Από τον Αύγουστο που κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους το Weapons, η νέα ταινία του Ζακ Κρέγκερ, πλήθος κριτικών και θεατών μιλούν με ενθουσιασμό για την καλύτερη ταινία τρόμου του 2025. Οι φανατικοί του είδους σπεύδουν στους κινηματογράφους για να διαπιστώσουν τελικά αν αξίζει το hype, ενώ υπάρχουν και αυτοί που απογοητεύονται και την χαρακτηρίζουν τελικά μια «μέτρια ταινία».
Από το Barbarian (2022) ο Ζακ Κρέγκερ είχε θέσει ψηλά τον πήχη και η καινούργια του ταινία δεν φαίνεται να ακυρώνει την αρχική εντύπωση του κοινού για τον δημιουργό. Το Weapons διατηρεί την αίσθηση μυστηρίου, τη σκοτεινή ατμόσφαιρα και τον γνήσιο τρόμο, αλλά προσθέτει τη μαύρη κωμωδία και το στοιχείο του υπερφυσικού για να απογειώσει την εμπειρία του θεατή.
Η πλοκή της ταινίας και η αφήγηση
Η πλοκή της ταινίας ακολουθεί τα παιδιά της τάξης δημοτικού της κυρίας Τζαστίν Γκάντι (Julia Garner) που ένα βράδυ εξαφανίζονται μυστηριωδώς, όλα εκτός από ένα. Μετά από έρευνες φαίνεται πως τα 17 παιδιά τα ξημερώματα της ίδιας ημέρας, ακριβώς την ίδια ώρα άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και έφυγαν τρέχοντας προς άγνωστη κατεύθυνση. Ένα μήνα μετά το γεγονός, οι τοπικές αρχές προσπαθούν ακόμα να διαλευκάνουν το μυστήριο, ενώ στο στόχαστρο τίθεται η δασκάλα της τάξης, Τζαστίν. Εκείνη, προσπαθώντας να βρει απαντήσεις για το μυστήριο αποφασίζει να προσεγγίσει τον μοναδικό μαθητή της τάξης που απέμεινε, τον Άλεξ (Cary Christopher).
Η αφήγηση της ταινίας είναι μη γραμμική, επιτρέποντας στον θεατή να εξετάσει πολλαπλές οπτικές γωνίες αφήγησης των προσώπων που πρωταγωνιστούν. Με τις συνεχείς εναλλαγές του χρόνου το μυστήριο και η αγωνία εντείνονται, ενώ οι απαντήσεις δίνονται σιγά-σιγά συμπληρώνοντας ένα σκοτεινό παζλ ανακαλύψεων. Επιπλέον, με αυτή την τεχνική ο σκηνοθέτης παίζει με την κρίση του θεατή, καθώς σταδιακά απενοχοποιεί όσους είχαν υποστεί έμμεση κριτική ανατρέποντας τις προκαταλήψεις.
Η πολυεπίπεδη προσέγγιση
Από την εξέλιξη της πλοκής της ταινίας, την κινηματογραφική ματιά και τη σκηνοθεσία δίνεται η αίσθηση μιας αλληγορικής διάστασης, χωρίς όμως να είναι ξεκάθαρο μέχρι το τέλος τι θέλει να πει ο δημιουργός. Η ταινία παρουσιάζει έμμεσα κοινωνικά θέματα όπως ο αλκοολισμός και η χρήση ναρκωτικών, χωρίς ωστόσο να εστιάζει σε κάποιο απ’ αυτά. Το υπερφυσικό στοιχείο εντάσσεται και συνδιαλέγεται με την κοινωνική διάσταση και είναι αυτό πάνω στο οποίο βασίζεται ο τρόμος. Παράλληλα, το γεγονός πως η ταινία αναφέρεται σε παιδιά δημιουργεί περισσότερη ένταση και αγωνία, καθώς και μια δραματική διάσταση.
Ταυτόχρονα καθ’ όλη τη διάρκειά της διαχέεται ομαλά μαύρο χιούμορ που εντείνεται παράλληλα με τον τρόμο. Οι χιουμοριστικές σκηνές δεν αποδυναμώνουν τον τρόμο, ούτε προκαλούνται καταναγκαστικά, αντίθετα ρέουν φυσικά και δημιουργούν μια ξεχωριστή απόλαυση στους θεατές.
Κρύβει η ταινία κάποιο κοινωνικό μήνυμα;
Η πολυεπίπεδη προσέγγιση της ταινίας σε σύγκριση με άλλες παραγωγές τρόμου άφησε περιθώρια για να αναπτυχθούν διάφορες ερμηνείες. Άλλοι διέκριναν μια αλληγορία για κοινωνικά ζητήματα, ενώ άλλοι επικεντρώθηκαν στον υπερφυσικό, ψυχολογικό τρόμο. Η επιλογή του τίτλου «Weapons» που είναι ασαφές πώς σχετίζεται με την πλοκή, φαίνεται πως ενίσχυσε την επιθυμία των θεατών να ανακαλύψουν το κρυφό μήνυμα της ταινίας.
Πολλοί θεώρησαν πως θίγει έμμεσα το ευαίσθητο κοινωνικό ζήτημα των ένοπλων επιθέσεων σε σχολεία της Αμερικής, χωρίς όμως να υπάρχει σαφής ένδειξη γι’ αυτό. Ο ίδιος ο Κρέγκερ σχολίασε πως είναι ανοιχτός σε οποιαδήποτε ερμηνεία, αν και εκείνος δεν είχε την πρόθεση να αναφερθεί σε κάποιον κοινωνικό σχολιασμό. Παράλληλα από συνεντεύξεις του φαίνεται πως η δημιουργία της ταινίας ήταν για εκείνον ένας τρόπος να διαχειριστεί το πένθος που βίωσε με την απώλεια ενός φίλου του, ενώ κατέστησε σαφές πως το ζήτημα του αλκοολισμού αποτελεί και δικό του βίωμα.
Το τέλος της ταινίας, που για πολλούς υπήρξε απογοητευτικό (και δικαίως θα έλεγα) καθώς μοιάζει απότομο και αφήνει αρκετά αναπάντητα ερωτήματα, υποδηλώνει πως ίσως ο Ζακ Κρέγκερ όντως δεν επεδίωξε κάποιο βαθυστόχαστο σχόλιο. Γιατί εξάλλου κάτι τέτοιο θα έπρεπε να είναι σημαντικό για μια ταινία τρόμου;
Τελικά, αυτό που κάνει το Weapons να ξεχωρίζει και αιτιολογεί σ’ έναν βαθμό τις αντιδράσεις κοινού και κριτικών, είναι η ικανότητά του να ισορροπεί ανάμεσα στο μυστήριο, τον τρόμο, τη μαύρη κωμωδία, αλλά και μια έντονη δραματική διάσταση. Μια επιλογή που ίσως ξενίσει τους φανατικούς του horror που περιμένουν να δουν μια πιο «κλασική» ταινία τρόμου με έντονα jumpscares και λιγότερο σύνθετη κινηματογραφική πλοκή.
