Συναντήσαμε τον Monozim, κατά κόσμον Ορέστη Μπαρσάκη, ένα ηλιόλουστο πρωινό Σαββάτου στην Αθήνα – before το Dune Episode ευτυχώς. Δεν πήγαμε “Κολωνάκι, να κεράσει ένα ποτάκι”, αλλά προτιμήσαμε Παγκράτι όπου και συζητήσαμε, φάγαμε το κέικ μας, και πήραμε το merch που σχεδιάζει… Μόνοζιμ!
Κρατώντας την καταγωγή του από τη Νέα Αρτάκη Εύβοιας και χρησιμοποιώντας ένα τοπικό εκφραστικό ιδίωμα, “Μόνοζιμ” είναι αυτός που τα κάνει όλα μόνος του. Ένας ανερχόμενος μουσικός, με funky μελωδίες και ιδιαίτερους στίχους. Μιλήσαμε, μεταξύ άλλων, για την “απαισιόδοξη funk” του, τα διλήμματα της αυτοπροώθησης ενός καλλιτέχνη και την “δύναμη” του viral ενώ η συζήτησή μας έφτασε μέχρι και την φετινή Eurovision. Τον ευχαριστούμε πολύ και ευχόμαστε να μην εξαφανιστεί …σαν καπνός!
– Πώς επέλεξες το καλλιτεχνικό όνομα σου;
– Στην αρχή του project, ίσως και πριν καταλήξω ακριβώς στην funk, είχα σκεφτεί ένα άλλο όνομα, και ήμουν ανάμεσα σε δύο. Είχε έρθει ένας φίλος και μου λέει εννοείται θα διαλέξεις το Monozim, και κατέληξα σε αυτό. Αν δεν ήταν η τελική επιλογή, σίγουρα θα το είχα χρησιμοποιήσει για τίτλο album. Είναι χαρακτηριστικό της διαλέκτου, δηλαδή δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη λέξη “μόνος”, πάει και σε άλλες λέξεις. Και κλίνεται κιόλας!
– Ποιο θα έλεγες ότι είναι το σημείο μηδέν σου; Τα πρώτα ακούσματα που σε επηρέασαν;
– Όταν ξεκίνησα με μουσική, δηλαδή γύρω στα 14, 15 κάπου εκεί, ήμουν στη φάση που άκουγα τα ροκ, Guns n’ Roses κτλ, οπότε προσέγγισα τη μουσική με λίγο πιο ροκ αισθητική και παίξιμο. Ωστόσο, δεν προσέγγιζα την εκμάθησή μου με τον τρόπο που θα αποδεικνυόταν συμφέρον στο μέλλον, γιατί μάθαινα να παίζω κιθαριστικά σόλο χωρίς να μαθαίνω θεωρία από πίσω. Τελικά, ενώ κατάφερα να λύνονται τα δάχτυλα και να μπορώ έμπρακτα να κάνω κάποια πράγματα, ήταν μία μέθοδος παπαγαλίας στην οποία περνάει ο καιρός και τα ξεχνάς. Τώρα είμαι λίγο καλύτερα σε αυτό, μόνος μου πάλι.
– Διαβάζεις δηλαδή και θεωρία μουσικής πλέον;
– Δεν διαβάζω ακριβώς. Απλώς κάποια στιγμή άνοιξε το μυαλό μου, και κατάλαβα ότι δεν είναι το τι πατάς με τα δάχτυλα αλλά το γιατί το πατάς, και αυτό είναι ένα σημείο καμπής στην πορεία κάποιου που μαθαίνει μουσική. Δυστυχώς σε κάποιους δεν συμβαίνει ποτέ, αλλά έστω και αργά εμένα μου έτυχε. Δεν με ανέλαβε κάποιος δάσκαλος, αλλά με τα χρόνια άρχισα να ασχολούμαι με ανοιχτό μυαλό, παρατηρώντας και βγάζοντας συμπεράσματα. Από εκεί και πέρα υπήρξε μία αέναη πρόοδος. Έχω μάθει μουσική με αυτόν τον πολύ ρομαντικό τρόπο, του να ανακαλύπτεις μόνος σου. Φυσικά έχουμε και το internet να μας συμβουλεύει. Και τώρα έχω φτάσει στο σημείο να κάνω και μαθήματα.
Η πύλη από το διεκπεραιωτικό παίξιμο του ροκ προς την ανακάλυψη της θεωρίας της μουσικής, προέκυψε με αφορμή ένα ντουέτο που είχα ξεκινήσει στη Σύρο, το οποίο πραγματευόταν διασκευές greek trash κομματιών, τα οποία επειδή είναι pop εκ των πραγμάτων με ώθησαν στο να καταλάβω ότι δεν είναι όλα ριφάκια, και ότι έχει υπόβαθρο από πίσω. Νίνο, Καλομοίρα, Παπαρίζου… Αυτά μου έδειξαν λίγο πιο ξεκάθαρα πώς δομείται η αρμονία κτλ, ενώ μέχρι τότε έκανα κάποια ροκ δακτυλικά παιξίματα, χωρίς να καταλαβαίνω τι συγχορδίες υποβόσκουν από πίσω.
– Πήγες προς την ηλεκτρονική μουσική, έχεις επιρροές και από εκεί;
– Το αγαπημένο μου υποείδος της ηλεκτρονικής, είναι αυτά τα house summer hits, που ήταν στο peak τους το 2011-2012. Γενικά είμαι λίγο έρμαιο της pop, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι γιατί είναι μία μουσική φτιαγμένη για να αρέσει, έχει πολύ σοφά επιλεγμένα χαρακτηριστικά. Ποιος είμαι εγώ να το παίζω δύσκολος στην pop και να πω όχι δεν μου αρέσει. Απλώς τώρα την εκτιμώ πιο συνειδητά, σε σχέση με έναν άνθρωπο που δεν ασχολείται με μουσική.
– Έχεις σκεφτεί να κάνεις διασκευές τα προηγούμενα τραγούδια σου; Είτε τύπου greek trash ή απλά με ηλεκτρονική μουσική και pop στοιχεία; Κάτι για τα beach bar!
– Spoil, ετοιμάζω κάποια remixάκια προσεγγίζοντας αυτό το στυλ, που και αυτά θα προσπαθήσω να βγουν εγκαίρως για το φετινό καλοκαίρι.
– Η χρωματική σου παλέτα είναι σίγουρα γεννημένη, funk !
– Δεν νομίζω ότι υπήρξε κάποια πολύ ξεκάθαρη επιρροή. Νομίζω ότι υποσυνείδητα τα χρώματα ταιριάζουν με τη funk, υποσυνείδητα πήγα προς τα εκεί, γιατί έχουν το εξής κοινό, γιατί είναι φτιαγμένα -και η funk και τα χρώματα- για να μην περνάνε απαρατήρητα. Οπότε δεν είπα ότι είμαι ο Ορέστης και πρέπει να ντύνομαι χρωματιστά, αλλά ίσως κρύβεται μέσα μου αυτό, οπότε η funk μουσική είναι μία μουσική που αν παίξεις καλά, δεν αφήνεις τον θεατή να μην χορέψει. Άρα επηρεάζεις. Οπότε για εμένα η funk με τα χρώματα έχουν και δεύτερο κοινό, του ακομπλεξάριστου.
Γιατί όταν εγώ άρχισα να ασχολούμαι με τον πιο φλώρικο ήχο, επειδή ο κύκλος μου ήταν λίγο πιο ροκ στην αισθητική του, πήρα κριτική, οπότε προϋπέθετε μία αυτοπεποίθηση. Να πω δηλαδή ότι εμένα μου αρέσει αυτό και θα το κάνω. Το ίδιο συμβαίνει και στον ρουχισμό. Αλλά εφόσον έχω αποκτήσει την αυτοπεποίθηση να είμαι περήφανος για αυτά που κάνω, γιατί νιώθω ότι έχω σχετικότερη κατάρτιση από αυτόν που με κρίνει. Αν έρθει ένας ροκάς, και με κρίνει που κάνω funk, θα του πω ρε μπρο ξέρω τι κάνω. Ξέρω τι να εκτιμήσω, άρα τι θα μου πεις.
– Έχεις κάνει μια δυναμική αρχή, πρώτο EP το 2020 και ολοκληρωμένο άλμπουμ το 2022.
– Η αλήθεια είναι ότι σε μένα έχει υπάρξει μία κατ’ εμένα δυσισορροπία, σε σχέση με το πόσο υλικό έχω βγάλει versus με τι ρυθμό προοδεύει το engagement και το πλήθος του κοινού. Αλλά δεν είναι και πολύ εύκολο να αυτοπροωθείσαι. Και ψυχολογικά, γιατί τώρα πρέπει να πηγαίνεις σε κόσμο και να του λες “ακούστε με”.
– Δηλαδή έχεις πολύ υλικό το οποίο δεν κυκλοφορείς ακόμη, επειδή δεν βλέπεις ανταπόκριση;
– Ισχύει και αυτό, ότι δηλαδή έχω μισογραμμένα ή και αρκετά γραμμένα τραγούδια, σχεδόν τελειωμένα που σκέφτομαι, κάτσε να τα βγάζω σε πιο στρατηγικό timing, για να μην πάνε στράφι.
– Από την αρχή έχεις κάνει album, δεν ξεκίνησες με τραγούδια/singles, ασυνήθιστο για τους ρυθμούς που καταναλώνεται η μουσική στην εποχή των Tiktok trends.
– Συμφωνώ, αλλά μπορεί ο άλλος να μπει στη λογική, να ακούσω ένα που θα γίνει viral, και μετά θα μπω σε αυτόν τον κόσμο. Αν γίνει viral το ξανα συζητάμε, δεν ξέρω. Και το άλμπουμ που έβγαλα το 2022, δεν πήγε όσο καλά θα ήθελα, γιατί έχει πολλή δουλειά μέσα, έχει 7 τραγούδια, κρίμα να αναδειχθεί μόνο ένα. Τώρα λέω να το πάω με singles.
– Σου αρέσει να παρουσιάζεις ολοκληρωμένα έργα, με οπτική επένδυση, γραφικά, lyric video.
-Κοίτα, χτίζω ένα brand. Μου αρέσει να ασχολούμαι και με το οπτικό κομμάτι γενικότερα, οπότε γιατί να μην το εντάξω στο Monozim Project; Να είναι και οπτικό και ακουστικό.
– Έχεις κάποια σταθερή ομάδα ή συνεργάζεσαι κάθε φορά με διαφορετικούς καλλιτέχνες/ μπάντες;
– Έχω κάποιες πιο σταθερές επαφές, κάνω δοκιμές. Επειδή γενικά το budget είναι μικρό και το αναλαμβάνω όλο μόνος μου δυστυχώς, ψάχνω επαφές οι οποίες μου ταιριάζουν σε αυτό το κομμάτι. Φυσικά υπάρχει περιορισμός, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να βρω καλούς συνεργάτες.
– Στο τραγούδι ωστόσο έχεις αναφέρει ότι δεν θέλεις να συνεργαστείς ακόμη με κάποιον/κάποια. Μήπως αυτό απομακρύνει και την προσέλκυση νέου κοινού;
– Το project είναι πολύ προσωπικό και με γοητεύει να το διατηρώ έτσι, δηλαδή θέλω να δείξω ποιος είναι ο Ορέστης, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση. Αργότερα μπορεί να κάνω συνεργασίες, που θα έχουν έναν λίγο πιο χαρακτήρα marketing, έτσι το νιώθω. Τώρα είμαι στη φάση που θέλω να δείξω και στιχουργικά ποιος είμαι, δεν θα ήθελα να τραγουδήσω στίχους άλλου, όπως και μουσικά. Αν το γράψει κάποιος άλλος, δεν θα το νιώσω τόσο δικό μου, δεν θα είμαι μέσα σε αυτό.
– Δεν θυσιάζεσαι για το marketing, θέλεις να δώσεις κάτι που σε εκφράζει.
– Σε αυτή τη φάση ναι, γιατί δεν θέλω να έρθουν μετά από 10 χρόνια και να μου πουν “τι είχες πει;”. Oι συνεργασίες είναι κατεξοχήν για marketing, οπότε αν συμβούν, να γίνουν με άτομα που θα με ανεβάσουν και θα τους ανεβάσω κι εγώ. Δεν θα έκανα συνεργασία με κάποιον πολύ πολύ μικρό, όσο κακό και αν ακούγεται αυτό.
“Αν είσαι περήφανος για τις δουλειές σου, θέλεις να ακουστούν, να εκτιμηθούν, να δεις ανθρώπους που ταυτίζονται στιχουργικά και να φτιάξεις έναν ωραίο κόσμο. Από την άλλη, κάνω και αντίθετες σκέψεις, για να μη γίνω έρμαιο της επιθυμίας για ακροαματικότητα, και με σταματάω, όλα με ένα μέτρο.”
– Σε επηρεάζει σε αυτή την επιλογή και ο ανταγωνισμός; Καθώς είσαι και ένας αυτο-εξαρτώμενος καλλιτέχνης;
– Ο χώρος είναι ανταγωνιστικός, ακόμα και στο indie φάσμα, δεν ξέρω αν το περίμενα, αλλά με έχει ξενερώσει. Μπαίνεις σε έναν χώρο και παρατηρείς ότι είναι ανταγωνιστικός, είναι δύσκολο να πεις ότι εγώ θα απέχω από αυτό. Και αρχίζει και σε παίρνει μαζί του, δυστυχώς. Οπότε και για αυτό απέχω λίγο γενικά από τις συνεργασίες για να μην μπω σε αυτό το τρυπάκι να κάνω διακρίσεις και τα λοιπά.
– Δηλαδή δεν κρατάς το ταμπελάκι της Indie μουσικής;
– Ο ανταγωνισμός υπάρχει και στην indie, άρα δεν είναι θέμα είδους. Και στην indie μουσική υπάρχουν χαρακτηριστικά τα οποία παρατηρείς και στα πιο βιομηχανικά πράγματα, ανταγωνισμοί, αντιγραφές, διάφορα. Δεν ξέρω αν έχω ακόμη την ωριμότητα να κάνω συνεργασίες αφιλοκερδείς και αυθεντικές, θέλω να απέχω, μέχρι να είμαι έτοιμος. Αλλά υπάρχουν καλλιτέχνες που μου αρέσουν, απλώς πρέπει να μου αρέσει υπερβολικά για να συμβεί!
– Αυτό έχει και σχέση με το “προσπαθώ να γίνω viral”.
– Από τη μία ναι, γιατί είμαστε σε μία εποχή που αν δεν προσπαθήσεις δεν θα βάλει ο Θεός το χεράκι του να σε μάθει κόσμος. Ψυχολογικά δεν είναι πολύ ωραίο, αλλά είναι το αναγκαίο κακό. Κάποιος θα έρθει να πει “Ορέστη μην αυτοπροωθείσαι και ας σε ακούνε μόνο 10 άτομα”, είναι μία οπτική το βλέπουμε στα πιο punk σχήματα. Αλλά, αν είσαι περήφανος για τις δουλειές σου, θέλεις να ακουστούν, να εκτιμηθούν, να δεις ανθρώπους που ταυτίζονται στιχουργικά και να φτιάξεις έναν ωραίο κόσμο. Από την άλλη, κάνω και αντίθετες σκέψεις, για να μη γίνω έρμαιο της επιθυμίας για ακροαματικότητα, και με σταματάω, όλα με ένα μέτρο. Έχω τρόπους να γίνω viral στο tik tok, αλλά δεν είναι της αξιοπρέπειάς μου, οπότε κρατάω μία ισορροπία.
– Ποιος είναι δηλαδή ένας τρόπος που σκέφτεσαι ότι θα σε κάνει viral;
– Το κολπάκι είναι να καταφέρεις να κάνεις τους φανς σου, προωθητές σου. Γιατί η μάζα λειτουργεί συχνά με βάση την ετεροέγκριση, δηλαδή εγώ θα ποστάρω Arctic Monkeys, όχι επειδή ξέρω από μουσική ή ξέρω τι να εκτιμήσω σε αυτούς, αλλά γιατί τους ακούσει τόσος πολύς κόσμος που κανείς δεν μπορεί να με κοροϊδέψει που τους ακούω. Οπότε ποστάρουμε safe πράγματα που έχουν λάβει έγκριση από την πλειονότητα της γης. Για μικρούς καλλιτέχνες θέλει λίγο συνειδητότητα παραπάνω για να το κάνεις.
– Με την κριτική πώς τα πας;
-Την αποδέχομαι, κανείς δεν είναι τέλειος. Το ερώτημα είναι, γιατί οι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να επισημάνουν το αρνητικό. Υπάρχει διαφοροποίηση στα άτομα που λένε κάτι από αμέλεια, επειδή δεν έχουν την ενσυναίσθηση να σκεφτούν, το πως θα επηρεάσει τον άλλο. Και υπάρχουν και οι άνθρωποι που έχουν πλήρη ενσυναίσθηση και είναι απλώς κακοί και θέλουν να επηρεάσουν. Εξασκώ το να αντέχω και τα δύο, και φυσικά να μην ασκώ και εγώ. Προσπαθώ να το αγκαλιάσω και να εστιάζω στα θετικά.
– Δεν βλέπεις άλλους στην τέχνη σου, αλλά δέχεσαι προτάσεις από άλλους καλλιτέχνες;
– Τους ρωτάω για να μου τα πουν ή μου τα λένε από μόνοι τους. Συχνά δε θα πάρω γνώμες, θεωρώ πολύ σημαντικές τις γνώμες των ανθρώπων που δεν ασχολούνται με τη μουσική. Εφόσον έχω επιλέξει μουσική που είναι στο φάσμα της pop, popular, είναι μία μουσική που “πρέπει” να αρέσει στη μάζα. Με ενδιαφέρει η γνώμη αυτού που δεν ξέρει νότες, γιατί καμιά φορά αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιο σκληροί κριτές. Δες ας πούμε αυτούς που πάνε στα clubs. Έχουν πολύ υψηλές προσδοκίες ως προς τη μίξη και για να το πω απλά, “πόσο βαράει το μπιτάκι”. Αλλά για να “βαράει”, χρειάζονται skills.
– Κάποια κριτική που να σου έχει μείνει; Να σε άγγιξε;
– Δεν θέλω να διαχωρίσω μία, έχω λάβει αρκετές, που λένε αναμενόμενα πράγματα, δεν σημαίνει ότι δεν τα εκτιμώ. Μια κοπέλα μου είπε ότι τη βοήθησα με τη νευρική ανορεξία, ένας τύπος μου είπε ότι ανακάλυψε τη μουσική μου στις καλοκαιρινές διακοπές με την κοπέλα του και αποτέλεσα δέσιμο για τη σχέση τους. Μου αρέσει να τα ακούω αυτά και χρειάζονται, γιατί από τη στιγμή που έχω αναλάβει τόσα πολλά πόστα μόνος μου, φλερτάρω πολύ με το ρίσκο του να νιώσω κόπωση. Βοηθάνε να συνεχίσεις με καλή ψυχολογία.
– Ωστόσο, δεν είσαι πολλά χρόνια στον χώρο για να πεις “κουράστηκα”, θεωρείσαι ανερχόμενος.
– Και πάλι κουράζει κυρίως η αυτοπροώθηση. Μουσική και στίχους δεν το νιώθω σαν βάρος, αλλά η οργάνωση, τα γραφιστικά, πού θα κάνεις live, πώς θα επιτευχθεί το οτιδήποτε. Ένας άνθρωπος που δεν έχει ασχοληθεί με αυτό, δεν μπορεί να το φανταστεί πόσο τρέξιμο έχει, πόσες υποχρεώσεις προκύπτουν για ένα άτομο! Αν είχα κάποια “κανονική”, οκτάωρη δουλειά ίσως να μην προλάβαινα να κάνω και την τέχνη μου. Για αυτό υπάρχει και το δίλημμα με τι θα ασχοληθώ, πώς θα μοιράσω τον χρόνο μου.
– Πόσα live έχεις κάνει ως Monozim;
-Νομίζω επτά. Το κυνηγάω και αυτό, απλά μέσα στα αρνητικά του πλαισίου, είναι τα έξοδα του να κάνω live, δεν έχω χορηγούς. Δυστυχώς σχεδόν κάθε live έχει και μία ψυχολογική αστάθεια, αν θα βγει ή αν θα μπω μέσα. Βέβαια πρέπει να αναγνωρίσω, ότι στην αρχή κάποιας πορείας, επενδύεις. Έχει δυσκολίες, αλλά και επιβράβευση.
– Είχες κάνει και live ως Ορέστης;
– Έχω κάνει διάφορα. Στο πρώτο-δεύτερο έτος είχα κάτι μπάντες, και πριν τη σχολή έπαιζα με κάποια παιδιά είχα μία μπάντα, μετά είχα κάνει κάτι ντουετάκια σε μπαράκια με διασκευές, όσο ήμουν στη Σύρο. Αλλά το νησί δεν έχει μεγάλη δυναμική.
– Ήταν μια καλή αρχή, για να χτίσεις ένα οποιοδήποτε project.
– Αυτό το project κατέληξε να είναι ένα solo λόγω διαφόρων περιορισμών, δεν μπορούσα να βρω μουσικούς, που να θέλουν το ίδιο είδος και να έχουν και τα skills. Κάπως μοιραία έμαθα στον υπολογιστή να πατάω κάτι κουμπιά και με τα χρόνια απέκτησα επαφή με το κάθε όργανο. Δεν είναι ότι είμαι κιθαρίστας, τα πλήκτρα ας πούμε δεν έχουν ίδια προσέγγιση, το μπάσο έχει άλλη προσέγγιση, συνεπώς ευτυχώς έχω μία επαφή με όλα αυτά. Δεν μετανιώνουμε για τίποτα, γιατί μας έκανε αυτό που είμαστε.
“Προσωπικά, με νοιάζει ο στίχος να είναι βασισμένος στην αλήθεια, δηλαδή δεν τον γράφω για να αρέσει, αλλά τον γράφω για να αποτυπωθώ, και ελπίζω να αρέσει ή να προκαλέσει ταύτιση. Όχι ότι μπορεί ο καθένας να καταλάβει ακριβώς τι λέω σε κάθε τραγούδι και ποιο είναι το νόημα. Αλλά ίσως καλύτερα και έτσι, καλό είναι να μην παρερμηνεύονται οι στίχοι μου, καλό είναι ή να τους καταλαβαίνεις ή να πεις okay, απλά το απολαμβάνω.”
– Η μουσική σου έχει χαρακτηριστεί ως “funk για απαισιόδοξους”. Πώς προέκυψε αυτή η προσέγγιση; Ξεκίνησε σαν κάτι ειρωνικό στιχουργικά;
– Όχι, τίποτα δεν έγινε επίτηδες, όλα έγιναν αυθόρμητα. Όταν η ζωή πάει καλά, δεν νιώθεις την ανάγκη να την αποτυπώσεις κάπου, μόνο όταν έχεις προβλήματα και πράγματα που θες να θίξεις σου βγαίνει αυτή η ανάγκη. Αν ρίξεις μία ματιά σε όλη τη μουσική του κόσμου, το μεγαλύτερο ποσοστό είναι πόνος και λίγα είναι αυτά που λένε περνάω τέλεια, εκτός από κάποια εμπορικά, που είναι φτιαγμένα, για να τα βάλεις στις απόκριες και να τα χορέψεις. Προσωπικά, με νοιάζει ο στίχος να είναι βασισμένος στην αλήθεια, δηλαδή δεν τον γράφω για να αρέσει, αλλά τον γράφω για να αποτυπωθώ, και ελπίζω να αρέσει ή να προκαλέσει ταύτιση. Όχι ότι μπορεί ο καθένας να καταλάβει ακριβώς τι λέω σε κάθε τραγούδι και ποιο είναι το νόημα. Αλλά ίσως καλύτερα και έτσι, καλό είναι να μην παρερμηνεύονται οι στίχοι μου, καλό είναι ή να τους καταλαβαίνεις ή να πεις okay, απλά το απολαμβάνω.
– Επικεντρώνεσαι στον άνθρωπο, θα σε ενδιέφερε να πιάσεις πιο κοινωνικά θέματα; Το οτιδήποτε χαρακτηρίζει τη χώρα και τη σύγχρονη κοινωνία;
– Η δική μου θεματική πιστεύω ότι είναι στο φάσμα των κοινωνικών θεμάτων. Π.χ. για φτώχεια θα έγραφα αν ήμουν φτωχός, δεν έχω λάβει τη σκυτάλη από κάπου για να γράψω για αυτό το θέμα. Θα ήταν υποκριτικό να γράψω για φτώχεια, ούτε για πολιτικά θέλω να γράψω, ούτε για ναρκωτικά, ούτε για το πόσα λεφτά έχω. Οπότε τι μένει; Οι ανθρώπινες σχέσεις που είναι ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας. Εκεί έχω εστιάσει και οι στίχοι μοιραία βγαίνουν αυτοί που είναι. Αυτό είναι κοινωνικό για εμένα, οτιδήποτε άλλο θα ήταν υποκριτικό. Δεν είμαι ο κατάλληλος για να μιλήσω για κάτι άλλο.
Στους στίχους μου παρόλο που κάποιος μπορεί να πει: “α μιλάει για γκομενικά”, στην πραγματικότητα μιλάει για φαινόμενα που έχουν βαθιές ρίζες. Χρησιμοποιώ β’ ενικό, αλλά αν σκεφτείς, γιατί μου το έκανε αυτό και γιατί το κάνουν και άλλα άτομα, αποκτά τη μορφή φαινομένου και έχει ενδιαφέρον να το μελετάς. Πάτος δεν υπάρχει, μπορείς να το ψάξεις όσο βαθιά θες.
– Τι να περιμένουμε στο άμεσο μέλλον; Κάποιο νέο project;
-Λοιπόν το επόμενο project είναι ένα καινούργιο release, το οποίο θα είναι single, είναι ένα τραγούδι που… δεν θέλω να δώσω ερμηνεία θέλω ο καθένας θα το ακούσει και να κρίνει, αλλά μπορώ να πω και ότι θα έχει ένα ωραιότατο video clip συνοδευτικά, θα είναι μία ωραία ολοκληρωμένη δουλειά. Υπολογίζεται μέχρι τέλος Μαΐου, αν όλα πάνε καλά, να κυκλοφορήσει. Και θα είναι η πρώτη προβολή του ντεκαπάζ μου σε video clip!
– Σε άτομα που θέλουν να ξεκινήσουν τι θα έλεγες; Σαν οδηγό επιβίωσης;
– Δεν μου αρέσουν οι συμβουλές, αλλά θα πρότεινα γενικά ελληνόφωνο στίχο.
– Δεν θα επέλεγες για κάποιο έργο αγγλόφωνο στίχο; Το αρνείσαι κατηγορηματικά;
-Το έχω ξεπεράσει, μου φαίνεται πιο εφηβικό. Επίσης, δεν γίνεται να είναι η μητρική σου τα ελληνικά, και ξαφνικά η τέχνη να βγαίνει στα αγγλικά. Υποδεικνύει ότι είσαι πιο πολύ επηρεασμένος από τα ακόυσματά σου, παρά από το μέσα σου. Ίσως δεν είναι τόσο αυθεντική μετά; Μπορεί. Δεν είναι ότι κρίνω αυτούς που το κάνουν, γιατί μπορεί να έχουν εκτεθεί όντως σε πολύ αγγλόφωνη τέχνη. Όλοι οι καλλιτέχνες που μένουν γνωστοί, λίγο πολύ στηρίζονται στον ελληνικό στίχο, ακόμα και οι ανεξάρτητοι.
– Τι θα απαντούσες σε κάποια δισκογραφική που θα σε προσέγγιζε;
– Έχει να κάνει και σε τι φάση της καριέρας μου είμαι. Τώρα που είμαι στην αρχή, νομίζω δεν θα πήγαινα. Καταρχάς, δεν έχω μελετήσει τι συμβαίνει με τα συμβόλαια, τι χάνω, γιατί να κερδίζω μόνο αποκλείεται! Με την παρούσα ψυχοσύνθεση, δεν θέλω να χάσω πράγματα. Να μου πουν δηλαδή, βγάλε ένα τραγούδι υπό την αιγίδα της δισκογραφικής μας, αλλά τα δικαιώματα θα είναι στην εταιρεία και όχι σε εμένα, το φοβάμαι λίγο. Θεωρώ ότι το σημαντικότερο που θα είχα να κερδίσω, είναι το promotion και το να μου κλείνουν live.
Υπάρχει και ένα παράδοξο εδώ, ότι αν είσαι μικρός καλλιτέχνης δεν σε αναλαμβάνουν εύκολα, αν είσαι μεγάλος καλλιτέχνης τότε γίνεσαι ενδιαφέρων για τη δισκογραφική, αλλά όσο γίνεσαι μεγάλος καλλιτέχνης, τόσο μειώνεται το πόσο την χρειάζεσαι. Δεν θέλω να προδικάσω κάτι, γιατί μπορεί κάποια στιγμή στο μέλλον και εγώ να κουραστώ πάρα πολύ, από τα πόστα που αναλαμβάνω και να θέλω να τα αναλάβει άλλος.
– Επίκαιρη τελευταία ερώτηση: Πώς σου φαίνεται το τραγούδι Μαρίνας για τη φετινή Eurovision;
– Ποιος είμαι εγώ να κρίνω τη Μαρίνα Σάττι! Δεν με ξετρέλανε μουσικά, αλλά νομίζω είναι πολύ κατάλληλο για Eurovision. Το τι στέλνει η κάθε χώρα, δεν είναι δείγμα του τι μπορεί να προσφέρει η κάθε χώρα ή ο κάθε καλλιτέχνης. Δηλαδή και όταν στείλαμε το Shake it του Ρουβά, δεν είναι ότι στείλαμε το υπόδειγμα της ελληνικής μουσικής, και το τι μπορεί να κάνει ένας Έλληνας καλλιτέχνης. Στείλαμε κάτι που να είναι στις προδιαγραφές του διαγωνισμού, κάτι τέτοιο συμβαίνει και τώρα.
Είναι ξεκάθαρο ότι έχει επίτηδες ιδιαίτερα στοιχεία. Έχω μία απορία να δω πώς θα πάει, αν και έχω σταματήσει να ασχολούμαι με Eurovision, μέχρι τους Κόζα Μόστρα, γιατί έπεσε και η ποιότητα. Από το 2001, αν και ήμουν πολύ μικρός για να θυμάμαι, μου είχε μείνει το Die for You. Το παλαιότερο που θυμάμαι είναι του 2002 του Ρακιντζή, όταν ήμουν 7, που ήταν τότε που είχα αρχίσει να έχω συνείδηση να θυμάμαι πράγματα και να καταλαβαίνω.
Συνέντευξη: Σοφία Βαφειάδου
Επιμέλεια: Ελένη Κολυμπιανάκη
