Ένα μήνυμα αγάπης για τον Ζιζού,τον Ζινεντίν Ζιντάν, με αφορμή τα 50στά γενέθλια του σήμερα…Ίσως η πιο εμβληματική προσωπικότητα στον χώρο του ποδοσφαίρου. Ένας αναγνωρισμένος θρύλος των γηπέδων και των πάγκων. Ένας άνθρωπος που χρήζει σεβασμό, αξιοπιστίας και αποτελεί σύμβολο ακεραιότητας λόγω της προσωπικότητάς του, για φίλους και εχθρούς. Από τη Γιουβέντους στη Ρεάλ και την εθνική Γαλλίας. Από το αδιανόητο γκολ στον τελικό με τη Λεβερκούζεν, μέχρι την κουτουλιά στον Ματεράτσι, στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Ο Ζιζού δεν έγραψε απλώς ιστορία, αλλά την διαμόρφωσε με χίλιους δυο διαφορετικούς τρόπους και το έκανε πάντα με τόσο μεγάλη φινέτσα και στυλ. Σαν ποδοσφαιριστή δεν τον έζησα, το μεγαλείο του όμως είναι τόσο υπέρογκο που δεν γίνεται να μην έχεις ακούσει για τον παίκτη Ζιντάν. Θρύλος, galacticos, ηγέτης. Το καλύτερο κοντρόλ στην ιστορία του ποδοσφαίρου, η απλότητα του παιχνιδιού του και οι μεγάλες εμφανίσεις σε τελικούς και στιγμές που η μπάλα έκαιγε.
Ο Ζιντάν για εμένα έγραψε μία από τις πιο όμορφες πορείες στον χώρο του ποδοσφαίρου και αποσύρθηκε όντας το ίδιο σεμνός και χαμηλών τόνων, όσο το παιδί που αγωνιζόταν στην γαλλική Μπορντό. Έζησα τον Ζιντάν σαν προπονητή και αυτή η σύντομη αλλά υπέρλαμπρη τετραετία του στη Ρεάλ δεν μπορεί να εξηγηθεί με απλά λόγια. Ένας μίδας που ό,τι ακούμπησε έγινε χρυσός και κατέκτησε τα πάντα που άλλοι προσπαθούν δεκαετίες ολόκληρες και δεν τα καταφέρνουν. Σαν να πέρασε ένα απαλό ρεύμα αέρα, δρόσισε τους πάντες και μετά ολοκλήρωσε την ροή του όπως αυτό επέλεξε.
Ο Ζιντάν ήταν πάντα κύριος του εαυτού του και δεν δίστασε ποτέ να κάνει προσωπικές επιλογές που σε πολλούς δεν έβγαζαν νόημα. Μία από αυτές και πιο αξιοσημείωτη, η παραίτησή του το καλοκαίρι του 2018 από τον πάγκο της Ρεάλ Μαδρίτης, μετά την κατάκτηση του τρίτου συνεχόμενου Champions League. Ο τύπος έφτασε στο ζενίθ και αποφάσισε απλά να αποχωρήσει δηλώνοντας κουρασμένος και προφανώς κορεσμένος από την κατάκτηση κορυφών, που έγινε συνήθεια.
Κατάλαβε ότι ένας κύκλος έκλεισε και δεν λογάριασε λεφτά, τίτλους και υστεροφημία, αφήνοντας την καλύτερη ομάδα του κόσμου χωρίς προπονητικό κεφάλι και μην επιτρέποντάς της να καθορίσει τους όρους της συνεργασίας. Δεν τη ζημίωσε ποτέ οικονομικά και έθεσε τους όρους της αποχώρησής του όπως αυτός έκρινε κατάλληλα. Και έμεινε στην ιστορία ως ο προπονητής που κατέκτησε τα πάντα σε 3 χρόνια. Αυτή είναι η πορεία του Ζιζού σε όλη του τη ζωή. Επιτυχία, αυτοκυριαρχία και σεβασμός.
Μελετώντας τα στατιστικά και τις ενέργειες του Γάλλου όταν ήταν ποδοσφαιριστής, αντιλαμβάνεται κανείς ότι δεν μπορεί να συγκριθεί με τα ιερά τέρατα του σύγχρονου ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ούτε σε γκολ, ούτε σε ασίστ, τελικές πάσες, σουτ στον στόχο κλπ. Τι σημασία έχει; Ο άνθρωπος κατέκτησε τα πάντα με την καλύτερη ομάδα του 20ου αιώνα (σύμφωνα με τη βράβευση της FIFA), καθώς και με την εθνική ομάδα της χώρας του, επαναφέροντάς την στο προσκήνιο μετά από σειρά ετών.
Όχι ο Ανρί, ούτε ο Μακελελέ και ο Βιεϊρά. Ο Ζιντάν. Ο ποδοσφαιριστής που με την τεχνική του αρτιότητα και την απλότητα του παιχνιδιού του διέλυσε σε τελικό παγκοσμίου κυπέλλου την Εθνική Βραζιλίας των Ρονάλντο, Ριβάλντο, Καφού. Δεν χρειαζόταν να κάνει χατ τρικ ή καρέ από ασίστ. Χρειαζόταν να συντονίζει, να μοιράζει μαγεία σε κάθε άγγιγμα του και να αποφεύγει φθηνά και “θνητά” λάθη.
Σε συνέντευξή του είπε ότι μέχρι να γίνει 30 τα είχε κατακτήσει όλα. Είχε παίξει σε κάθε τελικό που υπάρχει και είχε καταφέρει όλα τα συλλογικά ποδοσφαιρικά επιτεύγματα. Και έρχεται η τελευταία επίσημη εμφάνισή του ως ποδοσφαιριστής σε γήπεδο. Ο τελικός του παγκοσμίου κυπέλλου με την Ιταλία το 2006. Και ο τύπος χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να πει κουβέντα, ρίχνει κουτουλιά στον Ματεράτσι και αποβάλλεται. Σε τελικό παγκοσμίου κυπέλλου! Με το σκορ ισόπαλο και οδεύοντας προς πέναλτι! Έχοντας μία ολόκληρη χώρα στις πλάτες του και αγωνιζόμενος στο τελευταίο ματς της ζωής του, στην πιο λαμπρή σκηνή.
Δεν τον ένοιαζε, γιατί ο Ζιζού έκανε πάντα τις προσωπικές του επιλογές ανεξάρτητα από το κόστος. Βλέπουμε θρύλους του αθλήματος να επιδιώκουν να αποχαιρετήσουν το άθλημα που αγάπησαν και αγαπήθηκαν, μέσα σε καθεστώς αποθέωσης. Αλλά ο Ζιζού επέλεξε να τελειώσει έτσι την καριέρα του και αδιαφόρησε για την υστεροφημία του. Ούτε κοίταξε το κύπελλο αποχωρώντας από το γήπεδο. Ίσα που διαμαρτυρήθηκε ελαφρώς στον διαιτητή. Έφυγε για τα αποδυτήρια με σκυμμένο το κεφάλι και δεν μετάνιωσε ποτέ.
Η χώρα του έχασε στα πέναλτι εκείνο τον τελικό. Και αντί να γίνει ο νούμερο ένα ποδοσφαιρικός στόχος στη Γαλλία, εκείνη δεν έπαψε ποτέ να τον στηρίζει και να τον αποθεώνει. Τόσο σπουδαίος και αγαπητός ήταν. Και εδώ είναι το σημείο που η παρουσία του Ζιντάν καταρρίπτει τη λογική, αλλά αναδεικνύει το αίσθημα του ρομαντισμού στο άθλημα. Τα γκολ μπορούν να μετρηθούν, αλλά δεν λένε πάντα την αλήθεια.
Κάθε φορά που βλέπω αυτήν την φάση σε επανάληψη και θυμάμαι την ιστορία, απλά αναρωτιέμαι: «Ποιος το κάνει αυτό;». Πως γίνεται να έχεις αυτήν την συμπεριφορά σε τελικό παγκοσμίου κυπέλλου όπου κρίνονται τα πάντα; Και η απάντηση που βρίσκω κρύβεται στη λέξη προσωπικότητα. Μπορεί αγωνιστικά να έχουν υπάρξει και σπουδαιότεροι, αλλά η ποδοσφαιρική προσωπικότητα του Ζιζού είναι αξεπέραστη. Προβλήθηκε με κάθε δυνατό τρόπο και χωρίς να συνοδεύεται απαραίτητα από λόγια. Οι πράξεις και οι ενέργειες του είναι αυτές που έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό του κόσμου.
Και με αφορμή το γνωστό ρητό «όχι λόγια αλλά πράξεις», θέλω να προσθέσω έναν από τους λόγους που με έκαναν να αγαπήσω τον Ζιζού, να τον θαυμάσω και να τον ξεχωρίσω από τους άλλους. Δεν υπάρχει ούτε ένας δημοσιογράφος στην Ισπανία που να θυμάται κάποια ιδιαίτερη στιγμή ή δήλωση του Ζιζού σε συνεντεύξεις τύπου. Με εξαίρεση βέβαια τη φράση που δημιουργούσε ενθουσιασμό στις τάξεις των οπαδών της βασίλισσας, «Το επόμενο παιχνίδι είναι τελικός».
Ο Ζιζού δεν μίλησε ποτέ για αντιπάλους, εξωαγωνιστικά προβλήματα και τρίτους, παρά μόνο όταν ήθελε να κάνει θετικά σχόλια και φιλοφρονήσεις. Δεν προσέβαλε ποτέ κανέναν, δεν αποχώρησε από καμία συνέντευξη, δεν φώναξε, δεν βρήκε δικαιολογίες και δεν έριξε ευθύνες σε κανέναν άλλον πέρα από τον εαυτό του. Συσσώρευε την κριτική και την πίεση στο πρόσωπό του και την απέβαλε από τους παίκτες του, χωρίς να καθιστά τον εαυτό του τον σούπερ σταρ της ομάδας.
Δεν σκέφτηκε το ποδόσφαιρο παραπάνω από όσο χρειαζόταν, αλλά το έζησε και η στάση του απέναντι στο δημοσιογραφικό κοινό δεν ήταν απαθής και ήπια. Όσα δεν έλεγε στην κάμερα, τα έλεγε στα αποδυτήρια και χρησιμοποιούσε πάντα τις σωστές λέξεις. Δεν έκανε υπερβολές και δεν επιδίωξε ποτέ να προβληθεί. Δεν είπε ψέματα και δεν παραπλάνησε. Δεν σκέφτηκε ούτε για ένα δευτερόλεπτο να χρήσει τον Κριστιάνο καλύτερο παίκτη από τον ίδιο, ενώ παράλληλα τον έπειθε να παίζει 10-15 παιχνίδια λιγότερα κάθε χρόνο.
Δεν δίστασε ποτέ να παραγκωνίσει τον αδιάφορο Μπέιλ αγωνιστικά, χωρίς ωστόσο να τον δώσει στεγνά στις συνεντεύξεις τύπου, ανεξάρτητα από τις πιεστικές ερωτήσεις. Μία προστατευτική φιγούρα που λατρεύτηκε και δεν αποκόμισε ποτέ αρνητική κριτική. Ακόμα και οι κακοπροαίρετοι δεν μπορούσαν να του προσάψουν κάτι. Για τι να κατηγορήσεις τον προπονητή που πήρε τα πάντα σε 3 χρόνια;
Ο Ζιντάν κατέκτησε χρυσή μπάλα, παγκόσμιο και ευρωπαϊκό κύπελλο, Champions League και τρόπαια σε Ισπανία, Ιταλία και Γαλλία. Ο Ζιντάν έγραψε ιστορία ως προπονητής κατακτώντας για πρώτη φορά το Champions League τρεις συνεχόμενες φορές. Ο Ζιντάν δεν άφησε ποτέ περιθώριο για να τον αμφισβητήσουν και δεν έμεινε ποτέ μακριά από επιτυχίες και κορυφές. Ζινεντίν Ζιντάν, σε ευχαριστούμε που υπήρξες και υπάρχεις στολίζοντας το άθλημα που αγαπάμε. Είσαι και θα είσαι πάντα ο Ζιζού.
