Ήρθε ο Σεπτέμβριος, ο μήνας των αλλαγών! Ο Σεπτέμβριος είναι στενά συνδεδεμένος με την έννοια της μετάβασης, της προσαρμογής, του καινούριου και για αυτό πολλές φορές αποτελεί πρόκληση για τους περισσότερους από εμάς. Η έναρξη της εκπαιδευτικής χρονιάς από μόνη της φέρνει αλλαγές. Πολλοί μαθητές από το Δημοτικό καλούνται να προσαρμοστούν στους όρους και κανόνες του Γυμνασίου, για άλλους έρχεται η Γ’ Λυκείου γεμάτη νέες προκλήσεις, φοιτητική ζωή σε άλλη πόλη, νέες παρέες, σπίτι, συνήθειες σε συνδυασμό με την ανάγκη διατήρησης των σχέσεων και της ζωής στην πόλη καταγωγής.
Αλλαγές προκύπτουν και σε άλλα επίπεδα, το καλοκαίρι τελείωσε και για αρκετούς αυτό αποτελεί συναισθηματική αλλαγή, ‘τα κεφάλια μέσα’, όπως συχνά ακούμε. Δεν είναι ψέμα ότι η πλειονότητα των ανθρώπων αγαπάει τη σταθερότητα. Οι ρουτίνες, τα γνώριμα περιβάλλοντα, το σταθερό πρόγραμμα προσφέρουν ένα αίσθημα ασφάλειας. Κι όμως, η ζωή είναι γεμάτη μεταβάσεις. Κάθε τέλος, μικρό ή μεγάλο, φέρνει μαζί του μια αλλαγή, έναν αποχωρισμό, έναν καινούργιο κύκλο που ξεκινά. Αποχαιρετούμε ανθρώπους, δουλειές, σπίτια, φάσεις της ζωής μας. Άλλοτε πρόκειται για επιλογές μας και άλλοτε όχι. Και κάθε φορά, κάτι μέσα μας αλλάζει.
Κύκλοι κλείνουν-κύκλοι ανοίγουν
Οι μεταβάσεις, ακόμη και οι θετικές (π.χ. μια νέα αρχή σε μια δουλειά, η γέννηση ενός παιδιού, μετακόμιση σε άλλη χώρα/πόλη), συνοδεύονται συχνά από ένα μείγμα συναισθημάτων: χαρά, προσμονή, φόβο, λύπη. Αυτό είναι φυσιολογικό. Η Elisabeth Kübler-Ross, μέσα από τη μελέτη της πάνω στο πένθος, μίλησε για τα στάδια της απώλειας: άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, θλίψη, αποδοχή. Αυτά τα στάδια μπορεί να τα βιώσουμε σε κάθε μορφή αποχωρισμού – όχι μόνο στον θάνατο, αλλά και στο τέλος μιας σχέσης ή στην αποχώρησή μας από έναν σημαντικό ρόλο, στην αλλαγή ενός περιβάλλοντος ή μίας κατάστασης.
Κάθε κύκλος κουβαλάει μια ιστορία, μια επένδυση χρόνου, συναισθημάτων και νοήματος. Όταν ένας κύκλος κλείνει, αναγκαστικά ερχόμαστε αντιμέτωποι με το άγνωστο, με την ανασφάλεια και γιατί όχι, με την αίσθηση απώλειας ταυτότητας.
Η αλλαγή θέλει θάρρος. Δεν είναι αδυναμία να στεναχωριόμαστε ή να φοβόμαστε, μάλλον μοιάζει περισσότερο με φόρο τιμής σε όσα ζήσαμε, σε όποιο κομμάτι αφήνουμε πίσω μας.
Χρήσιμες σκέψεις για αυτές τις περιόδους μετάβασης:
-Δεν υπάρχει σωστός τρόπος να νιώσεις. Οποιοδήποτε συναίσθημα σε επισκέφθηκε, έχει λόγο ύπαρξης, ήρθε να σου μεταφέρει ένα μήνυμα, ακόμα και αν το συναίσθημα είναι επίπονο (π.χ. στεναχώρια, άγχος)
-Μοιράσου το συναίσθημα σου. Σε προσκαλώ να σκεφτείς πως κάθε αλλαγή που συμβαίνει σε σένα, επηρεάζει/επιδρά και σε άλλους. Δεν είσαι μόνος σε μία αλλαγή.
-Δώσε χρόνο. Το πιο γρήγορο δεν είναι πάντα και το πιο αποτελεσματικό. Οι αλλαγές χρειάζονται χρόνο, εσύ χρειάζεσαι χρόνο.
-Κράτησε τα νοήματα. Αυτό που τελείωσε, δεν χάθηκε. Τι κρατάς από τον κύκλο που έκλεισε; Τι σου έμαθε; Πως επέδρασε στον χαρακτήρα σου; Στις σχέσεις σου; Τι είναι σημαντικό να μεταφέρεις και στον νέο κύκλο; Τι σου είναι χρήσιμο;
-Τα μάτια στη συνέχεια! Κάθε τέλος εμπεριέχει τη δυνατότητα μιας νέας αρχής. Όχι άμεσα, όχι πάντα εύκολα, αλλά υπάρχει. Η ζωή σου είναι ένα βιβλίο με πολλά κεφάλαια, το κλείσιμο του ενός σου δίνει πάντα τη δυνατότητα συγγραφής ενός νέου.
Κλείνοντας και εγώ αυτό το άρθρο θα ήθελα να θυμάσαι…
Οι μεταβάσεις δεν είναι μόνο απώλειες· είναι και προσκλήσεις. Μας καλούν να ξανασυναντήσουμε τον εαυτό μας σε νέα φάση, με νέα ματιά, ίσως και με νέες ανάγκες. Κι αν κάτι χρειάζεται να θυμόμαστε, είναι πως δεν είμαστε μόνοι. Κάθε μετάβαση σου είναι και μετάβαση των ανθρώπων γύρω σου γιατί επηρεάζονται, μην τους αφήνεις απ’ έξω, αναζήτησε τους, όταν το βάρος είναι πολύ μεγάλο για να το κουβαλήσεις μόνος. Η ζωή σου είναι ένα βιβλίο, κάθε κεφάλαιο και μία μετάβαση, μία αλλαγή, στο τέλος η ιστορία σου θα αξίζει να ακουστεί, είμαι σίγουρη!
