιος πρωταθλητής με την εθνική Βραζιλίας και μέλος της θρυλικής και αλησμόνητης τριάδας των “Ρω” ( Ριβάλντο, Ρονάλντο, Ροναλντίνιο) μετατράπηκε ξανά σ΄ έναν κοινό θνητό, γεμάτο αδυναμίες και πάθη που πλέον δεν μπορούσε να κρύψει.
Τα οικονομικά σκάνδαλα του ίδιου και του αδερφού-μάνατζερ του, Ρομπέρτο Ασίς, διέρρεαν στο φως της δημοσιότητας, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την καριέρα του Ρόνι, που στο μεταξύ “κόλλησε” τα τελευταία ένσημα σε ομάδες της χώρας του, ενώ παράλληλα έκανε και ένα σύντομο πέρασμα από το Μεξικό.
Ο μύθος του Ροναλντίνιο έριχνε σιγά-σιγά αυλαία, μην παύοντας όμως να υπενθυμίζει μέχρι το οριστικό τέλος, τους λόγους για τους οποίους λατρεύτηκε όσο κανείς άλλος από τους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους. Δεν μπορούσε να γίνει μισητός από κανέναν, ακριβώς επειδή αντιπροσώπευε όλα όσα τρέφουν την αγνή αγάπη για τον “Βασιλιά των Σπορ”.
Πριν λίγες ημέρες, συνελήφθη στην Παραγουάη, έχοντας στην κατοχή του πλαστό διαβατήριο και ήδη οι τρόφιμοι της φυλακής, όπου κρατείται του ζητούν να παίξει μπάλα μαζί τους. Ο “μικρός του αδερφός” στη Μπαρτσελόνα, ο Λέο Μέσι φημολογείται ότι διατίθεται να πληρώσει την εγγύηση (ύψους 4 εκατομμυρίων ευρώ), ώστε ο βραζιλιάνος σουπερστάρ να βγει το συντομότερο και να λάβει τέλος η περιπέτειά που ζημιώνει καθημερινά πια την υπόληψή του.
Οι μύθοι, λένε, εύκολα καταρρίπτονται, αλλά για μένα ο Ροναλντίνιο θα είναι για πάντα η ποδοσφαιρική μου “καψούρα”, ο λόγος για τον οποίο ξεκίνησε να μου αρέσει το ποδόσφαιρο. Το μόνιμα ζωγραφισμένο χαμόγελο στο πρόσωπό του και τα βιντεάκια στο YouTube θα μου θυμίζουν πάντοτε τον παίκτη που κάποτε μεσουράνησε, κάνοντας ολόκληρο το Μπερναμπέου να υποκλιθεί και να παραμιλά για χάρη του.
Αυτός για μένα είναι ο Ροναλντίνιο, ο κορυφαίος και ο πιο ταλαντούχος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών…
