23 Οκτωβρίου 2018
Με αφορμή την πρόσφατη επιστολή απόγνωσης των σπουδαστών της φιλοσοφικής σχολής του ΑΠΘ προς την πανεπιστημιακή κοινότητα δημιουργείται για πολλοστή φορά μια εύλογη απορία: γιατί ένα από τα κορυφαία και πιο ιστορικά εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας να έχει μετατραπεί σ΄ έναν χώρο που σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει τον σκοπό για τον οποίο χιλιάδες φοιτητές ετησίως εναποθέτουν τις ελπίδες και τα όνειρα τους;
Δυστυχώς στη χώρα που δικαίως αποκαλείται «κοιτίδα του πολιτισμού» το αίσθημα υποκρισίας περισσεύει ήδη από αρχαιοτάτων χρόνων. Η έλλειψη χαρισματικών και αποφασιστικών προσωπικοτήτων, ιδίως στη σύγχρονη Ελλάδα είναι κάτι παραπάνω από εμφανής και η ατολμία που χαρακτηρίζει την πλειονότητα της πολιτικής και κοινωνικής ελίτ είναι τουλάχιστον εξοργιστική. Ενδεικτικό παράδειγμα αυτής της νοσηρής κατάστασης αποτελεί η ασθενική λειτουργία μιας θεσμοθετημένης αρχής, του πανεπιστημιακού ασύλου.
Το πολυσυζητημένο αυτό θέμα εξακολουθεί να διχάζει και να απασχολεί συχνά-πυκνά τα πρωτοσέλιδα του έντυπου τύπου, εξαιτίας των διάφορων κρουσμάτων που μονάχα υπονομεύουν την αξιοπιστία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ωστόσο, το ζήτημα εδώ και πολύ καιρό παραμένει μετέωρο χωρίς να έχει δοθεί κάποια ουσιαστική λύση. Η αδυναμία λήψης καταλυτικών αποφάσεων επιδεινώνει το πρόβλημα, με αποτέλεσμα να προκαλείται πόλωση εντός και εκτός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι τα εξής: Γιατί οι αρμόδιοι «κλείνουν τα αυτιά τους» στις κραυγές αγωνίας των φοιτητών και για ποιον λόγο κρατούν τα μάτια τους «ερμητικά κλειστά» στα περιστατικά ωμής βίας που διαδέχεται το ένα το άλλο σχεδόν καθημερινά, ιδιαίτερα κατά τις βραδινές ώρες, που όπως εύστοχα επισημαίνει η προαναφερθείσα επιστολή, το campus του ΑΠΘ μετατρέπεται σε γκέτο και σε κέντρο πολιτιστικής συνεύρεσης των εκάστοτε εγκληματικών συμμοριών;
Γιατί η ασφάλεια του Αριστοτελείου «σφυρίζει αμέριμνα» και αγνοεί επιδεικτικά τους εμπόρους ναρκωτικών οι οποίοι πουλούν ανενόχλητοι την πραμάτεια τους μπροστά στα μάτια των εμβρόντητων φοιτητών; Είναι δυνατόν να μην υπάρχουν τα στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας, τη στιγμή που έχουν προηγηθεί αποτρόπαια συμβάντα, όπως ο πρόσφατος ομαδικός βιασμός νεαρής σπουδάστριας από αλλοδαπούς μετανάστες εντός των πανεπιστημιακών τειχών; Σε ποια αναπτυξιακά προηγμένη πόλη οι ανεγκέφαλοι οπαδοί των δύο μισητών αντιπάλων -Άρη και ΠΑΟΚ στην προκειμένη- θα έδιναν ραντεβού θανάτου, παραμονές του ντέρμπι, μέσα στο μεγαλύτερο μορφωτικό ίδρυμά της;!(η συμπλοκή απετράπη τελικά χάρη στην έγκαιρη επέμβαση της αστυνομίας αλλά- με κίνδυνο να θεωρηθώ politically incorrect θα πω ότι- άμα δεν τους προλάβαινε ίσως να γλυτώναμε και από 20-30 βλάκες παραπάνω…)
Το πανεπιστήμιο λοιπόν, το αποκορύφωμα της ελληνικής μεταλυκειακής εκπαίδευσης, ο στόχος που θέτουν κάθε χρόνο χιλιάδες φερέλπιδα παιδιά ανά την επικράτεια τείνει να μεταλλαχθεί από έναν χώρο ελεύθερης διακίνησης ιδεών σ’ έναν χώρο ελεύθερης διακίνησης ναρκωτικών. Ο καθένας μπορεί να βρει ανά πάσα ώρα και στιγμή οποιαδήποτε ουσία θέλει να προμηθευτεί, από την πιο ελαφριά μέχρι αυτήν που σε στέλνει κατευθείαν στα «θυμαράκια»…
Όντας πρωτοετής φοιτητής στο ΑΠΘ, αναρωτιέμαι από πού πηγάζει αυτή η γενικευμένη «σιγή ιχθύος», τι είδους συμφέροντα εξυπηρετεί και αν η πολιτική ηγεσία και οι πρυτανικές αρχές είναι τόσο ανίκανες ή εσκεμμένα λειτουργούν ως μαριονέτες ορισμένων παρωχημένων αντιλήψεων, θυσιάζοντας την ομαλότητα στα πανεπιστήμια προκειμένου να διατηρήσουν τις θέσεις εξουσίας, μην έχοντας κατά νου να επαναφέρουν το αίσθημα τάξης και ευημερίας.
Υ.Γ. Τα όσα θλιβερά εκτυλίχθηκαν χθες στο υπουργείο παιδείας με αποδέκτη τον κ. Γαβρόγλου, ενόψει του αμφιλεγόμενου νομοσχεδίου δεν αποτελούν έκφραση διαμαρτυρίας, αλλά δείγμα τραμπουκισμού και συσσωρευμένης «μαγκιάς» ενός μάτσο κακομαθημένων «μπαχαλάκηδων», ως συνέχεια της κατάληψης μελών του Ρουβίκωνα στη φιλοσοφική του ΕΚΠΑ.
Υ.Γ. 2 Δεν ξέρω αν η κατάργηση του ασύλου αποτελεί την ενδεδειγμένη λύση, δεδομένης και της συμβολικότητας του Πολυτεχνείου, αλλά σίγουρα η αναθεώρηση του είναι επιβεβλημένη. Η εισβολή της αστυνομίας στα πανεπιστήμια της χώρας, χωρίς αυτές τις χρονοβόρες διαδικασίες που απαιτούνται ίσως να είναι η μοναδική λύση, ώστε να δοθεί ένα τέλος στην ανομία και στον φόβο που ενυπάρχει στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
