17 Δεκεμβρίου 2020
Άσχημα μαντάτα μου έφερε η μέρα. Είμαι άρρωστος, ήμουν πάντα άρρωστος. Η υγεία μου, σε καθοδική πορεία από την γέννηση μου, κάθε μέρα όλο και ασθενέστερη. Μα πολύ περίεργο, δεν ένιωθα κανένα ακριβώς πόνο μέχρι τώρα, όλο αυτό το άλγος ξεκίνησε τη στιγμή που έγινε η διάγνωση μου. Αχ ποιος αναθεματισμένος γιατρός με εξέτασε; γιατί έπρεπε να γίνει αυτή η διάγνωση; η ζωή μου ήταν τόσο ήσυχη, τόσο φυσιολογική. Οι λέξεις που με το πρώτο άκουσμα μου φάνηκαν γελοίες, τώρα σαν παγετός, με έχουν κοκαλώσει.
Έχεις καρκίνο της ψυχής. Έχεις καρκίνο της ψυχής, αυτό μου είπε εκείνος ο γιατρός που ποτέ δεν είδα αλλά του οποίου την κρίση δέχτηκα παρά τις αρχικές μου αντιστάσεις. Η ψυχή μου, ένας υπερμεγέθης όγκος από άχρηστα κύτταρα-σκουπίδια που πολλαπλασιάζονται και πολλαπλασιάζονται με ταχύτατους ρυθμούς από τη στιγμή της γέννησης μου. Μα τί λες; με ρωτάνε. Είσαι σίγουρος ότι είσαι άρρωστος; Δεν έχει τίποτα το περίεργο η όψη σου, είσαι φυσιολογικός, είσαι σαν και εμάς…
Μα ποιος είπε ότι και εσείς δεν είστε άρρωστοι; Ο καρκίνος της ψυχής.. Πρόκειται για την πιο κοινή μορφή καρκίνου και συνάμα την πιο ύπουλη. Ξέρει καλά να κρύβεται, δεν εκδηλώνει τα συμπτώματα του εύκολα, αλλά όπως κάθε είδους καρκίνου άμα αγνοηθεί για αρκετό καιρό φέρνει τον θάνατο. Ω μα και τι θάνατο! Μην ξεγελιέστε, οι περισσότεροι από εμάς τους ζωντανούς έχουμε ήδη πεθάνει. Κάντε λοιπόν τον σταυρό σας και γυρίστε τρεις φορές γύρω από τον εαυτό σας, ω εσείς ζωντανοί νεκροί, και ίσως γλιτώσετε τον δεύτερο θάνατο για την ώρα -λες και έχει σημασία.
Ας μην είμαστε τόσο σκληροί με τον εαυτό μας, σε αυτήν την περίπτωση η τύχη ήταν εχθρός μας. Είναι πράγματι δύσκολο να παραμείνει κάποιος ζωντανός, όταν έχει κάθε συγκυρία εναντίον του. Γεννηθήκαμε μέσα στην ραδιενέργεια, το Τσέρνομπιλ για εμάς δεν είναι απλά μια πόλη της Ουκρανίας, αλλά όλος ο γνωστός -σε εμάς- κόσμος και το πόδι του ελέφαντα ήταν το πρώτο μας κρεβάτι. Είμαστε πάσχοντες και δεν το γνωρίζουμε, η ψυχή μας ένας βούρκος που ρέει απίστευτα γρήγορα, μαζεύει κάθε είδους σκουπίδια στο πέρασμα του και τα πολλαπλασιάζει.
Αυτό φαίνεται και στα μάτια μας, όλο κάτι ψάχνουμε και δεν ξέρουμε τι. Ε αυτό που ψάχναμε μέχρι τώρα είναι περισσότερα σκουπίδια. Θέλουμε να νιώθουμε διαρκώς ότι κάνουμε κάτι, ας πάμε να γίνουμε ρακοσυλλέκτες, αυτή είναι η λογική μας! Πως αντέχουμε την ίδια μας την οσμή, την γλίτσα στο δέρμα μας και τα μαλλιά μας, τι φρικτό θέαμα που είμαστε. Υποθέτω πως άμα δεν έχεις δει ποτέ το φως του ηλίου, δεν βρίσκεις πρόβλημα με το να ζεις σε υπονόμους. Έτσι κυλάει λοιπόν η ζωή μας, μέσα στο σκοτάδι. Σίγα σιγά αρχίζει να μας αρέσει εδώ, δεν θέλουμε να φύγουμε, εν τέλει αφού γεννηθήκαμε εδώ ας πεθάνουμε και εδώ- ξανά η φρικτή λογική μας.
Κάτω από τους ήχους ενός πένθιμου εμβατηρίου συνεχίζουμε να ζούμε και η ζωή παίρνει την μορφή ενός αγώνα… ποιος κερδίζει; Αυτός που στο τέλος βρωμάει περισσότερο. Εμπρός λοιπόν ας συνεχίσουμε να δουλεύουμε χωρίς καμία εσωτερική ευχαρίστηση, ας συνεχίσουμε να ζούμε με ένα ρολόι στο χέρι το οποίο θα κοιτάμε συνεχώς, ας ανάγουμε σε αυτοσκοπό της ζωής μας την απόκτηση αντικειμένων και ας ξοδέψουμε όλη μας την ζωή και το πνεύμα για αυτόν τον σκοπό.
Βέβαια είναι κουραστικό να ζεις άρρωστος και μέσα σε υπόνομο, πιάνεσαι συνεχώς… Ας καταπολεμήσουμε την κούραση με χαρά, και που θα βρούμε μεγαλύτερη χαρά από τη διασκέδαση. Η «ανάγκη για χαρά», εκφυλισμένη σε «ανάγκη για διασκέδαση» και επειδή δεν είμαστε ικανοί να διασκεδάσουμε από μόνοι μας, ας αφήσουμε την διασκέδασή μας σε άλλους. Δούλευε, κατανάλωσε, κοιμήσου… η ραδιενέργεια του κόσμου – που καταστρέφει κάθε ευγενές ένστικτο όπως την αγάπη, την ανιδιοτέλεια, την τρέλα , την περιέργεια- μέσα σε αυτήν την προσταγή.
Κάποια θεραπεία θα υπάρχει για εμάς, σωστά; «Όπου υπάρχει ο πόνος, εκεί υπάρχει και η σωτηρία» είπε ο Χέλντερλιν. Ποια θα είναι η χημειοθεραπεία μας; Εδώ βρισκόμαστε σε ένα δίλημμα, σε ένα σταυροδρόμι, όπου ο σωστός δρόμος είναι συνάμα και ο πιο επικίνδυνος. Όπως έχω προαναφέρει ο πόνος της ψυχής δεν εκδηλώνεται, παρά μόνο αν συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση μας. Όποιος φοβάται τον πόνο και θέλει να παραμείνει βολεμένος στην θέση του δεν θα μπορέσει ποτέ να θεραπευτεί.
Οι αναίσθητοι ως γνωστόν δεν νιώθουν κανέναν πόνο. Φυσικά δεν είναι επιθυμία μου να πάρω την μορφή ενός ηθικοδιδάσκαλου που δίνει προσταγές και υπόσχεται λύτρωση. Είμαι υπεύθυνος για την θεραπεία της δικιάς μου και μόνο άρρωστης ψυχής, άμα επιχειρήσετε να θεραπεύσετε τους συνανθρώπους σας θα δείτε ποιοι μηχανισμοί αντίστασης ενεργοποιούνται. Ας προσπαθήσουμε απλά να αφυπνίσουμε τους συνανθρώπους μας, ας τους βοηθήσουμε να κάνουν την διάγνωση του εαυτού τους, ναι! Αυτό ανήκει στην σφαίρα των δυνατοτήτων μας.
Υπάρχει ελπίδα, ο δρόμος – ή καλύτερα ο λαβύρινθος- προς το φως του ηλίου ίσως να μην είναι μακριά, μερικοί «περίεργοι» κατάφεραν να βρουν την είσοδο, ακόμα λιγότεροι βρήκαν την έξοδο. Η αναζήτηση της περιπέτειας, του καινούργιου και του καθετί που έχει βάθος, το να τρέφεις το πνεύμα σου όσο τρέφεις και το κουρασμένο σώμα σου, το να δουλεύεις για δική σου ευχαρίστηση, το να δημιουργείς σχέσεις θεμελιωμένες στην αγάπη και στην αλληλεγγύη. Αυτά είναι η δική μου θεραπεία, ο δικός μου μίτος. Τελικός σκοπός: να γίνω «ελεύθερο πνεύμα» και εδώ εννοώ ελεύθερος από κάθε αρρώστια…
Άσχημα μαντάτα μου έφερε η μέρα. Είμαι άρρωστος, ήμουν πάντα άρρωστος. Η υγεία μου, σε καθοδική πορεία από την γέννηση μου, κάθε μέρα όλο και ασθενέστερη. Μα πολύ περίεργο, δεν ένιωθα κανένα ακριβώς πόνο μέχρι τώρα, όλο αυτό το άλγος ξεκίνησε τη στιγμή που έγινε η διάγνωση μου. Αχ ποιος αναθεματισμένος γιατρός με εξέτασε; γιατί έπρεπε να γίνει αυτή η διάγνωση; η ζωή μου ήταν τόσο ήσυχη, τόσο φυσιολογική. Οι λέξεις που με το πρώτο άκουσμα μου φάνηκαν γελοίες, τώρα σαν παγετός, με έχουν κοκαλώσει.
Έχεις καρκίνο της ψυχής. Έχεις καρκίνο της ψυχής, αυτό μου είπε εκείνος ο γιατρός που ποτέ δεν είδα αλλά του οποίου την κρίση δέχτηκα παρά τις αρχικές μου αντιστάσεις. Η ψυχή μου, ένας υπερμεγέθης όγκος από άχρηστα κύτταρα-σκουπίδια που πολλαπλασιάζονται και πολλαπλασιάζονται με ταχύτατους ρυθμούς από τη στιγμή της γέννησης μου. Μα τί λες; με ρωτάνε. Είσαι σίγουρος ότι είσαι άρρωστος; Δεν έχει τίποτα το περίεργο η όψη σου, είσαι φυσιολογικός, είσαι σαν και εμάς…
Μα ποιος είπε ότι και εσείς δεν είστε άρρωστοι; Ο καρκίνος της ψυχής.. Πρόκειται για την πιο κοινή μορφή καρκίνου και συνάμα την πιο ύπουλη. Ξέρει καλά να κρύβεται, δεν εκδηλώνει τα συμπτώματα του εύκολα, αλλά όπως κάθε είδους καρκίνου άμα αγνοηθεί για αρκετό καιρό φέρνει τον θάνατο. Ω μα και τι θάνατο! Μην ξεγελιέστε, οι περισσότεροι από εμάς τους ζωντανούς έχουμε ήδη πεθάνει. Κάντε λοιπόν τον σταυρό σας και γυρίστε τρεις φορές γύρω από τον εαυτό σας, ω εσείς ζωντανοί νεκροί, και ίσως γλιτώσετε τον δεύτερο θάνατο για την ώρα -λες και έχει σημασία.
Ας μην είμαστε τόσο σκληροί με τον εαυτό μας, σε αυτήν την περίπτωση η τύχη ήταν εχθρός μας. Είναι πράγματι δύσκολο να παραμείνει κάποιος ζωντανός, όταν έχει κάθε συγκυρία εναντίον του. Γεννηθήκαμε μέσα στην ραδιενέργεια, το Τσέρνομπιλ για εμάς δεν είναι απλά μια πόλη της Ουκρανίας, αλλά όλος ο γνωστός -σε εμάς- κόσμος και το πόδι του ελέφαντα ήταν το πρώτο μας κρεβάτι. Είμαστε πάσχοντες και δεν το γνωρίζουμε, η ψυχή μας ένας βούρκος που ρέει απίστευτα γρήγορα, μαζεύει κάθε είδους σκουπίδια στο πέρασμα του και τα πολλαπλασιάζει.
Αυτό φαίνεται και στα μάτια μας, όλο κάτι ψάχνουμε και δεν ξέρουμε τι. Ε αυτό που ψάχναμε μέχρι τώρα είναι περισσότερα σκουπίδια. Θέλουμε να νιώθουμε διαρκώς ότι κάνουμε κάτι, ας πάμε να γίνουμε ρακοσυλλέκτες, αυτή είναι η λογική μας! Πως αντέχουμε την ίδια μας την οσμή, την γλίτσα στο δέρμα μας και τα μαλλιά μας, τι φρικτό θέαμα που είμαστε. Υποθέτω πως άμα δεν έχεις δει ποτέ το φως του ηλίου, δεν βρίσκεις πρόβλημα με το να ζεις σε υπονόμους. Έτσι κυλάει λοιπόν η ζωή μας, μέσα στο σκοτάδι. Σίγα σιγά αρχίζει να μας αρέσει εδώ, δεν θέλουμε να φύγουμε, εν τέλει αφού γεννηθήκαμε εδώ ας πεθάνουμε και εδώ- ξανά η φρικτή λογική μας.
Κάτω από τους ήχους ενός πένθιμου εμβατηρίου συνεχίζουμε να ζούμε και η ζωή παίρνει την μορφή ενός αγώνα… ποιος κερδίζει; Αυτός που στο τέλος βρωμάει περισσότερο. Εμπρός λοιπόν ας συνεχίσουμε να δουλεύουμε χωρίς καμία εσωτερική ευχαρίστηση, ας συνεχίσουμε να ζούμε με ένα ρολόι στο χέρι το οποίο θα κοιτάμε συνεχώς, ας ανάγουμε σε αυτοσκοπό της ζωής μας την απόκτηση αντικειμένων και ας ξοδέψουμε όλη μας την ζωή και το πνεύμα για αυτόν τον σκοπό.
Βέβαια είναι κουραστικό να ζεις άρρωστος και μέσα σε υπόνομο, πιάνεσαι συνεχώς… Ας καταπολεμήσουμε την κούραση με χαρά, και που θα βρούμε μεγαλύτερη χαρά από τη διασκέδαση. Η «ανάγκη για χαρά», εκφυλισμένη σε «ανάγκη για διασκέδαση» και επειδή δεν είμαστε ικανοί να διασκεδάσουμε από μόνοι μας, ας αφήσουμε την διασκέδασή μας σε άλλους. Δούλευε, κατανάλωσε, κοιμήσου… η ραδιενέργεια του κόσμου – που καταστρέφει κάθε ευγενές ένστικτο όπως την αγάπη, την ανιδιοτέλεια, την τρέλα , την περιέργεια- μέσα σε αυτήν την προσταγή.
Κάποια θεραπεία θα υπάρχει για εμάς, σωστά; «Όπου υπάρχει ο πόνος, εκεί υπάρχει και η σωτηρία» είπε ο Χέλντερλιν. Ποια θα είναι η χημειοθεραπεία μας; Εδώ βρισκόμαστε σε ένα δίλημμα, σε ένα σταυροδρόμι, όπου ο σωστός δρόμος είναι συνάμα και ο πιο επικίνδυνος. Όπως έχω προαναφέρει ο πόνος της ψυχής δεν εκδηλώνεται, παρά μόνο αν συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση μας. Όποιος φοβάται τον πόνο και θέλει να παραμείνει βολεμένος στην θέση του δεν θα μπορέσει ποτέ να θεραπευτεί.
Οι αναίσθητοι ως γνωστόν δεν νιώθουν κανέναν πόνο. Φυσικά δεν είναι επιθυμία μου να πάρω την μορφή ενός ηθικοδιδάσκαλου που δίνει προσταγές και υπόσχεται λύτρωση. Είμαι υπεύθυνος για την θεραπεία της δικιάς μου και μόνο άρρωστης ψυχής, άμα επιχειρήσετε να θεραπεύσετε τους συνανθρώπους σας θα δείτε ποιοι μηχανισμοί αντίστασης ενεργοποιούνται. Ας προσπαθήσουμε απλά να αφυπνίσουμε τους συνανθρώπους μας, ας τους βοηθήσουμε να κάνουν την διάγνωση του εαυτού τους, ναι! Αυτό ανήκει στην σφαίρα των δυνατοτήτων μας.
Υπάρχει ελπίδα, ο δρόμος – ή καλύτερα ο λαβύρινθος- προς το φως του ηλίου ίσως να μην είναι μακριά, μερικοί «περίεργοι» κατάφεραν να βρουν την είσοδο, ακόμα λιγότεροι βρήκαν την έξοδο. Η αναζήτηση της περιπέτειας, του καινούργιου και του καθετί που έχει βάθος, το να τρέφεις το πνεύμα σου όσο τρέφεις και το κουρασμένο σώμα σου, το να δουλεύεις για δική σου ευχαρίστηση, το να δημιουργείς σχέσεις θεμελιωμένες στην αγάπη και στην αλληλεγγύη. Αυτά είναι η δική μου θεραπεία, ο δικός μου μίτος. Τελικός σκοπός: να γίνω «ελεύθερο πνεύμα» και εδώ εννοώ ελεύθερος από κάθε αρρώστια… 
