«Scrolling», «Σκρολάρω», «Σκρολάρισμα», «Shorts», «Reels», «Posts», «Κάθετα Βίντεο»…
Λέξεις που πλέον έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας.
Ή μάλλον συνήθειες και, κατά κοινή παραδοχή, ίσως κακές συνήθειες.
Το σκρολάρισμα, δηλαδή η γρήγορη εναλλαγή των βίντεο και των εικόνων που προβάλλονται στην οθόνη, έχει γίνει μια συνήθεια της καθημερινότητας που πολλές φορές μας κουράζει, μας αποσπά, μας εκνευρίζει, ή μπορεί ακόμη και να μας αγχώνει. Κι αν στιγμιαία μας προσφέρει μια διασκέδαση, ακόμη κι ενημέρωση, σίγουρα δεν μας ευχαριστεί πραγματικά και δεν μας ψυχαγωγεί αληθινά. Μάλιστα, πολλοί από εμάς γνωρίζουμε πως δεν είναι μια καλή συνήθεια και πως, σίγουρα, ακόμη και σε στιγμές ανίας, υπάρχουν καλύτερα πράγματα να κάνουμε.
Τότε γιατί συνεχίζουμε; Γιατί συνεχίζουμε να εναλλάσσουμε τα βίντεο που εμφανίζονται μπροστά μας στα social media, και μάλιστα με μεγάλη ταχύτητα, ακόμη κι αν έχουμε σοβαρά πράγματα να κάνουμε;
Γιατί πάντα περιμένουμε το επόμενο βιντεάκι να είναι καλύτερο.
Γιατί πάντα ελπίζουμε πως η επόμενη εικόνα θα μας συναρπάσει και θα αξίζει την προσοχή μας.
Εφόσον ζούμε στην εποχή της εικόνας, είναι επόμενο πολλές φορές να νιώθουμε εξαρτημένοι από αυτήν, ή να είμαστε χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Επομένως, θα μπορούσε κανείς να πει πως είναι και αυτή μια μορφή εθισμού. Όπως είναι και ο τζόγος.
Το να αλλάζεις μονίμως αυτό που βλέπεις σε μια νέα εικόνα, σε μία πρωτοφανή παράσταση, είναι σαν να τραβάς άλλο ένα φύλλο τράπουλας, ή σαν να γυρίζεις άλλη μια φορά τη ρουλέτα.
Ελπίζεις πως αυτή τη φορά θα έρθει αυτό που ζητάς. Πως αυτή τη φορά η τύχη θα σου φέρει κάτι καλύτερο. Κι όσο πιο πολλές προσπάθειες κάνεις, τόσο πιο πολύ επιθυμείς να ξαναπροσπαθήσεις. Μάλιστα, όσο πιο πολλές ανεπιτυχείς προσπάθειες κάνεις, τόσο πιο πολύ πεισμώνεις, εφόσον πιστεύεις πως θα έρθει μία που θα «αξίζει τον κόπο» και θα σου ανταμείψει τις προηγούμενες. Διότι ελπίζεις να δεις κάτι που θα σε ενθουσιάσει, θα σε εκπλήξει, θα σε διεγείρει. Αυτός είναι, άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο ξεκίνησες:
Ο ενθουσιασμός, η περιέργεια, η άγνοια, η βαρεμάρα, ίσως και η ανάγκη για μίμηση των διπλανών…
Για τους ίδιους λόγους δηλαδή που ξεκίνησαν και οι καπνιστές το τσιγάρο.
Όλοι οι εθισμοί το ίδιο μοτίβο έχουν.
Το σκρολάρισμα, όμως, βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη ζωή μας περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον εθισμό. Και όχι λόγω της εικόνας. Ούτε γιατί δεν το έχουμε καταλάβει ως εθισμό.
Αλλά γιατί ασυνείδητα ξέρουμε πως το σκρολάρισμα είναι ίσως ο μοναδικός εθισμός από τον οποίο δεν κινδυνεύουμε να χάσουμε κάτι.
Ίσως μόνο τον χρόνο μας για αληθινή ζωή.
Είναι επιλογή μας εάν αυτό το θεωρούμε κίνδυνο ή όχι…
