Το ελληνικό ποδόσφαιρο που συμβιβάστηκε

3 Μαρτίου 2022

47 πρωταθλήματα. Τόσα μπορεί να περηφανεύεται ο Ολυμπιακός ότι διαθέτει στην τροπαιοθήκη του μετά και το τελευταίο σαββατοκύριακο του Φεβρουαρίου. Το πρωτάθλημα δεν έχει τελειώσει μαθηματικά καθώς υπολείπονται ακόμα κάτι παραπάνω από 10 αγώνες μαζί με τα play off  για να ολοκληρωθεί, ωστόσο η σύγχρονη ελληνική ποδοσφαιρική ιστορία δεν μας βοηθάει να πιστεύουμε σε εκπλήξεις και θαύματα. +15 βαθμούς από τον ΠΑΟΚ και αήττητος. Δεν έχασε ποτέ κανείς πρωτάθλημα έτσι, πόσο μάλλον ο Ολυμπιακός και δη στην Ελλάδα. Τα τελευταία 25 χρόνια οι ερυθρόλευκοι έχουν πάρει 21 πρωταθλήματα. Κυριαρχία, θαυμασμός και ανωτερότητα. Και κάπου εδώ μπαίνει η θλίψη, ο συμβιβασμός, η ξενέρα και η αδιαφορία. Το ελληνικό πρωτάθλημα δεινοπαθεί με χίλιους δυο τρόπους, έχοντας αγωνιστικά αλλά κυρίως εξωαγωνιστικά προβλήματα. Ζει και εξελίσσεται γύρω από ένα καθεστώς βίας, το οποίο άλλες φορές μεταφράζεται εντονότερα και άλλες κρύβεται προσωρινά κάτω από το χαλάκι μέχρι το πρώτο ξέσπασμα. Παρόλα αυτά , η ζωή συνεχίζεται και το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να μην είναι κομμάτι αυτής στο μυαλό του έλληνα ποδοσφαιρόφιλου. Προβλήματα και ελλείψεις έχουν όλοι. Το επίπεδο είναι χαμηλό και αυτό είναι αποδεκτό επίσης από όλους. Γιατί λοιπόν, σε ένα πρωτάθλημα που υπολειτουργεί υπάρχει μόνο ένας μόνιμος και ανέγγιχτος φωστήρας που σαρώνει κάθε τίτλο εδώ και χρόνια ατέλειωτα; Αρχικά, ας δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά και ας αναγνωρίσουμε ότι ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα με το μεγαλύτερο οπαδικό κοινό στη χώρα, διοικούνταν και διοικείται πάντα από ισχυρούς ανθρώπους με οικονομική δύναμη (Κόκκαλης, Μαρινάκης) και είναι ομάδα της πρωτεύουσας. Τρία στοιχεία δηλαδή που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων συντελούν στην εξασφάλιση της επιτυχίας μίας ποδοσφαιρικής ομάδας. Κανείς δεν τα αμφισβητεί και με μια απλή ιστορική προσέγγιση και ματιά στον χάρτη των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων γίνεται εύκολα ορατός ο πρωταγωνιστικός ρόλος ομάδων των μεγάλων πρωτευουσών. Και πάλι όμως, 47 πρωταθλήματα είναι πολλά. Το πρόβλημα στο ελληνικό πρωτάθλημα είναι πλέον ο συμβιβασμός. Ο συμβιβασμός με την ιδέα ότι ο Ολυμπιακός θα κερδίζει και σπάνια υπάρχει τρόπος για αποφυγή αυτής της κατάληξης. Και το φετινό πρωτάθλημα αποτελεί τρανή απόδειξη αυτού. Ο χειρότερος ίσως Ολυμπιακός της τελευταίας τριετίας είναι αήττητος λίγες αγωνιστικές πριν το τέλος του πρωταθλήματος. Και αν δεν υπήρχαν play off, θα μπορούσαμε να είμαστε και σίγουροι ότι θα τελειώσει αήττητος. Ο Ολυμπιακός που δεν παίζει ωραίο ποδόσφαιρο, δεν δημιουργεί ευκαιρίες, δεν έχει την καλύτερη επίθεση, δεν έχει πρώτους σκόρερ και έχει αποκλειστεί και από την Ευρώπη. Αυτή η ομάδα είναι αήττητη και με εξαίρεση τον αγώνα της Τούμπας και της Λεωφόρου, δεν έφτασε και ιδιαίτερα κοντά στο να χάσει. Δεν είναι άξιο προβληματισμού το γεγονός ότι αυτός ο Ολυμπιακός υπό αυτές τις συνθήκες δεν έχει αντίπαλο; Δεν χάνει, δεν προβληματίζεται και δεν σκέφτεται καν να αμφισβητήσει την κυριαρχία του; Συμβιβασμός.

Σχεδόν κάθε χρόνο, είμαστε θεατές στο ίδιο έργο, ένα έργο του οποίου το επίπεδο πέφτει συνεχώς χωρίς όμως να βλέπουμε διαφορετικό αποτέλεσμα. Φταίνε οι υπόλοιπες μεγάλες ομάδες της χώρας που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του πρωταθλήματος; Φυσικά και φταίνε! Και ίσως έχουν και μεγαλύτερες ευθύνες από ομάδες όπως ο ΟΦΗ ή τα Γιάννενα που συνήθως συμβιβάζονται με την ιδέα της ήττας στον Πειραιά. Ωστόσο, το θέμα δεν είναι μόνο αγωνιστικό. Και δεν θα μπορούσε να είναι. Όσο κορυφαία και να είναι μία ομάδα, υπάρχουν στιγμές, χρονιές, διαστήματα που δεν θα κερδίζει πάντα εντός γηπέδου. Είναι η μοίρα του αθλητισμού. Ποτέ δεν κερδίζει πάντα και μόνο ένας. Ο Ολυμπιακός όμως δεν κερδίζει μόνο αγωνιστικά, αλλά και επικοινωνιακά, και σε θέμα υποδομών και σε θέμα παραγωγής ταλέντων και στις ευρωπαϊκές επιτυχίες. Και όποιος νομίζει ότι τα λεφτά είναι ο μόνος παράγοντας που συμβαίνει αυτό κάνει λάθος. Οι Πειραιώτες έχουν βρει τη συνταγή της επιτυχίας και δεν διστάζουν να την τροποποιήσουν στις ανάγκες της εκάστοτε εποχής. Στα δύσκολα θα παίξουν επικοινωνιακά παιχνίδια, θα αλλάξουν τις μεταγραφικές πολιτικές τους και θα επιβληθούν των ελληνικών ομάδων στο εγχώριο επίπεδο με κάθε δυνατό  τρόπο και μέσο. Και όσο οι ελληνικές ομάδες δεν τους δυσκολεύουν, θα επικεντρώνονται στην Ευρώπη και θα μεγαλώνουν το χάσμα από τους υπόλοιπους. Στόχος του κειμένου δεν είναι να εκθειάσει τον Ολυμπιακό. Σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε ούτε για την τέλεια ομάδα, ούτε για τον αψεγάδιαστο οργανισμό που προάγει την βελτίωση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Στόχος είναι να αποτυπωθούν κάποιες σκέψεις, που στην χώρα που το «Τι ομάδα είσαι» σε καθορίζει και σε στιγματίζει κοινωνικά, δυσκολεύονται να εκφραστούν. Είτε είσαι οπαδός είτε είσαι φίλαθλος, δεν γίνεται να μην σε ενδιαφέρει η ανταγωνιστικότητα και το επίπεδο του πρωταθλήματος. Δεν νοείται να μην θέλεις να βλέπεις ωραία μπάλα, να μην θέλεις να θαυμάζεις μεγάλους παίκτες από κοντά και να μην απολαμβάνεις ένα ωραίο ποδοσφαιρικό θέαμα.  Και όσο υπάρχουν στο μυαλό σου και στην σκέψη σου ο συμβιβασμός της θέσης σου και των στόχων σου δεν πρόκειται ποτέ να δούμε κάτι διαφορετικό. Δεν πρόκειται ποτέ να δούμε κάτι υγιές. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να πουλήσουμε το ελληνικό πρωτάθλημα σαν προϊόν και σταδιακά και μακροπρόθεσμα όλο και περισσότερος κόσμος θα απομακρύνεται από αυτό. Οι ελληνικές ομάδες οφείλουν να σταματήσουν να βλέπουν κοντόφθαλμα και να επενδύσουν σε μακροπρόθεσμες επιτυχίες. Τα μέσα υπάρχουν και αποκλειστικά και μόνο για τις ανάγκες χρήσης ενός παραδείγματος, ο ΠΑΟΚ του Σαββίδη δεν υπολείπεται σε τίποτα του Ολυμπιακού σαν οργανισμός. Είτε είναι αυτός είτε είναι κάποιος άλλος, κρίνεται απαραίτητο το step up και  η διεκδίκηση του πρωταγωνιστικού ρόλου,  προτού το ελληνικό ποδόσφαιρο οδεύσει προς τον  εκτεταμένο ερασιτεχνισμό που ήδη υπάρχει σε ένα επίπεδο.