Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να σας συστήσω την Καρίνα Λογοθέτη και να συνομιλήσω μαζί της για όσα ετοιμάζει.
Η Καρίνα Λογοθέτη (Karina Logothetis) γεννήθηκε το 1990 και έζησε τα πρώτα έξι χρόνια της ζωής της στη Μινεσότα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη μέχρι τα 18 της, όταν και έφυγε για να σπουδάσει στο τότε ΤΕΙ φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Μέσων (νυν Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής). Σπούδασε -παράλληλα με τη φωτογραφία- filmmaking στη SAE Athens, μάλιστα με υποτροφία. Και μετά all rest is history.
Άρχισε να δουλεύει στον χώρο του κινηματογράφου εν Ελλάδι ως βοηθός σκηνοθέτη και σκριπτ (script supervisor). Έχοντας την Αμερικανική υπηκόοτητα, πήγε να δοκιμάσει την τύχη της στο Λος Άντζελες, τη Μέκκα του κινηματογράφου, μαζί με τον σύντροφο-συνεργάτη της. Εκεί δούλεψε σε ανεξάρτητες χαμηλού budget ταινίες, περνώντας από διάφορα πόστα. Η ίδια μου εκμυστηρεύτηκε πως αυτά που την χαρακτηρίζουν περισσότερο είναι η σκηνοθεσία και το σκριπτ..Παράλληλα στο Λος Άντζελες εργάστηκε ως φωτογράφος μόδας, ξεκινώντας από in-house photographer του σχεδιαστή κοσμημάτων Maor Cohen για 4 χρόνια. Στη συνέχεια ανέλαβε διάφορα editorial campaigns σχεδιαστών, στουντιακές φωτογραφίσεις και videography ανερχόμενων brand ή επιχειρήσεων. Πέρσυ τον Μάρτη είχε την χαρά να συνεργαστεί με την Vogue Greece και να τυπωθούν 25 σελίδες της δουλειάς της στο τεύχος.
Από το 2016 δουλεύει στο Los Angeles Greek Film Festival, στο industry τμήμα του φεστιβάλ IPDF (International Project Discovery Forum), ενώ απο το 2018 έχει αναλάβει πόστο production coordinator, στο πλευρό της director του προγράμματος Αρασέλης Λαιμού.
Tο καλοκαίρι επέστρεψε μόνιμα (προς το παρόν) στην Αθήνα και δουλεύει σε μία τηλεοπτική σειρά του ΑΝΤ1+ ως σκριπτ καθώς γράφει και συνεχίζει πάντα να φωτογραφίζει. Στο βιογραφικό της μπορούν να προστεθούν διάφορα video clips και ταινίες μικρού μήκους που έχει σκηνοθετήσει. Την δουλειά της μπορείτε να την παρακολουθείτε στo www.karina.world. Τα κινηματογραφικά της «παιδιά», όπως τα αποκαλεί η ίδια, έχουν αποσπάσει βραβεία εγχώριας και διεθνούς εμβέλειας.
Greek Film Festival
Είχα την ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί της και να μου μιλήσει για όλα όσα προανέφερα. Τόσο εγώ προσωπικά όσο και η ομάδα του DREAM ON-line, την ευχαριστούμε για την παραχώρηση της συνέντευξης:
– Πότε άρχισες να ανακαλύπτεις την καλλιτεχνική σου πλευρά και πότε αποφάσισες πως θέλεις να ασχοληθείς με τη φωτογραφία και με τη σκηνοθεσία;
– Αναρωτιέμαι μετά από χρόνια πώς και κατέληξα να επιλέξω φωτογραφία. Η αλήθεια είναι ότι πάντα έβλεπα τα πράγματα από απόσταση, δημιουργώντας έναν δικό μου κόσμο παράλληλα με την πραγματικότητα. Τέλος πάντων, στο μηχανογραφικό μου επέλεξα φωτογραφία στην Αθήνα και κινηματογράφο στη Θεσσαλονίκη και ένα ακόμα αντίστοιχο τμήμα τεχνών ήχου και εικόνας στη Κέρκυρα. Και πέρασα Αθήνα. Το σινεμά μπήκε κάπως καταλάθος στη ζωή μου αργότερα. Πήγα Erasmus στο Μονπελιέ, στη Γαλλία, γιατί περνούσα ένα κόλλημα με τη Γαλλία. Χωρίς να το καταλάβω, στο πανεπιστήμιο του Μονπελιέ, στα γαλλικά φυσικά, τα μαθήματα είχαν να κάνουν με τη θεωρία του κινηματογράφου. Έχοντας εντρυφήσει αρκετά στον κινηματογράφο, μπήκα στη διαδικασία να σπουδάσω ως δεύτερη σχολή κινηματογράφο.
– Ποια ήταν η πρώτη ταινία η οποία σε ενέπνευσε ώστε να σκεφτείς ότι αυτό είναι το αντικείμενο με το οποίο θες να ασχοληθείς στη ζωή σου;
– Πολλές. Αλλά δύο ταινίες με εντυπωσίασαν τόσο, τη στιγμή που τις είδα και είπα αυτό θέλω να κάνω: το Gummo του Harmony Korine και το Τhe Beasts of the Southern Wild του Benh Zeitlin. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι απλά ένας τύπος με μία κάμερα ο οποίος ακολουθεί αυτή την ιστορία σε πραγματικό χρόνο, σαν να είναι ντοκιμαντέρ. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι είναι σινεμά αυτό που βλέπω, πως είναι ταινία και δεν είναι αλήθεια. Εκείνη τη στιγμή, ασχολούμενη με τη φωτογραφία ήδη, σκέφτηκα γιατί να μην δοκιμάσω να εξελίξω το storytelling μου απο μια φωτογραφία σε μια σειρά φωτογραφιών με κίνηση, που αυτό στην τελική κάνει τον κινηματογράφο. Αλλά και πριν ασχοληθώ με τον κινηματογράφο, η αίθουσα του σινεμά αποτελούσε μία διέξοδο από τη πραγματικότητα, όταν δεν ένιωθα καλά.
– Τελείωσες το σχολείο το 2008 και – στα προεόρτια της οικονομικής κρίσης- βρέθηκες στην Αθήνα. Ανήκεις στη γενιά που βίωσε πέρα από κάθε άλλη την κρίση. Τι ευκαιρίες υπήρχαν τότε όταν έβγαινες στην αγορά εργασίας;
– Σίγουρα δεν μπορώ να συγκρίνω το πριν και το μετά, γιατί βγήκα στην αγορά εργασίας, βιώνοντας κατευθείαν την κρίση. Ξεκίνησα ως φωτογράφος, και οι μισθοί δεν ήταν και τόσο ζηλευτοί και θυμάμαι πως αγχώθηκα και σκέφτηκα αν είναι να σπουδάσω και κάτι άλλο για σιγουριά. Είχα όνειρα, να δημιουργώ, να ταξιδεύω, να κάνω κάποια στιγμή οικογένεια αλλά όντας καλλιτέχνης με το ζόρι συντηρείσαι. Τώρα ως σκηνοθέτης είναι τρομερά δύσκολο να επιβιώσεις, είτε στην Ελλάδα είτε στην Αμερική, εκτός αν κάνεις διαφημίσεις ή Χολιγουντιανές ταινίες. Σιγά σιγά βλέπουμε να αλλάζουν τα δεδομένα βέβαια, απο τότε που ξεκίνησε ο ΕΚΟΜΕ το πρόγραμμα με το cash rebate στη χώρα μας, όπου συμφέρει τις ξένες παραγωγές να έρθουν για γυρίσματα στην Ελλάδα, τα συνεργεία έχουν ασταμάτητη και απανωτή δουλειά.
– Σε παλαιότερη σου συνέντευξη, είχα διαβάσει πως δεν σου αρέσει καθόλου να είσαι στο επίκεντρο της προσοχής και κάπως έτσι επέλεξες να είσαι πίσω από τις κάμερες.
– Επιλέγω και είμαι πιο άνετη πίσω από τις κάμερες κι όχι μπροστά από τον φακό, αυτό μάλλον ξεκίνησε από πολύ νωρίς, γιατί πάντα και στις παρέες μου ήμουν παραπάνω παρατηρητής, παρά το επίκεντρο της παρέας. Θα ήμουν πάντα η μόνη που θα κουβαλούσε κάμερα μαζί της πριν τα κινητά και κατέγραφα ό,τι συνέβαινε και τα κρατάω ακόμα σε αρχείο. Κι αυτό συνέχισε να συμβαίνει μεγαλώνοντας κι όταν με πιάνει ο φωτογραφικός φακός διαπερνάει το σώμα μου μια ψυχρολουσία.
– Ρhotographer, Script supervisor, Film Director. Τι νιώθεις παραπάνω από τα τρία;
– Μάλιστα, δύσκολη ερώτηση. Το ένα κάπως συμπληρώνει το άλλο. Δεν μπορώ να βρω κάτι αγαπημένο. Δεν θα μπορούσα να κάνω ένα απ’ όλα. Αλλά επειδή με ρωτάς, αγαπώ να λέω ιστορίες, είτε μέσα απο μια εικόνα είτε σε μορφή ταινίας. Οπότε η σκηνοθεσία και η φωτογραφία είναι οι μεγάλες μου παράλληλες αγάπες. Το σκριπτ είναι κάτι που με γεμίζει αυτή τη στιγμή, με το να υπάρχω στο σετ παραγωγών, στο πλευρό του σκηνοθέτη. Δεν είναι κάτι που θα έκανα για όλη μου τη ζωή πάντως, θα τρελαινόμουν λογικά!
– Προτιμάς να χρησιμοποιείς τη δύναμη των εικόνων, όπως έχεις αναφέρει στο παρελθόν. Τι δυναμική έχουν οι εικόνες; Τι είναι η φωτογραφία για εσένα;
– Η τέχνη μιλάει στον άνθρωπο. Δημιουργεί στον καθένα μας κάποιο συναίσθημα, μπορεί να τον τσαντίσει, να τον συγκινήσει, το οτιδήποτε. Η δύναμη της εικόνας αποτυπώνεται στην πιο απλή ερώτηση που μπορείς να κάνεις στον εαυτό μας: «γιατί βάζουμε αφίσες και φωτογραφίες στο δωμάτιο μας;». Η φωτογραφία για μένα λειτουργεί και σαν ημερολόγιο. Εκτός από δουλειά μου, αποτελεί τον πιο άμεσο τρόπο να δημιουργήσει κανείς αναμνήσεις, ειδικά αν δεν έχει και καλό μνημονικό.
– Σκηνοθετικά τι ευελπιστείς να καταφέρεις;
– Μέχρι στιγμής σκηνοθετικά και σεναριακά, οι δουλειές μου είναι τελείως διαφορετικές μεταξύ τους. Θέλω ο κόσμος να καταφέρει να συνδεθεί με μια στιγμή, έναν χαρακτήρα, μία ατάκα της ταινίας, να ξεφύγει από την καθημερινότητα. Δικιά μου επιθυμία είναι να κάνω κωμωδίες με σουρεαλιστικά στοιχεία ή υπερβολές και νιώθω ότι υπάρχει μια βαθύτερη ανάγκη στον κόσμο για να γελάσει. Επιστημονικά, θέλω ο θεατής να προσπαθεί να βρει το μαγικό στοιχείο μέσα στον ρεαλισμό, ακόμα και στην καθημερινότητά του. Δυστυχώς δεν βλέπουμε πολλές καλές κωμωδίες στις ελληνικές παραγωγές ταινιών.
– Εκτός από το σκηνοθετικό σου ταλέντο, στην ταινία “Βουρβουρού” ανακαλύψαμε και την σεναριογραφική σου πλευρά! Από τι εμπνέεσαι συνήθως;
– Η «Βουρβουρού» ήταν το πρώτο μου «παιδί», η πρώτη μου επίσημη ταινία, στην οποία έγραψα το σενάριο. Δεν θεωρώ πως ξέρω να γράφω, αλλά όταν βλέπω πως μια μικρή ιδέα μπορώ εύκολα να την εξελίξω σε ιστορία, καταλαβαίνω ότι έχω να πω κάτι πάνω στο θέμα, οπότε θα το γράψω. Η ενέργεια αυτού του μέρους και του σπιτιού, σε συνδυασμό με διάφορα όνειρα φίλων ή δικές μου φαντασιώσεις έκαναν τη «Βουρβουρού» να πάρει σάρκα και οστά. Γενικά, όταν θέλω να γράψω, ανοίγω φωτογραφίες που έχω τραβήξει, ημερολόγια, σημειώσεις, αρχεία στον υπολογιστή και προσπαθώ να ενώσω το παζλ και να δημιουργήσω ιστορίες. Ερεθίσματα από πολλές διαφορετικές στιγμές. Έχω αφήσει στη μέση ένα σενάριο για μία μεγάλου μήκους που είχα αρχίσει να γράφω στα 26 μου, πριν φύγω Αμερική, αλλά τώρα συνειδητοποιώ ότι δεν είναι η Καρίνα του τώρα. Ή πρέπει να το μεταποιήσω λίγο για να δω τη Καρίνα τώρα ή να το αφήσω τελείως και να γράψω κάτι καινούργιο.
– Ποια είναι η καλύτερη κινηματογραφική σου εμπειρία στη μέχρι στιγμής πορεία σου;
– Αν πρέπει να πω μία, θα πω ότι είναι η Βουρβουρού. Οικογενειακό κλίμα, με τα ξαδέρφια μου, τη θεία μου και τη μάνα μου ως βοηθούς παραγωγής, οι κοντινές μου φίλες στο συνεργείο, και όλοι φίλοι και εξαιρετικοί συνάδελφοι. Αλλά δεν μπορώ να σου πω ότι οι υπόλοιπες δεν μου αποκόμισαν κάτι. Όλες με τα στραβά τους και τα καλά τους μου έδωσαν πολλά. Αλλά σίγουρα όταν εσύ ηγείσαι του πρότζεκτ, είναι τελείως άλλο feeling από το να δουλέψεις σε παραγωγή άλλου.
– Έχεις συμμετάσχει, σε εγχώριο επίπεδο, σε διάφορες τηλεοπτικές παραγωγές. Μάλιστα, τον τελευταίο καιρό έχουν γίνει επενδύσεις από τα τηλεοπτικά κανάλια στον τομέα της μυθοπλασίας, σπάνιο φαινόμενο τα τελευταία χρόνια για τα ελληνικά δεδομένα. Είσαι αισιόδοξη για το μέλλον της τηλεόρασης;
– Επαφή με ελληνική τηλεόραση δεν είχα μεγαλώνοντας. Τώρα απο τον Ιούνιο έχω πρώτη φορά στο σαλόνι μου τηλεόραση. Έχω δει 2-3 ελληνικές σειρές στο σύνολο, αλλά μέχρι εκεί. Βλέπω ότι το κινηματογραφικό συνεργείο αρχίζει και δουλεύει σε τηλεοπτικές παραγωγές και αυτό είναι σπουδαίο βήμα για τον Έλληνα θεατή. Προσπαθούμε να ανταγωνιστούμε και εμείς, σαν Ελλάδα, τις online πλατφόρμες του εξωτερικού και αρχίζουμε να έχουμε αρκετό υλικό σειρών σε ξένα πρότυπα. Οπότε αρχίζω και παρακολουθώ τελευταία τι παίζει, και είμαι αισιόδοξη για το μέλλον της!
– Μέσα από την εμπειρία σου στον κινηματογράφο, ποια είναι η δυσκολότερη θέση σ’ ένα κινηματογραφικό συνεργείο;
– Αυτό είναι πολύ υποκειμενικό. Ο καθένας έχει τα δικά του «άγχη». Έχω ακούσει πολλούς να λένε για παράδειγμα πως το πόστο του Script supervisor είναι το πιο δύσκολο, αλλά θα διαφωνήσω. Όλες οι θέσεις είναι θέσεις ευθύνης, μικρής ή μεγάλης εμβέλειας. Οι θέσεις που με αγχώνουν παραπάνω είναι η παραγωγή και ο βοηθός σκηνοθέτη και ειδική μνεία για τους ηθοποιούς το τι τραβάνε. Αλλά σίγουρα δεν μπορώ να παραλείψω τους οπερατέρ, ηλεκτρολόγους…ναι δεν ξέρω αν μπορώ να απαντήσω αντικειμενικά!
– Ζούσες και 6 χρόνια στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, και συγκεκριμένα στο Los Angeles. Τι κέρδισες από αυτό το κινηματογραφικό-φωτογραφικό ταξίδι;
– Πριν φύγουμε τα τελευταία χρόνια παραμονής μας στην Ελλάδα, η φωτογραφία είχε γίνει περισσότερο χόμπι, διότι δούλευα αρκετά σε κινηματογραφικά sets. Ερχόμενη στο Λος Άντζελες, δεν άφησα την κάμερα από τα χέρια μου, περιτριγυρισμένη από συνεχώς καινούργια ερεθίσματα. Ίσως θα πω ότι βρήκα την φωτογραφική μου ταυτότητα εκεί. Εξελίχθηκα με την φωτογραφία και ανακάλυψα πως η φωτογραφία μόδας είναι κάτι που μου αρέσει πολύ. Αναφορικά με τον κινηματογράφο, δυσκολεύτηκα τον πρώτο καιρό καθώς δούλευα σε παραγωγές ανεξάρτητου κινηματογράφου χαμηλού budget που δεν πλήρωναν. Μέχρι που γνώρισα κάποια άτομα που με εμπιστεύτηκαν να αναλάβω την σκηνοθεσία των σεναρίων τους, δύο μικρού μήκους ταινιών και μία μεγάλου που ήμασταν έτοιμοι για γύρισμα με το που ξεκίνησε η πρώτη καραντίνα του 2020, οπότε αναβλήθηκε η παραγωγή αυτή. Ο ανταγωνισμός ήταν πολύ μεγάλος, καλώς ή κακώς.
– Ποιες είναι κατά την γνώμη σου οι διαφορές μεταξύ ελληνικής και αμερικάνικης κινηματογραφικής πραγματικότητας;
– Πιστεύω ότι οι ελληνικές παραγωγές έχουν αρκετά υψηλό επίπεδο κινηματογράφου. Το βλέπουμε με το πόσο καλά τα πάνε στα μεγάλα φεστιβάλ του εξωτερικού, και πως ακουγόμαστε. Θαυμάζω πολύ τις ελληνικές μικρού μήκους και φαίνεται με πόσο αγάπη και πάθος γίνονται. Η διαφορά έγκειται στο budget Αμερικής -Ελλάδας. Στην Αμερική τα προβλήματα κατά τη διάρκεια του γυρίσματος θα λυθούν άμεσα με χρήματα, σε αντίθεση με την Ελλάδα που θα επιστρατεύσουμε γρήγορα την αντίστοιχη πατέντα. Πολλές φορές η απλή σκέψη έχει χαθεί λόγω του ότι έχουμε εύκολο το χρήμα. Απλές και εύκολες λύσεις χωρίς χρήματα. Στο Λος Άντζελες που ήμουν, κυνηγάνε περισσότερο τη δράση, την έκπληξη, τα εφέ, ενώ kudos to us που δίνουμε έμφαση στο σενάριο και τους χαρακτήρες.
– Από καλλιτεχνικής πλευράς, τι ετοιμάζεις αυτήν την περίοδο;
Αυτή τη στιγμή έχουμε δύο μικρού μήκους που τρέχουν σε φεστιβάλ. Το Nexting που σύντομα ολοκληρώνει τον κύκλο της στα φεστιβάλ και η άλλη το Pebble που μόλις ξεκίνησε το φεστιβαλικό της ταξίδι. Μία ακόμα παραγωγή η οποία είναι ακόμα στο Post-production και την αναμένουμε. Όλα αυτά σκηνοθετικά. Ως Script supervisor τώρα, δουλεύω σε μία παραγωγή του Ant1+, με το καλό από τη νέα χρονιά. Παράλληλα, οι φωτογραφήσεις δεν σταματούν. Όποτε βρίσκω χρόνο, δεν χάνω ευκαιρία και η φωτογραφία μόδας δεν λείπει από τη καθημερινότητά μου.
– Πού βλέπεις τον εαυτό σου σε 5 χρόνια;
Θα ήθελα να έχω κάνει μία μεγάλου μήκους και να έχω ξεκινήσει ένα side project που έχω κατα νου, το οποίο να μην έχει να κάνει με φωτογραφία και κινηματογράφο, αλλά με παιδιά. Ας αφήσουμε τον χρόνο να μιλήσει από μόνος του…
Έργα και Διακρίσεις της Καρίνας Λογοθέτη
ΒΟΥΡΒΟΥΡΟΥ (22’) / 2018. Σενάριο – Σκηνοθεσία: Καρίνα Λογοθέτη. Παραγωγή Blonde. Συμπαραγωγή Cosmote TV και Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου
- Καλύτερη ταινία μικρού μήκους μυθοπλασίας – Ολυμπία Φεστιβάλ για παιδιά και νέους 2018
- Βραβείο Κουστουμιών – Φεστιβάλ Δράμας 2018
- Βραβείο Πρωτότυπης μουσικής – Φεστιβάλ Δράμας 2018
- Βραβείο Κοινού Astron – San Fransisco Greek Film Festival 2019
- Υποψήφια καλύτερη μικρού μήκους – Βραβεία Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 2019 – Los Angeles Greek Film Festival 2019 – Aegean Film Festival 2019
- Ειδική Μνεία – Νύχτες Πρεμιέρας 2018
NEXTING (11’)/ 2021. Σενάριο: Ιωάννα Τριανταφυλλίδου. Παραγωγή Stathi Twins Productions
- Βραβείο κοινού: Los Angeles Greek Film Festival 2022, Film O’clock International Film Festival 2022
- Βραβείο καλύτερης μικρού μήκους: Balkan Food Film Festival 2022 – Only The Best International Film Awards 2022
- Bραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας – Micro μ Film Festival 2022
- Υποψήφια καλύτερη μικρού μήκους: Houston Comedy Film Festival 2021 – LAGFF 2022 – LA Short Film Festival 2021
- Υποψήφια καλύτερης σκηνοθεσίας και καλύτερο Cinematography – Maverick Movie Awards 2021
- Ειδική Μνεία – Los Angeles Short Film Festival 2021
- Βραβείο best ensemble – Maverick Movie Awards 2021
PEBBLE (13’) / 2022. Σενάριο: Ελίζα Γεροντάκη. Παραγωγή Little Old Man Productions
- Ειδική Μνεία – Female Filmmakers Festival Berlin 2022
- Βραβείο Σεναρίου – Female Filmmakers Festival Berlin 2022
Δείτε τη δουλειά της εδώ:
Director’s reel: https://vimeo.com/761033050
Βουρβουρού: https://vimeo.com/292502389
Ένα βίντεο κλιπ που αγαπώ πολύ:
