Ο αθλητισμός μπορεί να μην προάγει πολιτισμό με τον τρόπο που το κάνει η λογοτεχνία, η μουσική, το θέατρο, η ζωγραφική κτλ., αλλά οπωσδήποτε αποτελεί κομμάτι του, αντικατοπτρίζοντας επακριβώς τη συγκεκριμένη κοινωνία στο πλαίσιο της οποίας ασκείται.
Και βέβαια όλοι αναγνωρίζουμε την αξία του αθλητισμού γενικά ή όλα αυτά που προσφέρει στον άνθρωπο, όταν τουλάχιστον έχει ερασιτεχνική μορφή. Ένα καλοσχηματισμένο σώμα, σίγουρα προσφέρει αυτοπεποίθηση. Επιπλέον, ο αθλητισμός είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ένα σπουδαίο μέσο δημιουργικής αξιοποίησης ελεύθερου χρόνου, προσφέροντας αληθινή ψυχαγωγία και εκτόνωση, ενώ ταυτόχρονα συμβάλλει και στη διαμόρφωση της προσωπικότητας όσων αθλούνται.
Ο αθλητικός τρόπος ζωής απαιτεί πειθαρχία, υπομονή, επιμονή και υπευθυνότητα και μαθαίνει στους ανθρώπους να αυτοσυγκεντρώνονται και να θέτουν υψηλούς στόχους κάνοντας τα πάντα για να τους πετύχουν. Τέλος, οι άνθρωποι μέσα από τον αθλητισμό κοινωνικοποιούνται. Μαθαίνουν τη δύναμη της ομάδας και της συνεργασίας αλλά και τον τρόπο να βρίσκονται σε μια διαδικασία συνεχούς αυτοβελτίωσης.
Ισχύει όμως τίποτα από όλα όσα προαναφέραμε στον χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού; Αν πάρουμε τα μάτια μας από τον χώρο του ερασιτεχνικού αθλητισμού και ρίξουμε τη ματιά μας στον χώρο του πρωταθλητισμού, τι θα δούμε; Μόνο έναν χώρο γεμάτο από αξεπέραστα προβλήματα και παθογένειες.
Ο χώρος αυτός, ως αντιπροσωπευτικό τμήμα της ευρύτερης κοινωνίας μας, αντικατοπτρίζει πλήρως, και μάλιστα ίσως και μεγεθυμένα, όλες της τις παθογένειες. Η βαθιά κρίση του υλικού ευδαιμονισμού, του κέρδους με κάθε κόστος και του άκρατου ανταγωνισμού, έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους και στον χώρο του αθλητισμού με αποτέλεσμα όλα αυτά τα νοσηρά που παρακολουθούμε διαρκώς, όπως η εμπορευματοποίηση των ρεκόρ και των νικών, η φαρμακοδιέγερση (doping) και η διαφθορά των αθλητικών παραγόντων, η βία, ο χουλιγκανισμός και η πολιτική εκμετάλλευση.
Όλοι μας έχουμε δει τις εικόνες οπαδών που χτυπιούνται μέχρι θανάτου, όλοι έχουμε κοιτάξει με ειρωνικό τρόπο τις ειδήσεις που αφορούν ξαφνικούς και ανεξήγητους θανάτους αθλητών και πρώην αθλητών που δεν έχουν καν συμπληρώσει τα πενήντα τους χρόνια, όλοι γνωρίζουμε για ποιον λόγο μεγάλοι οικονομικοί παράγοντες της χώρας αγοράζουν ομάδες ή μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες καταβάλλουν τεράστια χρηματικά ποσά στους πρώτους των πρώτων (άραγε τι γίνεται μ’ αυτούς που θυσίασαν όλη τους τη ζωή για ένα ρεκόρ που ποτέ δεν κατάφεραν να κάνουν;).
Τεράστια, λοιπόν, η αξία του αθλητισμού γενικά που πρέπει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του ανθρώπου, αλλά με όλα τα παραπάνω τι θα γίνει; Πόσο καιρό ακόμα θα τα αγνοούμε παριστάνοντας ότι αφορούν μια αμελητέα μειοψηφία; Ελπίζω μόνο να μην τα έχουμε συνηθίσει. Γιατί όταν δεν σε ενοχλεί το τέρας, είναι που έχεις αρχίσει να του μοιάζεις…
Ο Χρήστος Τσιαντούλας είναι μαθητής Γυμνασίου
