Έχοντας εισέλθει επίσημα στην προεκλογική περίοδο των Ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου, το DREAM ON-line επιχειρεί να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των πολιτικών προσώπων και της νέας γενιάς. Πρώτο πρόσωπο, ο Στέλιος Κούλογλου, υποψήφιος Ευρωβουλευτής με τη Νέα Αριστερά, ο οποίος, με αφορμή την επίσκεψή του στη Θεσσαλονίκη, δέχτηκε αμέσως να συζητήσουμε για το διακύβευμα των επικείμενων εκλογών.
Ο Στέλιος Κούλογλου σίγουρα δεν ακολούθησε μια στυφή πολιτική πορεία. Μοιράστηκε μαζί μας μια νότα από την πολύκροτη ζωή του, τις σπουδές στη Φαρμακευτική, τη στροφή του στη Δημοσιογραφία, την αγάπη του για τη συγγραφή και τα ντοκιμαντέρ. Πυξίδα του στα 71 του χρόνια, παραμένουν οι αξίες μιας γνήσιας αριστεράς, του κράτους δικαίου και της κοινωνικής δημοκρατίας.
Όπως δηλώνει χαρακτηριστικά, η απόφαση να ασχοληθεί με την πολιτική βασίστηκε στη ροπή του να αφιερώνεται στους κοινωνικούς τομείς που πραγματικά τού ξυπνούν ανησυχίες. Μεταξύ άλλων, το ντοκιμαντέρ του «142 Χρόνια», μια ωδή στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών και το δικαίωμα που πρέπει να έχουν σε μία δίκαιη δίκη!
Εξέφρασε την ανησυχία του για την άνοδο της ακροδεξιάς, τόνισε την ανάγκη για στροφή στις κοινωνικές παροχές μέσω της μείωσης των εξοπλισμών, μίλησε για τις «κακές» επιλογές των υποψηφίων, και τέλος υπογράμμισε την ανάγκη όχι μόνο για συμμετοχή στις κάλπες, αλλά και για μία ψήφο συνείδησης.
Ευχαριστούμε θερμά τον κ. Στέλιο Κούλογλου για τον χρόνο που αφιέρωσε!
– Κ. Κούλογλου, πώς αποφασίσατε να γίνετε δημοσιογράφος; Έχετε πίσω μια σπουδαία καριέρα με πολλές σημαντικές στιγμές.
– Εγώ, φαρμακοποιός έχω σπουδάσει, καθώς ο πατέρας μου είχε επιχειρήσεις φαρμάκων. Ξέρετε, επειδή όταν ήμουν μικρός όπως και τώρα, το εκπαιδευτικό σύστημα δεν σου αφήνει τα περιθώρια, πρέπει να αποφασίσεις κάποια στιγμή. Σε εκείνη τη συγκυρία αποφάσισα να δώσω φαρμακευτική, επειδή δεν ήξερα τι να κάνω, αλλά φυσικά δεν μου άρεσε καθόλου. Αλλά μετά μπλεχτήκαμε με το φοιτητικό κίνημα, στη δικτατορία καταρχήν, και μετά στη μεταπολίτευση ξεκίνησα να βγάζω μία φοιτητική εφημερίδα στην οποία ήμουν διευθυντής. Έτσι έγινα περίπου δημοσιογράφος.
Μεσολάβησαν πολλά περιστατικά, γιατί κάποια στιγμή ο πατέρας μου επειδή δεν πήγα να αναλάβω τη δουλειά με βάση τον οικογενειακό προγραμματισμό, με έναν τρόπο με αποκλήρωσε, τα έγραψε όλα στην αδερφή μου και ξέμεινα. Και μετά η ιστορία είχε μόνο περιπέτειες: πήγα στο Βερολίνο, όπου κάθισα για ένα διάστημα, γιατί είχα έναν φίλο που είχε μία ταβέρνα, και εκεί τραγουδούσα ας πούμε με κάτι άλλους ρεμπέτικα, γιατί ήταν της μόδας.
Και στο διάστημα αυτό έκανα με δική μου πρωτοβουλία κάποια ρεπορτάζ, γιατί τότε είχε πρωτοεμφανιστεί το κόμμα των Πρασίνων στη Γερμανία. Ήταν το πρώτο πανευρωπαϊκά, και θυμάμαι είχα κάνει ένα σχετικό ρεπορτάζ, και το έστειλα στην Ελλάδα, σε ένα περιοδικό το Αντί, που ήταν ένα σοβαρό για την εποχή έντυπο. Τους άρεσε, και από εκεί και μετά έπιασα δουλειά σε μεγάλες εφημερίδες, πήγα ανταποκριτής στο Παρίσι, στη Μόσχα, μετά κάποια στιγμή πήγα στη Γιουγκοσλαβία, και μετά γύρισα στην Ελλάδα και ξεκίνησα το “Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα. Και σε αυτό συνάντησα διάφορες περιπέτειες. Πήγαν να με λογοκρίνουν, δεν πέτυχε και με διώξανε.
“Δεν θεωρώ τον εαυτό μου πολιτικό”
– Η δημοσιογραφία σας λείπει καθόλου, μολονότι ακόμη την ασκείτε με τα ντοκιμαντέρ.
– Την ασκώ λίγο με τα ντοκιμαντέρ, συνεχίζω να αρθρογραφώ στο tvxs, οπότε εγώ θεωρώ ότι κάνω την ίδια δουλειά από άλλο μετερίζι. Εγώ αυτό που έκανα ήταν ότι προσπαθούσα να αναδεικνύω τα δικά μου προβλήματα. Το ίδιο κάνω και τώρα. Το έκανα με τη μορφή της δημοσιογραφίας, όμως κάποια στιγμή αυτό έγινε πολύ δύσκολο στην Ελλάδα λόγω της οικονομικής χρεοκοπίας, των μνημονίων κτλ.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου πολιτικό, παρότι είμαι μπλεγμένος με την πολιτική, αλλά δεν είμαι ένας πολιτικός που τρώει μαχαιριές και κάθεται. Λέω την αλήθεια, μιλάω όταν χρειαστεί και κάνω πολλά πράγματα που έχουν να κάνουν με τη δημοσιογραφία, στην πραγματικότητα δηλαδή συνεχίζω και μαθαίνω.
– Υπάρχει μία εξέλιξη. Ένα κομμάτι, το οποίο θεωρώ συνδυάζει την πολιτική σας και τη δημοσιογραφική σας ιδιότητα, είναι ότι έχετε υπάρξει και εισηγητής σε ένα νομοσχέδιο στη Βουλή για την ελευθερία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Πώς θεωρείτε λοιπόν ότι εξελίσσεται η δημοσιογραφία ιδιαίτερα στη σύγχρονη εποχή;
– Είχα ξεκινήσει μία εκστρατεία για τον Τζούλιαν Ασάνζ, ο οποίος είναι ένας δημοσιογράφος που διώκεται και σαπίζει στις φυλακές. Έχω ασχοληθεί με νομοθετήματα, όπως είναι αυτό που είπατε, το οποίο δίνει περισσότερα περιθώρια ελευθερίας στους δημοσιογράφους και κατά κάποιο τρόπο τους βοηθάει στο να μην λογοκρίνονται, ενώ από το 2018 ξεκίνησα να κάνω μία εκστρατεία, που έγινε νομοθέτημα τώρα το 2023 για τις καταχρηστικές εκφοβιστικές αγωγές κατά δημοσιογράφων.
Αυτό έγινε με αφορμή το γεγονός ότι η Ντάφνε Καρουάνα Γκαλιζία, αυτή η Μαλτέζα δημοσιογράφος που δολοφονήθηκε άφησε διαθήκη στα παιδιά της, τα οποία γνωρίζω, περίπου 60 αγωγές από εκείνες που της είχαν κάνει με στόχο να την εκφοβίσουν, όμως αυτή δεν φοβήθηκε και την δολοφόνησαν.
Οπότε μετά από αυτό, ξεκίνησε μία διαδικασία, ώστε να βγάλουμε έναν νόμο εναντίον των εκφοβιστικών αγωγών που να προστατεύει τους δημοσιογράφους. Θεσπίστηκε με δική μου πρωτοβουλία ένα βραβείο δημοσιογραφίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο όνομά της, που μετά υιοθετήθηκε από όλο το Κοινοβούλιο. Στην αρχή επρόκειτο για πρωτοβουλία της ομάδας της Αριστεράς και έδωσαν βραβεία σε διάφορους μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος και δημοσιογράφους, οπότε ναι έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με τη δημοσιογραφία και με την προστασία της ελευθερίας των μέσων ενημέρωσης.
Άρα κάνω πράγματα, τα οποία με ενδιαφέρουν και εμένα και είναι μέσα στις δραστηριότητές μου. Δεν ασχολούμαι με άλλου είδους γενικά νομοθετήματα που παλεύουν για να αλλάξει μία λέξη σε μία τροπολογία. Ασχολούμαι με πράγματα που με ενδιαφέρουν άμεσα.
“Το στυλ του Κασσελάκη θύμιζε περισσότερο Τραμπ, παρά Αριστερά”
– Είστε υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη Νέα Αριστερά, ενώ έχετε υπάρξει και ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα θέλατε να μας συστήσετε τον νέο πολιτικό φορέα και να μας πείτε σε τι διαφέρει από τον ΣΥΡΙΖΑ από τον οποίο αποχωρήσατε.
– Εγώ αποχώρησα από τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί καταρχήν υπήρχε μία βαθιά κρίση στο κόμμα. Εγώ είχα εντοπίσει διάφορα προβλήματα από πριν. Τους έλεγα στον ΣΥΡΙΖΑ -και δημοσίως- ότι δεν πάμε καλά, και αυτό δεν άρεσε καθόλου, αλλά αποδείχθηκε. Είχα γράψει άρθρο που έλεγε ότι μήπως δεν αρέσουμε, γιατί καταλάβαινα αυτά που βλέπαμε από το 2023.
Επομένως είχα γνώση ότι αυτή η κρίση είναι πολύ μεγάλη, έβλεπα να έρχεται η ήττα, όχι στην έκταση των 20 μονάδων, έβλεπα ότι θα χάναμε με μεγάλη διαφορά, 12 μονάδες ας πούμε. Δεν γινόταν άλλο να υπομένουμε αυτές τις ιστορίες, και όταν ήρθε ο Κασσελάκης, άρχισε και έλεγε διάφορα τα οποία δεν είχαν καμία σχέση με την αριστερά.
Τόσο επί της ουσίας, δηλαδή μίλησε στους βιομήχανους, όσο επίσης στο στυλ του, θύμιζε περισσότερο Τραμπ, παρά Αριστερά. Διέκινα μια έλλειψη σοβαρότητας, λέμε ότι μας κατέβει στο κεφάλι, πετάμε επικοινωνιακές στρακαστρούκες, απλά και μόνο για να συγκεντρώσουμε εντύπωση. Και έτσι λοιπόν αποφάσισα να φύγω. Δεν είχα υπόψη μου αν θα φύγουν οι άλλοι, αυτό ήταν μία δική μου απόφαση.
– Άρα είχατε αποφασίσει να αποχωρήσετε από τους πρώτους.
– Ναι, μετά αποφάσισαν να φύγουν και οι άλλοι, κάναμε μία σειρά από κουβέντες. Εγώ θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή πρέπει να πεις αλήθεια στον ελληνικό λαό. Να κάνεις μεγάλες τομές στην ελληνική κοινωνία, τις οποίες χρειάζεται. Να μην πάμε σε μία λογική στην οποία έχει καταντήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή κάνουμε τα πάντα για να προσεγγίσουμε τους Κεντρώους. Κάναμε λοιπόν μία σειρά από συζητήσεις, και εκεί είδα ότι υπάρχουν προϋποθέσεις για κοινή δράση με τη Νέα Αριστερά σε μία σειρά από ζητήματα.
Παραδείγματος χάριν, τώρα ρωτάνε συχνά σε όσους υπόσχονται αύξηση των δαπανών στην υγεία και την παιδεία, και τους ρωτάνε από πού θα βρούνε τα λεφτά ας πούμε. Οι περισσότεροι όλα τα χρόνια απαντούν ότι θα περιορίσουν τη φοροδιαφυγή και λοιπές βλακείες. Τους είπα ότι πρέπει να πούμε ότι είμαστε υπέρ της μείωσης των αμυντικών δαπανών. Διαχωρισμός επίσης της εκκλησίας από το κράτος, που πάει πίσω όλη τη δημόσια ζωή.
Εγώ προσωπικά είμαι υπέρ της αποποινικοποίησης της χρήσης της μαριχουάνας, έχει εφαρμοστεί και σε άλλες χώρες. Αυτό δεν το έχουμε πει επίσημα, αλλά εγώ το λέω. Η Ολλανδία, η Αμερική, η Γερμανία τώρα τελευταία. Τώρα είναι μόνο για φαρμακευτική χρήση, η οποία πάλι ξεκίνησε με δική μου πρωτοβουλία και κάναμε τα πρώτα βήματα. Αλλά τώρα θεωρώ ήρθε η ώρα και για την ψυχαγωγική. Είναι κρίμα νέα παιδιά για το τίποτα να πηγαίνουνε μέσα και να χαλάει η ζωή τους ή τραβιούνται χωρίς λόγο. Και όλο αυτό δημιουργεί ένα πέπλο μυστηρίου που έλκει τους νέους. Είναι καλύτερα πρώτα να πάρεις μέτρα, να βάλεις περιορισμό στην ηλικία, και να ακολουθήσεις μια εκστρατεία ενημέρωσης, καθώς κάθε κατάχρηση μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα. Άρα θεωρώ ότι πρέπει να έχουμε μία διαφορετική προσέγγιση.
Σε ό,τι αφορά τον Κασσελάκη ευτυχώς αποδείχθηκε ότι είχα δίκιο. Αυτά που λέει τώρα για το τρίπτυχο “Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια”, την κολυμπήθρα που σχηματίστηκε δεν ξέρω τι, και για το ΝΑΤΟ και την ιερή συμμαχία, είναι πράγματα που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την αριστερά, και επομένως όλα αυτά νομίζω ότι χαλάνε την εικόνα.
“Το χειρότερο είναι ότι γίνεται κουβέντα για πόλεμο στην Ευρώπη”
– Σε θέματα Ευρώπης, είπατε πριν ότι είστε υπέρ της μείωσης των εξοπλισμών. Παρατηρούμε όμως ότι οι Ευρωεκλογές θα γίνουν σε μία περίοδο ταραχών όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλη την Ευρώπη, για όλο τον κόσμο. Βλέπουμε λοιπόν ότι για πρώτη φορά η Ευρώπη είναι μάρτυρας δύο πολέμων στην Ουκρανία και στη Γάζα και κατ’ επέκταση βλέπουμε ότι πολλές κυβερνήσεις στρέφονται προς άλλες προτεραιότητες και παραγκωνίζονται κοινωνικές παροχές, όπως η παιδεία και η υγεία. Ποια είναι η δική σας τοποθέτηση;
– Είναι πολύ κρίσιμη η κατάσταση στην Ευρώπη, είναι αντιμέτωπη με δύο πολέμους. Και το χειρότερο είναι ότι γίνεται συνέχεια κουβέντα για πόλεμο στην Ευρώπη, το οποίο είναι πάρα πολύ ανησυχητικό, τρίβουν τα χέρια τους οι έμποροι όπλων, διότι παράλληλα με την κουβέντα αυτή, αυξάνονται και οι αμυντικές δαπάνες σε βάρος των άλλων δαπανών σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτό είναι καταστροφικό: είτε οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι, είτε οι πλούσιοι πλουσιότεροι, και αυτό προκαλεί την οργή του κόσμου, με αποτέλεσμα να δυναμώνει η ακροδεξιά, η οποία εμφανίζεται να εισπράττει τη λεγόμενη αντισυστημική ψήφο. Επομένως είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση και θα γίνει είναι ακόμη πιο δύσκολη. Έχουμε καταφέρει όμως σε διάφορα θέματα να σχηματίσουμε πλειοψηφίες υπέρ των εργαζόμενων, της ελευθερίας του Τύπου, του κράτους δικαίου κτλ. Και για αυτό πρέπει να κατέβουμε στις εκλογές και να κοιτάξουμε πώς θα σχηματίσουμε προοδευτικές πλειοψηφίες.
– Πώς σχολιάζετε την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ελλάδα και την Ευρώπη γενικότερα;
– Δεν είναι αποτέλεσμα του προσφυγικού όπως λένε, παρότι το προσφυγικό έχει παίξει έναν καταλυτικό ρόλο, αλλά είναι στην πραγματικότητα αποτέλεσμα των πολιτικών λιτότητας και των μεγαλύτερων κοινωνικών διακρίσεων. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα για αυτό είναι η άνοδος της πορτογαλικής ακροδεξιάς στις τελευταίες εκλογές, όπου εκτοξεύτηκε από το 7% στο 18%. Αν δει κανείς σε ποιες περιοχές είναι πρώτο κόμμα η ακροδεξιά, θα δει ότι στον νότο που είναι η πιο φτωχή περιοχή της Πορτογαλίας, είχαμε μετακινήσεις από παραδοσιακά φρούρια του κομμουνιστικού κόμματος προς την ακροδεξιά. Το κομμουνιστικό κόμμα και γενικώς η αριστερά εμφανίστηκε σαν μέρος του συστήματος, του κατεστημένου, και έτσι όλη η αντισυστημική ψήφος πήγε προς την ακροδεξιά.
“Η Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν φλερτάρει επίσημα με την ακροδεξιά”
– Υπάρχει μία ευρύτερη ανησυχία στην Ευρωπαϊκή Ένωση για μαζική είσοδο της ακροδεξιάς στις προσεχείς Ευρωεκλογές και κατ’ επέκταση προώθηση της δικής της ατζέντας, δεδομένων και των ακροδεξιών κυβερνήσεων που υπάρχουν στην Ευρώπη.
– Ναι φυσικά υπάρχει πολύ μεγάλη ανησυχία, και το γεγονός είναι ότι μέχρι τώρα ότι η ακροδεξιά στο Ευρωκοινοβούλιο ήταν κάτι σαν μίασμα. Είχαν δηλαδή ισχύ, αλλά τουλάχιστον κανείς δεν συνεργαζόταν μαζί τους. Σε αρκετά νομοθετήματα φυσικά ψήφιζε μαζί με την ακροδεξιά και η δεξιά, αλλά σε άτυπες συμφωνίες. Τώρα πια, η Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν, φλερτάρει επίσημα με το να πάρει ψήφους από την ακροδεξιά, κάτι που σημαίνει ότι την βάζει επισήμως μέσα στο παιχνίδι.
– Αναφερθήκαμε πριν στο Ισραήλ και τη Γάζα. Ποια είναι η γνώμη σας για τις κινητοποιήσεις που γίνονται στα πανεπιστήμια; Είχαμε και μία ολονυχτία στην Αθήνα που την έσπασε η αστυνομία.
– Είναι το πιο ενθαρρυντικό πράγμα, δείχνει ότι υπάρχει ελπίδα. Οι μεγάλες κινητοποιήσεις και στα αμερικανικά και στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Στην Ελλάδα άργησε λίγο, αλλά ξεκίνησε, δίνει ελπίδα ότι υπάρχει μία μερίδα της ανθρωπότητας και κυρίως οι νέοι οι οποίοι δεν μπορούν να δεχτούν την αδικία που συμβαίνει. Και το γεγονός ότι πλέον έχουν πράγματα να χάσουν, κάνει αυτή την αντίδραση πιο βαθιά και πιο ριζωμένη, που είναι για μένα πάρα πολύ σημαντικό.
– Τι μπορεί να κάνει η Ευρώπη, ως θεσμός, επ’ αυτού;
– Η Ευρώπη ακολουθεί πιστά την πολιτική των ΗΠΑ, και για αυτόν τον λόγο δεν αντιδρά. Είναι στην ουσία παρακολούθημα της Αμερικής, τόσο στον πόλεμο στην Ουκρανία, όσο και στη Γάζα. Και εμείς έχουμε αντιδράσει ως Αριστερά στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά είμαστε κάπως η απόγνωση για όλα αυτά που συμβαίνουν. Εγώ πρότεινα να κάνουμε απεργία πείνας, για να ζητήσουμε να γίνει ένα ψήφισμα επιτέλους που να απαιτεί κατάπαυση του πυρός. Τέλος πάντων, αυτό δεν έγινε γιατί έκλεισε το Ευρωκοινοβούλιο, μου έλεγαν ότι δεν πρέπει να το υποβαθμίσουμε έτσι κτλ.
“Στην πορεία της εκστρατείας γίνανε διάφορα τρομερά πράγματα, τα οποία αν τα έλεγα δεν θα με πίστευαν”
– Πείτε μας λίγα λόγια για το ντοκιμαντέρ με τίτλο “142 χρόνια” που είδαμε και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πώς ήρθε η ιδέα να δημιουργηθεί αυτό το ντοκιμαντέρ. Βλέπουμε το τι τραβάει ένας πρόσφυγας στη χώρα μας. Τι να περιμένει κάποιος που θα το δει και ποιο είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει;
– Αυτό δεν ξεκίνησε ως ντοκιμαντέρ, ξεκίνησε ως εκστρατεία. Δηλαδή εγώ διάβασα στους NY Times ότι υπήρχε στις φυλακές της Χίου ένας Σομαλός πρόσφυγας, ο οποίος είχε φάει 142 χρόνια φυλακή. Μου έκανε τρομερή εντύπωση και ζήτησα άδεια να πάω να τον βρω. Εκεί μου είπαν ότι ήταν ένα άτομο πολύ αξιοπρεπές, δηλαδή καμία σχέση με διακινητή. Και μου είπαν εκεί ότι είχαν δύο ακόμη παλικάρια που φαίνονται καλά παιδιά, θα τους δείτε και αυτούς και τους είδα.
Ήταν δύο Αφγανοί που είχαν φάει 50 χρόνια φυλακή πάλι ως διακινητές. Ο ένας από τους δύο ήταν στη βάρκα μαζί με τη γυναίκα του που ήταν έγκυος και το παιδί του, που ήταν ένα κοριτσάκι 4 χρονών. Ήταν φανερό ότι δεν είχαν καμία σχέση. Αποφάσισα να κάνω μία διεθνή εκστρατεία, για να γίνουν δίκαιες δίκες, και για αυτούς αλλά και για τους 2.000 ανθρώπους που είναι μέσα τώρα, γιατί είναι η δεύτερη μεγαλύτερη κατηγορία φυλακισμένων σε ελληνικές φυλακές.
Το πρότεινα και σε κάποιους άλλους ευρωβουλευτές και φτιάξαμε μία ομάδα, βρήκαμε διεθνείς δημοσιογράφους από μεγάλα μέσα, Guardian, Spiegel, όλα τα μεγάλα δίκτυα και ξεκινήσαμε την εκστρατεία αυτή. Στην πορεία της εκστρατείας, γίνανε διάφορα τρομερά πράγματα, τα οποία αν τα έλεγα δεν θα με πίστευαν. Έτσι αποφάσισα να τα μαγνητοσκοπήσω.
“Η Ευρώπη χρειάζεται τους μετανάστες”
– Πώς θεωρείτε ότι θα έπρεπε η Ευρωπαϊκή Ένωση να διαχειριστεί το μεταναστευτικό;
– Κρίνω τελείως εγωιστική, μη αλληλέγγυα και δειλή την στρουνθοκαμηλίστικη στάση που έχει υιοθετήσει. Καταρχήν από τη μία πλευρά, δεν παίρνουν όλες οι χώρες το μερίδιο που τις αναλογεί. Αυτό σε ορισμένες περιπτώσεις είναι τελείως ανήθικο, γιατί πολλοί πρόσφυγες προέρχονται από περιοχές που κατέστρεψαν αυτές οι χώρες με τους πολέμους που έκαναν.
Διάφοροι που ενώ είχαν συμμετάσχει σε αυτήν τη δολοφονική εκστρατεία και εισέβαλαν στο Ιράκ, καταστρέφοντάς το, τώρα αυτοί οι ίδιοι δεν θέλουν να πάρουν κανέναν. Αυτό μου φαίνεται τελείως εξωφρενικό. Εγώ θεωρώ ότι αυτό είναι στρουθοκαμηλισμός, γιατί στην πραγματικότητα λόγω του δημογραφικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η Ευρώπη στο σύνολό της, χρειάζεται τους μετανάστες που θα ενσωματωθούν. Γιατί αν δεν ενσωματωθούν, όπως ενσωματώθηκαν οι μετανάστες από την Αλβανία τη δεκαετία του ’90, τότε το 2100 η Ελλάδα θα είναι 5 αντί για 10 εκατομμύρια. Αυτό γεωπολιτικά θα είναι καταστροφή, ενώ απέναντι θα έχεις μία Τουρκία με 120 εκατομμύρια. Και αυτό σημαίνει πάρα πολλά πράγματα γεωπολιτικά και οικονομικά. Αλλά η πατριδοκαπηλία είναι επικερδής.
– Πώς κρίνετε τις επιλογές ορισμένων κομμάτων αναφορικά με τους υποψήφιους ευρωβουλευτές. Θεωρείτε ότι τα κριτήρια για να γίνει κάποιος ευρωβουλευτής έχουν αλλάξει και προσεγγίζουν περισσότερο το lifestyle. Αν σκεφτούμε κιόλας περιπτώσεις Ελλήνων ευρωβουλευτών που έχουν βρεθεί μπλεγμένοι. Μάλιστα δύο εξ’ αυτών, η κυρία Καϊλή και ο κύριος Λαγός φυλακίστηκαν.
– Δεν επιλέγονται με κριτήρια τη μόρφωσή τους, τις γνώσεις τους, την πείρα τους κτλ. Αλλά με καθαρά πολύ ψηφοθηρικά, επιφανειακά κριτήρια, κριτήρια lifestyle στην πραγματικότητα και δημοτικότητας. Και αφενός όχι μόνο δεν κάνουν τίποτα, αλλά αφετέρου δεν έχουν και τις αξίες για να εξελιχθούν. Και έτσι έχουμε συνέχεια φαινόμενα τέτοιου τύπου.
– Η άποψή σας για την υποψηφιότητα του κυρίου Μπελέρη;
– Ένα θέμα, το οποίο είχε να κάνει με τα δημοκρατικά δικαιώματα, ξαφνικά έγινε κομματικό, το μετέτρεψε σε κομματικό η ΝΔ. Να φανταστείτε ότι εγώ είχα περάσει τροπολογία που ζητούσα από την Αλβανία να τον απελευθερώσει για λόγους δημοκρατικών δικαιωμάτων, και μετά ακολούθησε και η ΝΔ. Αλλά αυτό το έκανα επειδή έβαλαν κάποιον άνθρωπο στη φυλακή, όχι επειδή ήταν Ελληνάρας.
– Πώς ξεκίνησε η ιδέα να μαζέψετε όλες αυτές τις μαρτυρίες που βλέπουμε στα βιβλία σας; Παρατήρησα ότι ο πατέρας σας είχε μία δίκη ως κομμουνιστής.
– Ξεκίνησε, μελετώντας την ελληνική ιστορία. Έκανα διάφορα ντοκιμαντέρ. Όταν κάνεις ένα ντοκιμαντέρ, παίρνεις συνεντεύξεις από 50 άτομα. Αν είναι 50 λεπτά, κρατάς ένα λεπτό από τον καθένα. Όλο αυτό το υλικό, αποφάσισα να το μετατρέψω σε βιβλία. Τα απομαγνητοφώνησα, τους τα έστειλα και μετά μου τα γύρισαν πίσω. Έχω κάνει σειρές για τον κομμουνισμό και τον Εμφύλιο, για την Αντίσταση και το Πολυτεχνείο.
– Θα θέλατε να μας πείτε ένα τελικό σχόλιο, συνολικά για την υποψηφιότητά σας. Ποιο το έργο που επιδιώκετε;
– Εγώ θέλω να προωθήσω την κοινωνική δικαιοσύνη, να κάνω τους πολίτες πιο σκεπτόμενους, την Ελλάδα πιο Ευρωπαϊκή και όταν χρειαστεί να βοηθάω τη χώρα μου. Με ουσιαστικά πράγματα, όχι να λέω για τον Μπελέρη.
– Τι θα λέγατε στη νέα γενιά που δεν θέλει να πάει να ψηφίσει;
– Νομίζω ότι είναι απαραίτητο να πάνε για τους λόγους που εξήγησα, γιατί είναι πάρα πολύ σημαντικό και πλέον παίζονται πάρα πολλά ζητήματα που μπορούμε να προωθήσουμε. Το ένα είναι το θέμα της στέγασης. Έκανα προχθές μία εκδήλωση στην Αθήνα σε έναν κινηματογράφο με αυτό το αντικείμενο. Επ’ αυτού έχουμε φτιάξει μία σειρά από προτάσεις. Σε ορισμένες χώρες έχει αρχίσει να υλοποιείται. Δεν είναι βέβαια μόνο το θέμα της στέγασης, είναι πολύ γενικότερα ζητήματα που μπορούν να επηρεάσουν την πορεία της Ευρώπης, και άρα και των νέων. Πρέπει να αντισταθούμε στην άνοδο της ακροδεξιάς, να κατέβουμε στις εκλογές και να ψηφίσουμε δημοκρατικά.
Συνέντευξη: Λεωνόρα Χριστοφοράκη, Βαγγέλης Λαζαρίδης, Σοφία Βαφειάδου
Επιμέλεια: Ελένη Κολυμπιανάκη
