«Το Μαράκι έκλασε» είναι μια παράσταση γυναικείας υπόθεσης που παίζεται για τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Παρουσιάζεται από τη θεατρική ομάδα Seven Sisters, η οποία αποτελείται από επτά γυναίκες (Χριστίνα Ανδρεάκου, Άρτεμις Δούρου, Μαρίνα Ζέρβα, Μαρούλα Καλαμποκιά, Νικολέττα Παναγιώτου, Γιώτα Σερεμέτη και Λυδία Τσάτσου Παρασκευοπούλου), όπου η μία εξ αυτών, η Γιώτα Σερεμέτη, είναι η εμπνεύστρια και η σκηνοθέτρια αυτής της παράστασης.
Η σύλληψη της ιδέας ήρθε ως μια εικόνα στο μυαλό της σκηνοθέτριας. Η εικόνα αυτή ήταν μια μπαλαρίνα που χορεύει ζεϊμπέκικο. Για αυτό και η φούστα τουτού της μπαλαρίνας αποτελεί το σήμα κατατεθέν της παράστασης. Όπως διαβάζουμε στο σκηνοθετικό της σημείωμα, οι ιστορίες που μας διηγούνται «ακουμπάνε μέσα μας, μιλάνε για το παιδί που υπήρξαμε, μιλάνε στο παιδί που μεγάλωσε, μιλάνε σε αυτό το ρημάδι το ασυνείδητο που γνωρίζει πολύ καλά πως η μπαλαρίνα είμαι εγώ. Η μπαλαρίνα είσαι εσύ». Σύμφωνα με τη σκηνοθέτρια, λοιπόν, είναι μια παράσταση «για όλες εμάς που μας “στρίμωξαν” σε μια στολή μπαλαρίνας, ενώ θέλαμε να χορέψουμε ζεϊμπέκικο».
Στην παράσταση οι ηθοποιοί αφηγούνται πέντε κωμικοτραγικές ιστορίες γραμμένες από την αντισυμβατική και αμφιλεγόμενη Λένα Κιτσοπούλου. Πρόκειται στην ουσία για πέντε διηγήματά της. Οι δύο πρώτες ιστορίες/διηγήματα με τίτλο «Σάκης» και «Η Τρύπα», ανήκουν στη συλλογή διηγημάτων της που ονομάζεται «Νυχτερίδες»[1]. Οι δύο επόμενες ιστορίες «Ο Καραγκιόζης» και «ΕΛΤΑ» βρίσκονται στη συλλογή διηγημάτων «Μεγάλοι Δρόμοι»[2], ενώ η τελευταία ιστορία με τίτλο «Χαρταετοί» είναι παρμένη από τη συλλογή «Το Μάτι του Ψαριού»[3].
Ανάλυση της παράστασης
Οι θεματικές των πέντε αυτών ιστοριών αφορούν την παιδοφιλία, την ενδοοικογενειακή κακοποίηση, τα παιδικά τραύματα, την απώλεια, το πένθος και γενικά τη ζωή. Μια ζωή κοινή και συνηθισμένη, που μπορεί να φαντάζει εκ πρώτης όψεως έντονη, προβληματική, ιδιαίτερη και μακρινή από εμάς, αλλά στη συνέχεια διαπιστώνουμε πως είναι κοντά μας, είναι γύρω μας, είναι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας. Τα ζητήματα που πραγματεύεται η παράσταση είναι αρκετά δραματικά και σκληρά, αλλά παρουσιάζονται, τόσο από τη Λένα Κιτσοπούλου, όσο και από τη σκηνοθέτρια και τις ηθοποιούς, με πολλή δόση χιούμορ και σαρκασμού.
Μέθοδος που βοηθάει μεν στην αποφόρτιση της έντασης της/του θεατή, αλλά εντείνει κιόλας την τραγικότητα των συμβάντων. Επίσης, είναι θα λέγαμε, ένας ρεαλιστικός τρόπος αναπαράστασης της ζωής, μιας και στη ζωή οι καταστάσεις που ζούμε δεν είναι αποστειρωμένες και μονολιθικές. Αντίθετα, σε αυτές συνυπάρχει το γέλιο με το κλάμα, η χαρά με τη λύπη, το τραγικό με το κωμικό, η σοβαρότητα με την ανωριμότητα, στοιχεία που συνθέτουν ένα μωσαϊκό γεμάτο εκπλήξεις.
Το σκηνικό της παράστασης είναι λιτό χωρίς εντυπωσιασμούς και μας παραπέμπει στην παιδική ηλικία και τα μαθητικά μας χρόνια. Αποτελείται από πέντε σχολικές καρέκλες, όπου κάθονται οι ηρωίδες και αφηγούνται όλες μαζί τις ιστορίες αυτές.
Επίσης, υπάρχει ένα θρανίο, στο οποίο κάθεται η Λυδία Τσάτσου Παρασκευοπούλου και ενίοτε μία από τις ηθοποιούς, διαφορετική κάθε φορά. Ωστόσο, αξίζει να σταθούμε στον ρόλο της Λυδίας, η οποία είναι η υποβολέας της παράστασης. Είναι, δηλαδή, εκεί για να βοηθήσει τις ηθοποιούς να θυμηθούν τα λόγια τους, σε περίπτωση που χρειαστεί.
Είναι σημαντικό να το αναφέρουμε, γιατί είναι κάτι καινοτόμο. Κι αυτό καθώς οι υποβολείς, όταν υπήρχαν στις θεατρικές παραστάσεις, ήταν κρυμμένοι και δεν τους έβλεπε το κοινό. Σκοπός αυτού ήταν να μην γίνει αντιληπτό ότι ο/η εκάστοτε ηθοποιός ξέχασε τα λόγια του και να διακοπεί κάπως η παράσταση, αλλά να κυλήσει κανονικά. Αντίθετα, εδώ η συνθήκη αυτή γίνεται φανερά και η/ο θεατής γίνεται κοινωνός αυτής της διαδικασίας.
Προσδίδεται έτσι μια οικειότητα και αμεσότητα μεταξύ των ηθοποιών και των θεατών· ότι η παράσταση που παρακολουθούμε δεν είναι κάτι στημένο και αποστειρωμένο, αλλά είναι κάτι αληθινό που δημιουργείται αυτή τη στιγμή για εμάς και που μπορεί να ενέχει και λάθη, όπως καθετί ανθρώπινο.
Η παράσταση είναι αφηγηματική και κάθε ιστορία παρουσιάζεται από όλες τις ηρωίδες. Γίνεται χρήση διάφορων αντικειμένων κατά τη διάρκεια του έργου από τις ηθοποιούς, είτε με σκοπό να αναλάβουν έναν συγκεκριμένο ρόλο στην ιστορία, είτε για να ξεδιπλωθεί καλύτερα η πλοκή της.
Ενδυματολογικά κυριαρχεί η απλότητα, αλλά και η πολυχρωμία. Όλες οι πρωταγωνίστριες φορούν ένα απλό κοντομάνικο μπλουζάκι, ένα τζιν παντελόνι και κάλτσες. Το χρώμα από το μπλουζάκι και τις κάλτσες είναι διαφορετικό σε καθεμία από αυτές και όλες μαζί θυμίζουν ουράνιο τόξο.
Αυτό δημιουργεί μια χαρούμενη και ανέμελη εικόνα στα μάτια του κοινού, η οποία όμως είναι εντελώς αντιφατική με αυτά που εξιστορούνται επί σκηνής. Γεγονός που ισορροπεί το δράμα και ανατρέπει, θα λέγαμε, κατά κάποιον τρόπο τον ορίζοντα προσδοκιών των θεατών.
Σκηνοθετικά και ερμηνευτικά δεσπόζουν οι έντονες εκφράσεις και χειρονομίες, οι οποίες θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι γελοιοποιούν την κατάσταση που περιγράφουν και παραπέμπουν σε κάτι πιο παιδικό και υπερβολικό. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν ισχύει και δεν αποτυπώνεται καθόλου αρνητικά στην παράσταση. Ίσα-ίσα δημιουργεί αντιθέσεις που την εμπλουτίζουν και την αποφορτίζουν. Επιπλέον, παρατηρούμε πως υπάρχει μια ισότητα στη σκηνική παρουσία και δράση. Δεν υπάρχουν πρώτοι και δεύτεροι ρόλοι. Υπάρχουν μόνο έξι γυναίκες (συν τη Λυδία ως υποβολέα) που ενώθηκαν και συνεργάστηκαν, ώστε να δημιουργήσουν αυτό το έργο, για να μας μιλήσουν για την προβληματική πατριαρχική οικογένεια και κοινωνία στην οποία ζούμε.
Ακόμα, σημαντικά χαρακτηριστικά της παράστασης αποτελούν η μουσική και ο χορός. Η παράσταση δεν έχει διάλειμμα, αλλά ενσωματώνει με έξυπνο και σύγχρονο τρόπο ένα ιντερμέδιο.[4] Στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για ένα μικρό μουσικό δρώμενο αντί διαλείμματος περίπου στα μισά της παράστασης. Αποτελεί μία δημιουργική, ευφάνταστη και παιχνιδιάρικη πράξη που ηρεμεί και μειώνει την ένταση των τραγικών συμβάντων που αφηγούνται. Κάτι παραπλήσιο βλέπουμε να συμβαίνει και στο τέλος της παράστασης, όπου οι ηθοποιοί αποχαιρετάνε το κοινό τους και ολοκληρώνουν την παρουσίασή τους με έναν απελευθερωτικό και λυτρωτικό χορό.
Τέλος, «Το Μαράκι έκλασε» είναι μια θεατρική παράσταση που είναι φτιαγμένη με αγάπη, μεράκι και φροντίδα από μια ομάδα γυναικών, οι οποίες χρησιμοποιούν τη θεατρική σκηνή, για να εκφράσουν προβληματικές καταστάσεις της κοινωνίας μας. Κάτι παρόμοιο συναντούμε και στη θεατρική παράσταση «Αυτές που δεν προλάβατε», γεγονός που είναι ιδιαίτερα σημαντικό και αξιόλογο.
Οι Seven sisters επιθυμούν μέσα από το έργο αυτό να μιλήσουν για πράγματα που τις απασχολούν και να τα παρουσιάσουν στον κόσμο, ώστε να προβληματιστεί επί του θέματος. Είναι μια παράσταση χωρίς προσπάθεια ωραιοποίησης, χωρίς δικαιολογίες και μισόλογα και χωρίς ντροπή. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι άμεση και ωμή, δίχως περιστροφές κι ευγένειες. Η βία αποτυπώνεται λεκτικά με μεγάλη γλαφυρότητα, στοιχείο που προσφέρει και ένα είδος κάθαρσης στην/στον θεατή. Είναι μια παράσταση που τα εμπεριέχει όλα και που αξίζει να την παρακολουθήσετε.
Ταυτότητα παράστασης:
Κείμενα: Λένα Κιτσοπούλου
Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Γιώτα Σερεμέτη
Σκηνικά – Κοστούμια: Seven Sisters
Μουσική επιμέλεια: Γιώτα Σερεμέτη
Σχεδιασμός φωτισμών: Κώστας Φιλίππογλου, Λυδία Τσάτσου Παρασκευοπούλου
Video art – Σχεδιασμός αφίσας: Λυδία Τσάτσου Παρασκευοπούλου
Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου
Επί σκηνής οι ηθοποιές: Χριστίνα Ανδρεάκου, Άρτεμις Δούρου, Μαρίνα Ζέρβα, Μαρούλα Καλαμποκιά, Νικολέττα Παναγιώτου, Γιώτα Σερεμέτη, Λυδία Τσάτσου Παρασκευοπούλου
Πληροφορίες παραστάσεων:
Πού: FAUST Bar–Theatre–Arts, Αθήνα
Πότε: Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 20:00 και κάθε Κυριακή στις 18:00 μέχρι τις 31.03.24
Διάρκεια: 115΄
