13 Φεβρουαρίου 2021
Σε μια δημοκρατία, το υψηλότερο αξίωμα είναι αυτό του πολίτη.
– Felix Frankfurter
Πριν από λίγους μήνες, πολλοί κοιτούσαμε σοκαρισμένοι (αλλά ταυτόχρονα περήφανοι) τις πορείες στην Αμερική για την άδικη δολοφονία του Τζώρτζ Φλόιντ. Μια δολοφονία, που προστίθεται στη μεγάλη λίστα των Αφροαμερικανών θυμάτων της αστυνομικής βίας. Οι πορείες που ακολούθησαν, έβγαλαν, πραγματικά, ολόκληρη την Αμερική στους δρόμους, εν μέσω πανδημίας και στην χώρα που χτυπήθηκε τόσο πολύ από αυτήν.
Ήταν χρέος των Αμερικανών το κίνημα Black Lives Matter να ευαισθητοποιήσει την παγκόσμια κοινότητα και τα κατάφερε, εν μέσω πανδημίας.
Γιατί η πανδημία μπορεί να έχει αναστείλει πολλά στις ζωές μας, δεν έχει καταφέρει όμως (και ούτε πρόκειται!) να αναστείλει την δημοκρατία.
Οι φοιτητές που βγήκαν στους δρόμους κατά του νομοσχεδίου για τα ελληνικά πανεπιστήμια έκαναν το καθήκον τους απέναντι στα πιστεύω τους. Την ευθύνη σε αυτήν την περίπτωση την φέρει η ελληνική κυβέρνηση. Οι φοιτητές, μέσα σε έναν μήνα, βαπτίστηκαν “ανεύθυνοι” επειδή εν μέσω πανδημίας διοργάνωσαν ομαδικές πορείες.
Από τη Μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα, σχεδόν κάθε Υπουργός Παιδείας άλλαζε κάτι στο πολύπαθο εκπαιδευτικό σύστημα, και σχεδόν κάθε φορά αυτό προκαλούσε αντιδράσεις. Γιατί λοιπόν η Κυβέρνηση ανέλαβε το ρίσκο να φέρει ένα νομοσχέδιο που εξαρχής γνώριζε πως θα φέρει αντιδράσεις, και θα βγάλει τον κόσμο στους δρόμους;
Ίσως πολλοί υιοθετήσουν την άποψη πως “το κράτος έχει μια συνέχεια, και δεν μπορεί να περιμένει την πανδημία για να νομοθετεί”. Θα συμφωνήσω απόλυτα με αυτήν την άποψη, αλλά το συγκεκριμένο επίμαχο νομοσχέδιο θα μπορούσε να περιμένει. Και οι δικές μας ζωές δεν θα πρέπει να περιμένουν το τέλος της πανδημίας και εγώ προσωπικά, προσπαθώ να ακολουθώ έστω ένα μέρος του προγράμματος που είχα πριν από αυτήν. Αλλά το συγκεκριμένο επίμαχο νομοσχέδιο θα μπορούσε να περιμένει. Με τα πανεπιστήμια κλειστά για έναν ολόκληρο χρόνο, αντί να προσπαθεί το υπουργείο να βρει μια λύση για το άνοιγμα των σχολών με ασφάλεια, φέρει ένα νομοσχέδιο για θέματα σημαντικά μεν, αλλά όχι επίκαιρα.
Το Νομοσχέδιο
Αν και το νομοσχέδιο έχει πολλές υποκατηγορίες, προτίμησα να επικεντρωθώ κυρίως σε αυτό της πανεπιστημιακής αστυνομίας, που τόσο πολύ έχει συζητηθεί.
Όλοι γνωρίζουμε τις δυνάμεις των ελληνικών πανεπιστημίων οι οποίες ίσως πολλές φορές χάνονται μέσα στην φθορά μερικών που στην πλειοψηφία τους δεν έχουν καμία σχέση με τα ιδρύματα.
Έπρεπε κάποια στιγμή, να μπει ένα τέλος με την “παράφραση” του ιερού πανεπιστημιακού ασύλου, το οποίο με τον καιρό έγινε άσυλο ανομίας και εν τέλει καταργήθηκε. Εφόσον τα πανεπιστήμια δεν έχουν πλέον το “άσυλο” και η αστυνομία μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να μπει στον χώρο και να συλλάβει τον παραβάτη που θα καταστρέψει, θα λεηλατήσει, θα κάνει εμπόριο ναρκωτικών και θα επιχειρήσει να κάνει μια οποιαδήποτε παραβατική συμπεριφορά, η επιλογή της δημιουργίας ενός ειδικού σώματος ασφαλείας θα έπρεπε να ήταν η έσχατη λύση και οι περισσότεροι ξέρουμε πως υπήρχαν κι άλλες λύσεις.
Ωστόσο, αν καταφέρουν να σταματήσουν πολλές πληγές (ή έστω μερικές από αυτές) των πανεπιστημίων, θα είναι σίγουρα κερδισμένη η φοιτητική κοινότητα.
Τα πανεπιστήμια είναι ιεροί χώροι για όλες τις χώρες, και σε αυτές δεν χωράνε μπαχαλάκηδες που καταστρέφουν τον εξοπλισμό των σχολών (όπου φυσικά θα έπρεπε να νομοθετηθεί επίσης η αποκατάσταση των ζημιών με δαπάνες του υπαίτιου ή της οικογένειας του, όπως γίνεται παντού), κομματικές παρατάξεις που συνεχίζουν να διατηρούν το πελατειακό κράτος (ενιαίο ψηφοδέλτιο ο φοιτητής θα πρέπει να ψηφίζει πρόσωπα και όχι κόμματα!), παραβατικές συμπεριφορές (κλοπές, διακίνηση ναρκωτικών, προπηλακισμοί καθηγητών) και τέλος, το πανεπιστήμιο πρέπει να αναβαθμιστεί και αισθητικά: τέλος οι αφίσες που γεμίζουν τους τοίχους των πανεπιστημίων με συνθήματα, πολιτικά μηνύματα κ.α.
Ας πάρουν τα πινέλα τους και τα σπρέι τους οι μαθητές της Σχολής Καλών Τεχνών και ας γεμίσουν τους τοίχους με ζωγραφιές, με προσωπογραφίες, αποφθέγματα, αναπαράσταση διάσημων ελληνικών έργων τέχνης. Δεν γίνεται να δαπανούνται 30 εκατ. ευρώ για τη δημιουργία ειδικού σώματος αστυνομίας μέσα στα πανεπιστήμια και να μην χορηγούνται τέτοιες δράσεις, όπως η αισθητική αναβάθμιση.
Όσο για τη διακίνηση των ναρκωτικών μέσα στα πανεπιστήμια, ας είμαστε ειλικρινείς: πλέον, αυτός που θέλει να βρει ναρκωτικά, μπορεί να τα βρει δυστυχώς παντού. Ας δει λοιπόν το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη πως θα φύγουν από όλους τους χώρους τα ναρκωτικά και όχι μόνο από τα πανεπιστήμια, γιατί ξέρουμε πως υπάρχουν μέρη που φοβάσαι να κυκλοφορήσεις μόνος σου, όπως π.χ. στην Θεσσαλονίκη, η ευρύτερη περιοχή της Καμάρας.
Και όσο για τις απόπειρες σεξουαλικής παρενόχλησης ή και βιασμού που ακούμε στα πανεπιστήμια, όπως φαίνεται, υπάρχουν κι άλλοι κλάδοι (υπεράνω πάσης υποψίας) που έχουν πολύ χειρότερα παραδείγματα παρενοχλήσεων που μέρα με τη μέρα γίνονται όλο και περισσότερα, δείχνοντας στον πολίτη ότι μπορεί να πέσει θύμα παρενόχλησης παντού.
Οπότε, ας πάρει το Υπουργείο Παιδείας τα απαραίτητα μέτρα, βάζοντας την σεξουαλική αγωγή μέσα στα σχολεία, που θα διδάσκουν ότι το ΟΧΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Ο-Χ-Ι.
Καλώς ή κακώς, το νομοσχέδιο ψηφίστηκε. Από εδώ και πέρα οι φοιτητές θα δουν το νομοσχέδιο και στην πράξη.
Όπως πάντα, ο πρώτος κριτής είναι η κοινή γνώμη. Εμείς. Υπομονή, μέχρι να δούμε το νομοσχέδιο σε εφαρμογή.
