Η σύγχρονη πραγματικότητα διακρίνεται για την εξελικτική της πορεία και τα κατορθώματα της νέας ανθρωπότητας, στιγματίζεται ωστόσο από την πολυπλοκότητα της. Η παράλληλη άνθιση πολλαπλών πτυχών της ζωής σε συνεχή και ταχεία μορφή και η ανάγκη, περισσότερο ίσως η απαίτηση, από την κοινωνία και κυρίως από τον εαυτό μας, να ανταποκριθούμε επαρκώς σε όλες τις παλιές και νέες προκλήσεις που αντηχούν αυτές οι εξελίξεις, μεταμορφώνουν τη ζωή σε αγώνα μετ’ εμποδίων, όπου τρέχεις ασταμάτητα, αφενός για να προλάβεις τη ζωή που ξεγλιστρά από τα χέρια σου, αφετέρου για να ξεφύγεις από τις τύψεις ότι δεν αξιοποιείς τον χρόνο και τις δυνατότητες που σου δίνονται.
Πρόκειται για ένα απαιτητικό “άθλημα”, διότι όσο περνάς περισσότερα εμπόδια, αντί να ελαττώνονται πολλαπλασιάζονται, αφού όσο γρήγορα κι αν τρέχεις, όσο γρήγορα κι αν ξεπερνάς ένα εμπόδιο και περνάς στο επόμενο, ποτέ δεν θα είσαι ικανός να ξεπεράσεις ή έστω να φτάσεις την ταχύτητα και τους ελιγμούς μιας ζωής-κοινωνίας που εξελίσσεται και αλλάζει μορφές όπως ένας χαμαιλέοντας.
Ως εκ τούτου, παρά την πραγματικά υπεράνθρωπη προσπάθεια, συνεχίζεις να τρέχεις λαχανιασμένος, πεπεισμένος μεν ότι θα τα καταφέρεις, γνωρίζοντας όμως δε μέσα σου ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα, αφού αυτός ο στόχος που επιδιώκεις είναι ανθρωπίνως άπιαστος. Για να τον πετύχεις δηλαδή, αν ποτέ καταστεί εφικτό, θα πρέπει να θυσιάσεις την ανθρώπινη ουσία σου και να μεταμορφωθείς σε ένα αδίστακτο ρομπότ που κοιτά μόνο μπροστά όχι όμως τόσο μακριά ώστε να αντιλαμβάνεται το κενό στο οποίο θα πέσει όταν “κατορθώσει” το στόχο του.
Ποιο το νόημα της επιτυχίας όμως αν στη διαδρομή χάσεις ότι πολύτιμο έχεις για να την κατακτήσεις; Ποια η ουσία της εξέλιξης αν στο τέλος σου στερεί όλα όσα ήθελες να εξελίξεις; Μήπως η “εξέλιξη” που σου κλέβει τις ανθρώπινες χαρές και τοποθετεί τη ζωή σου σε στενό καλούπι είναι πλασματική; Μια καλοφτιαγμένη πλάνη, ένα λάθος που εμπίπτει ο άνθρωπος και ξεχνά να επιδοθεί στην πραγματική εξέλιξη, την απόλαυση δηλαδή της ατελούς ανθρώπινης ύπαρξης, των ατελών ανθρωπίνων συναισθημάτων και των απλών καθημερινών στιγμών όπου η ζωή κυλά αργά και επιτέλους μπορείς να αναπνεύσεις, διότι αυτός ο αγώνας σου έκοψε την ανάσα.
Όχι μόνο γιατί έτρεχες, αλλά γιατί δεν σου έδινε τον χρόνο να αναπνεύσεις. Έτσι παράμενες λαχανιασμένος να προλάβεις άπιαστες ελπίδες με μόνη επιτυχία την αίσθηση ότι αξιοποιείς τη ζωή σου ενασχολούμενος με πλήθος αντικειμένων, ενώ στην πραγματικότητα τη σκορπούσες άδικα σε ασχολίες που ποτέ δεν πρόλαβες να ολοκληρώσεις…γιατί τρέχεις και δεν προλαβαίνεις!
Πολλές φορές έχω αισθανθεί ότι πρέπει να αδράξω τη στιγμή, πρέπει να είμαι πολυάσχολη και να γίνω ακόμα περισσότερο ώστε να αξιοποιήσω όλες αυτές τις δυνατότητες που η εποχή μου προσφέρει, γιατί όπως λένε συνέχεια οι παλαιότεροι “Στην εποχή μου δεν είχαμε τέτοια πράγματα”. Το μόνο όμως που ουσιαστικά καταφέρνω είναι να μην προλαβαίνω ποτέ, να προφταίνω πάντα αργοπορημένη τις εξελίξεις και εν τέλη η πολύπλευρη προσωπικότητα που έχω κτίσει, να μένει μόνο με τύψεις και ημιτελείς πληροφορίες. Διότι, πώς θα εξελιχθείς πραγματικά, πώς θα προλάβεις τις υποχρεώσεις και θα συμβαδίσεις με τον ρυθμό της ζωής, αν δεν προλαβαίνεις ούτε να αναπνεύσεις;
Βρισκόμαστε παγιδευμένοι σε έναν χορό που δεν γνωρίζουμε τα βήματα και πασχίζουμε εναγωνίως να αποδείξουμε στους υπόλοιπους και στον εαυτό μας ότι μπορούμε να ανταποκριθούμε και να τα μάθουμε άπταιστα, αρκεί να λειτουργούμε υπό πλήρη επαγρύπνηση και παραγωγικότητα. Ωστόσο κάποια στιγμή, τα θνητά μας πόδια κουράζονται, εξαντλούνται από την προσπάθεια να αποδείξουν την αντοχή και τη λειτουργικότητα τους, μπερδεύονται στον ήχο της μουσικής και προκαλούν την πτώση που πονάει περισσότερο: αυτή της αποτυχίας.
Αισθάνεσαι ότι δεν μπόρεσες να ανταπεξέλθεις, ότι δεν άντεξες στην πίεση ενώ θα έπρεπε, ότι δεν έμαθες επαρκώς τα βήματα ενώ είχες τα κατάλληλα παπούτσια. Αυτό που ξεχνάς όμως είναι ότι δεν αρκούν τα παπούτσια ούτε η μουσική αν δεν υπάρχει αρκετός χρόνος που θα σου επιτρέψει να προσπαθήσεις, να αποτύχεις και να ξανά προσπαθήσεις.
Η ζωή είναι ένας συνεχές άθλος με αντίπαλο το χρόνο: ποτέ δεν είναι αρκετός ή ποτέ δεν μπορείς να τον αξιοποιήσεις απόλυτα. Για αυτό, ίσως είναι καλύτερα να “αφήνουμε” κάποιες στιγμές να κυλούν, να κλείνουμε τα μάτια γνωρίζοντας ότι ο χρόνος περνάει και η ζωή τρέχει, και να επιτρέψουμε στη δική μας ζωή να ορίσει το δικό της μονοπάτι, το δικό της ρυθμό που θα μας επιτρέπει να τρέχουμε…αλλά να προλαβαίνουμε!
Διότι όταν τρέχεις και το φόρεμα σου ταλαντεύεται στον αέρα από τη μεγάλη ταχύτητα για να προλάβεις, η όραση σου θολώνει τόσο που αδυνατεί να απολαύσει όχι μόνο το μονοπάτι που διέσχισε αλλά και τον προορισμό στον οποίο έφτασε. Είναι στο χέρι μας λοιπόν να παραδεχτούμε στον εαυτό μας ότι η ζωή είναι αυστηρώς χρονικά προσδιορισμένη, να ξεπεράσουμε τον φόβο της θνητότητας που υποθάλπτει την βιασύνη και την ανάγκη “να τα προλάβεις όλα”, και να δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας να αναπνεύσει!
