Στα καλοκαίρια βρίσκουν τη θέση τους τα συναισθηματικά εναύσματα των ημερών που προσδοκούμε σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο. Και μετά, η στιγμή αυτή συναντιέται με το μέλλον, στις πρώτες ώρες της επιστροφής. Είναι η στιγμή που όλα προδίδουν πως έλειπες και το μυαλό σου ξέχασε να επιστρέψει μαζί σου.
Ο Σεπτέμβριος είναι συχνά ο μήνας που φέρνει μαζί μια γλυκιά νοχελικότητα, συνέχεια της μετάβασης από την ελευθερία του καλοκαιριού, στη ρουτίνα του φθινοπώρου. Στην πρόωρη εμφάνιση της νύχτας, στα πρωτοκούδουνα των σχολείων, στις εγγραφές και στις αιτήσεις για δουλειά. Εκεί συναντούμε τον Σεπτέμβρη. Στα πρώτα μπουρίνια, που ενίοτε συστήνονται ως αθώες ψιχάλες, και καλούν για ζεστά ροφήματα τις πρώτες πρωινές ώρες και για νυχτερινές αποδράσεις στα επιζώντα θερινά.
Εκεί συναντούμε τον Σεπτέμβρη. Στις συζητήσεις για τις ‘’νέες αρχές’’, τους ‘’καινούργιους στόχους’’, στην ιδέα ότι ο μήνας αυτός πρόκειται για μια δεύτερη Πρωτοχρονιά, γεμάτη βεβιασμένες υποσχέσεις για αλλαγές, ανανέωση και αυτοβελτίωση.
Οι ‘’ενάρξεις’’ είναι δύσκολες, γιατί τις ορίζουμε ως τέτοιες, ως ενάρξεις. Στην πραγματικότητα, δεν εκκινεί τίποτα. Είναι μια συνέχεια της φυσικής ροής της ζωής. Και η αλήθεια είναι ότι το timing των αλλαγών δεν καθορίζεται από ημερολόγια και καμπανάκια που χτυπούν για νέες αρχές.
Οι αλλαγές δεν χρειάζεται να ξεκινούν με μεγαλόπνοα σχέδια και να εκκινούν σε βεβιασμένες αφετηρίες. Συχνά, εκκινούν αθόρυβα, χωρίς φανφάρες, μέσα από μικρές, καθημερινές πράξεις κουράγιου, απαλλαγμένες από το αν συμβαδίζουν με την αρχή της εβδομάδας ή του μήνα και αποδεσμευμένες από ημερολογιακές επιταγές.
Κάθε μέρα είναι μια μοναδική ευκαιρία για να υιοθετήσουμε μικρές αλλαγές, ικανές να μας φέρουν πιο κοντά στον εαυτό μας, να τον γνωρίσουμε ένα χιλιοστό παραπάνω, να τον κατανοήσουμε λίγο πιο βαθιά και να του επιτρέψουμε να ζήσει με τον ρυθμό που του ταιριάζει, χωρίς πίεση και βιασύνη να προλάβει τον επόμενο Σεπτέμβρη, την επικείμενη Πρωτοχρονιά, την αρχή της εβδομάδας ή του μήνα, αλλά ψύχραιμο να αντιμετωπίζει αχρωμάτιστα τις αλλαγές και τον εγκλιματισμό σε καινούργιες συνθήκες (οι οποίες, τελικά, δεν είναι και τόσο καινούργιες).
Όλοι έχουμε μια θεώρηση του καλοκαιριού, υπό την πάντοτε επιτυχή συνταγή του φωτός, με τη ζέστη, τη θάλασσα, τα παγωμένα ποτά και το ξηρό δέρμα. Και κάπως έτσι πέφτουμε συχνά στην παγίδα να ορίσουμε με τόσο στενούς και αποκλειστικούς όρους, την ευτυχία. Το καλοκαίρι, όμως –μαζί του και η ορισμένη ευτυχία- ενίοτε παρουσιάζεται γκρίζο, με μπόρες, ίσως και υποτονικό. Μα μαζί του φέρνει και μια δροσιά, απροσδόκητα αναγκαία.
Έτσι να υποδεχόμαστε τους Σεπτέμβρες μας, με αυτή τη δροσιά. Σαν ένα κράμα του καλοκαιριού και του φθινοπώρου, να την τρυπώσουμε μέσα στο σακίδιό μας και να επιστρέψουμε μαζί της στο σπίτι. Να απολαμβάνουμε τις αλλαγές του Σεπτεμβρίου και συνάμα, να παραμένουμε μάρτυρες του δικού μας, μοναδικού timing.
Είναι γλυκόπικρη η νοσταλγία του γαλάζιου.
