Στέλιος Δρόσος Φραγκιάς: «Το τρέξιμο μου δίνει ζωή»

Μερικές φορές αρκεί μόνο μία σπίθα για να αλλάξει η ζωή σου. Αυτό είναι που καταλαβαίνει κανείς όταν διαβάζει την ιστορία του Στέλιου Δρόσου ή Στέλιου Φραγκιά, όπως τον γνωρίζουν όλοι, ενός αγρότη από τη Σαντορίνη ο οποίος στα 36 του χρόνια ανακάλυψε ότι το μεγαλύτερο του πάθος είναι το τρέξιμο, καταφέρνοντας μάλιστα να μπει στην ελίτ των αθλητών που έχουν τερματίσει σε Μαραθώνιο Αθήνας σε λιγότερο από 3 ώρες.

Είχα την τιμή να γνωρίσω τον Στέλιο μέσα από τη συμμετοχή μου στο φετινό SantoriniExperience καθώς έτρεξα μαζί του στη διαδρομή των 5 χιλιομέτρων. Μία διαδρομή στην οποία ο Στέλιος ανέβηκε στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου κάνοντας μάλιστα προσωπικό ρεκόρ αφού τερμάτισε σε χρόνο 18 λεπτών και 18 δευτερολέπτων. Έχοντας ακούσει λοιπόν τόσα πολλά για τον Στέλιο Δρόσο Φραγκιά και βλέποντας από κοντά το πάθος του τη στιγμή που τρέχει, θέλησα να τον γνωρίσω και να σας τον συστήσω.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο νησί της Σαντορίνης. Λόγω των χωραφιών που έχουν στην οικογένεια από μικρός ασχολήθηκε με τη γεωργία, η οποία μέχρι και σήμερα είναι η κύρια ασχολία και δουλειά του. Χάρη σε έναν φίλο του που τον παρακίνησε να πάνε για τρέξιμο μία μέρα του 2016, ο Στέλιος κατάλαβε από την πρώτη διαδρομή ότι το τρέξιμο είναι το πάθος του και αυτό που θα του άλλαζε τη ζωή αλλά και τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα γύρω του. Από εκεί και έπειτα λαμβάνει συμμετοχή σε πολλά αθλητικά δρώμενα κάθε χρόνο με πολλές και σημαντικές διακρίσεις.

Έχει πάρει μέρος σε αγώνες δρόμου στη Σαντορίνη, την Ίο, τη Φολέγανδρο αλλά και σε Ημιμαραθώνιους ή Μαραθώνιους στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τα Ιωάννινα και την Κρήτη. Σίγουρα ήταν κάτι που δεν περίμενε. Όπως έχει πει χαρακτηριστικά σε παλαιότερη συνέντευξη του «Πριν ξεκινήσω να τρέχω αν έβλεπα κάποιον να τρέχει πρωί πρωί απορούσα. Στη Σαντορίνη όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, όλοι οι ξένοι έτρεχαν, εμείς καθόλου. Ούτε εγώ έτρεχα μέχρι που με παρέσυρε ένας φίλος μου».

Συναντήθηκα με τον Στέλιο στη Θεσσαλονίκη. Βρισκόταν εκεί λόγω του 10^ου Διεθνή Νυχτερινού Ημιμαραθωνίου Θεσσαλονίκης. Βρεθήκαμε στην Αριστοτέλους και κατευθυνθήκαμε μέσω της παραλιακής προς το λιμάνι. Ο καιρός ήταν καλός, σχεδόν καλοκαιρινός. Καθίσαμε λοιπόν σε ένα από τα παγκάκια που βρίσκονται εκεί και ξεκινήσαμε τη συζήτηση.

«Πολύ ωραία διοργάνωση» (Νυχτερινός Ημιμαραθώνιος Θεσσαλονίκης)

Πρώτα από όλα, ο Στέλιος μίλησε για την εμπειρία του στον Νυχτερινό Ημιμαραθώνιο Θεσσαλονίκης ο οποίος διεξήχθη το διήμερο 15-16 Οκτωβρίου.

«Ωραία διοργάνωση πολύ ωραία, τοπ ήτανε. Βοήθησε και ο καιρός που ήταν καλός. Όλα πήγανε πολύ καλά. Υπήρχε και πολύς κόσμος. Ήταν οργανωμένη διοργάνωση. Είχε πολλούς αγώνες. 10 χιλιομέτρων, 5 χιλιομέτρων. Η διαδρομή ήταν flat. Κάναμε τον γύρο της Θεσσαλονίκης δύο φορές. Ο αγώνας πολύ ωραίος. Εντάξει εγώ δεν πήγα πολύ καλά, δεν μου βγήκε όπως ήθελα ο χρόνος, αλλά στο τέλος το βγάλαμε και αυτό.»

«Ένας φίλος μου με ξεκίνησε»

Σίγουρα ένα από τα βασικά πράγματα που ήθελα να μάθω για τον Στέλιο ήταν για το πώς προέκυψε το τρέξιμο στην ζωή του.

«Ένας φίλος μου με ξεκίνησε. Λιμενικός που είχε έρθει στη Σαντορίνη το 2016. Έκανε γενικά προετοιμασία για τον Μαραθώνιο και μου πρότεινε να πάμε παρέα. Εγώ ήθελα να πάω κάποια στιγμή μαραθώνιο και να ξεκινήσω προετοιμασία μόνος μου. Αλλά αφού βρέθηκε ο φίλος μου πήρα την απόφαση πιο εύκολα να ξεκινήσω. Τότε ήμουν 36-37 χρονών. Η αλήθεια είναι ότι το είχα στο μυαλό μου από πιο πριν αλλά δεν ήξερα τι προπόνηση να κάνω για να είμαι έτοιμος. Επομένως, με τον Μάνο ήταν ευκαιρία να ξεκινήσω σωστά. Πήγαμε λοιπόν παρέα. Κάναμε ένα εξαράκι (χιλιόμετρα) την πρώτη μέρα. Εγώ να φανταστείς πήγα με τα παπούτσια τα μπασκετικά καθώς δεν είχα τρεξίματος. Ήμουνα και παχουλός. +20 κιλά από ό,τι είμαι τώρα. Ήμουν 90 κιλά. Πήγαμε που λες ένα εξαράκι το έβγαλα άνετα χαλαρά. Πήγαμε και την επόμενη μέρα κάναμε ένα δεκαράκι. Το έβγαλα και αυτό άνετα. Μετά μπήκα στο τρυπάκι. Πήγα αγόρασα παπούτσια τρεξίματος και ξεκίνησα να τρέχω. Είχε και έναν αγώνα τον Οκτώβριο στο νησί με τν διοργάνωση του SantoriniExperience. Έλαβα μέρος στην ορειβατική διαδρομή των 15 χιλιομέτρων. Βγαίνω πρώτος και από εκεί και έπειτα κόλλησα (με το τρέξιμο). Η διαδρομή ήταν από την Οία προς το Ημεροβίγλι και πίσω. Δεν το περίμενα. Τρόμαξα. Ενθουσιάστηκα πολύ. Ήταν μία πολύ ωραία εμπειρία. Είδα ότι το είχα με το τρέξιμο. Πέρασα μέχρι και τον φίλο μου. Τον δάσκαλο μου στην ουσία.» (γελάει)

Η πρώτη εμπειρία από τον Μαραθώνιο Αθήνας

Μετά το αναπάντεχο ξεκίνημα με το τρέξιμο, ο Στέλιος Δρόσος έλαβε μέρος στον Μαραθώνιο της Αθήνας, τον Νοέμβριο του 2016:

«Μετά ήταν ο Μαραθώνιος στην Αθήνα. Νοέμβριος του ’16. Ξεκινήσαμε, κάναμε προετοιμασία με τον Μάνο για δύο τρεις μήνες. Πηγαίνω και κάνω 3:29 στον πρώτο μου Μαραθώνιο. Πάρα πολύ καλός χρόνος. Μπήκα στην πρώτη χιλιάδα αθλητών ανάμεσα σε 20 με 22 χιλιάδες αθλητές που έλαβαν μέρος. Θέση 780…κάπου εκεί. Πήγα πολύ καλά. Δεν θα ξεχάσω όταν πήγα στο Καλλιμάρμαρο. Τρελάθηκα όταν είδα τον κόσμο να φωνάζει. Εκείνη την ώρα ανατρίχιασα, συγκινήθηκα. Δάκρυσα. Ήταν μία στιγμή που δεν θα ξεχάσω. Δεν περιγράφεται με λόγια αυτό που αντικρίζεις εκείνη την στιγμή. Και ο κόσμος σε όλη τη διαδρομή να σε ενθαρρύνει να σου φωνάζει “Πάμε δυνατά”, να σου δίνει κουράγιο.»

«Κατάφερα μπήκα στους ελίτ…από το πουθενά»

Στην ερώτηση για το ποια είναι η μεγαλύτερη διάκριση που έχει λάβει όντας αθλητής, ο Στέλιος Δρόσος απάντησε:

«Στη Σαντορίνη που έχω βγει πρώτος. Στην Ίο. Σαν μεγαλύτερη στιγμή όμως ήταν το 2019 στον Μαραθώνιο Αθήνας όταν τερμάτισα με χρόνο 2:59:54 και μπήκα στους ελίτ αθλητές, σε εκείνους που έχουν τερματίσει κάτω από 3 ώρες. Ήταν η μεγαλύτερη στιγμή σαν εμπειρία. Μπήκα στους ελίτ ουσιαστικά από το πουθενά. Και τότε θυμάμαι είχα μπει στη σειρά 135 από όλο τον κόσμο. Εκείνη τη χρονιά βέβαια έκανα καλή προετοιμασία για περίπου τρεις μήνες. Παρέα με τον φίλο μου τον Μάνο κάναμε προπόνηση τις 6 από τις 7 μέρες. Τρέχαμε συνέχεια. Διαλειμματικές. Μεγάλα τρεξίματα. Μικρά τρεξίματα. Αργά. Γρήγορα. Τα πάντα κάναμε. Απλά θέλει θυσίες. Για να φτάσεις εκεί που έφτασα θέλει θυσίες. Δεν πας τόσο εύκολα, γρήγορα. Θέλει προετοιμασία καλή.»

Για την προπόνηση αλλά και τις θυσίες που χρειάστηκε να κάνει λέει:

«Συνηθώς πηγαίνω για προπόνηση 6 μέρες την εβδομάδα και κάθε μέρα πάνω από 1 ώρα. Μπορεί και 2 και 3 ώρες αν θέλω να πάω σε κάποιο μεγάλο αγώνα. Στη Σαντορίνη εφόσον δεν υπάρχουν οι υποδομές πηγαίνω τρέχω στην παραλία. Κάνω την διαδρομή Βλυχάδα Περίσσα και πίσω. Τρέχω εκεί στην άσφαλτο. Όσον αφορά τις θυσίες, έκοψα τα φαγητά τα πολλά, τα ποτά, τα ξενύχτια. Τα έκοψα όλα. Δεν έβγαινα πολύ. Περιόρισα το ποτό. Οι φίλοι μου έτρωγαν πίτσες, σουβλάκια. Εγώ δεν έτρωγα. Έτρωγα πιο υγιεινά. Βραστά, ψητά, ξηρούς καρπούς, ταχίνι, μέλι. Ξεκίνησα να ακολουθώ έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής, πιο αθλητικό και αυτό φάνηκε και στο σώμα μου. Έχασα 20 κιλά.»

«Το τρέξιμο μου αρέσει γιατί μου δίνει ζωή. Μου δίνει ενέργεια»

«Ο κορωνοιός με επηρέασε πολύ»

Η περίοδος του κορονοϊού ήταν μία περίοδος που δεν θα μπορούσε να μην επηρεάσει τον Στέλιο ως αθλητή μιας και όλες οι αθλητικές διοργανώσεις και δρώμενα ακυρώθηκαν.

«Με επηρέασε πολύ. Το 2019 ήταν να πάω στον Μαραθώνιο Ρώμης. Ήμουν πολύ φορμαρισμένος. Κάτι φίλοι μου θα πήγαιναν και μου είπαν να πάω παρέα. Ήταν μεγάλη ευκαιρία να πάω στο εξωτερικό που δεν είχα πάει ποτέ μου. Είχα κάνει προετοιμασία. Δηλώσαμε συμμετοχή. Όλα ωραία. Όλα καλά. Δυστυχώς μετά ήρθε ο κορονοϊός και ακυρώθηκαν οι αγώνες. Ξενέρωσα. Τα άφησα και εγώ 1-2 χρόνια δεν έτρεχα. Πήγαινα αραιά και που. Πήρα και 5-6 κιλάκια και μετά από 2 χρόνια επέστρεψα ξανά δυναμικά. Ήταν δύσκολο βέβαια να ξαναξεκινήσω μετά από δύο χρόνια αποχής. Δεν γινόντουσαν και οι αγώνες επομένως δεν είχα κίνητρο να τρέξω. Μόνο μπασκετάκι έπαιζα και πήγαινα για κυνήγι. Έκανα άλλες δραστηριότητες για να ξεφεύγω.»

«Ήταν δύσκολα τα παιδικά χρόνια»

Στην συνέχεια της συζήτησης ο Στέλιος αποφάσισε να μοιραστεί λίγα λόγια για τη ζωή του.

«Σαντορίνη μεγάλωσα. Σαντορίνη γεννήθηκα. Συγκεκριμένα μεγαλώσαμε στη Βλυχάδα. Είμαστε μεγάλη οικογένεια. 13 αδέλφια. Με τα αδέλφια μου ήμασταν από μικροί στα χωράφια. Ήταν βέβαια δύσκολα χρόνια τότε. Με τα γαϊδουράκια μετακινούμασταν πάνω κάτω από το Εμπορείο στη Βλυχάδα και το ανάποδο. Μέναμε χωρίς φως στο σπίτι στη Βλυχάδα, χωρίς ρεύμα. Με λάμπες πετρελαίου ήμασταν. Μπορεί να τρώγαμε ωμά χόρτα, κολοκύθια. Θυμάμαι μπανάνα τρώγαμε μία φορά τον μήνα. Όμως ήμασταν και είμαστε αγαπημένοι όλοι. Εγώ συνεχίζω να είμαι αγρότης. Μου αρέσουν τα χωράφια και γενικά η φύση. Είναι ωραίο να είσαι στη φύση να βγάζεις καρπούς και να τους μοιράζεις  στον κόσμο. Με ηρεμεί πολύ το χωράφι. Για αυτό είμαι και στα χωράφια, γιατί δεν έχω πολύ άγχος.

Η άποψη για το SantoriniExperience

Με αφορμή τη φετινή διοργάνωση του SantoriniExperience η οποία επέστρεψε μετά από δύο χρόνια αποχής λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, ρώτησα την άποψη του Στέλιου Δρόσου για το πώς είδε τη φετινή διοργάνωση αλλά και γενικά τι σημαίνει για τους κατοίκους της Σαντορίνης η διοργάνωση τέτοιων αθλητικών δρώμενων.

«Είναι πολύ ωραίο το SantoriniExperience. Καλή εμπειρία αυτό που κάνανε. Απλά θέλει λίγο παραπάνω οργάνωση. Περισσότεροι εθελοντές και περισσότερη οργάνωση. Φέτος τρέχαμε στον δρόμο πλάι σε πολλά αυτοκίνητα. Θα μας πατάγανε. Θα έπρεπε να είχε κανονίσει ο Δήμος να κλείσει τον δρόμο για τρεις ώρες, όσο δηλαδή τρέχαμε. Δεν είναι τίποτα πιστεύω. Εδώ σε μεγάλους αγώνες κλείνουν οι δρόμοι και δεν μπορεί ο Δήμος Θήρας να κλείσει έναν δρόμο για τρεις ώρες;

Σαν διοργάνωση πάντως μια χαρά. Ευτυχώς ξεκίνησε και αυτό και μπήκαν λίγο στο τρυπάκι οι κάτοικοι της Σαντορίνης να ξεκινήσουν να τρέχουν και να αθλούνται. Είναι ένα κίνητρο. Και το κολύμπι και το 5αράκι στο Ακρωτήρι, η νέα προσθήκη φέτος, ήταν ωραία. Μπορούν να είναι λίγο πιο οργανωμένα πιστεύω και οι τιμές είναι ακριβές. Πρέπει να τις κατεβάσουν λίγο. Είναι πολλά τα 40 ευρώ η συμμετοχή για να τρέξεις 5-10-15 χιλιόμετρα. Σε άλλα μέρη είναι 10-15, 20 ευρώ το πολύ.

Παρόλα αυτά είναι μία διοργάνωση που δίνει την ευκαιρία στον κόσμο και στους τουρίστες του νησιού να δουν το νησί από άλλη οπτική γωνία. Θα έρθει ο άλλος να τρέξει και θα δει κάποια τοπία πολύ ωραία. Είναι ωραίο γιατί φέρνει κόσμο στο νησί. Φέρνει αθλητές. Από άποψη οργάνωσης μόνο πρέπει και ο Δήμος να το πάρει πιο ζεστά το θέμα, πιο σοβαρά για να γίνει πιο σωστά η διοργάνωση. Με περισσότερους εθελοντές και τροφοδοσίες κατά τη διάρκεια της διαδρομής.

Επίσης φέτος δεν είχε καθόλου παιδιά. Δεν υπήρξε μεγάλη συμμετοχή από τους ντόπιους. Δεν ξέρω γιατί. Ήταν και δωρεάν φέτος για τους κατοίκους της Σαντορίνης. Μάλλον δεν τους έχουν ακόμα σκουντήσει να τρέχουν. Κυνηγάνε το χρήμα. Αυτό είναι το θέμα. Έχουν 10 ξενοδοχεία θέλουν να έχουν 15. Κάτσε λίγο. Ζήσε τη ζωή σου. Διασκέδασε. Κάνε ένα μπάνιο στην θάλασσα. Πήγαινε τρέξε. Το χρήμα εντάξει. Θα ζήσεις και με 100 χιλιάρικα τον χρόνο και με 10 ζεις. Το νόημα της ζωής είναι να περνάς καλά. Να ζεις με τα λίγα. Να κάνεις αυτό που σε γεμίζει. Άλλο ένα θέμα είναι ότι δεν έχουμε και γήπεδο στίβου. Αν υπήρχε στο νησί γήπεδο στίβου, θα είχαμε παραπάνω αθλητές. Θα το κυνηγούσανε. Το γήπεδο στίβου είναι μία αρχή. Πιστεύω να γίνει σύντομα.»

«Όνειρο να φτιάξω έναν σύλλογο στίβου»

«Γενικά στη Σαντορίνη δεν υπάρχουν υποδομές γιατί δεν το κοιτάει το νησί. Το νησί πάει μόνο του. Αυτό είναι το θέμα. Είμαστε ακόμα πίσω στη Σαντορίνη. Δεν βλέπω να θέλουν να πάνε μπροστά οι αθλητές του τόπου μας. Όλοι λένε ότι θα φτιάξουμε ένα γήπεδο στίβου αλλά όλοι στο «θα» μένουν. Δεν κάνουμε πράξεις. Δεν βοηθάνε τον αθλητισμό. Αν γίνει γήπεδο στίβου θα φτιάξω εγώ έναν σύλλογο δικό μου που το έχω όνειρο και θα μαζέψω παιδιά να αθληθούμε να πηγαίνουμε να τρέχουμε παρέα, γιατί το νησί έχει καλούς αθλητές που πάνε χαμένοι.»

«Το τρέξιμο άλλαξε τη ζωή μου»

«Το τρέξιμο άλλαξε τη ζωή μου και τη συμπεριφορά μου. Πολλά αλλάζεις λόγω του τρεξίματος. Όταν κάνεις έναν Μαραθώνιο αλλάζεις τον τρόπο ζωής, τον τρόπο που φέρεσαι στους άλλους ανθρώπους. Γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος γιατί ξεπερνάς τα όρια σου. Για να τερματίσεις στον Μαράθωνιο ξεπερνάς τα όρια σου. Υποφέρεις, πονάς αλλά δεν λυγίζεις, συνεχίζεις και τερματίζεις. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ο τρόπος που μιλάς είναι διαφορετικός. Όταν κάνεις έναν Μαραθώνιο πιστεύω ότι αλλάζεις. Γιατί εκεί που τα βλέπεις όλα σκούρα. Μαθαίνεις να μην τα παρατάς. Είναι μεγάλο πράγμα.»

«Το να έχεις ένα χόμπι είναι ό,τι καλύτερο. Σε αναζωογονεί, σε εκτονώνει, ξεχνάς τα πάντα, ηρεμείς.»

Ένα μήνυμα για το κλείσιμο

«Αν έπρεπε να δώσω ένα μήνυμα στον κόσμο θα ήταν σίγουρα να ξεκινήσει το τρέξιμο. Είναι ζωή, είναι ενέργεια, πάθος, τρέλα. Σου δίνει πολύ ωραία συναισθήματα. Ο κόσμος πρέπει να βγει έξω. Να περπατήσει, να τρέξει, να ζήσει γενικά. Να κλείσουμε με το ότι ελπίζω να δω στο νησί να γίνεται ένα γήπεδο στίβου πριν πεθάνω. Για να φτιάξω έναν σύλλογο δρομέων Σαντορίνης και να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα».