Όταν ήμουν μικρό παιδί, θυμάμαι την έντονη επιθυμία που είχα να μεγαλώσω, να κάνω κι εγώ πράγματα που έκαναν μεγαλύτερα παιδιά και ανυπομονούσα κι εγώ να γίνω έφηβη, ανεξάρτητη, δυναμική, να έχω περισσότερες ελευθερίες και δυνατότητες. Πίστευα πως αυτά θα είναι όσα θα μου συμβούν όταν φτάσει το στάδιο της εφηβείας, ότι θα είμαι απλά μια μεγάλη κοπέλα που δεν θα μπορούσε να την σταματήσει τίποτα.
Ο καιρός πέρασε και ήρθε λοιπόν αυτό το στάδιο που τόσο περίμενα. Άρχισαν να αλλάζουν πολλά. Άλλαξαν οι σκέψεις, οι προτεραιότητες, τα συναισθήματά μου, όλα σχεδόν που είχα συνηθίσει ως παιδί.
Και σιγά-σιγά αυτή η παιδικότητα, απομακρυνόταν όλο και περισσότερο. Αυτό δεν σήμαινε πως έγιναν ξαφνικά όλα τόσο σοβαρά, που έλειπε η ξεγνοιασιά, αλλά σίγουρα ένιωσα πως περιορίσθηκε αρκετά. Σίγουρα δεν βιώνουν όλοι οι έφηβοι με τον ίδιο τρόπο τα όσα τους συμβαίνουν σε αυτή τη φάση της ζωής τους, κάποια πράγματα όμως, πιστεύω πως είναι κοινά για όλους.
Χαρακτηριστική είναι αυτή η ένταση και η σύγχυση. Τα συναισθήματα γίνονται πιο έντονα, και τα θετικά και τα αρνητικά. Οι σκέψεις γίνονται πιο μπερδεμένες. Αρκετές φορές, είναι άδικες και κάπως σκληρές: «άραγε, εγώ αξίζω;», «εγώ δεν μπορώ να τα καταφέρω», «εγώ δεν είμαι αρκετή», «κοίτα τι κάνουν οι άλλοι κι εγώ δεν μπορώ».
Μέσα σε όλα, μπορεί να κάνει την εμφάνισή του και ο έρωτας. Μεγάλο κεφάλαιο… Είτε είναι αμφίδρομος, είτε μονόπλευρος, η κατάσταση περιπλέκεται κι άλλο. Πρωτόγνωρα συναισθήματα, επιθυμίες, πρόσθετες σκέψεις και σχέδια.
Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό το χάος, δεν λείπει και το άγχος του σχολείου, που για όσους το επιλέξουν, εξελίσσεται σε άγχος πανελληνίων. Και φυσικά, το ατελείωτο διάβασμα και η μεγάλη πίεση δεν βοηθάνε καθόλου την κατάσταση. Αυτή η εμπειρία, που είναι για μένα πρόσφατη, μου θυμίζει έντονα πολλές από τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Ήταν όλα στο ζενίθ.
Σε μια ηλικία που κάνεις τα πρώτα σου μικρά βήματα για να βρεις τον εαυτό σου, η σύγκριση, η αμφιβολία, η σύγχυση, η απογοήτευση, η ανυπομονησία, είναι όλα παρόντα. Είναι λογικό λοιπόν, κάπου να νιώσεις χαμένος. Εξάλλου, δεν είναι και λίγα όλα αυτά που έχεις να διαχειριστείς.
Είναι πολύ σημαντικό όμως, να γίνει κατανοητό ένα πράγμα. Όσο δύσκολο και να είναι, δεν πρέπει να αμφιβάλλει κανείς για τον εαυτό του. Η φάση της εφηβείας μπορεί να είναι μεταβατική και ζόρικη, δεν παύει να είναι όμως μια φάση. Αυτό σημαίνει ότι αυτά που δυσκολεύουν την καθημερινότητα και απομακρύνουν τη χαλαρότητα, που αν μη τι άλλο, θα έπρεπε να χαρακτηρίζει τις νεαρές ηλικίες, είναι όλα παρωδικά.
Όσο περνάει ο καιρός, όσο μεγαλώνουμε, οι υποχρεώσεις μπορεί να πολλαπλασιάζονται, αλλά το χάος που επικρατούσε στην εφηβεία μέσα μας θα χάνεται. Τα πράγματα θα γίνουν πιο ξεκάθαρα, τα συναισθήματα δεν θα είναι τόσο έντονα και οι αμφιβολίες που έχουμε για καθετί θα αρχίσουν να κάμπτονται.
Αυτό όμως για να γίνει, προϋποθέτει σκληρή και επίμονη δουλειά με τον εαυτό μας, για να καταφέρουμε να τον πείσουμε πως αξίζει πολλά και πως είναι ικανός, είναι αρκετός. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Μπορεί να μην μπορούμε να πετύχουμε όλοι τους ίδιους στόχους, να χαράζει ο καθένας διαφορετική πορεία, να βιώνει διαφορετικές εμπειρίες. Σε καμία περίπτωση αυτό δεν σημαίνει ότι θα μείνουμε πίσω.
Ίσως μείνουμε πίσω αν αφήσουμε όλες αυτές τις αρνητικές σκέψεις να μας νικήσουν..
*Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στην αδερφή μου, που από σήμερα αφήνει πίσω σιγά σιγά μια δύσκολη φάση, γιατί σήμερα, μόλις έκλεισε τα 18. Καλώς ήρθες στην ενήλικη ζωή Κατερινάκι, σ’ αγαπώ!
