Μπορεί κάποιος να φανταστεί το ελληνικό πρωτάθλημα, ως το καλύτερο του κόσμου; Ένα πρωτάθλημα αναδιαρθρωμένο, εκσυγχρονισμένο σε κάθε τομέα, βγαλμένο από τα πιο ουτοπικά σενάρια; Κοπιάστε και «ταξιδέψτε» μαζί μου στο πιο όμορφο όνειρο.
Υπάρχει κάποιος που να μην είναι αηδιασμένος από την όλη κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο; Ιθύνοντες ατιμώρητοι να κάνουν λόγο για στημένα παιχνίδια, τρόπαια προκαθορισμένα για τις ομάδες από τις αρχές της σεζόν, ξένοι διαιτητές αμφιβόλου ποιότητας και ανίκανα πρόσωπα σε καίριες θέσεις για τον ελληνικό αθλητισμό. Δεν είναι μόνο αυτά. Θέλετε τα γήπεδα που σε προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες δεν θα έπαιρναν έγκριση ούτε για αγώνες τέταρτης κατηγορίας; Θέλετε το «χάος» από την Β’ Εθνική και κάτω; Θέλετε την απουσία τηλεοπτικής στέγης; Ή μήπως να πιάσουμε το θέμα της Εθνικής Ελλάδος; Απ’ όλα έχει ο μπαξές! Σήμερα, στο ονειρικό μας σενάριο, όλα τα θέματα επιλύονται. Ακολουθήστε με.
ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΩΝ
Μέχρι και σήμερα, η Σούπερ Λιγκ απαριθμεί 14 ομάδες, οι οποίες θα δώσουν 26 αγώνες. Κατόπιν το πρωτάθλημα θα χωριστεί σε δυο γκρουπ. Οι πρώτοι έξι θα μπουν στα πρωταθληματικά πλέι-οφ και οι υπόλοιποι οκτώ στο «μονοπάτι» του υποβιβασμού. Οι της εξάδας, θα δώσουν ακόμη δέκα αγώνες (όλοι μεταξύ τους μέσα-έξω) για να ανακηρυχθεί ο πρωταθλητής και τα ευρωπαϊκά «εισιτήρια», ενώ οι ομάδες του υποβιβασμού, μια σειρά από επτά μονών αγώνων. 36 αγώνες λοιπόν για τους πρώτους έξι, 33 για τους τελευταίους οκτώ.
Όσον αφορά τώρα την πολύπαθη Σούπερ Λιγκ 2, μιλάμε για 24 ομάδες χωρισμένες σε δύο ομίλους (Βόρειος και Νότιος). Εκεί οι πρώτοι πέντε των ομίλων θα αγωνιστούν στα πλέι-οφ της ανόδου, οι ομάδες από την έκτη έως την ενδέκατη θέση στα πλέι-άουτ υποβιβασμού, ενώ ο τελευταίος του κάθε ομίλου θα πάρει την άγουσα για την Γ’ Εθνική μαζί με άλλες έξι ομάδες από τα πλέι-άουτ. Φτάνουμε στο «αχανές» σύμπαν της τρίτης κατηγορίας. 72 ομάδες (ολογράφως εβδομήντα δυο) χωρισμένες σε τέσσερις ομίλους διεκδικούν τέσσερα εισιτήρια ανόδου και μάχονται για τριάντα(!) θέσεις υποβιβασμού. Σε μια εξελιγμένη ποδοσφαιρική ομοσπονδία, τέτοιες ιδέες θα είχαν πάει για τα καλά περίπατο. Πως θα άλλαζε όλο αυτό το σκηνικό;
Ας αρχίσουμε με την Σούπερ Λιγκ, η οποία θα αποτελείτο από 16 ομάδες, όπως και η Β’ Εθνική. Η Γ’ Εθνική θα απαριθμούσε 32 ομάδες (σε δυο ομίλους των 16), ενώ θα ερχόταν επανασύσταση της Δ’ Εθνικής με 64 ομάδες (4 όμιλοι των 16). Όσον αφορά τις ΕΠΣ και τα τοπικά πρωταθλήματα, υπάρχουν 53 ΕΠΣ. Αν υποθέσουμε ότι από κάθε όμιλο της Δ’ Εθνικής θα υποβιβάζονται τρεις ομάδες, ψάχνουμε 14 πρωταθλήτριες. Πως θα γίνει αυτό;
Πολύ απλά χωρίζοντας τα πλέι-οφ ανόδου σε «γεωγραφικές ζώνες» για να γίνεται ορθότερη κατανομή στους ομίλους της τέταρτης κατηγορίας. (π.χ η πρωταθλήτρια της ΕΠΣ Έβρου μπορεί να παίξει με την πρωταθλήτρια της ΕΠΣ Δράμας και όχι με αυτήν της ΕΠΣ Λακωνίας). Εννοείται ότι οι τρεις πρώτες κατηγορίες θα είναι αποκλειστικά και μόνο επαγγελματικές, με την Δ’ Εθνική να αποτελείται από ημί–επαγγελματικά σωματεία και τις ομάδες των τοπικών να παραμένουν ερασιτεχνικές ως έχουν.
εικόνα από Blue Vayeros
Όσον αφορά το Κύπελλο Ελλάδος, θα ήταν στόχος να βρει και πάλι την χαμένη του αίγλη. Σήμερα, αγωνίζονται οι κυπελλούχες ομάδες της κάθε ΕΠΣ, πηγαίνοντας μετά απευθείας στις ομάδες της Β’ Εθνικής. Για να συμμετάσχει μια ομάδα της Γ’ Εθνικής στο Κύπελλο Ελλάδος, πρέπει να κατακτήσει το Κύπελλο της αντίστοιχης ΕΠΣ.
Ακούγεται «κουφό» και έτσι πραγματικά είναι. Πως θα ήταν άραγε ένα νέο σύστημα κυπέλλου με όλες τις ομάδες; Στον πρώτο γύρο, οι 53 πρωταθλήτριες της κάθε ΕΠΣ, θα αντιμετωπίζουν τις 64 ομάδες της Δ’ Εθνικής. Συνεπώς έχουμε, 117 ομάδες, 58 ζευγάρια συν μια άνευ αγώνα. Στον δεύτερο γύρο, στους 59 νικητές θα έρθουν οι 32 ομάδες της Γ’ Εθνικής. Συνεπώς μιλάμε για 91 ομάδες, 45 ζευγάρια και μια ομάδα άνευ αγώνα. Μοιραία, φτάνουμε στον τρίτο γύρο, όπου οι 46 ομάδες θα έρθουν αντιμέτωπες με τις 32 ομάδες από Σούπερ Λιγκ και Β’ Εθνική.
Δεν χαθήκατε μέχρι εδώ έτσι; Αν έχετε κάνει και εσείς σωστά τις προσθαφαιρέσεις, θα μείνετε με 78 ομάδες, οι οποίες θα σχηματίσουν 39 ζευγάρια, των οποίων οι νικητές θα προκριθούν στον τέταρτο γύρο και με την σειρά τους θα δημιουργήσουν 19 ζευγάρια με μια ομάδα να περνάει άνευ αγώνα για να φτάσουμε στην πρωτότυπη φάση των «20».
Οι 20 ομάδες που θα επιβιώσουν από όλη την διαδικασία, θα χωριστούν σε πέντε ομίλους των τεσσάρων ομάδων. Από κάθε όμιλο θα προκριθούν οι πρώτοι πέντε και οι τρεις καλύτεροι δεύτεροι. Από αυτή την διαδικασία θα προκύψουν οι ομάδες που θα συνεχίσουν στα προημιτελικά και μετά το «ταξίδι» μέχρι τον τελικό. Ένα τέτοιο εγχείρημα μπορεί να μοιάζει άπιαστο, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Εννοείται ότι καθ’ όλη την διάρκεια της διοργάνωσης, γηπεδούχος θα είναι η ομάδα της χαμηλότερης κατηγορίας. Έτσι θα διατηρηθεί και το φαινόμενο των «εκπλήξεων».
MARKETING ΚΑΙ ΕΣΟΔΑ
Προφανώς, μια τέτοια αναδιάρθρωση, δεν γίνεται από την μια σεζόν στην άλλη. Ο εκσυγχρονισμός στο marketing αλλά και στο promotion των πρωταθλημάτων θα πρέπει να γίνει από γνωστά άτομα στον χώρο. Πρέπει να γίνει συσπείρωση των επιχειρηματιών από κάθε οικονομική βαθμίδα, χρησιμοποιώντας κάθε διαθέσιμη γνωριμία σε φιλόδοξους επενδυτές. Σε ένα σωστά διαβαθμισμένο οικονομικό πλαίσιο, η κυβέρνηση οφείλει να διευκολύνει τέτοιου είδους απόπειρες με φοροελαφρύνσεις προς όφελος αγοραστών από το εξωτερικό και το εσωτερικό. Έτσι θα λάβει και αρκετά έσοδα από το αναμενόμενο.
Φανταστείτε λοιπόν ένα ελληνικό ποδόσφαιρο, όπου οι ιθύνοντες θα μπορούν να κάθονται στο ίδιο τραπέζι με εταιρίες «κολοσσούς» στα πλαίσια λειτουργίας του MLS, της Πρέμιερ Λιγκ, της Λα Λίγκα και όλων των προηγμένων πρωταθλημάτων. Στόχος φυσικά, δεν είναι τα δισεκατομμύρια της Αγγλίας και της Γερμανίας, αλλά εφικτές οικονομικές συμφωνίες όπως φερ ειπείν του Μεξικό ή της Ιαπωνίας. Η χώρα της Κεντρικής Αμερικής έχει κλείσει συμφωνία 120 εκατομμυρίων δολαρίων ανά έτος για τα δικαιώματα της Liga MX (πρωτάθλημα Μεξικό) ενώ η J. League (πρωτάθλημα Ιαπωνίας) αυτή τη στιγμή διαθέτει τηλεοπτικό πακέτο 104 εκατομμυρίων λιρών ανά έτος για τις δυο πρώτες κατηγορίες.
Τόσο περίπου θα μπορούσε να είναι το οικονομικό πακέτο για την Σούπερ Λιγκ, όπου αυτή τη στιγμή από τις δυο συνδρομητικές πλατφόρμες παίρνει 68 εκατομμύρια ευρώ ανά έτος. Ωστόσο, αν πωληθεί και στο εξωτερικό, τότε πολύ εύκολα το κόστος μπορεί ακόμα και να διπλασιαστεί. Ο στόχος των 103 εκατομμυρίων ευρώ είναι αρκετά εφικτός, με τις ομάδες να μοιράζονται ισόποσα ένα ποσό κοντά στα 6.5 εκατομμύρια ευρώ.
Αντίστοιχα, 70.000.000 εκατομμύρια θα μπορούσαν να είναι τα τηλεοπτικά δικαιώματα για την Β’ Εθνική (4.375.000 ανά ομάδα), ενώ στα 64.000.000 ευρώ θα μπορούσε να είναι το συνδυαστικό πακέτο για Γ’ και Δ’ Εθνική, με κάθε ομάδα να παίρνει κάτι παραπάνω από 600 χιλιάδες ευρώ.
Ειδικά στις χαμηλές κατηγορίες, για να συμβεί κάτι τέτοιο, θεωρείται πραγματικά ακατόρθωτο. Ωστόσο, αποδεδειγμένα, διάφοροι παράγοντες μπορούν να συμβάλλουν στην πραγμάτωση αυτού του «ονείρου». Για αυτόν τον λόγο, θα θεσπιστούν διάφοροι οικονομικοί και αγωνιστικοί παράγοντες, που θα εγκρίνουν ή όχι την συμμετοχή της κάθε ομάδας στην εκάστοτε κατηγορία. Ελεγκτικοί φορείς θα «βλέπουν» τα οικονομικά των «συλλόγων» όταν πρόκειται να συμμετάσχουν σε μια τέτοια κατηγορία.
Όταν προκύπτουν «εμπόδια» θα υπάρχουν ημέρες διορίας ώστε να διευθύνονται όλα τα οικονομικά θέματα. Οι «καθαρές» ομάδες θα εισπράττουν άμεσα τα χρήματα των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, ενώ αντίστοιχα οι ομάδες με οφειλές σε φορείς και ποδοσφαιριστές θα διακανονίζουν άμεσα τα χρωστούμενα ποσά, ώστε να μπορούν να εισπράξουν και εκείνες τα χρήματα που δικαιούνται.
ΓΗΠΕΔΑ
Το συγκεκριμένο κομμάτι «πονάει» πολύ τις περισσότερες ομάδες, αφού τα γήπεδα δεν είναι επαρκώς συντηρημένα και τα περισσότερα από αυτά ανήκουν στους Δήμους και όχι στις ομάδες. Ειδικά στη δεύτερη και τρίτη κατηγορία σήμερα, βλέπουμε «χωράφια» γήπεδα, γήπεδα με σπουδαίο παρελθόν, πλήρως εγκαταλελειμμένα και μεγάλα γήπεδα που πλέον δεν έχουν καν την απαραίτητη άδεια για να φιλοξενήσουν κόσμο (ναι Καυταντζόγλειο και ΟΑΚΑ, για εσάς λέω). Σκεφτείτε λοιπόν ένα θεσπισμένο σύστημα αδειοδότησης των γηπέδων. Τα γήπεδα της Σούπερ Λιγκ, υποχρεωτικά θα πρέπει να λαμβάνουν από την UEFA σήμανση τουλάχιστον τριών αστεριών.
Αντίστοιχα, για την Β’ Εθνική και Γ’ Εθνική, σήμανση δυο αστεριών, ενώ μόνο ένα αστέρι για την Δ’ Εθνική. Δεν χρειάζεται να καν να τονίσουμε το γεγονός για την ύπαρξη κλειστού κυκλώματος παρακολούθησης, καθώς επίσης και την παρουσία ατόμων ασφάλειας την ημέρα των αγώνων, οι οποίοι θα περνούν από εξονυχιστικό έλεγχο τους φιλάθλους που εισέρχονται στο γήπεδο. Φανταστείτε λοιπόν ένα Απόλλων Πόντου-Αιολικός σε ένα καλοσυντηρημένο γήπεδο Καλαμαριάς ή Πολυκάστρου. Όλα είναι και θέμα εικόνας.
ΚΑΝΟΝΕΣ
Όπως γίνεται κατανοητό, όταν η κάθε ομάδα έχει κάποια εκατομμύρια να διαχειριστεί για να θέσει το μπάτζετ της εκάστοτε χρονιάς, θα μπορεί να φέρει αρκετούς παίκτες από το εξωτερικό με αξιοσημείωτη καριέρα. Δυστυχώς όμως, επειδή τα τελευταία χρόνια συνηθίζεται να έρχονται πολύ παίκτες αμφιβόλου αξίας, είναι αναγκαίο να προστατεύσουμε τους Έλληνες ποδοσφαιριστές και την εξέλιξή τους. Πρέπει λοιπόν να θεσπιστούν κανόνες. Στην Σούπερ Λιγκ, υποχρεωτικά τέσσερις Έλληνες θα πρέπει να βρίσκονται στην ενδεκάδα και τουλάχιστον ένας Κ-20 στην αποστολή.
Αντίστοιχα και στην Β΄Εθνική, με μόνη διαφορά τους δυο παίκτες Κ-20 στην αποστολή. Η Γ’ Εθνική, όπως και η Δ’ Εθνική, αποτελούσαν παλιότερα τα «φυτώρια» για τους μεγάλους συλλόγους. Έτσι λοιπόν, επτά Έλληνες θα πρέπει να είναι στον αγωνιστικό χώρο, εκ των οποίων ένας Κ-20, ενώ στον πάγκο θα πρέπει να βρίσκονται ακόμη τρεις ποδοσφαιριστές Κ-20 ετών, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Στις ΕΠΣ επιβεβλημένο είναι όλοι οι παίκτες να είναι Έλληνες/Έλληνες υπήκοοι, με τέσσερις Κ-20 στην ενδεκάδα και δύο Κ-18 στην αποστολή.
Τι πετυχαίνουμε έτσι; Αφενός περιορίζουμε τους συλλόγους στην ανεξέλεγκτη αγορά ξένων ποδοσφαιριστών και αφετέρου δημιουργούμε νέες ευκαιρίες. Νέες ευκαιρίες σε Έλληνες που θέλουν να κυνηγήσουν την τύχη τους και σε μικρές τοπικές ομάδες που θέλουν να βασιστούν σε άτομα του τόπου τους. Ξέρετε πόσες ομάδες από τις ΕΠΣ κάθε χρόνο αδυνατούν να δηλώσουν συμμετοχή εξαιτίας της απουσίας νεαρών παιδιών από το ποδόσφαιρο;
Χαίρομαι που φτάσατε μέχρι εδώ. Επαναλαμβάνω ότι, όλο αυτό, δεν είναι τίποτα παρά μια ουτοπική έκδοση του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπως εγώ την ονειρεύομαι. Δεν ξέρω αν κάτι από αυτά θα αποτελέσει εφαλτήριο για αλλαγή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι βελτιώσεις σε κάθε επίπεδο έπρεπε να ξεκινήσουν εδώ και αρκετά χρόνια. Μιας και είναι φλέγον το ζήτημα, ας γίνει η αρχή με την διαιτησία.
Ας μετατραπεί σε επαγγελματική, κατά τα πρότυπα διάφορων ευρωπαϊκών χωρών. Μια επαγγελματική διαιτησία, με συνεχείς μαθήματα και αξιολογήσεις και πλήρη διαφάνεια σε κάθε επίπεδο. Ας ακούγεται η ενδοεπικοινωνία στις τηλεοράσεις, ας αφιερώνουν δέκα λεπτά στο τέλος κάθε αγώνα να μας εξηγούν τις αποφάσεις τους. Έτσι θα έπρεπε να γίνεται για να διαλύεται κάθε είδους υπόνοιας και έχθρας. Πόσους όμως τους βολεύει να γίνει;
