Κάθε 24 ώρες μία γυναίκα στην Ελλάδα δολοφονείται από κάποιον άντρα συνήθως από το οικογενειακό της περιβάλλον επειδή «τόλμησε» να είναι γυναίκα. Όχι δεν πρόκειται για διαφημιστικό σποτ της UNICEF σαν εκείνο που παιζόταν καθημερινά στους δέκτες μας για τα παιδιά της Αφρικής. Όση σημασία πρέπει να δώσουμε σε εκείνο το γεγονός, άλλη τόση οφείλουμε στο φαινόμενο των γυναικοκτονιών στην Ελλάδα που έχει ξεκινήσει να εισβάλλει στα αυτιά μας συχνότερα το τελευταίο διάστημα.
Μέσα σε 24 ώρες δύο ακόμη γυναίκες (από τις υποθέσεις που έγιναν γνωστές) μετά τη Γαρυφαλλιά βρέθηκαν νεκρές από τα χέρια του άντρα τους. Και ερωτώ. Μέχρι πότε θα παραμένουμε θεατές μπροστά στις εξελίξεις; Στις πόσες γυναίκες θα θεωρηθούμε «Βενεζουέλα» κυρία Συρεγγέλα προκειμένου να υπάρξει παρέμβαση; Πόσες γυναίκες θα αφήσουν την τελευταία τους πνοή ώστε να καταλάβετε ότι πρόκειται για μία σοβαρή κατάσταση που χρίζει πρωτίστης σημασίας και αντιμετώπισης. Μέχρι πότε τα στερεότυπα περί κυριαρχίας του ανδρός έναντι των γυναικών θα περνάνε από γενιά σε γενιά αντί να μαθαίνουμε στα παιδιά μας, στους επόμενους πολίτες αυτής της χώρας, την έννοια του ΣΕΒΑΣΜΟΥ που από ότι φαίνεται σπανίζει.
Ας αφήσουμε στην άκρη τα λόγια, τις ανούσιες συγκρίσεις και τις συμβουλές προς τους δολοφόνους προκειμένου να «γλυτώσουν χρόνια στη φυλακή». Ας κινητοποιηθούμε και εμείς ως πολίτες μέσα από δράσεις και η ίδια η κυβέρνηση, και κάθε κυβέρνηση, η οποία οφείλει να πάρει αποφάσεις και μέτρα με στόχο την καλύτερη απονομή δικαιοσύνης σε τέτοιες υποθέσεις αλλά και την δημιουργία μιας κοινωνίας βασισμένης στις αξίες του ΣΕΒΑΣΜΟΥ και της ΙΣΟΤΗΤΑΣ των πολιτών.
Απόψεις περί κυριαρχίας του ανδρός έναντι των γυναικών πρέπει να παρέλθουν ανεπιστρεπτί καθώς δεν έχουν θέση σε καμία κοινωνία. Ας βγάλουμε τις παρωπίδες από τα μάτια και ας αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Ας αναλογιστούμε σε τι κόσμο θέλουμε να μεγαλώσουν τα παιδιά μας. Σε μία κοινωνία που θα αισθάνονται φόβο ή ασφάλεια;
Είχα γράψει κείμενο με αφορμή τη δολοφονία της Γαρυφαλλιάς στην Φολέγανδρο. Αυτό το κείμενο όμως αποτελεί μία προσωπική κατάθεση οργής. Οργή προς την κοινωνία στην οποία οι γυναίκες δεν μπορούν να νιώσουν καμία ασφάλεια και καμία εμπιστοσύνη. Οργή προς όποιον αρμόδιο φορέα δεν κινητοποιείται και δεν συγκινείται από τα απανωτά χτυπήματα και τις απώλειες αθώων γυναικών/πολιτών. Οργή προς τις δηλώσεις-συγκρίσεις της κατάστασης της χώρας μας με χώρες όπως η Βενεζουέλα και το Μεξικό προκειμένου να μειώσουν την σημασία του φαινομένου. Ας μην ξεχαστεί καμία από τις γυναίκες που έφυγαν άδικα εξαιτίας της έμφυλης βίας. Ας μιλήσουμε για αυτές προκειμένου να αποτελέσουν τα σύμβολα και το κίνητρο για να καταβληθεί οποιαδήποτε προσπάθεια ώστε καμία άλλη γυναίκα να μην χαθεί.
