Το κίνημα Marcus Rashford

4 Νοεμβρίου 2020

Πριν λίγες μέρες, ο Άγγλος επιθετικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μάρκους Ράσφορντ έκλεισε τα 23 του χρόνια. Ένας ποδοσφαιριστής που παρά το μικρό της ηλικίας του έχει πολλές παραστάσεις από τη μεγάλη κατηγορία του Αγγλικού πρωταθλήματος καθώς αγωνίζεται στην μεγάλη ομάδα από το 2015. Η περσινή σεζόν του ήταν πολύ σημαντική για τη ποδοσφαιρική του εξέλιξη διότι με 22 γκολ και 11 ασσίστ έγινε στυλοβάτης της επιθετικής γραμμής της ομάδας και εδραιώθηκε έτσι ως ένας τοπ επιπέδου ποδοσφαιριστής. Ωστόσο πέρα από τα ποδοσφαιρικά του επιτεύγματα, ο Μάρκους κατάφερε να κάνει κάτι πολύ μεγάλο. Ήταν αυτός που προσπάθησε σε καθημερινή βάση να εξαλείψει τη παιδική πείνα στην Αγγλία. Το κοινωνικό έργο του Μάρκους Ράσφορντ συνοψίζεται σε μια καμπάνια στην οποία ο ίδιος πρωτοστάτησε και η οποία έχει διανείμει 4 εκατομμύρια γεύματα σε παιδιά κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων που δεν πηγαίνουν σχολείο λόγω του COVID19. Μάλιστα, ο ίδιος ήρθε σε συνεργασία με μεγάλες αλυσίδες τροφίμων, συνεισέφερε με τη φυσική του παρουσία –και της μητέρας του- στη διανομή των γευμάτων και συνέστησε ομάδα εργασίας, ώστε το πρόβλημα της παιδικής πείνας να καταπολεμηθεί μια για πάντα. Τον Οκτώβριο του 2019 ξεκίνησε να μοιράζει γεύματα σε καταφύγια αστέγων στο Μάντσεστερ, ενώ έστειλε και σε ορφανοτροφεία στη γενέτειρα της γιαγιάς του.

Τον Μάρτιο του 2020 και κατά τη διάρκεια του lockdown στην Αγγλία έδωσε μάχη κατά της κυβέρνησης που έκοψε τα σχολικά συσσίτια με την αιτιολογία ότι τα παιδιά δεν πηγαίνουν σχολείο και κατάφερε να συγκεντρώσει σε συνεργασία με άλλες οργανώσεις, όπως η Fareshare πάνω από 20 εκατομμύρια λίρες για το φαγητό χιλιάδων παιδιών του νησιού. Είδαμε λοιπόν, χάρη στη προσπάθεια του Ράσφορντ, Άγγλους φιλάθλους να αρνούνται να πληρώσουν τις 15 λίρες για το Pay per view ενός αγώνα αγγλικού ποδοσφαίρου και να τα προσφέρουν στον οργανισμό. Είδαμε την αγγλική κυβέρνηση που ήταν κάθετη έως τότε να αναγκάζεται να αλλάξει τον τρόπο σκέψης της και το κυριότερο, είδαμε οπαδούς ομάδων με χρόνια αντιπαλότητα και μίσος, π.χ. της Λίβερπουλ και της Έβερτον, να συμφιλιώνονται μπροστά στον ίδιο σκοπό. Η φωτογραφία του τίτλου ανταποκρίνεται άραγε στην πραγματικότητα; Τα μέσα έχουν πράγματι τέτοια δύναμη, ώστε να καθιστούν τις μάζες έρμαια των κοινωνικοπολιτικών τους επιδιώξεων ναρκοθετώντας τη προσωπική βούληση του καθενός; Αποτελούν όντως μια εθιστική ουσία στην οποία στρέφονται εξαρτημένα άτομα προκειμένου να βρουν μια «σανίδα σωτηρίας» στην προσπάθεια να διαφωτίσουν το ημίφως της πλάνης τους;

Πολλοί από τους ποδοσφαιριστές που τώρα κολυμπάνε στα εκατομμύρια ξεκίνησαν από πολύ χαμηλά. Τους είναι πολύ εύκολο να διαθέσουν μερικά λεφτά σε δωρεές σε φτωχές και άστεγες οικογένειες. Αυτό συχνά λειτουργεί και ως συμβουλή των μάνατζερ προκειμένου να βοηθηθεί η δημόσια εικόνα του ποδοσφαιριστή με απώτερο σκοπό το κέρδος από διαφημιστικές εταιρείες και όχι μόνο. Στη περίπτωση του Μάρκους Ράσφορντ, όμως, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Έχει αναλάβει μια πρωτοβουλία που δεν έχει να κάνει με τη διαμόρφωση image αλλά είναι κάτι που πραγματικά πιστεύει. Είναι ο ίδιος εκεί στη πρώτη γραμμή με τη φυσική του παρουσία. Δεν έχει αναθέσει σε κάποια ομάδα τη διαχείριση των γευμάτων και των χρημάτων, αλλά ο ίδιος φροντίζει να έρχεται σε επαφή με τα παιδιά, έτσι ώστε να μπορεί να τα νιώθει και να αφουγκράζεται τις δυσκολίες τους. Για αυτόν τον λόγο «τρέχει» κάθε μέρα για τον σκοπό του. Ψάχνει βοηθούς παντού. Μέχρι και στην κυβέρνηση έφτασε με αποτέλεσμα να γίνει μέλος του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και να τιμηθεί από το πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ.

We are delighted to make @England and @ManUtd footballer, @MarcusRashford, our youngest ever recipient of an honorary degree. pic.twitter.com/6QRtopJwqU

— The University of Manchester (@OfficialUoM) July 15, 2020

Ας μην ξεχνάμε ότι η τεράστια φήμη του στα social media ήταν σύμμαχος στο έργο του καθώς χάρη σε αυτή γινόταν αντικείμενο έμπνευσης για εκατομμύρια ανθρώπους που τον ακολουθούν. Χωρίς να μείνει μόνο σε μια δωρεά και σε μια «μουράτη» εκδήλωση, ο Μάρκους Ράσφορντ δεν διαφημίζει ποτέ τον εαυτό του και όταν κάτι πάει στραβά δείχνει επιμονή και υπομονή χωρίς αίσθημα παραίτησης από το έργο του. Έχοντας μεγαλώσει σε μια οικογένεια στην οποία βίωσε τη παιδική φτώχεια καταλαβαίνει απόλυτα τους πατεράδες που έχασαν τις δουλειές τους στην εποχή του κορωνοϊού και τις μητέρες που δεν έχουν να πληρώσουν τις βασικές ανάγκες των παιδιών τους. Δεν ξέχασε και ούτε θα ξεχάσει ποτέ τις ρίζες του. Είχε αναφέρει χαρακτηριστικά: «Το ξέρω το συναίσθημα. Θυμάμαι τον ήχο του κλάματος της μητέρας μου κάθε βράδυ, μετά από 14ωρη βάρδια στη δουλειά, όταν ανησυχούσε πώς θα τα βγάλουμε πέρα. Αυτή ήταν η πραγματικότητά μου και είμαι τυχερός που είχα το ταλέντο να κλωτσάω μια μπάλα για να μας βγάλω από αυτήν την κατάσταση. Οι περισσότεροι δεν έχουν τέτοια διέξοδο και δεν έχουν μια χείρα βοηθείας για να τα καταφέρουν».

Ο Ράσφορντ είναι κάτι περισσότερο από ποδοσφαιριστής. Είναι η αιτία που χιλιάδες παιδιά στην Αγγλία έχουν ξαναβρεί το χαμόγελό τους τη δύσκολη αυτή περίοδο που διανύουμε. Είναι ένα πρότυπο τόσο εντός όσο και εκτός των τεσσάρων γραμμών. Η έως τώρα κοινωνική του συνεισφορά είναι αξιέπαινη και τα κατορθώματα του θα αποτελούν πηγή έμπνευσης για πολλές γενιές ακόμα.