Δεν πάει πολύς καιρός από το προηγούμενο άλμπουμ των Black Keys. Ήταν μόλις τον Απρίλιο του 2024, όταν κυκλοφόρησε το «Ohio Players», για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε την άποψή μας εδώ. Το διάστημα, που μεσολάβησε, δεν ήταν ακριβώς ήσυχο. Για την ακρίβεια ήταν πάρα πολύ ταραχώδες. Η χαμηλή πώληση εισιτηρίων ενόψει της περιοδείας για την υποστήριξη του «Ohio Players» οδήγησε το δίδυμο στην ακύρωση της περιοδείας, καθώς και στην απόλυση των μάνατζέρ τους, με τον ντράμερ Patrick Carney να τοποθετείται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γράφοντας: «We got fucked. I’ll let you all know how so it doesn’t happen to you. Stay tuned», με την πρώτη πρόταση να δίνει το στίγμα και να μην χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη μετάφραση.
Παρά τις συγκεκριμένες εξελίξεις, το δίδυμο όχι μόνο δεν αποθαρρύνθηκε, αλλά έπιασε αμέσως δουλειά, βρήκε διέξοδο εκεί που ξέρει καλά και το «No Rain, No Flowers», το 13ο άλμπουμ στη δισκογραφία τους ήταν πλέον γεγονός. Για τις ανάγκες αυτού του άλμπουμ, το οποίο κυκλοφόρησε στα τα τέλη Ιουλίου, οι Patrick Carney και Dan Auerbach επιστράτευσαν πληθώρα παραγωγών και στιχουργών, ώστε να συνεισφέρουν στις προσπάθειές τους, με το όνομα του Desmond Child να ξεχωρίζει. Εξάλλου, ο Carney τόνισε, ότι «Θέλαμε να πάμε κατευθείαν στην πηγή (σ.σ. στο στούντιο) – στο δωμάτιο με ανθρώπους γνωστούς για τη σύνθεση τραγουδιών τους».
Η πραγματικότητα είναι, ότι σε αντίθεση με το «Ohio Players», στο οποίο όντως η συνδρομή διαφόρων προσώπων προσέφερε το κάτι διαφορετικό, αυτές οι προσθήκες και συνεργασίες δεν φέρνουν τα πάνω κάτω, δεν πρωτοπορούν, δεν καταπλήσσουν. Οι Black Keys δεν είχαν ποτέ πρόβλημα με τους στίχους, αυτοί δεν ήταν ποτέ ρηχοί ή μονοδιάστατοι. Ούτε και η παραγωγή του άλμπουμ φέρνει κάτι σπουδαίο ή νέο.
Ο ήχος τους ήταν πάντα τραχύς, ακατέργαστος, σκληρός και επιθετικός. Ειδικά στα πρώτα άλμπουμ, ήταν σαν να απουσίαζε το μέτρο, απότοκο του γεγονότος, ότι ηχογραφούσαν τα τραγούδια τους σε γκαράζ, χωρίς ιδιαίτερα τεχνολογικά μέσα. Αυτό που άλλαξε μέσα στα χρόνια και όσο καταστάλαζαν στο πώς ήθελαν να ακούγονται, ότι αυτός σταδιακά έγινε πιο προσεγμένος, χωρίς ποτέ να απωλέσει την τραχύτητα, που ήταν και το θεμελιώδες στοιχείο τους, πάντα προσαρμοσμένος και αρμονικά ταυτισμένος με το garage και blues ροκ, που εκπροσωπούσαν.
Κάτι αντίστοιχο ισχύει και εδώ. Μολονότι προσπαθούν να εξερευνήσουν άγνωστα μονοπάτια και να κολυμπήσουν σε αχαρτογράφητα νερά, ο πρότερος μουσικός βίος τους τούς τραβάει στις ρίζες τους, στο στιλ, που τους καθιέρωσε και στο οποίο νιώθουν άνετα. Δεν υπάρχει κανένα αδιάφορο ή κακό τραγούδι, ούτε όμως κάποιο που να ξεχωρίζει. Όλα κινούνται σε γνώριμα επίπεδα, είναι προσεγμένα, ακούγονται ευχάριστα, αλλά κανέναν δεν κάνει τη διαφορά.
Το «No Rain, No Flowers» βρίσκει τους Black Keys να κινούνται σε γνώριμα μονοπάτια. Μολονότι δεν υπάρχει κάποιο εντυπωσιακό κομμάτι, το άλμπουμ ακούγεται ευχάριστα και συνιστά μία καλή επιλογή, αν κάποιος θέλει να χαλαρώσει.
