Εξώφυλλο: Νίκα Ταραντίνα
Όταν ο Λεμπρόν Τζέιμς πήρε την απόφαση το καλοκαίρι του 2010 να δημιουργήσει ένα «Big-3» με τους Γουέιντ και Μπος, άλλαξε τον κόσμο του NBA. Δεν ήταν η πρώτη φορά που δημιουργούνταν «Big-3», όμως η επίδρασή του είναι φανερή σχεδόν 15 χρόνια μετά. Με το «Big-3» ενωμένο, οι Χιτ έφτασαν σε τέσσερις τελικούς, κερδίζοντας τους δύο από αυτούς.
Έκτοτε, πολλές ομάδες έχουν προσπαθήσει να τους μιμηθούν, υποθηκεύοντας το μέλλον τους, χωρίς να έχουν την επιτυχία που περίμεναν. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των Ρόκετς που στα τέλη της δεκαετίας του ’90 έφεραν στο Χιούστον τους Πίπεν και Μπάρκλεϊ για να βοηθήσουν τον Ολάζουον να κατακτήσει ένα ακόμα πρωτάθλημα. Η προσπάθεια αυτή δεν οδήγησε πουθενά, με τους τραυματισμούς να παίζουν σημαντικό ρόλο στην αποτυχία τους.
Επιστρέφοντας στα πιο σύγχρονα, πάμε να δούμε πέντε περιπτώσεις ομάδων που δημιούργησαν «Big-3», τα οποία απέτυχαν να φέρουν στις ομάδες τους το πολυπόθητο πρωτάθλημα:
Κρις Πολ – Μπλέικ Γκρίφιν – Ντι Άντρε Τζόρνταν (Κλίπερς: 2011-2017)
Οι Κλίπερς έρχονταν πάντα δεύτεροι στη μάχη του LA, με τους Λέικερς να έχουν 16 τίτλους και τους Κλίπερς μηδέν. Βλέποντας την ανταλλαγή του Κρις Πολ στους Λέικερς να ακυρώνεται λόγω του βέτο που άσκησε ο τότε κομισάριος Στερν, οι Κλίπερς αποφάσισαν να κινηθούν για τον κορυφαίο γκαρντ της περιόδου*. Παράλληλα, είχαν επιλέξει στο νο. 1 του ντραφτ του 2009 τον Μπλέικ Γκρίφιν (ο οποίος έχασε όλη την πρώτη χρονιά με τραυματισμό) και έναν χρόνο νωρίτερα τον Ντι Άντρε Τζόρνταν.
Οι τρεις τους συνέθεσαν μία εξαιρετικά θεαματική ομάδα, με τον Πολ να σερβίρει και τους Γκρίφιν και Τζόρνταν να προσφέρουν άφθονα καρφώματα. Κάθε χρόνο οι Κλίπερς είχαν δυνατό ρόστερ, προσελκύοντας χρήσιμους βετεράνους όπως οι Πολ Πιρς, Λου Γουίλιαμς και Ματ Μπαρνς. Ο Ντοκ Ρίβερς θεωρούνταν, επίσης, ένας εκ των κορυφαίων προπονητών με εμπειρία στα πλέι οφ και ικανός να οδηγήσει μία τόσο ταλαντούχα ομάδα στο πρωτάθλημα.
Στα πλέι οφ η παρουσία τους, όμως, ήταν συνήθως αναιμική μετρώντας σε αυτά τα έξι χρόνια, τρεις αποκλεισμούς στον πρώτο γύρο και άλλους τρεις στον δεύτερο γύρο. Και δεν ήταν μόνο οι αποκλεισμοί αλλά ο τρόπος με τον οποίο έρχονταν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ήττα από τους Ρόκετς στα ημιτελικά του 2015 με 4-3, όντας 3-1 μπροστά.
*Τα ανταλλάγματα που έδωσαν δεν ήταν πολλά, αλλά ένα από τα πικ που έδωσαν ήταν αυτό με το οποίο οι Καβαλίερς επέλεξαν τον Ίρβινγκ το 2011.
Ράσελ Γουέστμπρουκ – Πολ Τζορτζ – Καρμέλο Άντονι (Θάντερ: 2017-2018)
Οι Θάντερ όλη τη δεκαετία του ’10 είχαν ταλέντο. Έφτασε σε έναν τελικό το 2012 – έχασε εύκολα από τους πολύ πιο έμπειρους Χιτ με 4-1 -, είχε δύο MVP (Ντουράντ και Γουέστμπρουκ), αλλά ποτέ δεν κατάφερε να κάνει το κάτι παραπάνω.
Μία από τις ομάδες που θα μπορούσαν να κάνουν το βήμα παραπάνω ήταν αυτή της χρονιάς 2017-2018. Η απόκτηση του Πολ Τζορτζ με ανταλλαγή για τους Ολαντίπο και Σαμπόνις (έγιναν και οι δύο All Star στη συνέχεια) και η προσθήκη του Άντονι για τον οποίο δεν δόθηκαν σημαντικοί παίκτες, αναπτέρωσε το ηθικό της ομάδας, έναν χρόνο μετά την αποχώρηση του Ντουράντ.
Οι Θάντερ εκείνη τη χρονιά δεν δικαιολόγησαν τον ντόρο που προκλήθηκε μετά τις κινήσεις τους, παρόλο που ο Πολ Τζορτζ έκανε την καλύτερη χρονιά της καριέρας του και βρέθηκε κοντά στο να αναδειχθεί MVP. Σε ομαδικό επίπεδο, η έλλειψη ταλέντου πίσω από τους τρεις σταρ ήταν εμφανής, με τον Άντονι μάλιστα να μην κάνει και σπουδαία χρονιά.
Η παρουσία των Θάντερ στα πλέι οφ δεν κράτησε πολύ, με τον ρούκι Ντόνοβαν Μίτσελ και τους Τζαζ να τους ρίχνουν στο καναβάτσο μετά από έξι παιχνίδια. Η ήττα αυτή ώθησε τους Θάντερ σε ανακατασκευή του ρόστερ, ανταλλάζοντας τον Καρμέλο Άντονι για τον Ντένις Σρόντερ, το πρώτο από τα πολλά ντόμινο που ακολούθησαν.
Κέβιν Ντουράντ – Τζέιμς Χάρντεν – Κάιρι Ίρβινγκ (Νετς: 2020-2022)
Οι Νετς έχουν κάνει διάφορες προσπάθειες για «Big-3», όπως το 2012 όταν έφερε στη Νέα Υόρκη τους Γκαρνέτ, Άλεν και Τζόνσον, υποθηκεύοντας το μέλλον τους. Μία δεκαετία παρά κάτι αργότερα, οι Νετς έφτιαξαν μία εκ των καλύτερων «Big-3» που έχουμε δει βάσει ταλέντου.
Η ταυτόχρονη παρουσία των Ντουράντ – Χάρντεν – Ίρβινγκ ήταν πάντα ένα μεγάλο ερωτηματικό, με τους Χάρντεν και Ίρβινγκ να μην έχουν και το καλύτερο παρελθόν όταν πρόκειται να συνυπάρξουν με άλλους σταρ.
Το εγχείρημα αυτό δεν στέφθηκε με επιτυχία, με τους τραυματισμούς να παίζουν και εδώ ρόλο. Ο Ίρβινγκ έχασε αγώνες από τα πλέι οφ το 2021 και ο Χάρντεν το 2022 αποφάσισε να μην αγωνιστεί ξανά μέχρι να αλλάξει ομάδα.
Η σημαντικότερη πορεία των Νετς ήταν το 2021, όταν παρά την απουσία του Ίρβινγκ και με τον Χάρντεν να αγωνίζεται χωρίς να έχει ξεπεράσει πλήρως τον τραυματισμό του, οι Νετς έφτασαν ένα βήμα πριν από τους Τελικούς Ανατολής. Για την ακρίβεια, η απόσταση ήταν ακόμα μικρότερη, καθώς το παπούτσι του Ντουράντ ήταν αυτό που πατούσε ελάχιστα τη γραμμη, οδηγώντας το έβδομο παιχνίδι στην παράταση. Οι Μπακς ήταν καλύτεροι στην παράταση και έφτασαν μέχρι την κατάκτηση του δαχτυλιδιού εκείνη τη χρονιά.
Πάντως, ήταν λίγα τα ματς που είδαμε τους τρεις σταρ να συνυπάρχουν και αυτό είναι πραγματικά κρίμα.
Λεμπρόν Τζέιμς – Άντονι Ντέιβις – Ράσελ Γουέστμπρουκ (Λέικερς: 2021-2023)
Οι Λέικερς μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος επιχείρησαν να προσθέσουν και άλλο ταλέντο στην ομάδα, φέρνοντας με ανταλλαγή τον δυσαρεστημένο Ράσελ Γουέστμπρουκ. Ήταν μία κίνηση που ακόμα και τότε την κοίταξα με σκεπτικισμό, καθώς οι Τζέιμς και Γουέστμπρουκ έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά και για να είναι επιδραστικοί στο παιχνίδι πρέπει να έχουν την μπάλα στα χέρια τους. Επιπλέον, ενώ και οι 2 είναι βελτιωμένοι σουτέρ, σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν μεγάλη απειλή για τους αντίπαλους αμυντικούς από την περιφέρεια.
Η σκέψη των ιθυνόντων ήταν να γεμίσουν τα κενά με ρολίστες που μπορούν να προσφέρουν κάτι το διαφορετικό. Όμως, οι πολλές αλλαγές που έγιναν στο ρόστερ δεν επέτρεψαν στην ομάδα να βρει την απαιτούμενη χημεία, με τους παίκτες που ήρθαν να καλύψουν τα κενά να μην αποδίδουν τα αναμενόμενα. Αν σε αυτό προσθέσουμε και κάποιους τραυματισμούς των Τζέιμς και Ντέιβις, τότε γίνεται κατανοητό γιατί το όλο εγχείρημα απέτυχε.
Πέρσι, οι Λέικερς ξεπέρασαν κάθε προσδοκία όταν έφτασαν στον Τελικό Δύσης απέναντι στους Νάγκετς, όπου γνώρισαν την ήττα με 4-0.
Κέβιν Ντουράντ – Ντέβιν Μπούκερ – Μπράντλεϊ Μπιλ (Σανς: 2023-2024)
Οι Σανς έφτασαν σε Τελικό το 2021, όμως τα τελευταία δύο χρόνια δεν ήταν ανταγωνιστικοί. Για αυτό και αποφάσισαν να διαλύσουν τον υπάρχοντα κορμό και να φέρουν στην ομάδα τον Ντουράντ, δεσμεύοντας εν πολλοίς το μέλλον τους. Δεν σταμάτησαν εκεί, φέρνοντας στην Αριζόνα και τον Μπιλ, ο οποίος ήταν φανερό ότι δεν θα «κούμπωνε» εύκολα στο ρόστερ των Σανς.
Η κανονική σεζόν δεν εξελίχθηκε αρμονικά, όμως τον τελευταίο μήνα πριν την έναρξη των πλέι οφ οι Σανς έμοιαζαν αρκετά βελτιωμένοι και ικανοί να προκαλέσουν κάποια ανατροπή. Καπάρωσαν την 6η θέση, απέφυγαν το πλέι ιν και είχαν μπροστά τους τους καλούς, αλλά άπειρους Τίμπεργουλβς.
Στα πλέι οφ, όμως, η έλλειψη χημείας των Σανς έγινε φανερή, με τους Γουλβς να μην έχουν κανένα πρόβλημα να «σκουπίσουν» το Φοίνιξ. Οι «Λύκοι» στόχευσαν τα πολλά κενά των Σανς και προκρίθηκαν εύκολα στον επόμενο γύρο.
Το μέλλον των Σανς είναι ακόμα μετέωρο και δεν αποκλείω να προσπαθήσουν να δώσουν με ανταλλαγή με τον Μπιλ που ξεκάθαρα ήταν ο χειρότερος εκ των τριών σταρ. Με τον Ντουράντ να βρίσκεται προς τη δύση της καριέρας του, δεν νομίζω ότι οι Σανς έχουν χρόνο για πλήρες rebuild. Εκτός εάν αποφασίσουν ότι με το δίδυμο Ντουράντ – Μπούκερ δεν μπορούν να καταφέρουν το κάτι παραπάνω.
Το NBA μας δείχνει ότι δεν χρειάζεται να έχεις πολλούς σταρ, αλλά έναν εκ των κορυφαίων παικτών της λίγκας και μία αξιόλογη ομάδα γύρω του. Οι Νάγκετς, οι Γουόριορς, οι Μπακς και οι Ράπτορς κατέκτησαν το πρωτάθλημα εφαρμόζοντας την παραπάνω φιλοσοφία.
Η εμπιστοσύνη στον κορμό που χτίζεις έχει επίσης δείξει ότι μπορεί να βοηθήσει για να κάνεις μία καλή πορεία: οι Θάντερ, οι Πέλικανς και οι Σέλτικς αποτελούν παραδείγματα.
Κλείνοντας, το μοντέλο του «Big-3» φαίνεται να εγκαταλείπεται, καθώς το ταλέντο στην κορυφαία μπασκετική λίγκα είναι μεγαλύτερο από ποτέ, οπότε υπάρχουν άλλοι τομείς που μπορεί να βελτιώσει μία ομάδα: δημιουργία ενότητας – χημείας μεταξύ των παικτών, ξεκάθαροι ρόλοι μέσα στην ομάδα, χαρακτηριστικά παικτών τα οποία αλληλοκαλύπτονται και εμπιστοσύνη σε κάθε έναν παίκτη.
