Το να συζητάς με ανθρώπους όπως είναι ο Αντώνης Τσαπατάκης είναι πάντα χαρά και τιμή, καθώς πέρα από τις εμπειρίες που έχει να μοιραστεί,ως παραολυμπιονίκης στην κολύμβηση, ο τρόπος σκέψης και η στάση του απέναντι στη ζωή κάνουν τον συνομιλητή του, να εμβαθύνει περισσότερο στην ουσία των πραγμάτων και να μη μένει στην επιφάνεια.
Στην κουβέντα που κάναμε, ο Αντώνης μας μίλησε για πολλά και ουσιαστικά θέματα. Μεταξύ άλλων, μας μίλησε για την συμμετοχή του στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού τον Αύγουστο του 2024, την σημασία που έχει σε κάθε πτυχή της ζωής μας το να αγαπάμε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας, καθώς και την ανάγκη να μιλάμε στα παιδιά για όλα με ειλικρίνεια και αγάπη, είναι μόνο μερικά από τα πολύ ενδιαφέροντα που συζητήσαμε μαζί του. Αντώνη σε ευχαριστούμε για την όμορφη κουβέντα και την έμπνευση που μας δίνεις. Είναι τιμή μας που θα είσαι το “Πρόσωπο της Εβδομάδας” στο DREAM ON-line.
– Eίσαι ένας άνθρωπος πρότυπο και έμπνευση, και για τα νέα παιδιά και για τον καθένα μας. O τρόπος σκέψης σου, το πόσο δομημένη είναι, η στάση σου απέναντι στη ζωή είναι πάντα πολύ ενθαρρυντική και αποτελεί έμπνευση για όλους εμάς. Ήσουν από πάντα έτσι ή έπαιξαν ρόλο και διάφορα γεγονότα στη ζωή σου, ενδεχομένως και το ατύχημα; Επηρεάζει δηλαδή αυτό την προσωπικότητα;
– Εγώ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου σίγουρα είμαι ένας άνθρωπος πολύ εξωστρεφής, που να θέλει να κάνει παρέα με όλους, αλλά όπως και σε κάθε άνθρωπο είναι τα γεγονότα που του συμβαίνουν που σχηματίζουν και είτε τελειοποιούν, είτε κάνουν πιο αψύ, πιο αγκαθωτό τον χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου. Επομένως σίγουρα σε εμένα το ατύχημα έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο, για να φτάσω σε ένα σημείο να το αποκαλώ ευτύχημα. Έτσι λοιπόν θα πω ότι και “καταγωγικά” προέρχομαι από τη σχολή της εξωστρέφειας, αλλά και τα γεγονότα ήταν αυτά που άνοιξαν παραπάνω τους ορίζοντές μου όσον αφορά την επικοινωνία με τον συνάνθρωπο.
– Με αφορμή αυτό που λες, όταν κάποιος έρχεται αντιμέτωπος με κάτι πολύ δυσάρεστο ή κάτι πολύ δύσκολο συνήθως είναι δύο οι κατευθύνσεις που υπάρχουν: η μια είναι το “γιατί σε μένα” και η άλλη το “εντάξει έγινε ό,τι έγινε, πάμε να το ξεπεράσουμε”. Εσύ από ότι έχω καταλάβει η στάση ζωής σου έχεις επιλέξει το δεύτερο. Αλλά υπήρξαν ποτέ στιγμές, που σκέφτηκες αυτό το παράπονο;
– Σίγουρα θα πέρασαν από το μυαλό μου, μπορεί να πέρασαν αλλά δεν τις θυμάμαι. Και το ότι δεν τις θυμάμαι σημαίνει ότι δεν τις έδωσα σημασία, αλλά θα έλεγα ότι και όταν πέρασαν αυτές οι στιγμές τις αντιμετώπισα σαν την αλήθεια που πολλές φορές έρχεται να μας ξυπνήσει από τον λήθαργο της επιπολαιότητας που διέπει κάθε νέο, και να με ξυπνήσει, και να μου δείξει ότι ναι μεν θα δυσκολευτείς, αλλά και αυτοί οι σκόπελοι που μπορούν να συμβούν σε κάθε άνθρωπο είναι αυτοί που θα τον “ανδρώσουν” και θα τον κάνουν ολοκληρωμένο άνθρωπο με εμπειρίες, οι οποίες θα σε κάνουν να μπορείς να ανταπεξέλθεις σε δυσκολότερες συνθήκες.
– Αυτή η αισιοδοξία και αυτό το mindset που έχεις είναι σίγουρα κάτι εσωτερικό, κάτι προσωπικό, αλλά παίζει ρόλο και το εξωτερικό κομμάτι ας πούμε η οικογένεια οι φίλοι, η πίστη ενδεχομένως;
– Βέβαια, πάνω από όλα είπαμε ότι όταν σου συμβαίνουν τέτοια γεγονότα έχεις σίγουρα αυτές τις δύο επιλογές που είπες πριν. Αν εσύ επιλέξεις την πρώτη επιλογή της δειλίας, ξεκάθαρα, γιατί η άλλη είναι της γενναιότητας και του θάρρους, αυτό θα σε βοηθήσει κάπου; Άρα οι αναρωτήσεις αυτές που έκανα στον εαυτό μου είναι αυτές που καθόρισαν την πορεία, και οι αναρωτήσεις της αγάπης που είχα από γύρω μου είναι αυτές που με έκαναν να αντιληφθώ και την αγάπη που πρέπει να έχω προς τον εαυτό μου μαζί με την αγάπη των άλλων για να ξεπεράσουμε μαζί το κάθε εμπόδιο.
– Η αγάπη προς τον εαυτό μας είναι μεγάλη κουβέντα και θέλει πολλή συζήτηση, γιατί είναι κάτι που πολλούς μας απασχολεί και είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής του καθενός, η αυτό-αγάπη, και η αυτο-φροντίδα. Εσύ λοιπόν είσαι παραολυμπιονίκης, έχεις κατακτήσει τόσα χρυσά μετάλλια, τόσες διακρίσεις, και έχεις καταφέρει πολλά πράγματα στο κομμάτι του αθλητισμού, πέρα από όλα τα υπόλοιπα που έχεις καταφέρει. Έχεις νιώσει ποτέ ότι αυτή επιτυχία, το να είσαι στο βάθρο, έχει και ένα βάρος, μία ευθύνη απέναντι στα παιδιά που σε βλέπουν, και μπορεί να σε θεωρεί κάποιος πρότυπο και να θέλει να σου μοιάσει;
– Σίγουρα όταν κάνεις κάτι το οποίο έχει ένα αντίκτυπο στη δημόσια εικόνα και ως συζήτηση, και ως ενημέρωση, επομένως, αυτόματα όταν το αντιλαμβάνεσαι αυτό μέσα από τα μηνύματα που μπορεί να σου στείλουν για συγχαρητήρια ή στον δρόμο ή αυτά που θα λάβεις καθημερινά τα συγχαρητήρια, να αρχίσεις να σκέφτεσαι ότι “Ώπα, αυτό που κάνω είχε ως αντίκτυπο να με γνωρίσει περισσότερος κόσμος”. Με κοιτάζουν περισσότερο πάλι, οπότε πρέπει να είμαι ο εαυτός μου, να είμαι αυτός που αγάπησαν. Προφανώς για να με προσέχουν, σίγουρα βλέπουν έναν άξιο άνθρωπο που τα έχει καταφέρει. Από την πλευρά μου θα προσπαθήσω να μείνω όσο το δυνατόν γειωμένος σε αυτή τη θέση και να προσπαθώ να βελτιώνω τον εαυτό μου όλο και περισσότερο για να μπορώ όχι απλά να με θαυμάζουν περισσότεροι αλλά μέσα από τον οποιοδήποτε αγώνα κάνω, είτε αυτό λέγεται κολύμβηση, είτε αυτό λέγεται δράσεις που αφορούν τον άνθρωπο, το περιβάλλον, ή όλα αυτά που κάνω, να μπορούν να θαυμάσουν και οι ίδιοι τους εαυτούς τους. Όχι να πουν “να γίνω σαν τον Αντώνη”, αλλά να πουν ότι “τα καταφέρνω και εγώ το ίδιο όπως τα κατάφερε και ο Αντώνης”. Όχι να έχουν σκοπό να βάλουν το προσωπείο του Αντώνη μέσα από κάθε τους νίκη, να βάλουν το προσωπείο το δικό τους, γιατί η νίκη είναι δική τους, γιατί η προσπάθεια είναι δική τους, δεν είναι δικιά μου.
– Τον Αύγουστο έχεις τους Παραολυμπιακούς στο Παρίσι στους οποίους έχεις προκριθεί. Θέλω να μου πεις πόση προσπάθεια και στοχοπροσήλωση χρειάζεται για να φτάσεις σε αυτό το σημείο. Φαντάζομαι είναι όνειρο του κάθε επαγγελματία αθλητή που κάνει πρωταθλητισμό, να φτάσει να αγωνίζεται στους Ολυμπιακούς και στους Παραολυμπιακούς.
– Η προσπάθεια είναι μεγάλη όπως και σε κάθε άνθρωπο που έχει στόχους. Για να πάρεις εσύ ας πούμε το πτυχίο σου, περάσανε 4-5 χρόνια, περάσανε οι εξεταστικές που έχασες και εξεταστικές που έδωσες. Όλα αυτά αποτελούν για τον καθένα είτε μεγάλα, είτε μικρά κομμάτια προσπάθειας.
Σίγουρα όταν κάτι το κάνεις τόσα χρόνια, όπως εγώ που το κάνω 32 πλέον χρόνια, έχει έναν βαθμό ευκολίας λίγο μεγαλύτερο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα, πάντα τα πράγματα είναι ρευστά και μπορεί να συμβεί το χειρότερο σενάριο. Το θέμα είναι πώς θα ανταπεξέλθεις σε κάθε συνθήκη.
“Είναι τόσο βασικό το κολύμπι για μένα, όσο σημαντική είναι και η αναπνοή μου.”
– Σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις;
– Όχι, γιατί να το σκεφτώ αυτό; Αφού αυτό για εμένα είναι μέρος της ζωής μου όσο είναι και η αναπνοή μου. Είναι τόσο βασικό το κολύμπι για μένα, όσο σημαντική είναι και η αναπνοή μου.
-Πολύ ωραίο αυτό που λες. Ο στόχος σου για τους Παραολυμπιακούς ποιος είναι;
– Πάντα όταν πηγαίνεις σε έναν αγώνα, κοιτάς να αποκομίσεις το καλύτερο δυνατό. Εγώ αυτό που θέλω να ξέρω σε κάθε αγώνα, είναι ότι έβαλα το παραπάνω από αυτό που μπορούσα να βάλω. Αν ξέρω δηλαδή ότι πήγα εκεί και είπα “εντάξει μωρέ, έβαλα λιγότερο από αυτό που μπορούσα”, τότε δεν θα είμαι καλά με τον εαυτό μου.
– Σχετικά με τις ομιλίες που κάνεις σε διάφορα σχολεία που σε καλούν να μιλήσεις στα παιδιά για τις εμπειρίες σου, έχεις βγάλει κάποιο γενικό συμπέρασμα από τη συναναστροφή αυτή; Είναι σε θέση τα παιδιά από αυτές τις ηλικίες, να καταλάβουν έννοιες όπως ο σεβασμός, η διαφορετικότητα, η ενσυναίσθηση;
– Πάντα ο άνθρωπος ήταν σε θέση στην πιο μικρή ηλικία να αντιληφθεί την αξία του συνανθρώπου, και πόσο σημαντικό είναι να έχεις κάποιον δίπλα σου, και είναι σημαντικό γιατί δεν μπορείς να είσαι μόνος σου σε αυτόν τον κόσμο. Ο άνθρωπος μπορούσε να το καταλάβει από μικρός, το θέμα είναι οι μεγαλύτεροι πώς συμπεριφέρονται στους μικρότερους για να τους το υπενθυμίζουν, και να τους εμφυσήσουν την αξία του συνανθρώπου στη ζωή του καθενός.
Άρα, το πρόβλημα δεν έγκειται στα μικρά παιδιά, αλλά στο πόσο οι μεγαλύτεροι, οι γονείς, η οικογένεια, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, καθημερινά εμφυσούν στο νεότερο παιδί, το πόσο σημαντικό είναι η αξία και ο σεβασμός όλων μέσα από το πρόσωπό σου. Όχι εγωιστικά, αλλά το αντίθετο, μέσα σε έναν κόσμο που χτίζουμε όλοι μαζί. Αν αυτά δεν διδάσκονται, δεν υπενθυμίζονται, δεν τηρούνται μέσα από τα ίδια άτομα της οικογένειας, πώς περιμένεις να μεγαλώσει αυτό το παιδί;
– Είναι σημαντικός ο ρόλος και της οικογένειας και του σχολείου στη διαμόρφωση και των παιδιών, και των συνειδήσεων. Έγραψες και ένα παιδικό βιβλίο, “Το Όνειρο”.
– Ναι, τώρα βρίσκομαι και στη συγγραφή του τρίτου παιδικού βιβλίου. Το έχουμε βγάλει και σε θεατρική παράσταση. Αυτά τα δύο βιβλία έγιναν ένα όμορφο αμάλγαμα και μπορέσαμε και το περάσαμε στο θεατρικό σανίδι με τη βοήθεια του Νέου Θεάτρου Θεσσαλονίκης και της Ιωάννας-Μαρκέλλας Χαλκιά. Μετά τη μεγάλη επιτυχία στη Θεσσαλονίκη, ξεκινάμε και ταξιδεύουμε σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος για να περάσουμε τον “Τόνυ” και τον “κύριο Φόβο” αλλά και όλων των συμπρωταγωνιστών.
– Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα;
– Ήταν μία ανάγκη που είχα εγώ από τότε που ξεκίνησα, το 2012, να επισκέπτομαι σχολεία, έτσι ώστε να έχουν τα παιδιά κάτι πιο απτό, πιο αντιληπτό, που να μην το ξεχάσουν όταν φύγουν από το σχολείο, να το έχουν εκεί σε μία γωνία στο σπίτι τους, και όταν χρειάζεται να τους υπενθυμίζει κάτι από αυτά που τους είπα.
– Θα ήθελα να πάμε και στο κομμάτι της προσβασιμότητας, που γίνεται μεγάλος λόγος τον τελευταίο καιρό. Με τα παρκαρισμένα πάνω σε ράμπες, και όλη αυτή τη συμπεριφορά. Εσύ έχεις βρεθεί σε αντίστοιχα περιστατικά και πώς τα έχεις αντιμετωπίσει; Πώς αντιδράς σε αυτά;
– Σίγουρα η βία δεν είναι η λύση, πρέπει να είμαστε άνθρωποι που να επαναστατούμε χωρίς βία, και με γνώμονα τη λογική να προσπαθήσουμε να συνετίσουμε ακόμα και αυτόν που το έκανε επίτηδες, αν και πιστεύω ότι το 90% δεν το κάνει επίτηδες, το κάνουν από αφέλεια, ή επειδή είναι απρόσεκτοι. Το πρώτο κυρίως πρόβλημα και ίσως ο λόγος που το κάνουν είναι η έλλειψη παιδείας, το ότι μπορεί να έχουν διαπαιδαγωγηθεί λάθος σχετικά με τη ζωή του συνανθρώπου, που αναφέραμε παραπάνω. Ότι υπάρχουν κι άλλοι σε αυτόν τον κόσμο και ότι για να μπορέσουμε να ζήσουμε όλοι αρμονικά πρέπει να μας διέπει η ενσυναίσθηση και να μην ξεχνάμε ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει είτε ανάπηροι, είτε αντιμέτωποι με μία συνθήκη που μπορεί να έρθει στη ζωή μας.
– Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ατομική η ευθύνη του καθενός;
– Με τη μανία του κορονοϊού, όπου μας προέτασσαν την ατομική ευθύνη, ξεχάσαμε τη συλλογικότητα, ο καθένας δεν είναι μόνος του σε αυτόν τον κόσμο, η κάθε πράξη μας έχει επιπτώσεις συλλογικά, αντίθετα όταν σκέφτεσαι με ατομικότητα, κλείνεσαι στον εαυτό σου και έτσι έγινε στον άνθρωπο μετά τον κορονοϊό, με την μανία της φράσης “ατομική ευθύνη”, ο άνθρωπος κλείστηκε στον εαυτό του, και καθημερινά βρίσκομαι αντιμέτωπος με αυτό το αποτέλεσμα, με ανθρώπους κλεισμένους στον εαυτό τους, με ανθρώπους που έχουν πάψει να αγαπούν, όχι μόνο τον συνάνθρωπο αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό. Πώς περιμένουμε λοιπόν μετά από τέτοιες καταστάσεις που βιώσαμε, να μπορέσουμε να κοιτάξουμε συλλογικά τον κόσμο;
Θα πρέπει να περάσει πολύς καιρός για να μπορέσουμε να σκεφτούμε με μυαλά ανοιχτά όπως θα έπρεπε, και θέλω να πω ότι είμαι υπέρμαχος αυτής της συλλογικότητας, γιατί μόνο εκείνη μπορεί να καταφέρει την αλλαγή του ανθρώπου ως προς την αρμονία της ζωής.
“Το πιο μεγάλο μου όνειρο είναι να μην πάψω ποτέ να εμπνέομαι και να δημιουργώ δράσεις και αγάπη για τον κόσμο, να μην σταματήσω να ονειρεύομαι”
– Κάνεις όνειρα για το μέλλον; Κι αν ναι ποιο είναι το πιο μεγάλο σου όνειρο;
– Το πιο μεγάλο μου όνειρο είναι να μην πάψω ποτέ να εμπνέομαι και να δημιουργώ δράσεις και αγάπη για τον κόσμο, να μην σταματήσω να ονειρεύομαι, αυτό είναι που ζητάω από τον εαυτό μου και κάθε μέρα το προσπαθώ, όσο το ίδιο προσπαθώ παράλληλα να ανοίγω τη βεντάλια της επιρροής μου για να βοηθάω και να συμπαρασύρω όλο και περισσότερους ανθρώπους στο φως.
– Για ποια πράγματα είσαι ευγνώμων στη ζωή σου;
– Την αγάπη προς τον εαυτό μου αλλά και την αγάπη από τους γύρω μου. Το ένα δεν μπορεί να κάνει μόνο του, χωρίς το άλλο. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Ο καθένας μας συμπληρώνεται από την αγάπη του άλλου. Αλλιώς παραμένει μισός.
Συνέντευξη: Βαλέρια Τριανταφυλλίδου
