21 Μαΐου 2020
Σαν σήμερα στις 22 Μαΐου 1885 έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος συγγραφέας Βίκτορ Ουγκώ. Ένας άνθρωπος ο οποίος άφησε το στίγμα του στη παγκόσμια λογοτεχνική ιστορία εξαιτίας του απαράμιλλου συγγραφικού ταλέντου, αλλά και της αδιαμφισβήτητης συμβολής του στο κίνημα του Γαλλικού ρομαντισμού κατά τον 19ο αιώνα στην Ευρώπη.
Γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1802 στη πόλη Μπεζανσόν του νομού Φρανς-Κοντέ της ανατολικής Γαλλίας και ήταν ο μικρότερος γιός του Ιωσήφ Ουγκώ και της Σοφί Τρεμπισέ. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός με δημοκρατικές αντιλήψεις και αθεϊστής, ενώ η μητέρα του προερχόταν από αριστοκρατική οικογένεια με φιλομοναρχικές και ρωμαιοκαθολικές πεποιθήσεις. Ο ίδιος όταν ασχολήθηκε με τη πολιτική, δε διατήρησε σταθερή άποψη, αφού από φιλομοναρχικός συντηρητικός μετεξελίχθηκε σε ριζοσπάστης δημοκρατικός.
Από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας του αντιλήφθηκε το λογοτεχνικό του ταλέντο και ξεκίνησε μεταφράσεις έργων από τα λατινικά και τη συγγραφή ποιημάτων. Σύντομα, έγινε γνωστός ανάμεσα στον ακαδημαϊκό κύκλο της εποχής, αλλά και στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό εξαιτίας διαφόρων συγγραφικών έργων, όπως η Παναγία των Παρισίων (1831), Les contemplates (1856), οι Άθλιοι (1862) και άλλα.
Ήταν ένας μυθοπλάστης ποιητής που προπαντός επιθυμούσε μια ριζική αλλαγή για τον κόσμο. Εκφώνησε λόγους εναντίον της κοινωνικής αδικίας, ενώ ταυτόχρονα αποτελούσε μέλος της Εθνικής Συνέλευσης της Γαλλίας που αγωνίζονταν για τον τερματισμό της φτώχειας, την δωρεάν εκπαίδευση για όλα τα παιδιά και την κατάργηση της θανατικής καταδίκης.
Η πραξικοπηματική κατάλυση της Δημοκρατίας από τον Ναπολέοντα το 1851 ανάγκασε τον Βίκτορ Ουγκώ να διαφύγει στις Βρυξέλλες για 20 χρόνια αυτοεξορίας. Όπως ο ίδιος έλεγε στο ποίημα του «Lettre a une famme» (Γράμμα σε μια γυναίκα) «Je ne sais plus mon mom, je m’apelle Patrie!» (Δεν γνωρίζω το όνομα μου, ονομάζομαι Πατρίς). Το έθνος τον ταύτισε με την ίδια τη Γαλλία και εν πολλοίς συνεχίζει έως και σήμερα.
Το πλέον χαρακτηριστικό γεγονός ήταν ότι λάτρευε τις γυναίκες. Ο δυσαρμονικός γάμος του με την Αντέλ Φουσέ δεν κράτησε και πολύ, ωστόσο ο πόθος του για την ερωτική πράξη ικανοποιούνταν πρωί, μεσημέρι και βράδυ στους οίκους ανοχής. Μάλιστα όταν πέθανε, τα πορνεία σε όλο το Παρίσι παρέμειναν κλειστά για μια μέρα σε ένδειξη πένθους.
Επίσης, ο Ουγκώ έγραφε γυμνός. Όταν έγραφε ήταν κλειδωμένος στο δωμάτιό του με τα χαρτιά και τη πένα του. Σύμφωνα με μαρτυρίες, έδινε τα ρούχα του στις υπηρέτριες με αυστηρή προειδοποίηση να μην του τα επιστρέψουν, εάν δε τελειώσει το κεφάλαιο που έγραφε. Κατά τη διάρκεια της συγγραφής της Παναγίας των Παρισίων αγόρασε ένα τεράστιο πλεκτό «γκρι σαλί» με το οποίο τυλιγόταν από τη κορυφή έως τα νύχια για να μην μπει στο πειρασμό να βγει από το δωμάτιο και αφήσει τα χειρόγραφα μισοτελειωμένα.
Πέρα από συγγραφέας ήταν ζωγράφος και σχεδιαστής. Φιλέλληνας, οραματιστής, ονειροπόλος πέθανε σε ηλικία 83 ετών αφήνοντας πίσω του μια ζωή γεμάτη δόξα και πνευματική διαύγεια. Πάλεψε για έναν κόσμο ειρηνικό, δίκαιο, ίσο. Τα έργα του αξιομνημόνευτα και η μνήμη του αέναη.
Την ημέρα της κηδείας του κηρύχθηκε εθνικό πένθος. Δύο εκατομμύρια άνθρωποι τον συνόδευσαν από την Αψίδα του Θριάμβου στο Πάνθεον, το οποίο ορίστηκε ως η τελευταία του κατοικία.
