15 Iουνίου 2020
Πριν λίγα 24ωρα ήταν η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Εργασίας. Όπως συμβαίνει συνήθως με τις παγκόσμιες ημέρες είναι ευκαιρία να καταγραφούν ορισμένα αριθμητικά στοιχεία. Πίσω όμως από αυτά τα στοιχεία υπάρχουν ανθρώπινες ζωές και στη προκειμένη περίπτωση ζωές μικρών και αθώων παιδιών.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, πάνω από 218 εκατομμύρια παιδιά (ηλικίας 5 έως 17 ετών) στον κόσμο εργάζονται σε καθημερινή βάση. Βασικά θεμελιώδη δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στη μόρφωση και στο παιχνίδι είναι άγνωστα στα παιδιά αυτά διότι απλούστατα δεν έχουν την ευκαιρία της κοινωνικοποίησης και της συναναστροφής που προσφέρει το σχολείο. Κάποια δουλεύουν σε επικίνδυνα και θορυβώδη εργοστάσια, ενώ κάποια άλλα σε χωράφια ή σε βιοτεχνίες κατασκευής αθλητικών προϊόντων ή χαλιών. Σε κάθε περίπτωση, ο φόβος της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας είναι έντονος.
Καταρχάς, η πλειονότητα των εργαζομένων παιδιών προέρχεται από οικογένειες ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων, οικογένειες αναλφάβητων ή προσφύγων. Η ανάγκη οικονομικής συνεισφοράς σε συνδυασμό με το προβληματικό οικογενειακό περιβάλλον που επικρατεί τα ωθεί στην εργασία και κατ’ επέκταση στην εκμετάλλευση. Από την άλλη, η αύξηση της ανεργίας στη σύγχρονη εποχή και οι νόμοι που επιτρέπουν τις μαζικές απολύσεις έχουν δώσει τη δυνατότητα σε πολλούς εργοδότες να αντικαταστήσουν τους εργάτες με τα φτηνά παιδικά εργατικά χέρια.
Επιπλέον, ο αμοραλισμός και η αδιαφορία της κοινωνίας για το μέλλον των παιδιών που εργάζονται έχουν επιτρέψει στο φαινόμενο της παιδικής εργασίας να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Οι εργοδότες, εξαιτίας της έλλειψης ανθρωπιστικής παιδείας δεν αισθάνονται τις παραμικρές τύψεις ή ενοχές για τη καταπάτηση των δικαιωμάτων των παιδιών. Από την άλλη πλευρά, τα παιδιά, εξαιτίας του μικρού της ηλικίας δεν έχουν τη συνείδηση των δικαιωμάτων τους, ούτε την ικανότητα να τα διεκδικήσουν με αποτέλεσμα οι εργοδότες να μη διστάζουν να εκμεταλλευτούν και αυτήν την αδυναμία.
Αδιαμφισβήτητα, το μέλλον που διαγράφεται για αυτά τα παιδιά είναι ζοφερό. Δεν έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν τις ικανότητές τους, να διευρύνουν τους πνευματικούς τους ορίζοντες και να ανεγερθούν κοινωνικά μέσω του σχολείου. Παύουν να οραματίζονται ένα καλύτερο «αύριο» και αναγκάζονται να αποδεχτούν τις συνθήκες διαβίωσης μιας σκληρής πραγματικότητας. Γίνονται έρμαια των ισχυρών με αποτέλεσμα να χάνουν το δικαίωμα της ελευθερίας και ενίοτε να πέφτουν θύματα σεξουαλικού εξαναγκασμού.
Επίσης, πολλά παιδιά που εργάζονται στις βιομηχανίες και τις φυτείες, δουλεύουν κάτω από εξαιρετικά ανθυγιεινές συνθήκες. Όσα εργάζονται στα λατομεία και στα ορυχεία υποφέρουν από πνευμονικές λοιμώξεις, άσθμα, βρογχίτιδα και δερματικές παθήσεις. Οι βαριές χειρονακτικές εργασίες αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα στην ορθή σωματική ανάπλαση καθώς σε πολλά παιδιά παρατηρούνται ανεπανόρθωτα προβλήματα στην σπονδυλική στήλη, στην όραση και στα άκρα. Ακόμα και ο κίνδυνος εμφάνισης οποιαδήποτε μορφής καρκίνου είναι εφικτός.
Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνουν εκατομμύρια παιδιά στις μέρες μας. Η Σύμβαση των δικαιωμάτων του παιδιού το 1989 δεν ήταν αρκετή για να αποτρέψει τους εξαναγκασμούς που έχουν υποστεί. Η παιδική ηλικία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανεμελιά, το παιχνίδι και τα ξένοιαστα μαθητικά χρόνια και όχι με τη βαναυσότητα, την εκμετάλλευση και την κακοποίηση. Για αυτόν τον λόγο ηθική υποχρέωση όλων μας είναι να μεριμνήσουμε έτσι ώστε τα παιδιά αυτά να αποκτήσουν ξανά το χαμένο χαμόγελό τους και να απομακρυνθούν από το σκληρό κόσμο της εργασίας.
