Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο σίκουελ άργησε, ειδικά αν λάβουμε υπόψη την ένδεια στους κόλπους του Hollywood όσον αφορά την εύρεση φρέσκων ιδεών, αλλά και τη μεγάλη εμπορική επιτυχία, που σημείωσαν οι δύο πρώτες ταινίες, ενώ αξίζει να σημειωθεί, ότι θα υπάρξει και τέταρτη ταινία, η ανακοίνωση της οποίας έγινε πριν καν την πρεμιέρα της τρίτης.
Στη σκηνοθετική καρέκλα κάθεται ο Ruben Fleischer, το σενάριο υπογράφουν οι Michael Lesslie, Paul Wernick, Rhett Reese και Seth Grahame-Smith, ενώ πρωταγωνιστούν οι Woody Harrelson, Jesse Eisenberg, Dave Franco, Isla Fisher, Lizzy Caplan, Dominic Sessa, Justice Smith και Morgan Freeman.
Όσον αφορά την υπόθεση της ταινίας, οι «Τέσσερις Καβαλάρηδες» έχουν πλέον διαλυθεί, όμως, αφού επιστρατεύουν τρεις νεαρούς συναδέλφους τους, επανενώνονται, για να αντιμετωπίσουν μία έμπορο διαμαντιών.
Ήταν μεγάλη η αναμονή για τη συγκεκριμένη ταινία, κάτι που αποτυπώνεται και στην πορεία, που διαγράφει, στο παγκόσμιο box office. Το κοινό αγάπησε τις δύο προηγούμενες χάρις σε έναν συνδυασμό παραγόντων, όπως η χημεία των πρωταγωνιστών, η εντυπωσιακή απεικόνιση των διαφόρων ταχυδακτυλουργικών και το γεγονός ότι ήταν ταινίες ιδανικές για την παρέα. Ακριβώς λόγω της ψυχαγωγίας, που προσέφεραν, κανένας δεν ενοχλήθηκε ποτέ από την ακρότητα των καταστάσεων, πέρα φυσικά από τους κριτικούς.
Δυστυχώς, στην προκειμένη περίπτωση τα προβλήματα υπερτερούν των αρετών της ταινίας και εμφανίζονται από τα πρώτα περίπου λεπτά. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το γεγονός, ότι όλα γίνονται, επειδή «πρέπει» να γίνουν, μοιάζουν διεκπεραιωτικά, απουσιάζουν ο αυθορμητισμός, η φαντασία, το στοιχείο της έκπληξης. Δεν λέμε, ότι οι προηγούμενες ήταν αριστουργήματα, αλλά εδώ το σενάριο απλά «τικάρει» κουτάκια, αφήνοντας παράλληλα κενά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της διεκπεραίωσης, που αναφέραμε παραπάνω, ο ρόλος της κακιάς, που υποδύεται η Rosamund Pike. Από την αρχή μέχρι και το τέλος μένει κακιά μόνο στο χαρτί, υπάρχει, επειδή πρέπει να υπάρχει, ποτέ δεν γίνεται πραγματική απειλή, το σενάριο δεν της δίνει ποτέ ούτε τον χώρο, ούτε τον χρόνο, ούτε και τις κατάλληλες ατάκες, για να ξεδιπλώσει το ταλέντο της, με εξαιρετικές ερμηνείες στο ενεργητικό της (Gone Girl, I Care a Lot).
Ενώ είναι κόρη ενός διαβόητου ναζί εγκληματία, δεν γίνεται καμία σύνδεση με το ναζιστικό παρελθόν του πατέρα της, απλά σε σκηνές μέσα στην ταινία, το σενάριο αρκείται σε σποραδικές υπενθυμίσεις, ότι απλά ήταν ναζί και μένει εκεί, χωρίς κάποιο στόχο. Ακόμη, και η προσπάθεια να μιλήσει με νοτιοαφρικάνικη προφορά μάλλον κρίνεται αποτυχημένη και εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο υπερβολής, που θέλει «να πουλήσει».
Επιπλέον, η ταινία προσπαθεί να εισάγει νέους χαρακτήρες, επιδιώκοντας προφανώς να μας συστήσει στη διάδοχη κατάσταση των Τεσσάρων Καβαλάρηδων, αλλά και αυτό γίνεται άχαρα, με τους τρεις νεοεισελθόντες να μην κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ακριβώς εξαιτίας αυτής της βεβιασμένης απόπειρας γνωριμίας με τα νέα πρόσωπα για κάποιο λόγο, χάνεται πολύτιμο screen time από τους βασικούς πρωταγωνιστές, τους οποίους αυτομάτως το σενάριο υποβιβάζει.
Ακόμη και τα ταχυδακτυλουργικά, το πιο καίριο και ουσιαστικό σημείο αυτού του σύμπαντος, εδώ όχι μόνο είναι λίγα, αλλά και πολύ λιγότερο εντυπωσιακά. Είναι σαν οι παραγωγοί να ήθελαν να φέρουν περισσότερο ρεαλισμό συγκριτικά με τις δύο προηγούμενες ταινίες και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να χάνεται η μαγεία.
Αν κάτι είναι ελκυστικό στο Now You See Me: Now You Don’t είναι η χημεία των βασικών πρωταγωνιστών και οι ερμηνείες τους. Woody Harrelson, Dave Franco, Jesse Eisenberg, Isla Fisher και Lizzy Caplan συναπαρτίζουν μία άκρως ταλαντούχα ομάδα, τόσο υποκριτικά όσο και σαν σύνολο και αυτό είναι ευδιάκριτο, περνάνε καλά και διασκεδάζουν και αυτό περνάει και στον θεατή. Δεν γίνεται να μην αναφερθούμε και στην εμφάνιση του Morgan Freeman, η οποία αν και σύντομη, είναι καταλυτική για την εξέλιξη της πλοκής. Δυστυχώς, όμως αυτό δεν αρκεί, για να σώσει την κατάσταση.
Μη αντάξια των δύο προκατόχων της, η νέα προσθήκη στη σειρά ταινιών Now You See Me είναι απογοητευτική, συγκεχυμένη, ενίοτε αδιάφορη και ας ελπίσουμε, ότι η επόμενη ταινία δεν θα ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο.
