Ξυλοκόπος. Τσεκούρι. Χασάπης. Λέξεις, που χρησιμοποιούνται, για να καταδείξουν έναν παίκτη, που συνήθως αγωνίζεται στην άμυνα ή στη μεσαία γραμμή και περισσότερο διακρίνεται για τις κλωτσιές και το σκληρό, συχνά αντιαθλητικό στιλ παιχνιδιού, παρά, για τα τεχνικά του γνωρίσματα. Κάποιος μπορεί αμέσως να σκεφτεί τον Ρόι Κιν. Λάθος. Μεγάλο λάθος.
Το θέμα του κειμένου δεν είναι παίκτες, που μπορούσαν να γίνουν δολοφόνοι, όταν τους γυρνούσε το μάτι. Μπορεί να μετατρεπόταν σε έναν θανάσιμο κίνδυνο για κάθε αντίπαλο, όταν ήθελε – πράγμα το οποίο συνέβαινε με μεγάλη συχνότητα, είναι η αλήθεια, ας ρωτήσουμε και τον μπαμπά του Χάλαντ να μας πει την άποψή του – όμως ο Ρόι Κιν ήταν ένας πραγματικός παικταράς, ένας αμυντικός χαφ μπροστά από την εποχή του, ένας πραγματικός ηγέτης.
Το θέμα του κειμένου είναι παίκτες, οι οποίοι δεν ήξεραν πολλή μπάλα και αντιστάθμιζαν την έλλειψη ποιότητας με μπόλικο ξύλο. Η σειρά είναι εντελώς τυχαία και όσοι επελέγησαν είναι απλά μερικοί από τους πολλούς. Και ξεκινάμε.
Φελίπε Μέλο
Όταν κάποιος ακούει «Βραζιλιάνος αμυντικός μέσος», περιμένει να δει έναν παίκτη, ο οποίος ναι μεν λειτουργεί καλά στο κομμάτι της αναχαίτισης των αντιπάλων του, γνωρίζει όμως και τα μυστικά της στρογγυλής θεάς. Ή μάλλον με τις λέξεις «Βραζιλιάνος αμυντικός μέσος» όλοι περιμένουν κάποιον, ο οποίος ξέρει μπάλα, αλλά είναι λίγο τρύπα στην άμυνα. Φευ. Ο Φελίπε Μέλο ήταν ο φόβος και ο τρόμος κάθε αντίπαλου επιτιθέμενου, αφού οι πιθανότητές του να τον περάσει σώος και αβλαβής ήταν οριακά μηδαμινές.
Με έφεση στην κάρτα και ταλέντο στο να «ξαπλώνει» αντιπάλους για πρωινό, ο 41χρονος πλέον Βραζιλιάνος αποσύρθηκε μόλις πριν από λίγες ημέρες από την ενεργό δράση, φορώντας τη φανέλα της Φλουμινένσε. Το περίεργο με τον Φελίπε Μέλο ήταν ότι το βιογραφικό του κάθε άλλο παρά αμελητέο είναι. Φιορεντίνα, Γιουβέντους, Γαλατασαράι, Ίντερ ήταν μερικοί από τους σταθμούς της καριέρας του, στην τελευταία εκ των οποίων είχαμε την τιμή να τον θαυμάσουμε να συνθέτει ένα εκρηκτικό δίδυμο με τον Γκάρι Μεδέλ.
Νάιτζελ Ντε Γιονγκ
Είναι να απορείς πώς αυτός ο παίκτης έκανε την καριέρα, που έκανε. Ναι, ήταν ακούραστος. Ναι, έτρεχε και έτρεχε. Ναι, είχε αυταπάρνηση και πάθος. Μέχρι εκεί. Απίστευτα ταλαντούχος στο να βαράει ποιοτικές κλωτσιές και να τραυματίζει τους αντιπάλους του, είναι σίγουρο, ότι ο Τσάμπι Αλόνσο ακόμη θυμάται την καρατιά του Ντε Γιονγκ στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2010, κίνηση η οποία για κάποιο λόγο τιμωρήθηκε μόνο με κίτρινη.
Με παρατσούκλια όπως «Ο Καταστροφέας» και «Μηχανή του Γκαζόν», κανένα εκ των οποίων δεν προκαλεί την παραμικρή έκπληξη, ο Ολλανδός αμυντικός μέσος αγωνίστηκε σε Άγιαξ, Αμβούργο, Μάντσεστερ Σίτι, πριν η χάρη του φτάσει μέχρι και τη Μίλαν. Σε αυτό το σημείο, αγαπητέ αναγνώστη, είναι πολύ πιθανό να σκεφτείς πώς γίνεται να έπαιξε σε έναν σύλλογο του βεληνεκούς της Μίλαν. Η αλήθεια είναι, ότι την περίοδο της παραμονής του στο Μιλάνο, η ομάδα παρέπαιε, φτάνοντας να τερματίσει μέχρι και δέκατη μία χρονιά, οπότε όλα έχουν εξήγηση.
Τζόι Μπάρτον
Τι να πρωτοπείς για αυτό το παλικάρι; Η αλήθεια είναι, ότι ο Τζόι Μπάρτον δεν ήταν, αυτό που λέμε, άμπαλος. Ήξερε μπάλα, έβαζε τα γκολάκια του, έδινε και τις ασσίστ του, είχε αξιόλογη καριέρα στην Αγγλία με Σίτι, Νιουκάστλ και ΚΠΡ. Δεν ήταν δηλαδή, αυτό που λέμε άμπαλος.
Ήταν όμως τόσο σκληρός, αντιαθλητικός, βρώμικος, αντιεπαγγελματικός, όταν ήθελε, και το ήθελε συχνά, που κανένας δε γλύτωνε από την οργή του. Ήταν σαν να οργιζόταν ο Δίας ένα πράγμα και η τύχη των ανθρώπων βρισκόταν στα χέρια του, ή μάλλον στον κεραυνό του, απόρροια της οργής που λέγαμε.
Ενδεικτικά παραδείγματα της ψυχωτικής προσωπικότητάς του ήταν ο ξυλοδαρμός ενός συμπαίκτη (!!!) κατά τη διάρκεια μίας προπόνησης και η σύλληψή του για καυγά σε μπαρ, με τα προβλήματά του με τον νόμο να χρειάζονται ένα δικό τους κείμενο.
Γκάρι Μεδέλ
Αν σας θυμίζει κάτι, έχετε καλή μνήμη. Αναφέρθηκε νωρίτερα στην παράγραφο για τον Φελίπε Μέλο. Είναι σκληροτράχηλος, είναι δυναμικός, δεν έχει καμία αίσθηση του πόνου, τα βάζει με τους πάντες και τα πάντα και δεν φοβάται κανέναν και τίποτα.
Μπορεί το ανάστημά του να μην προκαλεί δέος (1,71), αλλά το γυαλισμένο του μάτι σίγουρα σπέρνει τον τρόμο. Μέλος μίας χρυσής φουρνιάς της Χιλής (ναι, αυτής που όλοι οι παίκτες όταν έπαιζαν για αυτή μετατρέπονταν σε αντίγραφα των κορυφαίων παικτών του πλανήτη), η οποία κατέκτησε δύο συνεχόμενα Κόπα Αμέρικα εις βάρος της Αργεντινής και έχοντας στο βιογραφικό του Μπόκα Τζούνιορς, Σεβίλλη, Κάρντιφ, Ίντερ, Μπεσίκτας και Μπολόνια, εξακολουθεί να αγωνίζεται με την φανέλα της Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα στην πατρίδα του.
Η βασική του θέση είναι αμυντικός μέσος, όμως λόγω του δυναμισμού και της άγνοιας, που ανέκαθεν τον χαρακτήριζαν, παίζει με την ίδια ευκολία και ως κεντρικός αμυντικός. Μετράει συνολικά 17 αποβολές και δεν θα εκπλαγούμε, αν, ή μάλλον όταν, αυτός ο αριθμός φτάσει στις 20.
Εχίδιο Αρέβαλο Ρίος
Τον μάθαμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, όταν η Ουρουγουάη κατέκτησε την τρίτη θέση. Ήταν μέλος μίας ομάδας, η οποία διέθετε στις τάξεις της, Ντιέγκο Φορλάν, Λουίς Σουάρες, Έντινσον Καβάνι, Ντιέγκο Λουγκάνο, Μάξι Περέιρα, Ντιέγκο Γοδίν, επομένως ο ρόλος του ήταν ξεκάθαρος. Να φροντίζει, ότι δεν θα περνάνε οι αντίπαλοι. Και αυτό ακριβώς έκανε.
Με εμφάνιση που παρέπεμπε σε ακόλουθο του περιγύρου του Πάμπλο Εσκομπάρ, αν τύχαινε την πρώτη φορά να τον περάσει κάποιος αντίπαλος, δεύτερη δεν θα υπήρχε. Θα τον «σήκωνε» χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς τύψεις. Δεν είναι τυχαίο που δεν έχει να επιδείξει κάτι το ιδιαίτερο στο βιογραφικό του, καθώς με εξαίρεση ένα πέρασμα από την Παλέρμο, ήταν ένας γυρολόγος στα χαμηλού επιπέδου πρωταθλήματα της ευρύτερης περιοχής της Αμερικής, ήταν όμως εκεί σε κάθε Παγκόσμιο Κύπελλο για την εθνική μέχρι την απόσυρσή του.
