Ένα γράμμα προς τον Άλκη

7 Ιανουαρίου 2022

Μπορεί να έχουν περάσει κάμποσες ημέρες από το τραγικό συμβάν που παρεμπιπτόντως έτυχε να συμβεί κοντά στο σπίτι που βρισκόμουν το μοιραίο βράδυ και να ακούσω τις φωνές από το μπαλκόνι, παρόλα αυτά η σκέψη μου δεν λέει να ξεκολλήσει από αυτό. Δεν υπάρχουν λόγια που να περιγράφουν τη στεναχώρια και την απογοήτευση που νιώθω κάθε μέρα που περνάει. Δεν μπορώ να διανοηθώ τον λόγο για τον οποίον έφυγες από τη ζωή τόσο πρόωρα χωρίς ουσιαστικά να καταφέρεις να ολοκληρώσεις τα όνειρα και τις επιθυμίες σου. Ένα μεγάλο γιατί αποτυπώνεται στη σκέψη μου και θα συνεχίζει να αποτυπώνεται έως ότου η κοινωνία στην οποία μεγαλώνουμε θα πάψει να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Γιατί το αίμα σου Άλκη το έχουμε στα χέρια μας. Είναι αλήθεια όντως; Η πρώτη μου απορία διαβάζοντας την είδηση πριν καλά καλά συνειδητοποιήσω το τι έχει συμβεί. Ένα παιδί κοντά στην ηλικία μου δολοφονήθηκε με απάνθρωπο τρόπο ενώ «άραζε» με τη παρέα του έξω από μια πολυκατοικία; Είναι ποτέ δυνατό να συμβεί αυτό το πράμα; Μπροστά από ένα σχολείο που γεμίζει την επόμενη μέρα με τις φωνές και τα γέλια των μικρών παιδιών. Ακόμα και Άρης να είσαι ή ΠΑΟΚ ή Ολυμπιακός ή Μπαρτσελόνα ή οτιδήποτε διαφορετικό, είτε στο χρώμα, είτε στην εθνικότητα, ή στη θρησκεία, ή στο φύλλο, είναι δυνατό να πράξεις μια τέτοια κίνηση σε ανήμπορα πιτσιρίκια; Πραγματική θλίψη. Πραγματική κατάντια για το πόσο μίσος μπορεί να κουβαλάει κάποιος άνθρωπος μέσα του. Και υποτίθεται ότι ο άνθρωπος ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα ζώα διότι έχει λογική αλλά από ότι φαίνεται κάνουμε λάθος κι εδώ. Τα ζώα μπορούν να προσφέρουν μεγαλύτερη αγάπη από κάποιον άνθρωπο δυστυχώς. Και ναι αυτό είναι το ζητούμενο για να πάμε μπροστά σαν κοινωνία. Είναι τόσο απλό και συνάμα δύσκολο. Να υπάρχει αγάπη για να μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς οι φίλαθλοι όλων των ομάδων και όχι μόνο. Μόνο έτσι θα βγούμε από το σκοτάδι που μας κυριεύει και θα καταφέρουμε να βελτιώσουμε τις συνθήκες έτσι ώστε οι μελλοντικές γενιές να μην βιώσουν τα όσα βιώνουμε εμείς σήμερα.

Από την προηγούμενη εβδομάδα αισθάνομαι απαρηγόρητος. Η τυφλή οπαδική βία όχι απλά δεν καταπολεμάται αλλά διογκώνεται με γρήγορους ρυθμούς μιας κι εσύ Άλκη έδωσες το έναυσμα για να βγουν στη φόρα κι άλλες υποθέσεις. Υποθέσεις που αν δεν ήσουν εσύ δεν θα γνωρίζαμε. Αποτύχαμε Άλκη, γιατί το αίμα σου όπως και το αίμα όλων των αθώων ανθρώπων μικρών και μεγάλων χύνεται στα πεζοδρόμια και δημιουργείται ένα κλίμα ενημέρωσης που μας πνίγει, που μας κάνει να σιχαινόμαστε την ανθρώπινη ύπαρξη. Που μας κατακλύζει συνεχώς με θλίψη και αρνητικά συναισθήματα. Και αυτό γιατί σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που όλοι θα πρέπει να σιωπάμε, κάποιοι άνθρωποι δυστυχώς δεν μπορούν να σεβαστούν το αίσθημα του θρήνου και επιλέγουν να ασχολούνται καθημερινά με το τραγικό γεγονός με σκοπό να αποκομίσουν κέρδη και αναγνωσιμότητα. Η δολοφονία σου έχει γίνει καθημερινότητα για εμάς. Και για αυτόν τον λόγο αποτύχαμε. Και αποτύχαμε όλοι γιατί πατάμε πάνω στον πόνο του άλλου. Φίλε Άλκη χίλια συγγνώμη που δεν είσαι τώρα πια μαζί μας. Συγγνώμη που δεν μπόρεσα να αλλάξω τη κοινωνία μας έτσι ώστε να μην χανόσουν σε έναν τάφο τόσο άδικα. Ντρέπομαι που επικρατεί μια παντελή έλλειψη αγάπης και σεβασμού προς τον συνάνθρωπο. Μα κυρίως ντρέπομαι διότι ξέρω ότι αυτή η αδικία δεν θα αποκατασταθεί, η ζωή δεν γυρίζει πίσω και δυστυχώς η ανασφάλεια και η απογοήτευση θα συνεχίσουν να επικρατούν, εάν δεν αλλάξει ριζικά αυτή η κατάσταση.

RIP ΑΛΚΗΣ 1/2/2022