«Ραντεβού στο Άγαλμα του Βενιζέλου»! Κάπως έτσι ξεκίνησε μια συνέντευξη, λίγο διαφορετική από τις υπόλοιπες. Ο ήλιος υπήρξε σύμμαχος μας, και η Ναταλία Δραγούμη η πρωταγωνίστρια μας. Σε μια περιπατητική συνέντευξη, ανακαλύψαμε τις σκέψεις, τις εμπειρίες και την έμπνευση που διαμορφώνουν τον κόσμο της ή καλύτερα, τα «σύμπαντα» της. Με την Ναταλία Δραγούμη περπατήσαμε στα στενά της Θεσσαλονίκης, όπου την ξεναγήσαμε σε μερικά από τα «κρυφά» σημεία της πόλης που δύσκολα γνωρίζεις αν δεν είσαι κάτοικος της. Σε αυτήν την συνέντευξη, σας καλούμε να έρθετε μαζί μας σε αυτήν την βόλτα, με την Ναταλία Δραγούμη που είναι το «Πρόσωπο της Εβδομάδας», ανακαλύπτοντας την πόλη και τη ζωή μέσα από τα μάτια μιας ηθοποιού που λατρεύει να πηγαίνει για καφέ με δικούς της ανθρώπους, ενθουσιάζεται με την trance μουσική και όχι μόνο, δυσκολεύεται να ξεχωρίσει αγαπημένους ρόλους και δημιουργεί σε κάθε ρόλο ένα «σύμπαν» το οποίο εμπλουτίζει με κάθε λεπτομέρεια. Την ευχαριστούμε θερμά για αυτή την όμορφη συζήτηση!
-Η καριέρα σου ξεκινάει με το “Μάνα Είναι Μόνο Μια”. Πώς ήταν η τηλεόραση τότε σε σύγκριση με την σημερινή;
-Καταρχάς ήμουν εγώ τελείως διαφορετική. Ήμουν πάρα πολύ μικρή, με τεράστιο ενθουσιασμό και δεν νομίζω ότι είχα καταλάβει τι ακριβώς πήγαινα να κάνω. Πήγα εκεί, μου άρεσε, αλλά δεν είχα καταλάβει. Είχα κάνει 5 χρόνια σπουδές αλλά ήμουν τελείως ανέμελη και μπήκα σε εκείνη την σειρά με ορμή παιδιού. Θεωρώ ότι δεν διάβαζα αρκετά, παρόλο που είχα τον ενθουσιασμό, τώρα διαβάζω πολύ περισσότερο. Η τηλεόραση τότε είχε κι εκείνη όμως τον ενθουσιασμό της γιατί ήταν η πρώτη χρονιά της ιδιωτικής τηλεόρασης, ήταν η πρώτη χρονιά του MEGA. Υπήρχε τότε τεράστια ζήτηση, περισσότερα χρήματα, έμπαιναν τα έγχρωμα στην ζωή μας, ήταν ένα τεράστιο γεγονός και ο κόσμος το αγκάλιασε.
– Άρα στην σύγκριση έχει αλλάξει κυρίως το οικονομικό κομμάτι;
-Ναι, καθώς υπήρχε ο ενθουσιασμός ότι ξεκινούσε κάτι καινούριο και πολύ σημαντικό για τον πολιτισμό. Όμως τώρα υπάρχει τεράστια πείρα, γίνονται κι άλλα πράγματα πολύ πιο κινηματογραφικά, εκείνα ήταν πιο τηλεοπτικά, γιατί υπήρχε τεράστιος διαχωρισμός ποιότητας ανάμεσα στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Τότε ήταν το σινεμά ποιοτικό και όχι η τηλεόραση, ενώ τώρα γίνονται και κινηματογραφικές δουλειές εντός της τηλεόρασης.
-Είχε πεθάνει η βιντεοκασέτα και ξεκίνησε η τηλεόραση…
-Ναι, είχε πεθάνει. Την βιντεοκασέτα δεν την πρόλαβα ως ηθοποιός, επίσης ο χρόνος είναι κάτι που αλλοιώνει πάρα πολύ τα πράγματα και μεταλλάσσει την αισθητική. Αυτό ισχύει και σε μένα. Ας πούμε, περπατώντας στον δρόμο παλιά έβλεπα σπίτια του ’50 και δεν μου άρεσαν καθόλου, ενώ τώρα μου αρέσουν πάρα πολύ, που πέρασαν τα χρόνια και καταλαβαίνω την αξία τους. Τότε την βιντεοκασέτα την κοροιδεύαμε, τώρα έχει γίνει ένα σήμα κατατεθέν μιας ολόκληρης εποχής. Όταν πετυχαίνω στην τηλεόραση βιντεοταινίες, τις βλέπω με πάρα πολύ ενδιαφέρον.
-Θεωρούταν και trash εκείνη την εποχή…
-Γι’αυτό τις κοροιδεύαμε, επειδή ήταν trash! Κι όμως σήμερα, η βιντεοκασέτα έχει μια αθωότητα εκείνης της εποχής την οποία δεν βλέπουμε σήμερα. Δεν λέω “αχ γιατί δεν έκανα βιντεοκασέτες” αλλά βλέποντας αυτές, βλέπω μια εποχή αθωότητας που πέρασε. Σεναριακά βέβαια δεν θα στέκανε τώρα με το #MeToo και το body shaming, γιατί σχεδόν όλα στηρίζονται σε αυτό, κυρίως οι Αμερικάνικες σειρές. Για παράδειγμα, το “Married with Children” δεν θα μπορούσε να έπαιζε τώρα.
Έχει τα καλά του και τα κακά του, τουλάχιστον τώρα γίνεται ένας αγώνας για να σταματήσει το body shaming. Εγώ όμως δεν είμαι της γνώμης ότι αυτά πρέπει να κοπούν ή να αλλάξουν τα τραγούδια, όπως πρόσφατα είδαμε. Πέρασαν οι εποχές και πρέπει να μην υπάρχουν στα καινούρια, όχι όμως να κόβονται από τα παλιά ή να αλλάζουν στίχους στα τραγούδια. Ας μείνει ως έχει και ας διορθωθεί στα επόμενα, έτσι ήταν τα πράγματα τότε καλώς ή κακώς, δεν μπορούμε να αλλάξουμε την ιστορία. Δεν θα αλλάξει κάτι αν αλλάξει ένα σενάριο ή έναν στίχο, κάθε πράγμα εξελίσσεται.
-Πολλές φορές όταν παίζονται κλασσικές ελληνικές ταινίες στην τηλεόραση πολλοί σχολιάζουν αρνητικά στο Twitter την προβολή της ταινίας…
-Εγώ διαφωνώ κάθετα, να μην προβάλλονται οι ταινίες, οι εποχές άλλαξαν ,και καλώς άλλαξαν, αλλά αυτά είναι σημάδια των καιρών και του πολιτισμού μας που πρέπει να μείνουν. Πρέπει να έχουμε την γνώση τώρα για να λέμε ότι τότε ήταν έτσι τα πράγματα ώστε να μην τα επαναλάβουμε. Για μένα ό,τι περνάει μέσα στα χρόνια και μένει, το σέβομαι. Σαν τα γηρατειά, εγώ μπροστά σε έναν ηλικιωμένο άνθρωπο εγώ παγώνω, τον σέβομαι, ακόμα και να μου μιλήσει άσχημα θα το βουλώσω. Ίσως γιατί βλέπω τα γηρατειά να έρχονται! (γελάει)
-Πρωταγωνιστείς στην Παράσταση «Κι από Σμύρνη… Σαλονίκη». Πώς αισθάνεσαι για αυτήν την συμμετοχή και ποιος είναι ο ρόλος σου;
-Υποδύομαι τον ρόλο μιας Εβραίας της Θεσσαλονίκης , είμαι σε όλο το Εβραϊκό κομμάτι της παράστασης. Η παράσταση έχει ένα μεγάλο κεφάλαιο για την εβραϊκή ιστορία της Θεσσαλονίκης η οποία είναι μια ιστορία που δεν γνωρίζει ο πολύς κόσμος και η Μιμή Ντενίση την αναδεικνύει με ένα πολύ μελετημένο τρόπο, την περικυκλώνει, και φωτίζει ένα κομμάτι που δεν είναι καθόλου φωτισμένο.
Νιώθω περήφανη που είμαι κομμάτι μιας αφήγησης της ιστορίας του τόπου μας και της Θεσσαλονίκης μέσω αυτής της παράστασης. Η Μιμή Ντενίση στο τέλος κάθε παράστασης αναφέρει ότι αυτό το έργο γράφτηκε για την Θεσσαλονίκη και την Μακεδονία, νιώθω ότι είναι ένας τόπος που νιώθω μια σύνδεση, παρόλο που δεν είμαι από την Θεσσαλονίκη. Είναι η πόλη που περπατάω και συναντώ ονόματα των προγόνων μου.
“Δεν ένιωσα ποτέ ότι είμαι κάποια διαφορετική από τους άλλους, ότι επειδή έχω τέτοιο βαρύ όνομα πρέπει να φέρω βαριά ευθύνη. Ο πατέρας μου με άφησε να κάνω ό,τι θέλω ως καλλιτέχνης , ποτέ δεν μου έλεγε “πρόσεχε το όνομα σου”, που αυτό συνήθως μου το έλεγε η γιαγιά μου από την πλευρά της μαμάς μου, που αν και δεν είχε κάποιο “βαρύ” όνομα αλλά ήταν από μια καλή οικογένεια πολύ συχνά μου έλεγε “τι θα πει ο τάδε, εσύ είσαι μια Δραγούμη”, αλλά ο πατέρας μου δεν μου το έλεγε ποτέ.”
– Έχεις ένα όνομα «βαρύ σαν ιστορία». Το όνομα σου προέρχεται από την σύζυγο του Παύλου Μελά, ενώ το επώνυμο από τον Ίωνα Δραγούμη, ο παππού σου ήταν Υπουργός, ενώ είχες και συγγενή πρωθυπουργό. Πως νιώθεις που κουβαλάς μια τέτοια σπουδαία ιστορία στο ονοματεπώνυμο σου;
– Νιώθω υπέροχα, νιώθω πολύ περήφανη για τους προγόνους μου, νιώθω απεριόριστη αγάπη για τον πατέρα μου που μου έδωσε παιδεία μέσα απ’ όλο αυτό, γιατί αισθάνομαι ότι πήρα μόνο τα καλά. Δεν ένιωσα ποτέ ότι είμαι κάποια διαφορετική από τους άλλους, ότι επειδή έχω τέτοιο βαρύ όνομα πρέπει να φέρω βαριά ευθύνη. Ο πατέρας μου με άφησε να κάνω ό,τι θέλω ως καλλιτέχνης , ποτέ δεν μου έλεγε “πρόσεχε το όνομα σου”, που αυτό συνήθως μου το έλεγε η γιαγιά μου από την πλευρά της μαμάς μου, που αν και δεν είχε κάποιο “βαρύ” όνομα αλλά ήταν από μια καλή οικογένεια πολύ συχνά μου έλεγε “τι θα πει ο τάδε, εσύ είσαι μια Δραγούμη”, αλλά ο πατέρας μου δεν μου το έλεγε ποτέ. Η γιαγιά μου από την πλευρά του πατέρα μου λεγόταν Βαλαωρίτου, και μάλιστα υπάρχει μια γωνία στην Θεσσαλονίκη που η οδός Βαλαωρίτου με την οδό Δραγούμη συναντιόνται, είναι η γωνία του παππού και της γιαγιάς.
-Και η οδός Παύλου Μελά έχει σχέση με εσάς, εκτός από την Ίωνος Δραγούμη και την Βαλαωρίτου…
-Ναι, και ο Παύλος Μελάς ήταν συγγενής μου, ήταν ο άνδρας της Ναταλίας Δραγούμη όπου πήρα το όνομα της. Νιώθω πάρα πολύ περήφανη που είμαι κομμάτι αυτής της παράστασης, γιατί γίνομαι κομμάτι της ιστορίας του τόπου μας με έναν πάρα πολύ ωραίο τρόπο έτσι όπως το έχει γράψει και το έχει σκηνοθετήσει η Μιμή Ντενίση. Δεν θα βαρεθώ ποτέ να ακούω την Μιμή Ντενίση να αφηγείται την ιστορία στην σκηνή, δεν την χορταίνω. Και την λέει με τόση ωραία ενέργεια που φαίνεται ότι το λέει από μέσα της, είναι σαν ένα φως που βγαίνει από μέσα της και θέλει να το μοιραστεί. Και το κοινό στο τέλος σηκώνεται, χειροκροτεί, συγκινείται.
-Σου αρέσει η Θεσσαλονίκη;
-Την λατρεύω. Κάθε φορά που έρχομαι την βρίσκω όλο και πιο όμορφη, κάνω ένα πολύ ωραίο διάλειμμα από την Αθηναϊκή μου ζωή, βρίσκομαι εδώ και περνάω πάρα πολύ ωραία, κάθε μέρα πάω βόλτες, πίνω καφέδες, βγαίνω τα βράδια, είναι σαν να έχω ξανανιώσει, σαν να είμαι 18 χρόνων. Πίσω στα teens, σαν να είμαι στην ηλικία σου.
Κάθε φορά που έρχομαι επιβεβαιώνω την ομορφιά της. Κάνουμε τέλειους περιπάτους, κάθε μέρα πάμε με τα πόδια στο Μέγαρο Μουσικής από την Αριστοτέλους, (τα πόδια μου τα έχω διαλύσει βέβαια!). Έχω μια καθημερινότητα που μου αρέσει, γιατί από τα 25 μου έρχομαι κάθε χρόνο στην Θεσσαλονίκη με μια παράσταση. Την ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή αυτήν την πόλη. Έχει μια ατμόσφαιρα πολύ γοητευτική. Αισθάνομαι σαν το σπίτι μου.
“Θεωρώ πολύ σημαντικό να έχεις στενή σχέση με τους συναδέλφους σου, γιατί λύνεσαι τόσο πολύ σε κάθε έργο και πάει παραπέρα το υποκριτικό κομμάτι. Στο θέατρο όταν σταματάς τελείως να ντρέπεσαι, τελείως, εκεί αρχίζεις και ανθίζεις ως ηθοποιός. Κι αυτό συμβαίνει συχνά όταν γνωρίζεις τον άλλον πάρα πολύ καλά και έχουν πέσει όλες οι μάσκες.”
-Την ίδια στιγμή, πρωταγωνιστείτε και στην Παράσταση «Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Ημέρες», το οποίο έκανε και περιοδεία…
– Είναι 3η σεζόν, έχει κάνει περιοδεία, έχουμε παίξει 2 σεζόν στην Αθήνα και συνεχίζει να γεμίζει ακόμα. Είναι παιδική παράσταση, αλλά είναι από τα παιδικά που δεν βαριούνται οι γονείς. Είναι πολύ ωραίο έργο, και σε αυτό το έργο βρίσκεται όλη μου η τέλεια χημεία με τον Μέμο Μπεγνή. Μέσα σε έναν υπέροχο θίασο, ξετυλίγω και την σχέση μου με τον φίλο μου τον Μέμο Μπεγνή και επί σκηνής και εκτός σκηνής. Θεωρώ πολύ σημαντικό να έχεις στενή σχέση με τους συναδέλφους σου, γιατί λύνεσαι τόσο πολύ σε κάθε έργο και πάει παραπέρα το υποκριτικό κομμάτι. Στο θέατρο όταν σταματάς τελείως να ντρέπεσαι, τελείως, εκεί αρχίζεις και ανθίζεις ως ηθοποιός. Κι αυτό συμβαίνει συχνά όταν γνωρίζεις τον άλλον πάρα πολύ καλά και έχουν πέσει όλες οι μάσκες.
-Την Κυριακή 18/2 είναι η τελευταία παράσταση;
-Ναι, στο θέατρο Κολοσσαίον.
-Έχεις συμμετάσχει σε πολλές ταινίες, παραστάσεις και σειρές, υπήρξες όμως και παρουσιάστρια. Μπορούμε να τις μετρήσουμε παρέα;
Έχω κάνει πολύ Σινεμά, που για Έλληνα ηθοποιό δεν είναι σύνηθες, περίπου 20 ταινίες. Θέατρο έχω κάνει περίπου 60 και εννοείται εκπομπές. Νιώθω όμως πολύ συχνά ακόμα αρχάρια.
-Πώς γίνεται αυτό; Γιατί μιλάμε για μια καριέρα που έχει τα πάντα…
-Πολύ συχνά νιώθω αρχάρια με την καλή έννοια, έχω ακόμα την όρεξη, δεν έχω κουραστεί. Καταλαβαίνω αυτούς που λένε σε μια ηλικία “κουράστηκα”. Το θέατρο είναι το σπίτι μου. Δεν έχω κουραστεί ακόμα, γιατί κάθε ρόλο τον παίρνω πάντα από το μηδέν, με μυαλό αρχάριας. Στην πορεία καταλαβαίνω ότι έχω προχωρήσει σε σύγκριση με παλαιότερα, στον τρόπο που αντιμετωπίζω τους ρόλους.
-Μήπως είναι όμως αυτό και μια άμυνα απέναντι στην μονοτονία ή στην βαρεμάρα;
-Δεν ξέρω. Γενικά είμαι ενθουσιώδης τύπος. Δεν είμαι μπλαζέ μπροστά σε τίποτα, ακόμα και σε κάτι που μπορεί να μην με ενδιαφέρει τόσο πολύ δεν θα το δω μπλαζέ, θα ψάξω και θα βρω την χαρά του.
Νομίζω ότι από την ζωή ψάχνω να βρίσκω χαρές, ακόμα και σε κάτι που δεν είναι τόσο καλό εγώ θα ψάξω να βρω την χαρά.
“Οι έρευνες που κάνω πάνω στον ρόλο, τα εξωτερικά ερεθίσματα είναι το σύμπαν της παράστασης, το σύμπαν του ρόλου που παίζω και εκτυλίσσεται από την διαδρομή που θα διασχίσω για να πάω στο θέατρο, μέχρι το “καλησπέρα” στο ταμείο, μέχρι τα καμαρίνια, τα ρούχα, ο καφές που θα πάρω. Όλο αυτό χάνεται, με την τελευταία παράσταση.”
– Πώς προετοιμάζεσαι για κάθε ρόλο προσωπικά; Είτε πρόκειται για θέατρο, είτε για κινηματογράφο, είτε και για παρουσίαση.
– Εξαρτάται, μετά από τόσα χρόνια πείρας ξέρω ακριβώς τα κουμπιά μου. Εμένα το μότο μου για την υποκριτική είναι η αλήθεια, θέλω να τα παίζω όλα αληθινά, αυτό είναι επιλογή μου. Επίσης αυτό που μου αρέσει είναι ότι σε κάθε ρόλο δημιουργείται ένα σύμπαν στο οποίο μπαίνω μέσα. Αυτό το σύμπαν είναι το εσωτερικό μου σύμπαν σε σχέση με τον ρόλο όπως οι εικόνες μου, τα βιώματά μου που ταιριάζουν στον ρόλο και τον χτίζω με τις πρόβες και το διάβασμα.
Μετά οι έρευνες που κάνω πάνω στον ρόλο, τα εξωτερικά ερεθίσματα είναι το σύμπαν της παράστασης, το σύμπαν του ρόλου που παίζω και εκτυλίσσεται από την διαδρομή που θα διασχίσω για να πάω στο θέατρο, μέχρι το “καλησπέρα” στο ταμείο, μέχρι τα καμαρίνια, τα ρούχα, ο καφές που θα πάρω. Όλο αυτό χάνεται, με την τελευταία παράσταση.
-Κάθε ρόλος ουσιαστικά δημιουργεί και ένα νέο σύμπαν, μια νέα συνήθεια η οποία χάνεται…
-Ακριβώς, από εσωτερική μέχρι πνευματική. Αυτό το σύμπαν που μπαίνω είναι για μένα η τεράστια γοητεία του Θεάτρου. Επίσης και οι μουσικές που ακούω εκείνη την περίοδο τις συνδυάζω με τον ρόλο, κι αυτό με βάζει στο σύμπαν. Το ποια μουσική ακούω είναι ένα από τα μυστικά που δεν τα λέω.
– Έχει σημαντικό ρόλο η μουσική στην ζωή σου; Δεδομένης και της δουλειάς του πατέρα σου…
-Θεωρώ την μουσική πάρα πολύ σημαντική, για εμένα είναι η τέλεια μορφή της τέχνης, πρώτα η μουσική και μετά η ζωγραφική. Η μουσική σε βάζει σε ένα μοναδικό παράλληλο σύμπαν αλλά την βάζεις και εσύ στο δικό σου ανά πάσα στιγμή. Αυτό μου αρέσει πάρα πολύ, και ισχύει είτε είσαι ηθοποιός είτε όχι. Ο πατέρας μου ήταν μουσικολόγος και έχω ιδιαίτερη σχέση με την μουσική, ειδικά από τότε που τον έχασα.
-Αν η Ναταλία Δραγούμη ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν αυτό;
-Πάρα πολύ δύσκολη ερώτηση, γιατί έχω πάρα πολλές πλευρές και δεν μπορείς να φανταστείς πόσα διαφορετικά είδη μουσικής μου μιλάνε, δηλαδή μου μιλάει η Liturgy of St. John του Rachmaninoff, μου μιλάει πάρα πολύ και η trance μουσικής. Αγαπώ πολλά είδη μουσικής. “Shazamαρω” κάθε μέρα, είναι η τέλεια ανακάλυψη! Μακάρι να υπήρχε και ένα Shazam που θα σκανάρεις περιοχές και θα σου δείχνουν την εξέλιξη που είχαν ανά τους αιώνες.
– Τι κρατάς μετά το τέλος κάθε δουλειάς;
-Aυτό το σύμπαν που σου λέω, αποθηκεύεται μέσα σου, και όλο αυτό είναι ένα κομμάτι που σε πάει παραπέρα, είναι ένα κέρδος. Δεν εξαφανίζεται.
Το σημαντικότερο είναι ότι σου μένουν φίλοι, όχι όλοι, αλλά μένουν. Μπορεί από μια δουλειά να μην μείνει και κανένας και σε μια άλλη να μείνουν όλοι. Για μένα οι σχέσεις και η συναναστροφή είναι αυτό που μου αρέσει, δεν αντέχω την μοναξιά.
-Δεν νιώθεις δηλαδή ότι μερικές στιγμές θέλεις να μείνεις μόνη σου;
-Όχι. Δεν θέλω. Δεν αγαπώ την μοναξιά. Μπορεί να είναι μια αδυναμία, μπορεί όμως να είναι ένας δρόμος για να βρίσκεις λύσεις μέσα από τις σχέσεις. Έχει και θετικά και αρνητικά αυτό.
“Νιώθω πλούσια με όλους τους ρόλους που έχω παίξει.”
– Αν σου ζητούσαμε να ξεχωρίσεις έναν ρόλο, ποιος θα ήταν αυτός και γιατί;
-Με όλους αυτούς τους ρόλους που έχω κάνει μου είναι πολύ δύσκολο, απλώς έχω ρόλους που έχουν σηματοδοτήσει εποχές της ζωής μου, όπως για παράδειγμα ο ρόλος της Alice στο “Closer” . Τότε έκοψα για δεύτερη φορά τα μαλλιά μου πάρα πολύ κοντά και ήταν μια νέα εποχή για μένα, δεν ξέρω γιατί. Είναι μια εποχή που την αναπολώ, ήταν ένας εαυτός που μου άρεσε. Ξεχωρίζω την εποχή του Κοκκινόπουλου, ένα σίριαλ που αγάπησα πολύ ήταν το “Για την Καρδιά Ενός Αγγέλου”, ήταν ένας από τους αγαπημένους μου ρόλους.
Στο Σινεμά ξεχωρίζω την “Τεστοστερόνη” του Πανουσόπουλου, τον “Εργένη” του Παναγιωτόπουλου που ήταν ο πρώτος μου κινηματογραφικός ρόλος. “Η Διακριτική γοητεία των αρσενικών” της Όλγας Μαλέα που ήταν ο πρώτος μου “υπερπρωταγωνιστικός” ρόλος μου στον Κινηματογράφο. Ο πρώτος μου θεατρικός ρόλος στην “Δωδέκατη Νύχτα” του Σαίξπηρ, οι “Τρεις Αδερφές” του Τσέχωφ.
Αυτοί ήταν σταθμοί για μένα. Είναι πολλά, νιώθω πλούσια. Νιώθω πλούσια με όλους τους ρόλους που έχω παίξει.
– Αν σου ζητούσαμε να αναφέρεις μια ευχάριστη και μια δυσάρεστη στιγμή στην καριέρα σου ποιες θα ήταν αυτές και γιατί;
– Αχ δεν θέλω να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση, είναι μια τόσο ηλιόλουστη μέρα για να σκάψω.
– Συμμετείχες σε μια ιστορική στιγμή για τον ελληνικό αθλητισμό και για την ΑΕΚ ειδικότερα: ήσουν η παρουσιάστρια των εγκαινίων του νέου γηπέδου της ΑΕΚ, πως ένιωσες εκείνη την ημέρα; Περίγραψε μας τον παλμό εκείνης της ημέρας.
– Ήταν μεγάλη εμπειρία. Το συναίσθημα ήταν απερίγραπτο. Με ρωτούσαν αν έχω τρακ (έχω πάντα τρακ σε όλα), αλλά το δέος που ένιωθα είχε ξεπεράσει το τρακ. Το πολύ διαφορετικό είναι ότι σαν ηθοποιός έχεις μια ασφάλεια πίσω σου λόγω των παρασκηνίων, ενώ στο γήπεδο δεν μπορούσα να “κρυφτώ” και το χάρηκα πάρα πολύ, ήταν 36 χιλιάδες άνθρωποι μαζί σου. Όλοι ήρθαν για την κοινή τους αγάπη που είναι η ΑΕΚ. Το έζησα απόλυτα. Ο ήχος του χειροκροτήματος δεν ξεχνιέται, πόσο χαίρομαι που το έζησα αυτό…
-Πως χαλαρώνεις μετά από μια δύσκολη μέρα; Πως περνάς στον ελεύθερο σου χρόνο;
– Στην Θεσσαλονίκη είναι άλλες οι συνθήκες, στην Θεσσαλονίκη θέλω να πηγαίνω για ποτό, να πηγαίνω σε μπαράκια, να γνωρίζω νέα μαγαζιά -θέλω να με βοηθήσεις κι εσύ σε αυτό!-, να πίνω καφέδες, γενικά στην καθημερινότητα μου μου αρέσει να πηγαίνω για καφέ με φίλους ή με τον άνδρα μου, μου αρέσει η λογική να βγαίνω για να πούμε τα νέα μας, μου αρέσει η έξοδος σε ένα εστιατόριο αλλά και η έξοδος σε ένα μαγαζί με ηλεκτρονική μουσική. Ελεύθερο χρόνο στην Αθήνα δεν έχω τόσο πολύ λόγω των παιδιών και των υποχρεώσεων μου, αλλά στην Θεσσαλονίκη απολαμβάνω τον ελεύθερο μου χρόνο. Να φανταστείς ότι Δευτέρα-Τρίτη που δεν παίζουμε παραστάσεις είχα προγραμματίσει να κατέβω στην Αθήνα αλλά έκανα κοπάνα και έμεινα εδώ! (γελάει)
-Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
– Δεν τα ξέρω, ζυμώνονται…
-Αγαπημένη Ταινία;
-Κι άλλη δύσκολη ερώτηση! Δεν μπορώ να διαλέξω, ίσως μετά να μου έρθει κάτι στο μυαλό… Εξάλλου δεν πάω συχνά σινεμά λόγω δουλειάς.
– Τι θα ήθελες να πεις στους αναγνώστες που θα διαβάσουν αυτήν την συνέντευξη;
– Να μην αποφεύγουν την γνώση, γιατί πολύ συχνά όταν είμαστε μικροί την γνώση δεν την βάζουμε πάνω απ’όλα, να μην την αποφεύγουν γιατί μετά θα τους λείψει. Όταν λέω γνώση δεν εννοώ το διάβασμα μόνο και τα βιβλία, την γνώση με την ευρεία έννοια, τι γίνεται γύρω σου, τι γινόταν παλιά, την έρευνα. Σε διαμορφώνει σαν άνθρωπο και σε κάνουν να μπορείς να έχεις τις απόψεις στο μεγαλώνοντας. Και ενδεχομένως να αλλάξεις κάτι στην χώρα σου και στην ζωή σου.
Συνέντευξη: Βαγγέλης Λαζαρίδης
Πληροφορίες& εισιτήρια για το ” Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Ημέρες” εδώ και για το “Κι από Σμύρνη … Σαλονίκη” εδώ.
