15 Νοεμβρίου 2019
«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο» φώναζαν μέσα από τη ραδιοσυχνότητα του Μετσόβιου, φοιτητές και φοιτήτριες, οι οποίοι αγανακτισμένοι από την αυταρχικότητα του καθεστώτος θέλησαν να ξεσηκώσουν έναν ολόκληρο λαό. Η επέτειος της 17ης Νοεμβρίου πλησιάζει και δυστυχώς όπως κάθε χρόνο, κάποιοι παρερμηνεύουν τη σημασία της.
«Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» ήταν το κεντρικό σύνθημα, όλων εκείνων που πριν από 46 χρόνια όρθωσαν το ανάστημά τους και μερικοί μάλιστα το πλήρωσαν με την ίδια τους τη ζωή για να διαφυλάξουν τα κεκτημένα της δημοκρατίας, που έντονα αμφισβήτησε η Χούντα των Συνταγματαρχών.
Ένας αγώνας λοιπόν, απέναντι στον κρατικό παρεμβατισμό, στην ασυδοσία των αρχών, στην ανελευθερία του λόγου και του Τύπου. Σε μία Ελλάδα, στην οποία καλά-καλά δεν είχαν επουλωθεί οι πληγές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του εμφυλίου, ανέτειλε μια νέα περίοδος αισιοδοξίας, μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, που όπως αποδείχτηκε πολλά χρόνια μετά, δεν ήταν παρά μόνο μια μεγαλοπρεπής φούσκα.
Αν μπορεί κανείς να προσάψει κάτι θετικό στη δικτατορία Παπαδόπουλου – Παττακού ήταν ότι ξεκαθάρισε στη συνείδηση του μέσου Έλληνα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, πως η δημοκρατία όσο άδικη κι αν φαίνεται μερικές φορές, είναι η καλύτερη μορφή πολιτεύματος που θα μπορούσαμε να έχουμε. Οι επίπονοι και αιματηροί ορισμένες φορές αγώνες για την κατάκτησή της, οδήγησαν πολλούς στην εξορία, στη φυλακή, σε δωμάτια βασανιστηρίων ή ακόμα και στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Αυτούς τους ανθρώπους, οφείλουμε να υμνούμε κάθε 17 Νοέμβρη, αυτούς που ενώ είδαν ένα τανκ να έρχεται κατά πάνω τους όχι μόνο δεν σιώπησαν, αλλά βροντοφώναξαν ότι θα υπερασπιστούν τις ιδέες τους, μέχρι τέλους.
Ερχόμαστε στο σήμερα λοιπόν, όπου μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση επιχειρεί να καταργήσει τον θεσμό του πανεπιστημιακού ασύλου. Ενός θεσμού που κατοχυρώθηκε συνταγματικά το 1982, κατά την πρώτη θητεία του Ανδρέα Παπανδρέου. Το πρόσφατο παρελθόν της εποχής υπέδειξε την ανάγκη εφαρμογής αυτού του νέου νομοσχεδίου, που ήταν νέο μόνο στα χαρτιά, αφού για πρώτη φορά συζητήθηκε από την ελληνική Γερουσία, το 1859, επί Όθωνα. 160 χρόνια μετά, η συζήτηση περί ασύλου καλά κρατεί…
Σύσσωμα τα κόμματα του ευρύτερου αριστερού μετώπου έσπευσαν να καταδικάσουν τη νεοσύστατη νομοθεσία και εξαπολύουν «μύδρους» κατά της κυβέρνησης, που προσπαθεί να επιβάλλει ένα νέο καθεστώς αστυνομοκρατίας μέσα στα πανεπιστήμια, όπως υποστηρίζουν.
Φυσικό επακόλουθο του φορτισμένου κλίματος που επικρατεί ήταν και το πρόσφατο περιστατικό που σημειώθηκε έξω από την ΑΣΟΕΕ στην Αθήνα. Η αστυνομία εισέβαλε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, ύστερα από καταγγελίες ότι στα υπόγεια του ιδρύματος λειτουργεί ολόκληρο οπλοστάσιο, στο οποίο μάλιστα παρασκευάζονται και βόμβες μολότοφ.
Να σημειωθεί ότι η Σύγκλητος είχε προηγουμένως αναστείλει τη λειτουργία του πανεπιστημίου από τις 11/11 μέχρι και τις 17/11. Σύντομα, στα πέριξ του πανεπιστημίου μαζεύτηκε μεγάλος αριθμός φοιτητών, που εξέφρασαν την αντίθεσή τους, όσον αφορά την αστυνομική παρουσία εντός της ΑΣΟΕΕ.
Περίπου 150 φοιτητές, έσπασαν το λουκέτο και μπήκαν μέσα στον προαύλιο χώρο του Οικονομικού Πανεπιστημίου, όπου στιγμές αργότερα έφτασαν και οι δυνάμεις των ΜΑΤ. Το πλήθος των φοιτητών περικυκλώθηκε από τις διμοιρίες και τα επεισόδια δεν άργησαν να γενικευθούν, με αποτέλεσμα τη χρήση χημικών από τις αστυνομικές δυνάμεις.
Εν τέλει, η αστυνομία εισήλθε εντός του κτιρίου και δημοσιοποίησε τα ευρήματά της στον χώρο. Μεταξύ άλλων βρέθηκαν: κοντάρια, κράνη, κουκούλες full face, διαρρηκτικά εργαλεία, πυροσβεστήρες, κομμάτια από μάρμαρα και πέτρες.
Τι δουλειά είχαν αυτά τα αντικείμενα εκεί; Ας μας το απαντήσουν οι ίδιοι οι «φοιτητές» που θέλησαν να εμποδίσουν την αστυνομία να επέμβει και να «καθαρίσει» τον χώρο, για τον οποίο υποτίθεται ότι μεριμνούν.
Μήπως αυτοί οι «γιαλαντζί» φοιτητές ήταν οι ίδιοι που πρωτοστάτησαν στην υποκινούμενη πορεία διαμαρτυρίας που έγινε το βράδυ της Δευτέρας στα Προπύλαια, κρατώντας επιδεικτικά τα κόκκινα σημαιάκια;
Δυστυχώς, το άσυλο που για άλλους λόγους δημιουργήθηκε κατέληξε να εξυπηρετεί εντελώς διαφορετικά συμφέροντα. Ωστόσο, δεν καταργείται το άσυλο ιδεών. Καταργείται το άσυλο ανομίας, το άσυλο τρομοκρατίας, το άσυλο των μπαχαλάκηδων, το άσυλο των ναρκωτικών και του λαθρεμπορίου. Είτε το θέλουν κάποιοι, είτε όχι…
Τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Επιτελούν έναν συγκεκριμένο ρόλο. Δεν χρησιμοποιούνται ως ορμητήρια πολέμου και αποθήκες πυρομαχικών για κάθε λογής ταραχοποιά στοιχεία. Αυτό φαίνεται να είναι αρκετά δυσνόητο στη σημερινή Ελλάδα, όπου πολλοί σπεύδουν να υψώσουν ασπίδα προστασίας σε όσους επιθυμούν με το «έτσι-θέλω» να κάνουν «κουμάντο» στα πανεπιστήμια.
Είναι οι ίδιοι που επικαλούνται την επέτειο του Πολυτεχνείου για να τα κάνουν όλα «γυαλιά-καρφιά». Δυστυχώς, είναι νοητικά ανίκανοι να συνειδητοποιήσουν τη σημασία της 17ης Νοεμβρίου, με αποτέλεσμα να την βεβηλώνουν σε ετήσια πια βάση.
Η ημέρα του Πολυτεχνείου και η επέτειος του δολοφονηθέντος Άλεξη Γρηγορόπουλου πλησιάζουν και είμαι σίγουρος ότι για άλλη μία χρονιά θα είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Οι μαγαζάτορες θα μετρούν τις ζημιές στα καταστήματά τους, τα κέντρα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης θα παραλύσουν, θυμίζοντας «φρούρια» κι όσον αφορά το καθιερωμένο «αντάμωμα» των αντιεξουσιαστών και της αστυνομίας, θα ευχόμαστε ξανά να μην θρηνήσουμε θύματα.
«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο» φώναζαν μέσα από τη ραδιοσυχνότητα του Μετσόβιου, φοιτητές και φοιτήτριες, οι οποίοι αγανακτισμένοι από την αυταρχικότητα του καθεστώτος θέλησαν να ξεσηκώσουν έναν ολόκληρο λαό. Η επέτειος της 17ης Νοεμβρίου πλησιάζει και δυστυχώς όπως κάθε χρόνο, κάποιοι παρερμηνεύουν τη σημασία της.
«Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» ήταν το κεντρικό σύνθημα, όλων εκείνων που πριν από 46 χρόνια όρθωσαν το ανάστημά τους και μερικοί μάλιστα το πλήρωσαν με την ίδια τους τη ζωή για να διαφυλάξουν τα κεκτημένα της δημοκρατίας, που έντονα αμφισβήτησε η Χούντα των Συνταγματαρχών.
Ένας αγώνας λοιπόν, απέναντι στον κρατικό παρεμβατισμό, στην ασυδοσία των αρχών, στην ανελευθερία του λόγου και του Τύπου. Σε μία Ελλάδα, στην οποία καλά-καλά δεν είχαν επουλωθεί οι πληγές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του εμφυλίου, ανέτειλε μια νέα περίοδος αισιοδοξίας, μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, που όπως αποδείχτηκε πολλά χρόνια μετά, δεν ήταν παρά μόνο μια μεγαλοπρεπής φούσκα.
Αν μπορεί κανείς να προσάψει κάτι θετικό στη δικτατορία Παπαδόπουλου – Παττακού ήταν ότι ξεκαθάρισε στη συνείδηση του μέσου Έλληνα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, πως η δημοκρατία όσο άδικη κι αν φαίνεται μερικές φορές, είναι η καλύτερη μορφή πολιτεύματος που θα μπορούσαμε να έχουμε. Οι επίπονοι και αιματηροί ορισμένες φορές αγώνες για την κατάκτησή της, οδήγησαν πολλούς στην εξορία, στη φυλακή, σε δωμάτια βασανιστηρίων ή ακόμα και στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Αυτούς τους ανθρώπους, οφείλουμε να υμνούμε κάθε 17 Νοέμβρη, αυτούς που ενώ είδαν ένα τανκ να έρχεται κατά πάνω τους όχι μόνο δεν σιώπησαν, αλλά βροντοφώναξαν ότι θα υπερασπιστούν τις ιδέες τους, μέχρι τέλους.
Ερχόμαστε στο σήμερα λοιπόν, όπου μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση επιχειρεί να καταργήσει τον θεσμό του πανεπιστημιακού ασύλου. Ενός θεσμού που κατοχυρώθηκε συνταγματικά το 1982, κατά την πρώτη θητεία του Ανδρέα Παπανδρέου. Το πρόσφατο παρελθόν της εποχής υπέδειξε την ανάγκη εφαρμογής αυτού του νέου νομοσχεδίου, που ήταν νέο μόνο στα χαρτιά, αφού για πρώτη φορά συζητήθηκε από την ελληνική Γερουσία, το 1859, επί Όθωνα. 160 χρόνια μετά, η συζήτηση περί ασύλου καλά κρατεί…
Σύσσωμα τα κόμματα του ευρύτερου αριστερού μετώπου έσπευσαν να καταδικάσουν τη νεοσύστατη νομοθεσία και εξαπολύουν «μύδρους» κατά της κυβέρνησης, που προσπαθεί να επιβάλλει ένα νέο καθεστώς αστυνομοκρατίας μέσα στα πανεπιστήμια, όπως υποστηρίζουν.
Φυσικό επακόλουθο του φορτισμένου κλίματος που επικρατεί ήταν και το πρόσφατο περιστατικό που σημειώθηκε έξω από την ΑΣΟΕΕ στην Αθήνα. Η αστυνομία εισέβαλε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, ύστερα από καταγγελίες ότι στα υπόγεια του ιδρύματος λειτουργεί ολόκληρο οπλοστάσιο, στο οποίο μάλιστα παρασκευάζονται και βόμβες μολότοφ.
Να σημειωθεί ότι η Σύγκλητος είχε προηγουμένως αναστείλει τη λειτουργία του πανεπιστημίου από τις 11/11 μέχρι και τις 17/11. Σύντομα, στα πέριξ του πανεπιστημίου μαζεύτηκε μεγάλος αριθμός φοιτητών, που εξέφρασαν την αντίθεσή τους, όσον αφορά την αστυνομική παρουσία εντός της ΑΣΟΕΕ.
Περίπου 150 φοιτητές, έσπασαν το λουκέτο και μπήκαν μέσα στον προαύλιο χώρο του Οικονομικού Πανεπιστημίου, όπου στιγμές αργότερα έφτασαν και οι δυνάμεις των ΜΑΤ. Το πλήθος των φοιτητών περικυκλώθηκε από τις διμοιρίες και τα επεισόδια δεν άργησαν να γενικευθούν, με αποτέλεσμα τη χρήση χημικών από τις αστυνομικές δυνάμεις.
Εν τέλει, η αστυνομία εισήλθε εντός του κτιρίου και δημοσιοποίησε τα ευρήματά της στον χώρο. Μεταξύ άλλων βρέθηκαν: κοντάρια, κράνη, κουκούλες full face, διαρρηκτικά εργαλεία, πυροσβεστήρες, κομμάτια από μάρμαρα και πέτρες.
Τι δουλειά είχαν αυτά τα αντικείμενα εκεί; Ας μας το απαντήσουν οι ίδιοι οι «φοιτητές» που θέλησαν να εμποδίσουν την αστυνομία να επέμβει και να «καθαρίσει» τον χώρο, για τον οποίο υποτίθεται ότι μεριμνούν.
Μήπως αυτοί οι «γιαλαντζί» φοιτητές ήταν οι ίδιοι που πρωτοστάτησαν στην υποκινούμενη πορεία διαμαρτυρίας που έγινε το βράδυ της Δευτέρας στα Προπύλαια, κρατώντας επιδεικτικά τα κόκκινα σημαιάκια;
Δυστυχώς, το άσυλο που για άλλους λόγους δημιουργήθηκε κατέληξε να εξυπηρετεί εντελώς διαφορετικά συμφέροντα. Ωστόσο, δεν καταργείται το άσυλο ιδεών. Καταργείται το άσυλο ανομίας, το άσυλο τρομοκρατίας, το άσυλο των μπαχαλάκηδων, το άσυλο των ναρκωτικών και του λαθρεμπορίου. Είτε το θέλουν κάποιοι, είτε όχι…
Τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Επιτελούν έναν συγκεκριμένο ρόλο. Δεν χρησιμοποιούνται ως ορμητήρια πολέμου και αποθήκες πυρομαχικών για κάθε λογής ταραχοποιά στοιχεία. Αυτό φαίνεται να είναι αρκετά δυσνόητο στη σημερινή Ελλάδα, όπου πολλοί σπεύδουν να υψώσουν ασπίδα προστασίας σε όσους επιθυμούν με το «έτσι-θέλω» να κάνουν «κουμάντο» στα πανεπιστήμια.
Είναι οι ίδιοι που επικαλούνται την επέτειο του Πολυτεχνείου για να τα κάνουν όλα «γυαλιά-καρφιά». Δυστυχώς, είναι νοητικά ανίκανοι να συνειδητοποιήσουν τη σημασία της 17ης Νοεμβρίου, με αποτέλεσμα να την βεβηλώνουν σε ετήσια πια βάση.
Η ημέρα του Πολυτεχνείου και η επέτειος του δολοφονηθέντος Άλεξη Γρηγορόπουλου πλησιάζουν και είμαι σίγουρος ότι για άλλη μία χρονιά θα είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Οι μαγαζάτορες θα μετρούν τις ζημιές στα καταστήματά τους, τα κέντρα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης θα παραλύσουν, θυμίζοντας «φρούρια» κι όσον αφορά το καθιερωμένο «αντάμωμα» των αντιεξουσιαστών και της αστυνομίας, θα ευχόμαστε ξανά να μην θρηνήσουμε θύματα.
