Μου είναι αρκετά δύσκολο να αποτυπώσω τις σκέψεις μου, σχετικά με τη δολοφονία στα Τέμπη. Αρχικά, γιατί αισθάνομαι ότι έχουν ειπωθεί τόσα πολλά, από τόσους πολλούς, που δεν ξέρω αν έχει κάποια αξία η συνεισφορά μου στο αφήγημα, αν θα ακουμπήσει κάποια ψυχή, που δεν έχει ήδη ευαισθητοποιηθεί, ή άν, εν τέλει το κάνω εξαιτίας της προσωπικής μου συναισθηματικής φόρτισης για το ζήτημα.
Στη συνέχεια, γιατί αισθάνομαι ότι η δημοσιογραφική μου προσέγγιση στο θέμα είναι λιγότερο σημαντική, από την καθαρά ανθρώπινη, την υποκειμενικά γεμάτη θλίψη και οργή, για όλα όσα έχω δει, ακούσει και αισθανθεί τις τελευταίες 365 μέρες. Τέλος, ίσως απλά φοβάμαι ότι όσο δυνατά και να φωνάξω, κανείς δεν θα με ακούσει. Γιατί αυτό αισθάνομαι. Φωνάζω, μαζί με αυτούς που φωνάζουν ακόμα δυνατότερα από εμένα, μαζί με αυτούς που πονάνε περισσότερο και με αυτούς που δεν θα σταματήσουν να φωνάζουν ποτέ. Φωνάζω όμως.
Ομιλία Καρυστιανού στο Ευρωκοινοβούλιο
Μία από τις συγκλονιστικότερες στιγμές του τελευταίου καιρού, αποτέλεσε η ομιλία της Μαρίας Καρυστιανού στο Ευρωκοινοβούλιο, σχετικά με τα Τέμπη. Ναι, αυτή η ομιλία που συγκλόνισε το ακροατήριό και ανατρίχιασε οποιονδήποτε έχει μία στοιχειώδη ενσυναίσθηση, αλλά παράλληλα δεν πληρούσε και τις προδιαγραφές για να μεταδοθεί από τα συστημικά ειδησεογραφικά μέσα ενημέρωσης, σε τηλεόραση και διαδίκτυο. Η κ. Καρυστιανού έχασε την 20χρονη κόρη της στον σιδηρόδρομο και σήμερα είναι πρόεδρος του Συλλόγου «Τέμπη 2023», αποτελούμενος από τους συγγενείς των θυμάτων.
«Αλήθεια, στην χώρα σας, θα τολμούσε κανείς να βάλει τιμή στην ανθρώπινη ζωή; Σε μας τόλμησαν. Tην κοστολόγησαν όσο ένα εισιτήριο τρένου» ανέφερε κατά τη διάρκεια της ομιλίας της, κερδίζοντας ένα χειροκρότημα ανθρώπων που μάλλον την άκουγαν πραγματικά. Η παρουσία της κυρίας Καρυστιανού στην Ευρωβουλή, ήταν ένα επιστέγασμα της δημοσιοποίησης της ελληνικής τραγικότητας, στην οποία ζούμε. Περίπου 10 μέρες νωρίτερα, με ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, η χώρα μας καταδικάστηκε για έλλειψη κράτους δικαίου και ελευθερίας του Τύπου.
Οι ανησυχίες του Κοινοβουλίου επικεντρώθηκαν στο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, στην λογοκρισία των ΜΜΕ, στην αστυνομική βία και στην τρόπο αντιμετώπισης των προσφύγων και μεταναστών. Για ακόμα μία φορά ωστόσο, ούτε η συγκεκριμένη, καταδικαστική για την Ελλάδα είδηση, απασχόλησε ιδιαίτερα την κοινή γνώμη. Πενιχρές αναφορές και ψιλά γράμματα, για ένα ψήφισμα που σε άλλες χώρες θα μπορούσε να ρίξει κυβερνήσεις, να εγείρει ανησυχίες για θεσμικά όργανα και εξουσίες και φυσικά να ανοίξει τον διάλογο για αλλαγές. Αντιθέτως, ο δρόμος της άρνησης και της υποβάθμισης της Ευρωβουλής ακούγεται καλύτερη λύση, ενώ συνεχίζουμε να στρουθοκαμηλίζουμε.
Η κ. Καρυστιανού ξεμπρόστιασε ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής δυστοπικής πραγματικότητας και δεν το έκανε για λόγους δυσφήμισης και απαξίωσης, αλλά γιατί νιώθει να πνίγεται σε ένα τοξικό και άδικο περιβάλλον. Έχασε το 20χρονο παιδί της και όπως δήλωσε στην εξεταστική επιτροπή, η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου της έδωσε την εξής απάντηση στις ανησυχίες της: “Τι να κάνουμε; Αυτά συμβαίνουν. Πάτε στην εκκλησία να σας βοηθήσει. Κοιτάξτε μπροστά τη ζωή σας”. Η Μαρία Καρυστιανού με ψήφισμα που έθεσε προς υπογραφή των πολιτών, ζήτησε τη στήριξή του κόσμου για την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας και την αναθεώρηση του συντάγματος.
Το ψήφισμα που αφορά τα Τέμπη αναφέρει: «Οι Έλληνες πολίτες απαιτούν από την Βουλή, την έναρξη των διαδικασιών, για την αναθεώρηση του Συντάγματος και την ενεργοποίηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, καθώς και την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, όταν προκύπτει ποινική ευθύνη πολιτικών προσώπων. Η ατιμωρησία πολιτικών προσώπων δεν συνάδει με την ηθική, ούτε με τη δημοκρατία, αρετές για τις οποίες είμαστε περήφανοι!». Μέχρι τη στιγμή της δημοσίευσης του συγκεκριμένου κειμένου, το ψήφισμα έχει συγκεντρώσει πάνω από 700.000 υπογραφές.
Εξεταστική ντροπή
Τις τελευταίες εβδομάδες, παρακολούθησα με μεγάλη δυσκολία, αλλά και με ευθύνη, την εξέλιξη της εξεταστικής επιτροπής για τη δολοφονία των Τεμπών. Δεν ήθελα να το κάνω και μάλιστα πολλές φορές, ο κόμπος στο λαιμό και στο στομάχι μου μεγάλωνε, μπροστά στις ανακρίβειες, τα ψέματα και τις ειρωνείες. Κάθε μέρα ενασχόλησής μου με την ειδησεογραφία, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι η εξεταστική επιτροπή ενός από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που έγιναν τα τελευταία χρόνια, δεν αποτελούσε το Νο1 θέμα συζήτησης, παντού σε όλη τη χώρα. Συστημικά μέσα, απαθείς και στοχευμένοι κοστουμάρχες και ένας λαός βυθισμένος στη βιοπάλη και στα προβλήματα της καθημερινότητας.
Μας πήρε περίπου 3 μήνες, να ξεχάσουμε, να συγχωρήσουμε, να κουραστούμε να ασχοληθούμε και κυρίως να αποτύχουμε να καταλογίσουμε ευθύνες. Ποτέ δεν κατάλαβα την παντοτινή μέγιστη αδυναμία μας, σαν σύνολο, να μην κρατάμε υπόλογους τους ανθρώπους για αυτά που λένε και κάνουν. Στο βωμό του clickbaiting, του επιτυχημένου σχολίου στα social και των προχειροσυζητήσεων με συναφέλφους και φίλους, επιτρέπουμε μία συμπεριφορά και μία ρητορική που μας υποτιμά σαν υπάρξεις. Ο φόβος ανάληψης ευθυνών ονομάζεται ευθυνοφοβία και είναι ελάττωμα. Πώς ονομάζεται ο φόβος καταλογισμού ευθυνών; Αδιαφορία, συμβιβασμός, εθελοτυφλία και μπορώ να συνεχίσω μέχρι αύριο.
Η εξεταστική επιτροπή για τη διερεύνηση ποινικών ευθυνών σε εμπλεκόμενα πρόσωπα στο έγκλημα των Τεμπών, ξεκίνησε από λανθασμένη αφετηρία, σε λάθος χρόνο και φυσικά είχε ανάλογο τέλος. Στη διάρκειά της ακούσαμε ειρωνείες, αοριστολογίες, ελλείψεις επαφής με την πραγματικότητα, ψέμματα, ανακρίβειες, προτάσεις που δεν βγάζουν νόημα και μία σειρά από ερωτοαπαντήσεις που δεν είχαν καμία σχέση με τους σκοπούς και τις επιδιώξεις μιας εξεταστικής επιτροπής. Επιβεβαιώθηκε με κάθε τρόπο λοιπόν, ότι η κομματική διάσταση που δόθηκε σε αυτήν την επιτροπή και η θυματοποίηση ορισμένων μαρτύρων, δεν είχαν να κάνουν τόσο με τα Τέμπη, όσο με τους πολιτικούς συμμετέχοντες.
Εξεταστική αντί για ανακριτική επιτροπή και Ζωή Κωνσταντοπούλου
Το πρώτο κεφάλαιο αποφάσεων που άρχισαν να δημιουργούν σύγχυση, ξεκίνησε με την απόφαση για διενέργεια εξεταστικής επιτροπής και όχι ανακριτικής. Δηλαδή, μίας επιτροπής που θα διεξάγει το ερευνητικό έργο του εισαγγελέα, για γενικότερη εξέταση της υπόθεσης και όχι για την αναζήτηση ποινικών ευθυνών. Από το πρώτο κιόλας βήμα, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για προσπάθειες μετριασμού και αποσιωποίησης. Σε δεύτερη φάση, ακολούθησε η εξαίρεση της Ζωής Κωνσταντοπούλου από την εξεταστική επιτροπή, μετά από ψήφισμα των βουλευτών της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Το πρόσχημα ήταν ότι η αρχηγός της Πλεύσης Ελευθερίας ήταν συνήγορος υπεράσπισης σε οικογένειες των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών, με αποτέλεσμα, το επιστημονικό συμβούλιο να την καταστήσει αναρμόδια για την εκτέλεση των καθηκόντων της εξεταστικής επιτροπής. Ουσιαστικά, πιάστηκαν από ένα νομικό παραθυράκι, του οποίου η ερμηνεία σαφώς υπόκειται σε υποκειμενικές κρίσεις και επέλεξαν να αφιερώσουν χρόνο και ενέργεια, στην απομάκρυνση ενός προσώπου με επιβεβαιωμένη εμπειρία στην υπόθεση. Σε μία λογική και υγιή πολιτική σκηνή, κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί, ότι η παρουσία ενός αρχηγού κοινοβουλευτικού κόμματος στην εξεταστική επιτροπή, θα έδειχνε το πόσο σημαντική είναι αυτή η διαδικασία για το ευρύ πολιτικό φάσμα.
Η παρουσία ενός εμπειρογνώμονα νομικού με το βεληνεκές της Ζωής Κωνσταντοπούλου, όχι απλώς δεν θα έβλαπτε το έργο της εξεταστικής, αλλά θα του προσέδιδε και την αρμόζουσα προβολή και υπόσταση. Φυσικά, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, ούτε την προβολή, ούτε την υπόσταση ήθελαν να της δώσουν. Είχαν ήδη ξεκινήσει στοχευμένα και μεθοδευμένα από το πρώτο δευτερόλεπτο του εγκλήματος. να λειτουργούν ρυθμιστικά και με συγκεκριμένη ατζέντα.
Η κυρία Κωνσταντοπούλου (την οποία καμία απολύτως σημασία δεν έχει αν την εκτιμάς ή όχι πολιτικά), μίλησε αμέσως για συγκάλυψη, κουκούλωμα της αλήθειας και αποφυγή ποινικοποίησης ενεργειών. Η επιτυχημένη της πορεία στις αίθουσες των δικαστηρίων αλλά και της Βουλής, θα έπρεπε να προσδίδει ένα κύρος στα λεγόμενά της, ειδικά από την στιγμή που το όνομα της έχει συνδεθεί με παρόμοιες υποθέσεις διεκδίκησης και εξερεύνησης της αλήθειας. Αλλά σε έναν (ελληνικό) κόσμο που επιδιώκεται η αποφυγή ανάληψης ευθυνών, όλα βγάζουν νόημα και όλα δικαιολογούνται με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Τα κομματικά παιχνίδια κινούνται στον δικό τους μικρόκοσμο, απομακρυσμένα από την ουσία και την πραγματικότητα.
“Δεν είπαμε ποτέ ότι τα τρένα δεν είναι ασφαλή, απλά υπάρχουν ζητήματα ασφαλείας”
Η αλήθεια είναι ότι ακούστηκαν διάφορα κωμικοτραγικά τους τελευταίους μήνες και θα χρειαζόμασταν ολόκληρο βιβλίο για να τα καταγράψουμε όλα, αν φυσικά είχε κάποιος ποτέ την υπομονή και την ψυχική δύναμη, να κάνει κάτι τέτοιο. Εγώ λοιπόν που δεν την έχω, θα σταθώ μόνο σε μερικά κεντρικά σημεία, κυρίως για την απομυθοποίηση ορισμένων αφηγημάτων, τα οποία στα αυτιά κάποιων, ακούγονται εύλογα.
Κωνσταντίνος Καραμαλής, Υπουργός Υποδομών και Μεταφορών όταν συνέβη το έγκλημα στα Τέμπη
«Κάποια στιγμή να σταματήσουμε να παίζουμε με τον πόνο των ανθρώπων. Να τους κοιτάξουμε στα μάτια. Εγώ αυτό κάνω και τους λέω την αλήθεια. Κανένα σύστημα ασφαλείας δεν είναι αρκετό». Ανέφερε κατά τη διάρκεια της 8,5ωρης εξέτασής του, ο πρώην Υπουργός Υποδομών και Μεταφορών Κώστας Καραμανλής, σχεδόν 1 χρόνο με το έγκλημα των Τεμπών. «Είναι ντροπή και ντρέπομαι, που θέτετε θέματα ασφαλείας. Είναι ντροπή. Όταν σας εξήγησα και σας το ξαναλέω. Διασφαλίζουμε την ασφάλεια», δήλωνε ο ίδιος υπουργός, 10 μέρες πριν το έγκλημα των Τεμπών, πάνω στα έδρανα της Βουλής.
Φυσικά, δεν χρειάζεται κανείς να σχολιάσει τα ψέματα και την απουσία συλλογιστικής στην ρητορική του πρώην Υπουργού, αλλά μπορούμε σίγουρα να σταθούμε σε ένα άλλο σημείο. Από την στιγμή που σύμφωνα με τον κ. Καραμανλή, κανένα σύστημα ασφαλείας δεν είναι αρκετό, τότε τι το ντροπιαστικό υπάρχει στο να μιλάμε για ασφάλεια; Και από την στιγμή που κάποιος έχει ευθύνη για αυτό το έγκλημα, δεν έχει και η κεφαλή του συστήματος των μεταφορών στη χώρα; Πώς γίνεται να υπάρχει ευθύνη, αλλά ταυτόχρονα να μην επιβαρύνει κανέναν από τους κατά νόμον υπέυθυνους;
Δημήτρης Αγοραστός
«Με δεδομένη την ιδιότητά μου ως κατηγορουμένου στην υπόθεση του σιδηροδρομικού δυστυχήματος της 28ης Φεβρουαρίου 2023, δεν είναι δυνατόν να καταθέσω ενώπιον της εξεταστικής επιτροπής της Βουλής, αφού η υπόθεση εκκρεμεί στη Δικαιοσύνη», ανέφερε ο τέως περιφερειάρχης Θεσσαλίας Κώστας Αγοραστός, δείχνοντας πλήρη ασέβεια απέναντι στις οικογένειες των θυμάτων αλλά και τα ίδια τα μέλη της εξεταστικής επιτροπής. Δικαιωμά του. Δεν ντράπηκε τότε, δεν θα ντραπεί τώρα.
Θυμίζεται ότι ποινική δίωξη σε βάρος του πρώην περιφερειάρχη Θεσσαλίας, Κώστα Αγοραστού, άσκησε η Εισαγγελία Πρωτοδικών Λάρισας, έπειτα από μήνυση που κατέθεσαν συγγενείς θυμάτων του δυστυχήματος στα Τέμπη. Κατηγορείται για το πλημμέλημα της παράβασης καθήκοντος, με αφορμή το «μπάζωμα» στον τόπο όπου σημειώθηκε το έγκλημα των Τεμπτών. Η παραπομπή του γίνεται στο πλαίσιο προκαταρκτικής έρευνας, έπειτα από μήνυση που κατέθεσαν το καλοκαίρι του 2023 εναντίον του, συγγενείς θυμάτων της τραγωδίας.
Οι υπόλοιποι μάρτυρες της εξεταστικής επιτροπής
Ο Δημήτριος Τσοτσόρος, Διευθυντής έργων της ΕΡΓΟΣΕ, σε ερώτηση του Βουλευτή Λάρισας Κωνσταντίνου Φλώρου, σχετικά με το πότε παραδόθηκε το κέντρο διαχείρισης στο σταθμό Λαρίσης, απάντησε: «Δεν ξέρω» .
Ο Σπύρος Πατέρας, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος του ΟΣΕ (2020-2023) δήλωσε ότι γνώριζε πως δεν υπήρχε τηλεδιοίκηση και σηματοδότηση. Υπέβαλε μάλιστα την παραίτησή του, την ίδια μέρα με τον Υπουργό Καραμανλή.
Ο Κωστής Χατζιδάκης, πρώην Υπουργός Μεταφορών και Υποδομών (2012-2013) δήλωσε ότι ο ΟΣΕ είναι ίσως η πιο προβληματική επιχείριση της Ευρώπης. « Το 2012 βρήκα τμήματα του δικτύου τηλεδιοίκησης βανδαλισμένα».
Ο Χρήστος Βίνης, Διευθυντής Σύμβουλος ΕΡΓΟΣΕ (2020-2023) υποστήριξε ότι η σηματοδότηση λειτουργούσε κανονικά, παρά το γεγονός ότι η φωτοσήμανση ήταν προβληματική και ότι ο ανθρώπινος παράγοντας ήταν καθοριστικός το βράδυ του εγκληματικού ατυχήματος.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης, πρώην Υπουργός Μεταφορών (2013-2015) δήλωσε ότι επί θητείας του, υπήρχαν ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μικρά περιστατικά, μικροατυχήματα και εκτροχιασμοί στο σιδηροδρομικό δίκτυο.
Ο Αθανάσιος Πλεύρης, πρώην Υπουργός Υγείας (2021-2023) δήλωσε, ότι δεν γνωρίζει πότε έγινε παρέμβαση εργασιών στο χώρο του ατυχήματος και ότι το μπάζωμα, η αλλοίωση αντικειμένων και η αναζήτηση αγνοουμένων δεν ήταν αρμοδιότητες του Υπουργείου Υγείας.
Η Αλεξάνδρα Ρογκάκου από την Εθνική Αρχή Ασφάλειας, δήλωσε ότι θα απαντήσει στο πόρισμα της ΕΑΔ, γραπτώς την επόμενη μέρα, καθώς το πόρισμα έχει έκταση 200 σελίδες και δεν το γνωρίζει.
Η Ιωάννα Τσιαπαρίκου, Πρόεδρος Ρυθμιστικής Αρχής Σιδηροδρόμων (2016-σήμερα) δήλωσε ότι δεν υπήρχαν επαρκή στοιχεία για την ανάκληση της άδειας ασφαλείας λειτουργίας των σιδηροδρόμων, παρότι είχε αποστείλει συνεχόμενες επιστολές που ζητούσε να ληφθεί υπόψη ο κίνδυνος στις μεταφορές. Οι επιστολές είχαν κοινοποιηθεί και στον ΟΣΕ αλλά και στην Hellenic Train.
Αυτοί και άλλοι πολλοί κατέθεσαν ενώπιον της εξεταστικής επιτροπής, ξετυλίγοντας ένα κουβάρι δεκαετιών σχετικά με το ελληνικό σιδηροδρομικό δίκτυο. Το κλίμα ήταν τεταμένο και η εξεταστική επιτροπή βρήκε μπροστά της απροετοίμαστους και σε πολλές περιπτώσεις, ειρωνικούς και εριστικούς μάρτυρες. Μην ξεχνάτε τα ονόματα. Υπάρχουν δηλώσεις, οπτικοακουστικά μέσα, επίσημες καταθέσεις και δημόσιες παρουσίες. Είναι αδύνατο να καταγραφούν όλες οι αστοχίες που ειπώθηκαν κατά τη διάρκεια εξέτασης των μαρτύρων, ωστόσο και μόνο από αυτό το μικρό δείγμα, μπορεί να εντοπιστεί η ανευθυνότητα και η προχειρότητα των εμπλεκομένων.
Αυλαία στην παράσταση
Απουσία μαρτύρων με ουσία, άρνηση για κλήσεις σχετικών και κατάλληλων ανθρώπων, συνέπεια στις ανακρίβειες και τη συντονισμένη τακτική φορέων, αλλά κυρίως προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών, ήταν οι βασικοί λόγοι που αποχώρησαν τα μέλη της εξεταστικής επιτροπής. Η ολοκλήρωση των εργασιών της στις 11 Μαρτίου, κρίνεται πλέον διαδικαστικού χαρακτήρα, μετά την πλήρη αλλοίωση τόσο του νοήματος όσο και των διαδικαστικών εργασιών της. Μία επίπονη διαδικασία για τους συγγενείς, μία εθνική παρωδία για τον ελληνικό λαό και μία θλιβερή επιβεβαίωση ενός αφηγήματος, που βλέπουμε να εξελίσσεται εδώ και 365 μέρες.
Η εξεταστική επιτροπή ανέδειξε αυτό που όλοι βλέπουμε, αλλά ταυτόχρονα επιτηδευμένα και εκούσια αλληθωρίζουμε. Η αναλωσιμότητα σε τεχνοκρατικούς όρους και συνθήκες χάνει κάθε νόημα, όταν ακόμα και τα χειροπιαστά στοιχεία που εμφανίζει η δικογραφία μοιάζουν τραπουλόχαρτα, έτοιμα να πέσουν ανά πάσα στιγμή. Η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Γεωργία Αδειλίνη, ζήτησε τη διερεύνηση κάθε ισχυρισμού και καταγγελίας από συγγενείς θυμάτων ή θύματα και τους συνηγόρους τους της τραγωδίας των Τεμπών, με παραγγελία στην εισαγγελέα Εφετών Λάρισας.
Η κ.Αδειλίνη ζήτησε από την Εισαγγελία Λάρισας να προχωρήσει κατά την κρίση της, σε ό, τι θεωρεί πως πρέπει ακόμη να ελεγχθεί ώστε το πέρας της ανάκρισης, να μην αφήσει ουδεμία αμφιβολία ως προς το ότι οι εισαγγελικές και ανακριτικές αρχές διερεύνησαν κάθε πτυχή της υπόθεσης.
Η δικιά μας αυλαία
Έχω ξανακάνει αναφορά στο παρελθόν, σχετικά με τα κίνητρα, τις ενέργειες και τις επιδιώξεις πολιτικών προσώπων, ή ανθρώπων που βρίσκονται στα φώτα της δημοσιότητας. Με μία λογική σκοπιά και βρισκόμενοι έξω από το χορό, αντιλαμβανόμαστε ότι η προσπάθεια των συγκεκριμένων ανθρώπων να προστατέψουν τα συμφέροντά τους και τις καρέκλες τους είναι μάλλον αυτοματοποιημένη διαδικασία, μακριά από ιδεολογικά υπόβαθρα και βαθιές φιλοσοφημένες νοοτροπίες.
Είναι ένστικτα στην ουσία. Είναι τρόπος ζωής! Όχι ότι αυτό δικαιολογεί τις ενέργειές, τις παρατυπίες και την ανευθυνότητά τους, αλλά τουλάχιστον βρίσκονται σε ένα πλαίσιο υπεράσπισης των ιδίων. Ποια είναι λοιπόν η αλήθεια πίσω από τοποθετήσεις ανθρώπων, μακριά από τις ευθύνες, το φακό της δημοσιότητας και την πίεση του μικροφώνου ή του ελληνικού λαού;
Για να μην περιαυτολογώ, θυμάμαι ότι μετά το ατύχημα των Τεμπών, ήταν δύο δημόσιες τοποθετήσεις “δημοσιογράφων” που συζητήσαμε σε μία ακαδημαϊκή αίθουσα. Και οι δύο είναι μέλη του ίδιου τηλεοπτικού σταθμού (τον οποίο φυσικά δεν κατονομάζω για λόγους διαφήμισης) και έκριναν απαραίτητο να τοποθετηθούν με τους παρακάτω τρόπους λίγα μόνο 24ωρα μετά το έγκλημα των Τεμπών:
«Όταν έγινε το Ναυάγιο του “Εξπρές Σάμινα” και χάθηκαν άνθρωποι έξω από την Πάρο εκσυγχρονίσαμε την ακτοπλοϊα.
Όταν έγιναν τρία δυστυχήματα: Ένα με τους φίλους του ΠΑΟΚ στα Τέμπη, ένα με τα μαθητούδια από τη Δημαρχεία και ένα στον Άγιο Κωνσταντίνο, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα οδικό δίκτυο. Φτιάξαμε σύραγγες.
Έπρεπε δυστυχώς να πεθάνουν παιδιά. Δυστυχώς. Η θυσία είναι θυσία».
Και η δεύτερη τοποθέτηση:
«Πρέπει να δει η Νέα Δημοκρατία πώς θα διαχειριστεί αυτό το συμβάν επικοινωνιακά, περιορίζοντας τις απώλειες ενόψει και των εκλογών του Ιουνίου» .
Είμαι βέβαιος ότι οι συγκεκριμένοι επαγγελματίες θεωρούν απαραίτητη την διατήρηση μίας ορθολογικής, στηβαρής και επίσημης στάσης. Κρίνουν ότι ακόμα και σε περιόδους κοινωνικού αναβρασμού και έντονης συναισθηματικής φόρτισης, αυτοί κρατάνε τα λάβαρα της ψυχραιμίας και του επαγγελματισμού, χωρίς να θολώνονται οι κρίσεις τους και χωρίς να μπλέκουν σε μελοδράματα. Στο μικρό αυτό βουναλάκι προστασίας, στο οποίο βρίσκονται, είναι μάλλον αδύνατον να αντιληφθούν την ανάγκη να εξυπηρετήσουν το λειτούργημά τους από μία ματιά ανθρώπινη ή ακόμα και δημοσιογραφική. Γιατί η δεοντολογία είναι έννοια… απλησίαστη.
Αντιθέτως, προσδίδουν επιτηδευμένα μία προσωπική χροιά, προκειμένου να ακουστούν, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι το καταφέρνουν, αλλά για τους ακριβώς αντίθετους λόγους από αυτούς που πιστεύουν. Αυτούς τους δημοσιογράφους λοιπόν, τους διδασκόμαστε στο Πανεπιστήμιο και δίνουμε όλοι ιδιαίτερη προσοχή, όταν τα ονόματά τους γράφονται στον πίνακα. Είναι τα λεγόμενα «παραδείγματα προς αποφυγή» , για τα οποία οι διδάσκοντες, μας εφιστούν την προσοχή.
Αγαπητοί αναγνώστες. Δεν βρέχει.
