Αυτές τις μέρες εξελίσσεται στο Βελιγράδι το Final 4 της Ευρωλίγκας και μετά τους δύο πρώτους ημιτελικούς έχουμε το φαβορί της διοργάνωσης στον τελικό και μια ομάδα που θα έπρεπε αλλά, δεν είναι φαβορί, αντιμέτωπες. Η πρώτη είναι η Εφές, η βασίλισσα της Ευρώπης την τελευταία τετραετία, σαρώνοντας τα πάντα στην Euroleague αλλά και στην Τουρκία, κάνοντας το με υπερηχητικό τρόπο και αναδεικνύοντας παικταράδες, θρύλους και MVP’S (Μίτσιτς, Λάρκιν).
Η δεύτερη είναι η διαχρονικά Βασίλισσα της Ευρώπης, η Ρεάλ Μαδρίτης, η ομάδα με τις περισσότερες κατακτήσεις στον θεσμό και ίσως το μοναδικό μπασκετικό ευρωπαϊκό μπραντ που θα μπορούσε να ακουμπήσει αυτό, κάποιων ομάδων στο ΝΒΑ. Γνωρίζοντας λοιπόν το ζευγάρι του τελικού, θα ήθελα να αναφερθώ σε ορισμένα στοιχεία και να κάνω μια συμβολική αποκατάσταση της αλήθειας σχετικά με τις ομάδες που θα διεκδικήσουν το βράδυ του Σαββάτου το πολυπόθητο τρόπαιο.
Αρχικά να ξεκινήσω με μια πολύ ωμή αλλά πέρα για πέρα αληθινή παρατήρηση. Στην Euroleague του σήμερα, παίζουν μπάσκετ και κερδίζουν τα λεφτά. Και αν ο Ολυμπιακός αποτέλεσε φωτεινή εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα φέτος, η απουσία του από τον μεγάλο τελικό επιβεβαίωσε το άνωθεν. Εφές και Ρεάλ είναι δύο από τις τέσσερεις πλουσιότερες ομάδες στην Ευρώπη και οτιδήποτε άλλο πέρα από την κατάκτηση του κυπέλλου θα έπρεπε και θεωρείται αποτυχία. Όπως απέτυχε παταγωδώς και η Μπαρτσελόνα του Σαρούνας, που έχει παρουσιάσει την τελευταία διετία το πιο ακριβό μπασκετικό ρόστερ που έχει δει ποτέ αυτή η ήπειρος. Και λέγοντας αυτό, οδηγούμαι εκεί ακριβώς που θέλω να εστιάσω και να εκφράσω με έναν αντισυμβατικό κατά μία έννοια τρόπο.
Η Ρεάλ φέτος έχασε πέντε φορές από την Μπαρτσελόνα σε ισάριθμες αναμετρήσεις, έχασε μέσα σε έναν μήνα πρώτες θέσεις σε Ισπανία και Ευρώπη, αγνοούσε τη νίκη για εννέα συνεχόμενα ματς και τερμάτισε εν τέλει με οριακό πλεονέκτημα έδρας στην Ευρώπη όντας 4η. Όσο διαδραματιζόταν αυτή η απίστευτη κατρακύλα για αυτήν την πανάκριβη ομάδα, με 12 παίχτες έτοιμους να ξεκινήσουν βασικοί σε κάθε σύλλογο της Ευρώπης, ο επί δεκαετίας προπονητής της Ρεάλ Πάμπλο Λάσο έθετε εκτός αποστολής τους Ερτέλ και Τόμπκινς. Δύο βασικότατα γρανάζια, που έκαναν όμως τρομερό underperforming καθόλη τη διάρκεια της σεζόν.
Με αυτή τη νέα πραγματικότητα και την αδυναμία των πανάκριβων παικταράδων της Ρεάλ, που δεν μπορούσαν να αποδώσουν ούτε καν κοντά στα αναμενόμενα, φυσικό επακόλουθο ήταν να αναλάβουν δράση οι ζωντανοί θρύλοι της Μαδρίτης, Γιουλ και Ρούντι. Βάζω στην εξίσωση και τον απίστευτο Κοζέρ. Φυσικά, με μέσο όρο ηλικίας κάπου στα 32+ και κορεσμό που όμοιο του δεν βρίσκεις στην Ευρώπη, οι Ισπανοί και ο Γάλλος δεν έπαιζαν διαστημικό μπάσκετ που θα μπορούσε να υποτάξει την Μπαρτσελόνα του Γιασκεβίτσιους για παράδειγμα.
Γκρίνια κριτική και απαίτηση για να πέσουν άμεσα κεφάλια, όσο η σαιζόν είναι ακόμα ζωντανή. Και ποιοι ήταν οι κύριοι αποδέκτες; Φυσικά οι γηραιότεροι, οι πιο έμπειροι, οι σημαίες της ομάδας. Λες και έφταιγε ο Γιουλ που έβαζε 10 αντί για 20 πόντους σε κάθε ματς ή ο Ρούντι που ευστοχούσε μόνο σε δύο τρία τρίποντα αντί για τα 6-7 που είχε κάποτε. Οι πιο ακριβοί παίκτες στην Ευρώπη σώπασαν, κρύφτηκαν, μέχρι που τέθηκαν και εκτός αγωνιστικών υποχρεώσεων. Και κάπως έτσι, η Ρεάλ μπαίνει στα playoffs έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού της ότι μπορεί και να μείνει εκτός. Ή μάλλον τρέμοντας σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Η Μακάμπι αποδείχθηκε η χειρότερη ομάδα της 8αδας και η απίστευτα τυχερή πάμπλουτη ομάδα της Μαδρίτης έφτασε σε ένα ακόμα F4. Παρένθεση σε αυτό το σημείο. Δεν γίνεται το Φ4 να θεωρείται επιτυχία για αυτές τις ομάδες. Άσχετα με το πόσα ρεκόρ καταρρίπτει και άσχετα με το πόσο σπουδαίο επίτευγμα μπορεί να θεωρείται για άλλoυς συλλόγους. Όταν έχεις τους καλύτερους παίκτες, έναν από τους θεωρητικά καλύτερους προπονητές και φυσικά σχεδόν μηδενικό ανταγωνισμό σε μια Ευρωλίγκα χαμηλού επιπέδου και απουσίας μεγάλων ονομάτων, δεν είναι επιτυχία το να πηγαίνεις F4 κάθε χρόνο. Είναι απαίτηση και αφετηρία για διεκδίκηση του τροπαίου.
Πάμε παρακάτω λοιπόν και φθάνουμε στον ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα. Οι δύο πλουσιότερες ομάδες της Ευρώπης, οι Ισπανοί αυτοί κολοσσοί ρίχνουν τα λεφτά τους στο παρκέ του Βελιγραδίου και σκέφτονται πως να φθάσουν τελικό. Η Ρεάλ όντας αουτσάιντερ, με την τελική της επικράτηση επί της αιώνιας αντιπάλου της, θεώρησε ότι έκανε άθλο, στα όρια του θαύματος, που κατάφερε και βρέθηκε στον τελικό ανατρέποντας το -11 του ημιχρόνου. Επειδή λοιπόν σιχαίνομαι τους πανηγυρτζήδες και δεν εθελοτυφλώ σε κάθε επιτυχία, μικρή και μεγάλη, απαιτώ να ανοίξουμε τα μάτια μας και να μην κανονικοποιήσουμε το αυτονόητο.
Μπορεί τα λεφτά να μην παίζουν όντως μπάσκετ, δεν θα δούμε πότε κανένα τάλιρο να βάζει τρίποντο από την γωνία, αλλά αν αγνοήσεις την επιρροή που ασκούν και το πώς μεταφράζεται αυτή στο γήπεδο, τότε οδηγείσαι στην υιοθέτηση της λογικής του πανηγυρτζή. Άθλος θα ήταν να πάρει ο Ολυμπιακός την Ευρωλίγκα. Όχι η Ρεάλ. Όχι η Μπάρτσα. Ο Ολυμπιακός του υποτετραπλάσιου μπάτζετ, ο Ολυμπιακός της συνέπειας και του σωστού μπάσκετ. Φυσικά και αν κατακτήσει την Ευρωλίγκα η Ρεάλ θεωρείται μεγάλη επιτυχία. Αλλά μέχρι εκεί.
Γιατί η Ρεάλ δεν μόχθησε να γίνει καλύτερη μέσα στη χρονιά. Δεν δούλεψε πάνω στις αδυναμίες της. Δεν βρήκε προσωπικότητες και έπιασε το ταβάνι της. Δεν τα έκανε γιατί δεν τα χρειαζόταν. Είχε όλα αυτά που απαιτούνταν για να πάρει τα πάντα. Το ίδιο και η Μπαρτσελόνα, της οποίας η αποτυχία είναι ακόμα μεγαλύτερη. Δεν έπαιζε ο Δαυίδ με τον Γολιάθ στο Βελιγράδι. Έπαιζαν δύο Γολιάθ με την απόλυτη πίεση που τους άξιζε.
Το να χτίζεις μια υπερομάδα σου δίνει τα πάντα. Βάθος στο ρόστερ, αγωνιστικές αρετές σε όλα τα μέτωπα, γεμάτο γήπεδο και εννοείται τη δυνατότητα να πρωταγωνιστείς. Το μόνο που σου στερεί είναι την ηρεμία, τον καθησυχασμό και το «δεν πειράζει, τουλάχιστον προσπαθήσαμε» σε ενδεχόμενη αποτυχία. Αν τα παραβλέψεις αυτά και επαινέσεις μια ομάδα που οφείλει να κερδίζει και κάνει απλά τη δουλειά της, κερδίζοντας εκεί που πρέπει, τότε αδικείς τον Ολυμπιακό και τον κάθε Ολυμπιακό που έχτισε πράγματι μια όμορφη μπασκετική ιστορία.
Η Ρεάλ μπαίνει στον τελικό ως αουτσάιντερ και πάλι. Και όσο και να μου επιβάλλει το αθλητικό κοινωνικό και δημοσιογραφικό στερέωμα την αποδοχή της Ρεάλ ως αουτσάιντερ, δεν θα μπορέσω ποτέ παρά να την αντιμετωπίσω ως μια ομάδα γεμάτη αστέρες με πλεονέκτημα απέναντι σε όποια ομάδα και αν αντιμετωπίζει. Γιατί αν δεν το κάνω αισθάνομαι ότι βρίσκω δικαιολογίες εκεί που δεν αξίζουν να βρεθούν. Δεν είναι κακό πράγμα η ευθύνη, είτε είσαι φίλαθλος είτε είσαι παίκτης και κομμάτι ομάδας. Και οι μεγάλες ομάδες αποτυγχάνουν, γιατί αν δεν αποτύγχαναν ο αθλητισμός δεν θα είχε το ίδιο ενδιαφέρον. Η αποτυχία είναι η αρχή της επιτυχίας και η αρχή της συνειδητοποίησης ότι τελικά το να έχεις τα πάντα δεν είναι το καταλληλότερο μέσο για να πετύχεις.
ΥΓ: Πάμπλο Λάσο. Ένας από τους πιο επιτυχημένους προπονητές όλων των εποχών. Θρύλος με φοβερές επιτυχίες. Αν έχει πάρει 10 κύπελλα, τότε έπρεπε να έχει πάρει 20. Αλλά εκεί διαχωρίζεται ο Λάσο και ο κάθε Λάσο, από τον καλύτερο προπονητή όλων των εποχών, Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
ΥΓ2: Γιασκεβίτσιους, ο μπασκετικός Γκουαρντιόλα, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
