Στη διάρκεια της ζωής του ο άνθρωπος βιώνει το σήμερα με στόχο το όνειρο του αύριο. Πώς όμως ανταποκρίνεται όταν το ονειρικό του μέλλον γίνεται απτό παρόν; Πως διαχειρίζεται ένα όνειρο που “έχασε” πλέον τη μαγική του υπόσταση και “προσγειώθηκε” στην καθημερινότητα του;
Νιώθεις…τύψεις!
Η πραγματοποίηση ενός ονείρου φέρει ως αποτέλεσμα την “υποχρέωση” του φορέα του να το απολαύσει. Πώς όμως μπορεί να γνωρίζει κανείς πώς να απολαύσει τον πιο μεγάλο του πόθο, κάτι που ξεπερνά τη θνητή του ύπαρξη; Κάθε φορά που επιτυγχάνεται ένας στόχος νιώθεις την καρδιά σου να ουρλιάζει στο σώμα σου να “ζήσει τη στιγμή”, να ευχαριστηθεί όλα αυτά για τα οποία μόχθησε. Παράλληλα όμως, αυτή η ανάγκη απόλυτης απόλαυσης γεννά βαρύγδουπες τύψεις πως, όσο κι αν προσπαθήσεις, δεν θα μπορέσεις ποτέ να ευχαριστηθείς απόλυτα τη στιγμή ή πως όσο προσπαθείς να την απολαύσεις τόσο θα διοχετεύεις την ενέργεια και το χρόνο σου στη σκέψη της απόλαυσης και όχι στην ίδια κάθ΄ αυτή.
Ως απόρροια, αισθάνεσαι εγκλωβισμένος μέσα στην ίδια σου την ευτυχία γιατί η στενότητα του μυαλού σου τη φυλακίζει μέσα στις τύψεις. Τύψεις που ενώ τα κατάφερες δεν απολαμβάνεις τους καρπούς των πράξεων σου. Τύψεις που ενώ βιώνεις το όνειρο σου, αφήνεις τον χρόνο να κυλά χωρίς να ζεις την κάθε στιγμή αλλά απλώς παρατηρώντας την να αποθηκεύεται στα αρχεία του παρελθόντος. Πόσο όμως εφικτό είναι να ζεις την κάθε στιγμή; Πόσο πρακτικά δυνατό είναι να απολαμβάνεις το όνειρο σου στην πληρότητα των δυνατοτήτων σου ως μία ατελής ύπαρξη σε έναν ατελή, μη πλήρες κόσμο; Και πόσο εφικτό είναι να μην αισθάνεσαι τύψεις για αυτή την αδυναμία σου;
Νιώθεις….φόβο!
Αισθάνεσαι τόσο μεγάλη χαρά που νομίζεις πως πρόκειται για πλάνη, για ένα κακόγουστο αστείο, διότι δεν μπορεί η ζωή να είναι ΤΟΣΟ ωραία. Έτσι, ζεις με το φόβο ότι ανα πάσα στιγμή θα προκύψει κάτι που θα εξαϋλώσει την ευτυχία της ατμόσφαιρας, θα γκρεμίσει το παλάτι που με τόσο ενθουσιασμό έχτισες τούβλο τούβλο, θα καταρρίψει την καθημερινή σου αρμονία και θα αποδείξει ότι η πραγματική ζωή δεν είναι παραμύθι αλλά μια ατελής ύπαρξη. Αναλογιζόμενος τα προαναφερθέντα λοιπόν διστάζεις να ζήσεις τη στιγμή υπό τον φόβο ενός ξαφνικού ορμητικού κύματος ρεαλισμού, μια συντριπτική πτώση που θα σε κατεβάσει από το σύννεφο της φαντασίας και θα αποτυπωθεί στη μνήμη της καρδιάς σου με μελανά σημάδια.
Διότι όσο κι αν ποθούμε την ευτυχία μας, όσο κι αν ελπίζουμε να ζήσουμε τα μεγαλύτερα μας όνειρα, στην πραγματικότητα φοβόμαστε να τα “κατεβάσουμε” από το βάθρο της ουτοπίας μας στην αυλαία της κυνικής πραγματικότητας, διότι τότε είτε το φως του ήλιου θα αποκαλύψει μία νέα μορφή τους, υποδεέστερη, που δεν γνωρίζαμε ότι υπήρχε συνθλίβοντας τα καθώς πέφτουν “στα μάτια μας”, είτε θα συνειδητοποιήσουμε ότι το όνειρο, ο φάρος που μας οδηγούσε στη σωστή κατεύθυνση έσβησε και μας άφησε μόνους στο πέλαγος, χωρίς να μπορούμε να αποφύγουμε τα βράχια ή να γνωρίζουμε ποια κατεύθυνση να ακολουθήσουμε, αν πρέπει να ακολουθήσουμε κάποια.
Διότι ο φάρος έσβησε γιατί φτάσαμε στον προορισμό μας, γιατί αγγίξαμε το πολυπόθητο όνειρο. Ωστόσο, ακόμη και στην επίτευξη του, εμείς ευελπιστούμε να σαλπάρουμε για άλλα λιμάνια χωρίς να έχουμε απολαύσει αυτό για το οποίο ήρθαμε εξαρχής στο συγκεκριμένο μονοπάτι.
Στην προκείμενη περίπτωση, πολλοί υιοθετούν τη φράση “Dream bigger”, δικαιολογόντας την απόφαση τους να ανατρέξουν σε επόμενο στόχο αμέσως μετά τη διεκπαιρέωση του προγενέστερου. Μήπως όμως αυτή η ιδεολογία δεν είναι παρά ξεκάθαρη έκφανση ματαιοδοξίας; Μήπως τα ίδια τα όνειρα δεν είναι τίποτα άλλο από την αφορμή ώστε ο άνθρωπος να εκπληρώσει την απληστία του; Ίσως τελικα δεν ειναι ονειρα αλλα μια to do list, κουτάκια που πρέπει να τικάρουμε βιαστικά για να νιώθουμε πλήρεις χωρίς ωστόσο να αφιερώνουμε χρόνο για το περιεχόμενό τους.
Η ζωή δεν κυλά απλώς γρήγορα, τρέχει σαν ελεύθερο άλογο στις πεδιάδες, η χαίτη του οποίου χορεύει στους ρυθμούς του αέρα, τα πόδια του δημιουργούν τον αέρα από την ταχύτητα, και εσύ λαχανιασμένος τρέχεις από πίσω προσπαθώντας να “φυλακίσεις” το άλογο στο στάβλο του. Αυτό όμως δεν πρόκειται να γίνει. Η ζωή είναι ένα ελεύθερο άλογο, ένα αχαλίνωτο άλογο, ένα άλογο που δεν ανήκει στον στάβλο ή στην πεδιάδα γιατί ανήκει στο ίδιο και στην ελευθερία της ύπαρξης.
Ένα άλογο που διασχίζει βουνά, πηδάει εμπόδια, νιώθει αισθήσεις και συνεχίζει, πάντα. Κι όσο τρέχεις απλώς για να το προλάβεις θα είσαι πάντα ένα βήμα πίσω, θα αισθάνεσαι πάντα ότι οι πόρτες του λεωφορείου θα κλείσουν 2 δεύτερα πριν φτάσεις στη στάση και θα πρέπει να περιμένεις το επόμενο. Μόνο που επόμενο άλογο δεν θα περάσει. Ως εκ τούτου, πρέπει να ξεπεράσεις το φόβο ότι θα σε ποδοπατήσει στο πέρασμα του και να απολαύσεις τον κρύο αέρα που θα χτυπά το πρόσωπο σου καθώς ιππεύεις.
Βέβαια, ακόμη και στην περίπτωση που δεν καταβάλλεσαι από τύψεις ή φόβο αλλά απολαμβάνεις το όνειρο σου, η πραγματοποίηση του συνεπάγεται την εξάλειψη του από τους μελλοντικούς σου προορισμούς.
Τι γίνεται λοιπόν όταν ξεμείνεις από όνειρα; Όταν η ζωή σου είναι αληθινά ονειρική γιατί ακριβώς τα όνειρα σου έχουν ήδη τελεσθεί. “Όταν ξεμένεις από όνειρα, δανείζεσαι ελπίδα και οραματίζεται κάτι περισσότερο από απλούς πραγματοποιήσιμους στόχους”. Είναι δύσκολο να αποδεχτεί κανείς ότι έφτασε σε τέλμα, ότι πλέον δεν έχει κάτι να αναμένει, κάποιο λόγο για να μοχθεί.
Μολονότι ο άνθρωπος είναι ακόρεστο πλάσμα, υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέται για το μέλλον του και δεν αντικρίζει κανένα μονοπάτι χαραγμένο ούτε σαν σκέψη. Ρίγος καταβάλλει το σώμα του στη σκέψη ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο να “κατακτήσει”, ότι θα μείνει στάσιμος να βιώνει χρησιμοποιημένα όνειρα αφού το μέλλον δεν φαίνεται ούτε θολό ούτε μπερδεμένο. Φαίνεται κενό, πεντακάθαρο. Σε αυτήν την υπαρξιακή τρικυμία που προκαλεί αβάσταχτο άγχος, η απάντηση είναι απλή: Αν το μέλλον είναι κενό τότε δεν είναι το μέλλον σου.
Ανεξάρτητα από την πιθανή απληστία που εκφράζει η ακόρεστη επιθυμία να επιτύχουμε όλο και περισσότερα, δεν παύει να είναι η κινητήριος δύναμη που ωθεί τον άνθρωπο να ζει αντί να υπάρχει, που τον εκτοξεύει μεταφορικά και κυριολεκτικά στα αστέρια, που τον μετατρέπει σε ελεύθερο άλογο που τρέχει.
Ως εκ τούτου, τα όνειρα έχουν μία λάμψη που μας θαμπώνει τόσο πολύ ώστε να βιώνουμε την απόλυτη ευτυχία και την απόλυτη αμηχανία ταυτόχρονα. Ας απολαύσει λοιπόν, ο καθένας τα όνειρα του, αν και όταν έχει όνειρα, γιατί χωρίς αυτό το χαοτικό συνοθύλευμα αισθημάτων, η ζωή είναι απλώς μία ηλιόλουστη μέρα, αδιάφορα όμορφη σαν όλες τις άλλες.
