Υπάρχουν κάποια μαγικά μέρη που βρίσκονται κυριολεκτικά “κάτω από τη μύτη σου” και παραμένουν ανεξερεύνητα για πολύ κόσμο. Ένα τέτοιο μέρος είναι η λιμνοθάλασσα Αγγελοχωρίου, που βρίσκεται λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη. Σε αυτόν τον ξεχωριστό υδροβιότοπο που εντάσσεται και στις προστατευόμενες περιοχές Natura 2000, δίπλα στις αλυκές και με θέα τον Όλυμπο και το απέραντο γαλάζιο «βρίσκει ζωή» το σπίτι του φύλακα της αλυκής, ένα ιδιαίτερο κτίσμα όπου χάρις τον κύριο Ευάγγελο Μίχο έχει βρει έναν μοναδικό τρόπο λειτουργίας.
Ο προσωπικός αγώνας και κινητοποίηση του κύριου Μίχου, προέδρου του Μορφωτικού & Πολιτιστικού Συλλόγου Αγγελοχωρίου, προκειμένου να διασωθεί το κτίριο δίχως να χάσει την ταυτότητα του, μας συγκίνησε και μας έκανε να αναζητήσουμε τον κύριο Μίχο και να συζητήσουμε μαζί του για τις δράσεις του συλλόγου, τα προσωπικά του βιώματα και το μέλλον του σπιτιού.
Η συζήτηση με τον κύριο Μίχο, ο οποίος μας περίμενε με ανοιχτές αγκάλες, η ηρεμία και γαλήνη που αποπνέει ο τόπος και το μαγευτικό τοπίο είναι σίγουρα μία εμπειρία που δεν θα ξεχάσουμε εύκολα και προτρέπουμε σε όλους να τη ζήσουν έστω μία φορά στη ζωή τους.
-Έχετε ανακαλύψει ποιο είναι το δικό σας κίνητρο να ασχοληθείτε με τον συγκεκριμένο χώρο τόσο ενεργά;
-Το βασικό όχι. Αυτό που εντοπίζω όμως, είναι ότι βλέποντας κυρίως τις παρεμβάσεις οποιουδήποτε ανθρώπου που αφορούν το δημόσιο συμφέρον και γίνονται όχι με προς ίδιον όφελος, είτε φήμης είτε οικονομικό, αλλά για την ικανοποίηση μίας βαθιάς ανάγκης του που δεν αποτυπώνεται μόνο στη δική του ζωή αλλά και στη ζωή άλλων ανθρώπων, αυτό είναι ο πυρήνας της επιτυχίας ενός εγχειρήματος. Είναι εύκολο να βρεις χρηματοδότη για να κάνεις κάτι αλλά δεν θα έχει ψυχή, θα είναι μόνο εικόνα.
Εδώ, η εικόνα χτίζεται σιγά σιγά, αναπτύσσεται και διαμορφώνει μία συνολική εγκατάσταση πολιτισμού, περιβαλλοντικής δράσης και συνάντησης ανθρώπων που έχουν κοινές ανησυχίες. Είναι ό,τι πιο πολύτιμο για τη ζωή μου όταν μου «χτυπάνε την πόρτα» άνθρωποι που δεν τους έχω ξαναδεί και όταν φεύγουν μετά από μισή ώρα είναι σαν να τους ήξερα όλη μου τη ζωή. Και δεν συμβαίνει μία και δύο φορές αλλά καθημερινά.
-Πόσοι άνθρωποι επισκέπτονται το σπίτι καθημερινά;
-Τώρα μετά τις γιορτές τα πράγματα είναι λιγάκι πιο χαλαρά αλλά μέσα στις γιορτές η συχνότητα ήταν 20 με 30 άνθρωποι την ημέρα που έρχονταν για πρώτη φορά.
-Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι από που σας λένε ότι έχουν γνωρίσει το σπίτι του Φύλακα;
-Από το Facebook. Από την ομάδα που έχουμε και είναι κυρίως οι φωτογραφίες όσων επισκέπτονται τον χώρο. Αυτός ο τόπος έχει μαγικές στιγμές και δημιουργεί εικόνες τις οποίες οι άνθρωποι τις αποτυπώνουν στον φακό.
Ό,τι αντικείμενο υπάρχει μέσα στο σπίτι είναι χάρισμα κάποιου και είναι χρησιμοποιημένο κάπου αλλού. Ακόμη και ο καναπές που καθόμαστε τώρα είναι κομμάτι από τα σκηνικά στα «Κόκκινα Φανάρια» με το θέατρο Άλλοτε. Ήταν η σκηνή και έγιναν μπαούλα.
-Άρα υπάρχει ενδιαφέρον και κινητοποίηση από τον κόσμο…
-Εγώ ξανά ανακάλυψα τον άνθρωπο με αυτό εδώ που συνέβη. Εγώ περίμενα μέσα σε έξι μήνες να μαζευτούν πέντε – έξι χιλιάδες (ευρώ) από φίλους για να πληρώσουμε αυτούς που θέλουν να σε πιστώσουνε για να σου χορηγήσουν τα υλικά. Ξύλα κλπ. Μέσα σε έναν μήνα μαζεύτηκαν περίπου εννέα χιλιάδες(!).
-Πως μπορεί να γίνει κάποιος μέλος του συλλόγου;
-Η συνδρομή είναι 10 ευρώ τον χρόνο. Ο ενδιαφερόμενος δίνει ονοματεπώνυμο, μέιλ, τηλέφωνο και γίνεται η εγγραφή στο βιβλίο. Επικοινωνούμε με μέιλ πάντα για το τι γίνεται εδώ και το μόνο που χρειάζεται, όταν θα γίνουνε αρχαιρεσίες, είναι να έρθει και να συμμετέχει. Γιατί για να συνεχίσει ένας σύλλογος την ύπαρξη του, θα πρέπει τα μέλη να ανταποδώσουνε την ενεργή τους συμμετοχή.
-Από που πιστεύετε ότι πηγάζει η αγάπη του κόσμου για το συγκεκριμένο κτίριο;
-Η αγάπη και το πως αισθάνεται ένας άνθρωπος για έναν τόπο είναι το πως τον έχει δει αυτός που τον υπηρέτησε. Αυτή είναι η βάση. Αν ο άνθρωπος που το επισκέπτεται το προσλαμβάνει ως μία γνήσια συμπεριφορά και όχι ως ένα κερδοσκοπικό τρικ, αυτό θα έχει μακροχρόνια ζωή και ανταπόκριση. Γιατί όταν το κάνεις για να αποσπάσεις μία φορά χρήματα από κάποιον, τότε άγγιξες την τσέπη του μα όχι την καρδιά του.
Εδώ ό,τι γίνεται με το δεκάρικο που πληρώνει ένα μέλος δεν ξαναπληρώνει σε εργαστήρια. Όποια και αν είναι αυτά. Η φιλοσοφία (του συλλόγου) είναι «έχω ένα μέλος που γνωρίζει ψυχολογία. Θέλει να κάνει ένα group therapy, να το προσφέρει στα υπόλοιπα μέλη που ενδιαφέρονται αλλά δεν θα πληρωθεί από κανέναν». Θα έρθει η Νίκη Δρούγκα να κάνει μία ομάδα ποίησης κάθε Πέμπτη. Κεραμική με τον Νίκο Σαμαρούδη.
Η Έλλη Μουδάνιαλη κάνει κάθε Κυριακή στα παιδιά ένα μεικτό εργαστήριο. Βλέπουν μία ταινιούλα, ζωγραφίζουν και δημιουργούν με βάση αυτά που είδανε. Μετά, θα ακούσουν μουσική με το θέμα που ασχολήθηκαν και φέρνουν μία ολοκληρωμένη εικόνα 10-14 παιδιά όσα βρέθηκαν εδώ, για το τι είναι τέχνη και τρόπος έκφρασης. Χωρίς να σκεφτείς «πως θα πάω εκεί; Θέλει λεφτά να πάω, δεν έχω λεφτά δεν θα πάω». Η τέχνη είναι δώρο της φύσης στον προικισμένο άνθρωπο. Αυτός θα το μεταφέρει σε αυτόν που ενδιαφέρεται να γίνει.
«Ό,τι βλέπουμε στο σπιτάκι είναι μία συλλογική προσπάθεια ανθρώπων»
-Παίρνεις κάτι παραπάνω από τα χρήματα.
Δεν έχει ανάγκη από χρήματα αυτός ο χώρος. Έχει ανάγκη από την αγάπη να τον υπηρετείς. Να τον καλουπώσεις αν θα πέσει κάποιος σοβάς. Να τον συμμαζέψεις λιγάκι για να αντισταθεί στη φθορά του χρόνου, αλλά με το ενδιαφέρον λίγων ανθρώπων μπορεί να γίνει. Το να «χτυπάω την πόρτα» στον Δήμαρχο να μου δώσει λεφτά για να το κρατήσω δεν έχει νόημα.
-Απειλήθηκε να χαθεί κάποια στιγμή;
-Και τώρα πάλι απειλείται. Δεν είναι ξεκάθαρο το τοπίο. Είναι ιδιοκτησία της Αλυκής. Υπάρχει μία σύμβαση παραχώρησης στον Δήμο που έγινε το 2015 και λήγει σε έναν χρόνο. Δεν έχει ενεργοποιηθεί αυτή η σύμβαση παραχώρησης γιατί υπήρχε η ρήτρα μέσα στη σύμβαση ότι θα ισχύει όταν ο Δήμος περιφράξει το οικόπεδο από την Αλυκή για να μη μπαίνει κανείς από το οικόπεδο μέσα στην Αλυκή. Δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο.
Αυτός που μας έσωσε και μπορέσαμε να βγάλουμε την άδεια ήταν ο Κώστας Κούτουκας (αντιδήμαρχος οικονομικών Δήμου Θερμαϊκού), ο οποίος ήταν ο καλύτερος χορηγός για το σπίτι, γιατί ενεργοποιήθηκε και με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε, βρήκε τρόπο να βγάλει την άδεια μικρής κλίμακας και να επισκευάσουμε τη στέγη. Και ποιο ήταν αυτό το τρικ; Η Αλυκή έκανε μία ένσταση στην πολεοδομία όταν έγινε το πόρισμα που έλεγε «Γκρεμίστε το ή φτιάξτε το». Η Αλυκή είπε «δεν μας αφορά το έχουμε παραχωρήσει στον Δήμο.
Αυτό ήταν το πάτημα ώστε να βρούμε τον τρόπο με τον Κώστα τον Κούτουκα να κάνουμε δωρεά σαν σύλλογος τη δαπάνη αποκατάστασης και να κάνει δωρεά ο μηχανικός από τη Μηχανιώνα, ο Ζαχαρίας Βουτσής τη μελέτη της αποκατάστασης. Ουσιαστικά ό,τι βλέπουμε, είναι μία συλλογική προσπάθεια ανθρώπων που έδειξαν αγάπη για αυτό που έπρεπε να γίνει. Υπηρέτησαν ουσιαστικά ένα όνειρο ενός. Το πίστεψαν. Και δεν έγιναν όλα σε μία νύκτα. Πέρασαν τέσσερα χρόνια που (το σπίτι) είχε δείξει τον χαρακτήρα, τι ακριβώς θέλει να γίνει.
-Είστε και ο πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου…
-Ναι. Με την ιδιότητα του Προέδρου έκανα ό,τι έκανα. Σαν Βαγγέλης δεν θα έκανα τίποτα. Όταν με έκαναν πρόεδρο και «χτύπησα τη πόρτα» της Αλυκής μου είπαν ότι το έχουν παραχωρήσει στον Δήμο. «Χτύπησα λοιπόν και την πόρτα» του Μαυρομάτη που ήταν τότε δήμαρχος. Μου λέει «κάνε ό,τι καταλαβαίνεις». «Εγώ είμαι εδώ».
Μπαίνω μέσα στο σπίτι και το καθαρίζω. Με το που τελειώνω τον καθαρισμό λέω δεν μπορώ να αφήσω αυτήν την ομορφιά έτσι. Πρέπει να κάνουμε κάτι σαν σύλλογος. Και καλούμε την Ανθή Θάνου να μας πει παραμύθια για το αλάτι με σκοπό να ηχογραφηθούν, να αποτυπωθούν σαν βιβλίο και αν θέλει η Αλυκή να μοιράσει αυτά τα βιβλιαράκια με τα CD στα παιδιά κάθε σχολείου που έχει ενδιαφέρον η Αλυκή σαν εταιρεία. Δεν ενδιαφέρθηκε και έτσι έμειναν στο συρτάρι. Υπάρχει βέβαια ενδιαφέρον από το μουσείο Μεσολογγίου.
-Πότε έγινε αυτό;
-Αυτό έγινε 23 Αυγούστου το 2018. Όταν είδα τα μάτια των ανθρώπων που συμμετείχαν…που καθόμασταν σε μαδέρια και τσιμεντόλιθους έξω. Το σπίτι ήταν ρημαδιό και δεν είχε ούτε χορτάρι έξω. Ούτε ίχνος. Ήταν μόνο ένα χωμάτινο περιβάλλον. Υπήρχαν μόνο αυτά τα τρία δεντράκια στο 1/5 του μεγέθους που είναι σήμερα.
Τον επόμενο χρόνο έφερα το πιάνο από το σπίτι μου και κάναμε μία ανοικτή πρόβα με τον Πέτρο Σατραζάνη. Ήμασταν μαζί στα «Κόκκινα Φανάρια». Γίναμε φίλοι εκεί και όταν του είπα ότι θέλω να ξεκινήσω να κάνω εκδηλώσεις κάτω στο σπιτάκι και αν μπορεί να έρθει να παίξει μία βραδιά, «πέταξε τη σκούφια του».
25 Ιουλίου του 2019 φέρνουμε το πιάνο μου από το σπίτι. Και εκείνο το βράδυ ήρθαν φωτογράφοι από το Φεστιβάλ του Επταπυργίου. Οι φωτογραφίες εκείνης της βραδιάς είναι ο πυρήνας όλων των εκδηλώσεων στο σπιτάκι και της φιλοσοφίας του. Γιατί εκείνο το βράδυ δεν υπήρχε εισιτήριο. Ούτε καν κουτί. Και όταν άρχισαν οι καλλιτέχνες να θέλουν να παίξουν, η προϋπόθεση ήταν ότι ο σύλλογος δεν έχει λεφτά και δεν μπορεί να πληρώσει κανέναν. «Δεν μας ενδιαφέρει ήρθαμε να παίξουμε. Βάλτε ένα κουτί εκεί πέρα και ό,τι μαζέψει».
Επτά εκδηλώσεις έγιναν εκείνο το καλοκαίρι. Και έτσι άρχισε…20, 30, 40, 50. Φτάσαμε να έχουμε 100 άτομα στην τελευταία εκδήλωση με τους γυρολόγους που ήτανε ρεμπέτικα. Εκείνο το βράδυ καθίσαμε 12 με 3 και ενώ είχαν παίξει τρεις ώρες μπροστά έπαιξαν άλλες τρεις πίσω μαζεμένοι σε παρέα. Ήταν η Σοφία Γεωργατζή, η Στέλλα Γιαλτζή, η Στέλλα Χαρινά. Φωνάρες. Και αυτή την παρέα όσοι την ζήσαν εκείνο το βράδυ δεν θα τη ξεχάσουν ποτέ. Είναι οι μικρές στιγμές που δεν αποτυπώνονται πουθενά. Δεν θα δεις κάποιο βίντεο ή φωτογραφία. Είναι στιγμές που τις κουβαλάει ο καθένας που συμμετείχε.
-Είναι η πιο ωραία στιγμή που έχετε ζήσει σε αυτόν εδώ τον χώρο;
-Είναι μία από αυτές. Η πιο ωραία στιγμή που δεν θα ξεχάσω όσο ζω είναι η εικόνα των ανθρώπων από τη Μικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης ντυμένοι στα λευκά να έρχονται περπατώντας από την παραλία μέσα στην καραντίνα. Ήταν η πρώτη εκδήλωση που κάναμε με το «καλημέρα» που άνοιξαν ξανά την πρόσβαση των ανθρώπων να επικοινωνούνε ζωντανά. Αυτό το «είμαστε ζωντανοί είμαστε εδώ» εκείνη τη στιγμή ήταν μαγικό. Ήταν μία αλυσίδα ανθρώπων να περπατάνε στην παραλία και να έρχονται προς το σπίτι.
-Ποια είναι η σύνδεση σας με το συγκεκριμένο κτίριο;
– Φίλος καρδιακός που γνώρισα to ’94 ήταν ο Άκης ο Παπαδόπουλος, φωτογράφος που είχε μία μανία να βγάζει ασπρόμαυρες φωτογραφίες και το αγαπημένο του μέρος να είναι η αλυκή του Αγγελοχωρίου. Την πρώτη φορά που το είδα λοιπόν ήταν σε ασπρόμαυρη φωτογραφία τυπωμένη. Ήταν μία μαγική εικόνα του σπιτιού. Ήταν η κουζίνα, το μπάνιο…κτίσμα κανονικό με σκεπή, με τεράστιες καμινάδες. Μπροστά ήτανε τεράστιοι οι θάμνοι από τις τζιτζιφιές. Από πίσω είχε μία συκιά και μία κυδωνιά, δέντρα κανονικά. Παράθυρα δεν υπήρχανε. Ήταν διαμπερές, ανοιχτό. Μία πλήρης εγκατάλειψη αλλά σε έναν μαγικό τόπο με ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι.
-Πότε εγκαταλείφθηκε το σπίτι από τον φύλακα;
–Η αλυκή σταμάτησε να έχει ενδιαφέρον φύλαξης γιατί το μονοπώλιο έπαψε να υφίσταται το ‘85, όταν αποπληρώθηκε το δάνειο που είχε υποχρεώσει την χώρα να είναι έμπορος και να πουλάει προϊόντα. Τότε έπαψε να υπάρχει ανάγκη φύλαξης. Μένανε κάποιοι που και που από αυτούς που δουλεύανε χειρωνακτικά Οκτώβριο-Νοέμβριο στην αλυκή. 150 άτομα, έρχονταν συνήθως Πομάκοι και κοιμόντουσαν 10-15 άτομα στρωματσάδα εδώ.
-Εδώ έμενε ο φύλακας με την οικογένεια του;
(Σηκώνεται και φέρνει μία λάμπα)
-Αυτή ήταν η λάμπα που φώτιζε όλο τον χώρο. Την έφερε η κόρη του (φύλακα) γιατί ήθελε, όταν έδωσε συνέντευξη για το ντοκιμαντέρ, η τελευταία σκηνή να έχει τη λάμπα αναμμένη.
-Έχετε επαφές;
-Η κόρη και οι δύο του γιοι ήρθανε για πρώτη φορά και οι τρεις μαζί πριν από έναν μήνα. Η κόρη του ήρθε πρώτη φορά όταν βγάλαμε την ιστορία με τα παραμύθια με τη φωτογραφία του φύλακα, του Πέτρου Βασιλού. Ο Πέτρος Βασιλός ήταν ο πρώτος που κατοίκησε εδώ πέρα με την οικογένεια του. Οι υπόλοιποι το χρησιμοποιούσαν περισσότερο σαν γραφείο. Δεν μένανε. Η οικογένεια του Πέτρου έμεινε εδώ γύρω στα δέκα χρόνια.
«Ήταν σαν ένα χρέος μέσα μου να του το ανταποδώσω»
-Ποιος ήταν ο τελευταίος ένοικος του σπιτιού;
-Από ό,τι μαθαίνω, δίχως να είναι ακριβείς οι πληροφορίες, ένας εργάτης της αλυκής που ήρθε από απέναντι και πήρε την άδεια από την αλυκή να το φτιάξει, να το σουλουπώσει και έμεινε για 1 μίση χρόνο το 1990-91.
-Μου κάνει εντύπωση να μένει μία οικογένεια εδώ μέσα.
–Ναι δεν είχε φως, δεν είχε νερό. Κουβαλούσαν με τους κουβάδες από μακριά και για αυτό έφυγαν. Δεν μπορούσε να επιβιώσει με αυτό το βάσανο.
-Οπότε το σπίτι του φύλακα ξαναγεννήθηκε το 2018;
-Το ’18 αλλά για να συμβεί αυτό το ’14…εδώ έξω από το σπιτάκι έχει μία βάρκα αναποδογυρισμένη. Παραμονές Χριστουγέννων ήταν. Ήρθαμε με τον γιο μου και του διάβασα κάτι που είχα γράψει. Ο γιος μου ήταν πιτσιρικάκι με δυσλεξία, όπως και πολλά παιδιά, με προβλήματα επικοινωνίας και να κατηγορεί τον εαυτό του για οτιδήποτε συμβαίνει.
Όταν γύρισε στο σχολείο μετά τις διακοπές, το 2015, δεν είναι ότι αυτό που του διάβασα ήταν κάτι μαγικό αλλά εκεί που είχε απαλλαγή από τις εξετάσεις ζήτησε από τους καθηγητές του να μην έχει απλά να μην δίνουν σημασία στο ότι είναι ανορθόγραφος. Άλλαξε τελείως η συμπεριφορά του, η στάση του απέναντι στη ζωή, απέναντι στα πράγματα.
Για εμένα αυτή η εικόνα, αυτή η αλλαγή στον Αλέξανδρο ήταν κάτι που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα μπορούσε να συμβεί. Μέσα μου είχα την πεποίθηση ότι ευθύνεται ο τόπος που συνέβη αυτή η συνάντηση, αυτή η βαθιά επικοινωνία. Ήταν σαν ένα χρέος μέσα μου να του το ανταποδώσω. Έτσι το είχα βάλει στο μυαλό μου με το που έγινα Πρόεδρος του συλλόγου.
-Ήταν η στιγμή με το γιο σας ένα σημείο που είπατε ότι θέλετε να κάνετε κάτι για τον τόπο αυτό;
–Ερχόμουν συχνά από εκείνη τη μέρα και έπειτα.
Η ΔΡΑΣΗ «SAVE YOUR HOOD»
–Τα σκουπίδια μαζεύτηκαν στις 6 του Φλεβάρη του 2021 όταν ήρθαν εθελοντές από την ομάδα «Save your Hood» να βοηθήσουν να καθαρίσουμε αυτή την παραλία. Πέντε φορές το έκαναν αυτό μέσα στα δύο χρόνια. Μαζεύτηκαν κάπου στις χίλιες σακούλες. Και φυσικά όχι μόνο εδώ. Με το «Save your Hood» κάναμε και δράσεις στον Πάλιουρα, στη λιμνοθάλασσα Επανομής, στην Αγία Τριάδα στο Πικπας, στους Επιβάτες στο ρέμα του γυμνασίου. Αυτό είναι μία άλλη ιστορία που αυτό το σπίτι έγινε η βάση εξορμήσεων για μία ομάδα «τρελών» που είδαν κάπως μέσα στην καραντίνα να βρουν διέξοδο στην κλεισούρα και να κάνουν κάτι που θα μείνει.
Ουσιαστικά για μένα αυτό είναι το πιο πολύτιμο. Γιατί αυτό μου έδωσε τη δύναμη να μπω στα σχολεία. Να μιλήσω με τα παιδιά. Να μιλήσω με τα παιδιά. Πέρσι, ο Δήμος υιοθέτησε με το ΔΗΠΠΑΚΥΘ την πρωτοβουλία «υιοθετήστε μία παραλία». Μας κάλεσαν 13 από τα σχολεία του Δήμου.
Δείξαμε στα παιδιά τι κάνουμε σαν εθελοντές και φωτογραφίες από τον όγκο σκουπιδιού που είχαμε μαζέψει. Και αμέσως μετά υιοθετούσαν μία παραλία βάζανε και ένα σύνθημα δικό τους, μία ταμπελίτσα, και πήγαιναν κάνανε δράσεις καθαρισμού εκεί. Δεν με ενδιέφερε να βάλω τα παιδιά να καθαρίσουν. Με ενδιέφερε να τα βάλω να συλλογιστούν ότι ο δημόσιος χώρος είναι δική μας ιστορία. Κανένας δήμος δεν μπορεί να σου το φτιάξει καλά αν εσύ αδιαφορείς. Εσύ είσαι ο Δήμος.
-Πόση ώρα βρίσκεστε εδώ πέρα;
-Έρχομαι κάθε μέρα. Από τις 9 το πρωί, γιατί εδώ είναι ο χώρος του συλλόγου. Τακτοποιώ τις εκκρεμότητες του συλλόγου. Θέλει μία διαδικασία 4 με 5 ώρες καθημερινά.
-Η σκεπή όπως βλέπουμε μπήκε. Ποια είναι τα επόμενα βήματα;
-Να διαμορφωθεί ο χώρος έξω. Να μπει η περίφραξη που ορίζει η αλυκή γιατί πρέπει να είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας. Έχω στείλει μία επιστολή εδώ και πολύ καιρό περιμένω να μου απαντήσουν σχετικά με το τι υλικό να χρησιμοποιήσω. Συρμοτόπλεγμα, ξύλο; τι; Αυτό είναι το δεύτερο βήμα. Να συντηρήσω λιγάκι παγκάκια, γέφυρα και όλα αυτά που είναι εγκαταστάσεις γιατί όλα αυτά είναι ανακυκλώσιμα υλικά, επαναχρησιμοποιούμενα δηλαδή. Και για να είναι ασφαλή, να μην υπάρχει κάποιος να μπορεί να πληγωθεί από αυτά. Καθημερινά επίσης, είναι να μαζεύω τα σκουπίδια που αφήνει η θάλασσα.
«O βασικός μου στόχος ήταν να σωθεί. Αυτό επιτεύχθηκε»
-Τι δυσκολίες εντοπίζετε στην υλοποίηση όλων αυτών που προαναφέρατε;
-Η δυσκολία είναι μία και μοναδική. Έγινε αυτό που έγινε. Πως θα συνεχίσει να υπάρχει; Εγώ είμαι 65 χρονών. Τι μου ξημερώνει κανείς δεν ξέρει. Είναι χρήσιμο; Ποιος θα το υπηρετήσει; Με ποιον τρόπο; Αυτή τη στιγμή από 60 άτομα που ήταν τα μέλη έχουν γίνει κοντά στα 300. Αλλά τα μέλη συνεχίζουν να είναι απλά μέλη. Δύο άτομα είναι, η Σόνια και ο Μιχάλης που έρχονται πιο συχνά και τα θεωρώ βοηθούς μου σε αυτό που γίνεται. Αλλά δεν γνωρίζουν πως να κινηθούν, πως να κλείσουν τις συναυλίες με τους μουσικούς, πως να τηρήσουν τα βιβλία. Όλα αυτά. Είναι δηλαδή το πως θα μετουσιώσεις να γίνει πραγματικά συλλογικό κάτι που κατ’ευφημισμόν είναι.
-Αν ο χώρος επιστραφεί στην Αλυκή ποιο είναι το μέλλον του σπιτιού. Θα υπάρχουν πιστεύετε επιπτώσεις; Υπάρχει ο κίνδυνος να το διεκδικήσει η Αλυκή;
-Βέβαια. Αφού η Αλυκή είναι υπό διαπραγμάτευση να πουλήσει σε ιδιώτη την εκμετάλλευση της. Η εταιρεία να πουληθεί σε ιδιώτη. ΤΑΥΠΕΔ είναι. Έρχεται ο ιδιώτης και σου λέει «Εγώ το θέλω αυτό». Τι να του πεις; «Όχι δικό μου είναι;». Εμένα ο βασικός μου στόχος ήταν να σωθεί. Επιτεύχθηκε αυτός. Ό,τι παραπάνω ζήσω εδώ μέσα είναι το κέρδος μου.
Δεν το διεκδικώ, δεν είναι δικό μου. Είναι όλων μας. Αν εμείς το αγαπάμε και ζούμε εδώ κάτι το όμορφο, θα βρούμε τρόπο να αντιδράσουμε και να το διεκδικήσουμε ώστε να παραμείνει αυτό που είναι. Ό,τι και αν γίνει όμως…πες ότι το παίρνει η Αλυκή και το κάνει μουσείο. Κέρδος δεν είναι; Ή το κάνει γραφείο. Δεν μπορείς να αντιδράσεις σε αυτό. Έχει το νομικό δικαίωμα. Το ηθικό δεν το έχει. Πως θα αποζημιώσει τους ανθρώπους που έτρεξαν, έβαλαν τη δουλειά τους, τα λεφτά τους για να γίνει αυτό.
-Μιλάμε για έναν χώρο πολιτισμού που στο Αγγελοχώρι δεν υπάρχει ανάλογος.
–Δεν υπάρχει στην Ελλάδα φίλε. Με αυτόν τον τρόπο με αυτή τη διαχείριση.
-Υπάρχουν άλλα σπίτια του φύλακα στην Ελλάδα;
-Υπάρχει. Το σπίτι που λάτρεψα για αυτό που έγινε (σηκώνεται και φέρνει ένα φυλλάδιο μπροστά μας) είναι το Μουσείο Άλατος στο Μεσολόγγι. Ο Νίκος ο Κορδόσης είχε κάνει ένα μουσείο, το σπίτι του αρχηγού της εξόδου του Μεσολογγίου μέσα στο Μεσολόγγι. Έκανε μία έκθεση με υλικά της αλυκής για τρεις μήνες. Κουβαλήσε ο καθένας από το Μεσολόγγι ό,τι είχε από φωτογραφίες, εργαλεία κλπ. Και μάζεψε τόσο υλικό που «χτύπησε την πόρτα» του Δήμου να του παραχωρήσει το αντίστοιχο σπιτάκι για να το κάνει μουσείο. Του το παραχώρησε ο Δήμος, του έφτιαξε τη στέγη και δουλεύει σαν μουσείο με απίστευτο τρόπο.
-Είναι αυτό το προσωπικό σας όραμα για τον συγκεκριμένο χώρο;
-Όχι, δεν θέλω να το κάνω μουσείο. Αυτό που είναι, είναι μια χαρά. Εδώ, θα πρέπει να είναι ανοικτός ο χώρος όλη την ημέρα. Να υποδέχεται τον κόσμο που έρχεται για βόλτα, να πιούνε ένα τσαγάκι, έναν καφέ δίχως να χρειαστεί να πληρώσουν. Να βρουν ένα βιβλίο να διαβάσουν, μουσική να ακούσουν, να μιλήσουν, να συμμετέχουν σε καμία ομάδα. Ένα μέρος που και μόνο που θα το φέρνεις στο μυαλό σου θα καλμάρεις. Αυτό μας λείπει στην καθημερινότητα μας.
-Που μπορούμε να ενημερωθούμε για τις δράσεις του Σπιτιού;
-Αυτές που είναι για εργαστήρια τις ανακοινώνουμε στο Facebook. Ο πιο συνηθισμένος τρόπος να επικοινωνεί κανείς και να μη χάνει τίποτα είναι όταν είναι μέλος είναι να δώσει το μέιλ του και το τηλέφωνο του για να του στέλνουμε τις ενημερώσεις για το τι γίνεται. Στο μέιλ είναι το πιο σίγουρο ότι θα ενημερωθείς, αρκεί να το ανοίγεις.
-Ποια είναι η δική σας σχέση με την τέχνη και τον πολιτισμό;
-Είναι τρόπος ζωής. Και μάλιστα να αφουγκράζεσαι αυτά που δεν φωνάζουν. Αφουγκράσου τη σιωπή των ανθρώπων και θα καταλάβεις τι σημαίνει τέχνη. Βγαίνει μέσα από μία εσωτερική ηρεμία του καθενός. Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να την προσλάβεις αν δεν είσαι ήρεμος και εσύ. Δεν καταναλώνεται, δεν αγοράζεται. Βιώνεται.
-Τι συναισθήματα έχει ο κόσμος που έρχεται εδώ καθημερινά; Τι λέει;
-Υπάρχει κόσμος που ούτε καν μπαίνει μέσα και φεύγει. Υπάρχει κόσμος που έρχεται ως το γεφυράκι και φεύγει. Υπάρχει ο κόσμος που έρχεται μπαίνει κανονικά μέσα. Δεν είναι όλα για όλους. Ο καθένας θα πάρει αυτό που θέλει εκείνη τη στιγμή.
-Υπάρχουν άνθρωποι που το είχαν δει πως ήταν πριν και πως είναι τώρα;
-Ναι. Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται μόνο και μόνο για να δουν την αλλαγή. Άνθρωποι που έχουν συγκινηθεί αφάνταστα.
-Τι είναι αυτός ο χώρος για εσάς προσωπικά;
-Καταφύγιο ηρεμίας. Εδώ σου βγαίνουν τα καλύτερα συναισθήματα σαν άνθρωπος.
-Τι θέλετε να πείτε σε αυτούς που θα διαβάσουν τη συνέντευξη και θα μάθουν για το Σπίτι του Φύλακα;
–Τους περιμένω με ανοιχτές αγκάλες. Όταν κάποιος θέλει να δει έναν καινούριο τόπο και να μάθει για ποιον λόγο υπάρχει αυτός ο τόπος πρέπει να μιλήσει με κάποιον. Βρες κάποιον. Πες μία καλημέρα. Μάθε την ιστορία. Συζήτα μαζί του. Τότε θα καταλάβεις και που βρίσκεσαι.
-Ένα μήνυμα που θέλετε να περάσετε;
-Για να ζήσει ένας άνθρωπος ευτυχισμένος πρέπει να κάνει και τους άλλους ευτυχισμένους. Δεν μπορείς να ευτυχείς μέσα στη δυστυχία. Πρέπει να παλέψεις για την ευτυχία των άλλων για να είσαι και εσύ.
Συνέντευξη: Νίκος Ζαφειρόπουλος & Βαγγέλης Λαζαρίδης
