Με μεγάλη μας χαρά σας παρουσιάζουμε μια ακόμη ποδοσφαιρική συνέντευξη! Ο Ίσμαελ Μπλάνκο είναι το «Πρόσωπο της Εβδομάδας» στο DREAM ON-line. Μετά τον Σαμουέλε Λόνγκο, ο οποίος αγωνιζόταν μέχρι πρότινος στην ομάδα της Λαμίας, σας παρουσιάζουμε ένα από τα ινδάλματα της νέας γενιάς των οπαδών της ΑΕΚ. Έναν ποδοσφαιριστή, ο οποίος έχει ανακηρυχθεί δυο φορές πρώτος σκόρερ της Σούπερ Λιγκ, έχει «παραβιάσει» αμέτρητες φορές τις αντίπαλες εστίες, έχει φτάσει στην κατάκτηση του Κόπα Σουνταμερικάνα και πάρα πολλά ακόμη.
Γεννήθηκε στην «μικρή» Σάντα Έλενα στην επαρχία του Έντρε Ρίος. Μια επαρχία όχι και τόσο γνωστή εκτός των συνόρων της Αργεντινής. Περικυκλωμένη στα δυτικά από την Σάντα Φε, νότια από το Μπουένος Άιρες και ανατολικά από την Ουρουγουάη, το συγκεκριμένο κομμάτι της χώρας ποτέ δεν γνώρισε σπουδαία προσοχή. Ακόμη και ποδοσφαιρικά ήταν «λειψό». Τόσο, που ανάγκαζε τον Μπλάνκο να κάνει μια διαδρομή 500 χιλιομέτρων στην εφηβεία του, ώστε να μπορεί να κυνηγήσει το όνειρο του ποδοσφαιριστή.
Η ζωή τον δικαίωσε. Το πλούσιο ταλέντο του, τον έφερε στην ομάδα που υποστήριζε από παιδί. Την Κολόν Σάντα Φε. Από εκεί ορίζεται η αφετηρία της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας. Μια σταδιοδρομία που έμελλε να τον φέρει και στα μέρη μας, για λογαριασμό στην ΑΕΚ. Στην χώρα μας αγαπήθηκε όσο λίγοι, σημάδεψε με τα γκολ του και τον χαρακτηριστικό του πανηγυρισμό, μια ολόκληρη γενιά ΑΕΚτζήδων. Κανείς δεν τον μίσησε.
Όλοι τον αγαπήσανε, όπως και εκείνος αγάπησε παθολογικά τόσο την «Ένωση», όσο και την χώρα μας. Τέσσερα χρόνια παρέμεινε, μέχρι που ταξίδεψε και σε άλλες πολιτείες. Ακολούθησαν «οδοιπορικά» στο Μεξικό, την Πολωνία, την Γερμανία. Οι «Ιθάκες» του όμως, παραμένουν τρεις. Αργεντινή, Ελλάδα και Εκουαδόρ. Στην τελευταία άλλωστε συνεχίζει μέχρι και σήμερα σε ηλικία 41 ετών, την καριέρα του.
Δεν τον νοιάζει αν έχει «πατήσει» τα δεύτερα -άντα. Θα παίζει μπάλα μέχρι να «καταστραφούν τα γόνατά του», όπως δηλώνει χαρακτηριστικά. Έπαιξε σε σπουδαίες ομάδες, αλλά τα τελευταία χρόνια παίζει αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας του «εθισμού» του με το ποδόσφαιρο. Βρέθηκε να φοράει την φανέλα του Αιγάλεω, του Παναρκαδικού και του Ιαλυσού επειδή αγαπάει την Ελλάδα.
Τα τελευταία δυο χρόνια, κάνει ακριβώς το ίδιο στις χαμηλές κατηγορίες του Εκουαδόρ. Ας έχει κατακτήσει το Κόπα Σουνταμερικάνα, ας έχει βρεθεί να παίζει σε κορυφαίες ηπειρωτικές διοργανώσεις. Το μόνο που τον νοιάζει, είναι το ίδιο το παιχνίδι.
Αυτός λοιπόν ο υπέροχος άνθρωπος, ο «Ζορό», με την αφίσα του οποίου μεγάλωσα σε όλη μου την εφηβική ηλικία, μας έκανε την τιμή να είναι σήμερα το «Πρόσωπο της Εβδομάδας» μέσω μιας ξεχωριστής συνέντευξης. Δεν τον ρώτησα τίποτα για την θητεία του στην ΑΕΚ. Όλοι γνωρίζουμε πάνω κάτω το τι έκανε τόσο σε αυτήν, όσο και για αυτήν. Τον ρώτησα όμως για όλα τα υπόλοιπα… Για όλα αυτά που ποτέ δεν έχει ξαναμιλήσει σε ελληνικό μέσο.
-Καλησπέρα Ίσμαελ. Γεννήθηκες στην Σάντα Έλενα του Έντρε Ρίος. Πώς ήταν η παιδική σου ηλικία εκεί;
-Καλησπέρα και σε σένα. Ναι πράγματι, γεννήθηκα στην Σάντα Έλενα, εκεί μεγάλωσα, αλλά σε επαφή με το ποδόσφαιρο ήρθα με την Κλουμπ Κάμπα Κούα. Η ομάδα ήταν στην γειτονική επαρχία και έκανα περίπου 500 χιλιόμετρα για να προπονηθώ.
-Υπογράφεις επαγγελματικό συμβόλαιο το 2002, σε ηλικία 19 ετών, με την Κολόν Σάντα Φε. Πώς ήταν ως συναίσθημα;
– Από τα επαρχιακά πρωταθλήματα, με είδαν άνθρωποι της Κολόν. Εκεί πήγα σε ηλικία 15 ετών και αγωνιζόμουν στις ακαδημίες του συλλόγου. Όσο μεγάλωνα, τόσο ανέβαινα τις κατηγορίες, μέχρι που το 2002, υπέγραψα το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο. Ήταν κάτι ανεπανάληπτο.
«Ήταν δύσκολο να αφήσω την οικογένεια της ΑΕΚ»
– Γρήγορα, ξεκίνησες να είσαι πολύτιμο μέλος του συλλόγου. Αγωνίζεσαι, σκοράρεις, όμως ξαφνικά
τραυματίζεσαι άσχημα. Επανέρχεσαι με την φανέλα της Ολίμπο καλύτερος από ποτέ. Τι συνέβη εκεί;
-Μετά τον τραυματισμό μου, πήγα δανεικός στην Λιμπερτάδ της Παραγουάης και μετά στην Ολίμπο στην χώρα μου. Βγήκα πρώτος σκόρερ στην Β’ Κατηγορία, πήραμε το πρωτάθλημα και από εκεί έδωσα και το δικαίωμα στην ΑΕΚ να με προσέξει. Στην Ολίμπο εκτοξεύθηκα. Ήταν απίθανο.
– Όσον αφορά το κομμάτι της ΑΕΚ, δεν θα σε ρωτήσω τίποτα. Τα εχείς πει δεκάδες φορές. Θα σε
ρωτήσω κάτι άλλο. Πώς ήταν όταν έφυγες;
-Αδερφέ, ένιωσα σκ@τ@. Πόνεσα πολύ. Ήταν πολύ δύσκολο να αφήσω πίσω την οικογένεια της ΑΕΚ. Πάντα ο κόσμος με αντιμετώπιζε σαν σταρ. Με εκτιμούσε και με σεβόταν στον ύψιστο βαθμό. Όταν κατάλαβα ότι δυσκολεύει το θέμα της ανανεώσής μου, το είδα και σαν σημάδι για το μέλλον.
«Αποκορύφωμα όλων η κατάκτηση του Κόπα Σουνταμερικάνα»
-Σε είδαμε μετά στο Μεξικό, την Πολωνία, την Γερμανία. Πώς ήταν να παίζεις σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες;
-Δύσκολα. Μου έλειπε η Ελλάδα τα πρώτα χρόνια. Ήταν μια διετία δύσκολη για εμένα. Τα πρωταθλήματα ήταν διαφορετικά, το κλίμα ήταν διαφορετικό. Δυσκολεύτηκα πολύ. Το ποδόσφαιρο όμως είναι ένα άθλημα 11 εναντίον 11, η δική μου δουλειά είναι να βάζω γκολ, ωστόσο κάθε πρωτάθλημα δεν είναι ίδιο.
-Μετά την Γερμανία επέστρεψες στην Αργεντινή, σωστά;
-Ναι ναι… Η 1860 Μόναχο με έδωσε δανεικό στην Λανούς. Επέστρεψα στην Αργεντινή μετά από πολλά χρόνια. Εκεί ξεκίνησα να βρίσκω τον χαμένο μου εαυτό. Το αποκορύφωμα όλων ήταν η κατάκτηση του Κόπα Σουνταμερικάνα. Στον τελικό έβγαλα και γκολ και ασίστ. Την επόμενη χρονιά κάναμε ακόμη μια καλή πορεία στο Κόπα Λιμπερταδόρες, αλλά έφυγα για το Εκουαδόρ.
«Η Κολόν έκανε όλα τα όνειρα μου πραγματικότητα»
-Στο Κουαγιακίλ…
-Ναι στην Μπαρτσελόνα. Εκεί πέρασα επίσης πολύ όμορφα. Ένιωσα τόσο όμορφα όσο και στην ΑΕΚ. Έκανα δυο πολύ καλές χρονιές και ο κόσμος το εκτίμησε πάρα πολύ.
-Πως ήταν η επιστροφή σου στην Κολόν; Πως ένιωσες να ξαναπαίζεις μέσα στο «Κοιμητήριο των
Ελεφάντων»;
-Η Κολόν είναι ο σύλλογος που υποστηρίζουμε οικογενειακώς. Είναι ο σύλλογος που έκανε όλα μου τα όνειρα πραγματικότητα. Ήθελα να παίξω άλλη μια φορά για τους «Σαμπαλέρος». Γύρισα πίσω γιατί ο σύλλογος ήταν σε περίπλοκη φάση. Αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα και αποφασίσαμε με κάποιους παλιούς παίκτες να συσπειρωθούμε. Ένιωθα ότι κάτι χρωστάω στην ομάδα. Τέλος καλό όμως, όλα καλά. Τίμησα μέχρι τέλους το συμβόλαιο μου και μετά έφυγα για την Τουκουμάν.
-Από εκεί και έπειτα αποφάσισες απλά να ευχαριστηθείς το ποδόσφαιρο…
-Ακριβώς. Μετά την Τουκουμάν, πήγα στην Μίτρε από το Σαντιάγκο Ντελ Εστέρο. Επέστρεψα στην Ελλάδα για το Αιγάλεω, τον Παναρκαδικό, τον Ιαλυσό και τα δυο τελευταία χρόνια βρίσκομαι στις χαμηλές κατηγορίες του Εκουαδόρ. Έπαιξα στην Σακισλί και φέτος αγωνίστηκα στην Ντουναμίς. Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου. Είμαι εθισμένος με την μπάλα. Θα πάιζω μέχρι να διαλύσω τα πόδια μου (γέλια). Αγαπώ το άθλημα. Μου έδωσε όλα όσα έχω, είμαι ευγνώμων για αυτά και δεν θα τολμούσε ουδέποτε να ζητήσω παραπάνω.
Αυτή λοιπόν ήταν η ζωή του Ίσμαελ Μπλάνκο, μέσα από την ματιά του ίδιου. Η ζωή του πέρα από την ΑΕΚ, την οποία όπως λέει αγαπάει «παθολογικά». Δεν χρειαζόταν καν να αναφέρει το πόσο πολύ αγαπάει ούτε την ΑΕΚ, ούτε το ποδόσφαιρο.
Από το βλέμμα του και μόνο, φαίνεται ότι το ποδόσφαιρο είναι όλη του η ζωή. Δεν χάνει καμία ευκαιρία να μεταβεί με την οικογένεια του στο γήπεδο της Κολόν Σάντα Φε και ποτέ δεν χάνει ευκαιρία να αλληλεπιδράσει με φίλους του από όλον τον κόσμο.
Όσο για το μέλλον του; Θα συνεχίζει να αγωνίζεται όσο θέλει εκείνος. Τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει, πέρα από τα πόδια του. Καλού κακού πάντως, έχει και ένα UEFA PRO στην κατοχή του…
Συνέντευξη: Φάνης Αγριτέλλης
