Κάθε πόλη έχει και μία ταυτότητα, συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που συναπαρτίζουν το πρόσωπό της και συνακολούθως την διαφοροποιούν από τις υπόλοιπες. Πρόκειται για πολιτιστικά κεκτημένα, στοιχεία αφορμώμενα από την παράδοση και το κλίμα της περιοχής ή την κουλτούρα των κατοίκων και τις καθημερινές τους ασχολίες.
Αυτή είναι και η ομορφιά της κάθε τοποθεσίας, να διαμορφώνει μια μοναδική ατμόσφαιρα και να μπορεί να την μεταλαμπαδεύσει σε όσους την ανακαλύπτουν. Πάρα ταύτα, υπάρχει μια πόλη χωρίς ταυτότητα, χωρίς συγκεκριμένο πρόσωπο και μεμονωμένα μοναδικά στοιχεία. Κι όμως αυτή η πόλη εκπέμπει μια μαγεία σαν καμία άλλη, διότι η ταυτότητα της είναι ακριβώς η έλλειψη ταυτότητας.
Ίσως η εικόνα της θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα συνοθύλευμα διαφορετικών προσώπων που αναμειγνύονται μεταξύ τους συμπληρώνοντας και όχι αναιρώντας το ένα το άλλο, και ως εκ τούτου εκδηλώνεται ένα αχανές προφίλ, τα χαρακτηριστικά του οποίου δεν μπορείς να ξεχωρίσεις από μακριά, ωστόσο αν πλησιάσεις θα καταλάβεις το κάλλος της πολυπλοκότητας τους.
Πρόκειται για μια πόλη δίχως δικούς της κατοίκους, αλλά με πολίτες του κόσμου, πρόκειται για μια ταυτότητα που κανένας συγγραφέας, όσο ικανός κι αν είναι, δεν θα μπορέσει να περιγράψει επαρκώς, αφού η συνύπαρξη μαζί της γεννά αισθήσεις και αισθήματα που δεν μπορεί να αναγνωρίσει.
Παρά την άγνοιά του ωστόσο νιώθει την ψυχή του να δίψα για εμπειρίες, τα μάτια του ακόρεστα να ζητούν όλο ένα και περισσότερες εικόνες και την προσωπικότητα του να ολοκληρώνεται, ακόμη κι αν προηγουμένως πίστευε ότι είναι ήδη ολοκληρωμένη. Μήπως όμως η ολοκλήρωση του ανθρώπου προϋποθέτει τελικά την περιέργεια του αγνώστου και τα συναισθήματα που δεν μπορεί να ερμηνεύσει;
Μήπως αυτό που χρειαζόμαστε είναι απλώς να απορρίψουμε τις μεμονωμένες ταυτότητες και να συνθέσουμε ένα πλέγμα χαρακτηριστικών που με την πάροδο του χρόνου μεταλάσσεται και αλλάζει μορφή, χωρίς να μπορούμε να προβλέψουμε ποια μορφή θα πάρει. Διότι, όπως μια σωστή ενορχήστρωση οργάνων συνθέτει την τέλεια μελωδία, έτσι και η χαοτική σύμπλεξη χαρακτηριστικών μπορεί να είναι πιο αρμονική και σαφής από ένα αποκρυσταλλωμένο πρόσωπο.
Η πόλη λοιπόν που σου παρέχει τη δυνατότητα να βλέπεις και όχι απλώς να κοιτάς, που σου επιτρέπει να αισθανθείς τον αέρα στους πνεύμονες σου και να εκπνέεις ζωή είναι το Λονδίνο. Μήπως όμως δεν πρόκειται για καμία πόλη, αλλά για μια ιδεολογική θέση, μια οπτική γωνία των πραγμάτων; Ίσως δεν είναι μια πόλη, αλλά ο κάθε άνθρωπος όταν αποδέχεται τις ποικίλες πτυχές του χαρακτήρα του, συνειδητοποιεί πως όσο ανακαλύπτει τον κόσμο, θα ανακαλύπτει τον ίδιο του τον εαυτό.
Διότι ο άνθρωπος που εμμένει σε μια μόνο εκδοχή του εαυτού του εγκλωβίζεται εκούσια στην αιώνια φυλακή της σκέψης του και απορρίπτει το Λονδίνο, το κλειδί του κελιού του για την πλασματική ηρεμία της στατικότητας. Ίσως το Λονδίνο να είναι απλώς μια βιτρίνα για να κρύψουμε την ανασφάλεια της άγνοιας του εαυτού μας και της ανάγκης μας να την ξεπεράσουμε.
Σε κάθε περίπτωση, ο καθένας πρέπει κάποια στιγμή να πάρει τη θαρραλέα απόφαση να αναζητήσει το δικό του Λονδίνο, που θα μπερδέψει τη σκέψη του, θα θολώσει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, όμως η όραση του θα είναι πλέον πεντακάθαρη!
